INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 05 lipca 2010r.), uzupełnionym w dniu 14 września 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu rzeczywistych kosztów korzystania ze środków komunikacji miejscowej przez pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową:

• w części dotyczącej zakwalifikowania ww. zwrotu do przychodów pracownika ze stosunku pracy – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu rzeczywistych kosztów korzystania ze środków komunikacji miejscowej przez pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 07 września 2010r. Znak: IBPB I/2/423-897/10/MS, IBPB II/1/415-627/10/MK wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 14 września 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownicy zatrudnieni w spółce wyjeżdżają do dużych miast w Polsce w celach służbowych. Pracownicy ci podczas podróży służbowej korzystają na polecenie i za zgodą pracodawcy z samochodów służbowych oraz środków komunikacji miejscowej. W związku z tym, że celem podróży służbowych są bardzo często siedziby firm zlokalizowane w centrum miast do których dojazd samochodem służbowym jest utrudniony lub nie możliwy, jak również koszty parkowania samochodu w tych miejscach jest wielokrotnie wyższy od kosztu dojazdu środkami komunikacji miejscowej, Spółka zaleca pracownikom korzystanie ze środków komunikacji miejscowej w celu zracjonalizowania czasu i kosztów przejazdu.

Spółka wysyłając pracowników w zagraniczną podróż służbową określa środki transportu jakimi pracownicy ci powinni się posługiwać w trakcie podróży służbowej i do środków tych zalicza w zależności od potrzeb: samoloty, pociągi, promy, wynajęte na miejscu samochody oraz środki komunikacji miejscowej m.in. autobusy, tramwaje, metro, taksówki. Pracownicy płacą za te usługi transportowe środkami płatniczymi otrzymanymi od pracodawcy w formie zaliczki lub za pomocą firmowych kart płatniczych. Spółka zalicza zatem w całości do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z przejazdami i dojazdami na podstawie przedłożonych przez pracowników dowodów poniesienia wydatków, jeżeli ich poniesienie było celowe i niezbędne do realizacji zadań wynikających ze służbowego polecenia wyjazdu. Spółka zwraca koszty dojazdów w formie ryczałtu w wysokości wynikającej z § 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju, tylko i wyłącznie wówczas gdy pracownik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste koszty dojazdów.

Pracownicy Spółki w celu rozliczenia wydatków poniesionych w związku z podróżą krajową lub zagraniczną przedkładają pracodawcy dokumenty niezbędne do określenia wysokości tych wydatków. W podróżach krajowych co do zasady dokumentami tymi są faktury lub rachunki. Zdarza się jednak, że dokumentami tymi są paragony lub bilety, w szczególności gdy chodzi o udokumentowanie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej, usług parkingowych, itp. w podróżach krajowych i zagranicznych.

Niemożność uzyskania faktury lub rachunku w tym zakresie wynika przede wszystkim z utrudnień po stronie dostawców tych usług, którzy tłumaczą się brakiem czasu lub brakiem technicznych możliwości wystawienia właściwych dowodów na żądanie pracownika. W związku z tym Spółka stoi na stanowisku, że jeżeli pracownik nie miał możliwości uzyskania prawidłowo sporządzonego dowodu księgowego, może przedłożyć dowód wadliwy uzupełniony o dane wymagane przepisem art. 21 ustawy o rachunkowości, przez co dowód ten stanie się właściwym dowodem księgowym.

Spółka ustalając koszty podróży służbowych udokumentowanych paragonem fiskalnym przyjmuje je w wartości brutto, gdyż nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego od dokumentu, nie będącego fakturą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy pracownikowi odbywającemu krajową podróż służbową samochodem służbowym można zwrócić wydatki związane z poruszaniem się środkami komunikacji miejscowej...
2. Czy wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodów...
3. Czy zwrot tych kosztów stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy...
4. Czy pracownikowi odbywającemu zagraniczną podróż służbową można zwrócić rzeczywiste wydatki, poniesione w związku z przemieszczaniem się środkami komunikacji miejscowej (np. autobusami, metrem, taksówkami) udokumentowane biletami, paragonami lub rachunkami...
5. Czy wydatki te, przekraczające wysokość ryczałtu na dojazdy i przejazdy, stanowią koszt uzyskania przychodów firmy zlecającej korzystanie z takich form przemieszczania się...
6. Czy zwrot tych kosztów stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy...
7. Czy pracownik może dokumentować poniesione podczas podróży służbowej krajowej lub zagranicznej wydatki - paragonem, biletem lub blankietem opłaty np. parkingowej uzupełnionymi o brakujące dane wymagane przez przepisy ustawy o rachunkowości niezbędne dla uznania dokumentu księgowego za prawidłowy...
8. Czy udokumentowanie kosztów podróży służbowej paragonem daje możliwość zakwalifikowania wykazanych w paragonie wydatków w kwocie brutto do kosztów uzyskania przychodów...
   
   

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

W związku z tym, że rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju, wskazuje w § 5 ust. 1, że rodzaj środka transportu do odbycia podróży służbowej określa pracodawca oraz nie ogranicza w sposób wyraźny korzystania przez pracownika z innych środków transportu w trakcie odbywania podróży służbowej samochodem służbowym, Spółka stoi na stanowisku, że wszystkie udokumentowane wydatki związane dojazdami i przejazdami w trakcie krajowej podróży służbowej stanowią koszt uzyskani przychodu Spółki, gdyż wypełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, że zwrot pracownikowi faktycznych kosztów przejazdu środkami komunikacji miejscowej (tj. autobusami, metrem, tramwajami, taksówkami), nie stanowi u pracownika przychodu ze stosunku pracy, gdyż pracownik korzysta z tych środków na polecenie i za zgodą pracodawcy oraz pracownik nie uzyskuje z tego tytułu żadnego przysporzenia majątkowego. Zwrot tych wydatków następuje na zasadach i w wysokości wynikającej z przepisów rozporządzeń w sprawie podróży służbowych i korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Spółka stoi na stanowisku, że co do zasady, kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki, lecz żaden z nich nie dotyczy wydatków związanych z przejazdami i dojazdami w trakcie podróży służbowej. Ponieważ zatem podróż służbowa jest związana z wykonywaniem przez pracownika zadania służbowego (istnieje związek poniesionego wydatku z przychodem), w całości jest finansowana ze środków pracodawcy, nie ma przeszkód, aby pracodawca zaliczył w ciężar kosztów podatkowych całą kwotę wydatków na usługi transportowe, na podstawie przedłożonych przez pracownika dokumentów.

W odniesieniu do zagranicznych podróży służbowych pracownika, Spółka stoi na stanowisku, że zwrot pracownikowi faktycznych kosztów przejazdu środkami komunikacji miejscowej (tj. autobusami, metrem, tramwajami, taksówkami), nie stanowi u pracownika przychodu ze stosunku pracy, gdyż pracownik korzysta z tych środków na polecenie i za zgodą pracodawcy oraz pracownik nie uzyskuje z tego tytułu żadnego przysporzenia majątkowego. Zdaniem Spółki, celem rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju w zakresie ryczałtów, była wyłącznie ochrona pracowników i zapewnienie im przynajmniej minimalnego zwrotu kosztów ponoszonych w związku z podróżą służbową. Nie ma więc przeszkód by pracodawca zwracał pracownikom koszty dojazdów w rzeczywistej wartości. Uzasadnieniem takiej polityki jest przede wszystkim fakt, że bardzo często koszty ustalone na podstawie przedłożonych przez pracowników dowodów ich poniesienia, są dużo wyższe niż przysługujące na ten cel ryczałty. Nie słusznym zatem byłoby przerzucanie kosztów podróży służbowej na pracownika, który wykonuje w jej trakcie wyłącznie zadania służbowe. Przedstawiona polityka Spółki w sprawie pokrywania rzeczywistych kosztów przejazdów i dojazdów realizowanych w trakcie zagranicznych podróży służbowych znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 20 stycznia 2009r., nr ILPB1/415-883/08-6/AMN Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który uznał:„ (...) w sytuacji, gdy pracownikowi w związku z podróżą służbową dokonano na podstawie dokumentów (rachunków, biletów) zwrotu poniesionych kosztów dojazdu z dworca i do dworca oraz komunikacji miejscowej w kwocie przekraczającej ryczałty, jakie przysługiwałyby mu na podstawie cytowanego rozporządzenia (ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży zagranicznych - przyp. red.), ww. koszty nie stanowią dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu. (...)"

Zdaniem wnioskodawcy, stosownie do przepisów art. 20 i 21 ustawy o rachunkowości podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który poza innymi koniecznymi warunkami musi wskazywać przedmiot operacji, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie wartości i innych danych pozwalających na zidentyfikowanie tego zdarzenia gospodarczego. Regulacja powyższych przepisów w powiązaniu z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje na to, że dla celów podatku dochodowego wprowadzona została zasada szczegółowego dokumentowani zdarzeń gospodarczych. Zgodnie jednak z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok NSA z dnia 14 lipca 1995r. Sygn. Akt SA/Rz 151/94, wyrok NSA z dnia 28 listopada 1996r. Sygn. Akt SA/Ka 1646/98) samo uchybienie przepisom o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości wykazania, że wadliwie udokumentowane wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów. Dlatego też, jeżeli wydatki poniesione przez Spółkę miały faktycznie miejsce, mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów i nie mają do nich zastosowania wyłączenia z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu stanowi suma kwot podatku określonych na fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W związku z tym, że wydatki o których mowa we wniosku, udokumentowane są paragonami, według Spółki nie przysługuje jej prawo odliczenia podatku naliczonego z tytułu ich nabycia. W związku z tym podatek zawarty w tych paragonach będzie stanowił koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu rzeczywistych kosztów korzystania ze środków komunikacji miejscowej przez pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową.

W pozostałym zakresie, tj. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów korzystania z samochodów służbowych oraz ze środków komunikacji miejscowej przez pracowników odbywających krajową podróż służbową oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, dokonano odrębnych rozstrzygnięć.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych dla pracowników sfery budżetowej regulują przepisy powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. Natomiast przepis art. 77⁵ § 3 Kodeksu pracy daje pozostałym pracodawcom działającym w sferze pozabudżetowej możliwość dowolnego ustalania wysokości należności z tytułu podróży służbowych pracowników (w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania).

W myśl art. 77⁵ § 5 Kodeksu pracy w przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów i dojazdów,
   2. noclegów,
   3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Z przepisu § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca. Przy czym zwrot kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego środka transportu, wraz z opłatami dodatkowymi, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga na dany środek transportu przysługuje § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na odbycie podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy (§ 8 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia za przejazd w podróży, o której mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.).

Przepis § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, iż pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości, w której pracownik korzystał z noclegu.

Na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży (§ 10 ust. 2 rozporządzenia).

Przy czym z ust. 3 tego paragrafu wynika, iż ryczałty, o których mowa w ust. 1 i 2, nie przysługują, jeżeli:

1. pracownik odbywa podróż pojazdem samochodowym (służbowym lub prywatnym);
2. strona zagraniczna zapewnia bezpłatne dojazdy;
3. pracownik nie ponosi kosztów, na których pokrycie przeznaczone są wymienione ryczałty.
   
   

Zgodnie z § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie dokumentu (rachunku) nie było możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Należy zauważyć, iż powyższe przepisy nie wymieniają o jakie inne udokumentowane wydatki chodzi, nie ograniczają również ich wysokości pozostawiając to w gestii pracodawcy. To pracodawca decyduje o zwrocie faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków, które nie są limitowane i które muszą mieć związek z wykonaną podróżą, a ponadto być prawidłowo udokumentowane.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka wysyłając pracowników w zagraniczną podróż służbową określa środki transportu jakimi pracownicy ci powinni się posługiwać w trakcie podróży służbowej i do środków tych zalicza w zależności od potrzeb: samoloty, pociągi, promy, wynajęte na miejscu samochody oraz środki komunikacji miejscowej m.in. autobusy, tramwaje, metro, taksówki. Pracownicy płacą za te usługi transportowe środkami płatniczymi otrzymanymi od pracodawcy w formie zaliczki lub za pomocą firmowych kart płatniczych. Spółka zwraca koszty dojazdów w formie ryczałtu w wysokości wynikającej z § 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju, tylko i wyłącznie wówczas gdy pracownik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste koszty dojazdów.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zwrot pracownikowi odbywającemu zagraniczną podróż służbową rzeczywistych kosztów poniesionych w związku z przemieszczaniem się środkami komunikacji miejscowej (np. autobusami, metrem, taksówkami) udokumentowane biletami, paragonami lub rachunkami, kosztów wynajmu na miejscu samochodu osobowego oraz kosztów dojazdów w formie ryczałtu w wysokości wynikającej z § 10 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju, tylko i wyłącznie wówczas gdy pracownik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste koszty dojazdów stanowią przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się bowiem każde świadczenie, które otrzymane zostało przez pracownika, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Wartość powyższego zwrotu korzysta jednakże ze zwolnienia z podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) tej ustawy.

Przy czym należy zauważyć, iż w przypadku zwrotu kosztów wynajmu na miejscu samochodu osobowego zwolnieniu z podatku na podstawie tego artykułu, podlega tylko wartość zwrotu w części nieprzekraczającej limit określony przebiegiem i stawką za jeden km przebiegu, o którym mowa w § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju. Kwota ponad ww. limit podlega opodatkowaniu łącznie z innymi świadczeniami wypłaconymi przez pracodawcę w ramach stosunku pracy. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) powołanej ustawy stanowi bowiem jednoznacznie, iż zwolnieniu podlegają diety i inne należności za czas podróży do wysokości określonej m.in. w odrębnych przepisach.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy, iż zwrot pracownikowi odbywającemu zagraniczną podróż służbową faktycznych kosztów przejazdu środkami komunikacji miejscowej (tj. autobusami, metrem, tramwajami, taksówkami), nie stanowi u pracownika przychodu ze stosunku pracy, gdyż pracownik korzysta z tych środków na polecenie i za zgodą pracodawcy oraz pracownik nie uzyskuje z tego tytułu żadnego przysporzenia majątkowego należało uznać za nieprawidłowe.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości ww. zwrotu, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy, należało uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Odnośnie powołanej przez wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Powołania pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana została w indywidualnej sprawie wnioskodawcy, w innym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.