INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.08.2010 r. (data wpływu 10.08.2010 r.) oraz piśmie z dnia 01.10.2010 r. (data nadania 01.10.2010 r., data wpływu 04.10.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPP1-443-825/10-2/JL oraz Nr IPPB5/423-511/10-2/JC z dnia 27.09.2010 r. (data nadania 27.09.2010 r., data doręczenia 30.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dowody księgowe przechowywane w formie elektronicznej są prawidłowymi dowodami do udokumentowania kosztów podatkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.08.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dowody księgowe przechowywane w formie elektronicznej są prawidłowymi dowodami do udokumentowania kosztów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej T. Sp. z o.o. (dalej „Spółka” lub „T.”) zawiera umowy, na podstawie których nabywa towary i usługi. Świadczenia wykonywane na rzecz Spółki Jej kontrahenci dokumentują wystawianymi przez siebie fakturami.

W celu usprawnienia i przyspieszenia procesu rozliczania się, T. rozważa zaakceptowanie i wprowadzenie w życie rozwiązania zaproponowanego przez kontrahentów polegającego na tym, że faktury będą przesyłane Spółce za pomocą poczty elektronicznej w formie plików PDF (bez użycia zaawansowanego podpisu elektronicznego ani bez wykorzystania systemu elektronicznej wymiany danych – EDI). Faktury przesyłane jako pliki PDF byłyby następnie drukowane przez Spółkę i przechowywane w formie papierowej przez okres wymagany przepisami prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymywane przez Spółkę od kontrahentów, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej, faktury przesyłane w formie plików PDF za pomocą poczty elektronicznej, bez użycia zaawansowanego podpisu elektronicznego ani bez wykorzystania elektronicznej wymiany danych (EDI), dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych dają Spółce prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego na tych fakturach...
2. Czy otrzymywane w opisany powyżej sposób faktury stanowią dokument pozwalający na uznanie określonych w nich należności za koszty uzyskania przychodów przy założeniu, że należności te stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną z dnia 27 października 2010 r. Nr IPPP1-443-825/10-4/JL.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Faktury otrzymywane i przechowywane w sposób opisany we wniosku stanowią udokumentowanie stwierdzonych nimi wydatków pozwalające na uznanie ich za koszty uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o pdop daje podatnikowi możliwość rozpoznania dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy przychodem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ustawa o pdop nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodu. W powyższym zakresie ustawa o pdop nakłada w art. 9 ust. 1 na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, która pozwala na określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Przepisami, do których odsyła ustawa o pdop jest ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”), która w art. 20 ust. 2 stanowi, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”, wśród nich zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów.

Jednocześnie w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określono, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. Określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. Określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. Opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. Datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą- także datę sporządzenia dowodu,
5. Podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. Stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

W określonych przypadkach można zaniechać zamieszczania danych określonych w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy - w przypadku faktur brak obowiązku umieszczenia podpisu wynika z przepisów rozporządzenia o fakturach. Nie ulega wątpliwości, że otrzymywane przez T. faktury w formie plików PDF pocztą elektroniczną spełniają pozostałe wymagania określone w przytoczonych przepisach, dlatego powinny zostać uznane za dowód księgowy i być uwzględnione przy ustaleniu podstawy opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, T. jest uprawniona do uznania za koszt podatkowy wydatków udokumentowanych opisanymi powyżej fakturami (zakładając, że spełniają one przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop).

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza m.in. treść postanowienia Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 30 marca 2007 r., sygn. 1471/DPR1/423/1/07/MK, w którym organ uznał, że faktury wystawione przez kontrahentów zagranicznych oraz przesłane wnioskodawcy drogą elektroniczną mogą stanowić podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu udokumentowanych nimi wydatków.

Co istotne, nawet w przypadku uznania, że faktury otrzymywane w formie plików PDF nie spełniają wymagań przewidzianych dla dowodów księgowych, nadal uprawnione jest uznanie wydatków udokumentowanych w otrzymanych przez T. fakturach za koszt uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z ustawą o pdop, dochód podatkowy nie jest ustalany wyłącznie na podstawie zapisów w księgach rachunkowych dokonanych na podstawie prawidłowo sporządzonych dowodów księgowych. Nie ma również podstaw do przyjęcia, że art. 9 ust. 1 ustawy o pdop ogranicza zakres obowiązywania przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: „Ordynacja”), w szczególności art. 180 § 1 Ordynacji, w myśl którego za dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 Ordynacji, mogą być m.in. księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe.

Podsumowując, nawet jeśli przyjmiemy, że faktury otrzymane pocztą elektroniczną w formie pliku PDF nie spełniają wymogów przewidzianych dla dowodu księgowego to nadal istnieje możliwość uznania udokumentowanych nimi wydatków za koszt podatkowy. Prawidłowość takiego stanowiska znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych (np. NSA w wyroku z 20 kwietnia 2001 r., sygn. III SA 3352/99 lub w wyroku z 1 grudnia 1999 r., sygn. III SA 7985/98; WSA w Białymstoku w wyroku z 1 kwietnia 2009 r., sygn. I SA/Bk 584/08; WSA w Lublinie w wyroku z 4 kwietnia 2008 r., sygn. I SA/Lu 795/07; WSA w Warszawie w wyroku z 8 grudnia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1298/09 lub w wyroku z 5 marca 2004 r., sygn. III SA 1240/02) jak i stanowiskach organów podatkowych (np. Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w interpretacji z 30 października 2006 r., sygn. IS.I/2-4231/20/06; Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z 8 czerwca 2006 r., sygn. 1471/DPD1/423-50/06/KK).

Konsekwentnie, faktury otrzymywane w opisany przez Spółkę sposób stanowią dokument pozwalający na uznanie określonych w nich należności za koszty uzyskania przychodów przy założeniu, że należności te stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż w celu usprawnienia i przyspieszenia procesu rozliczania się, Spółka rozważa zaakceptowanie i wprowadzenie w życie rozwiązania zaproponowanego przez kontrahentów polegającego na tym, że faktury będą przesyłane Spółce za pomocą poczty elektronicznej w formie plików PDF (bez użycia zaawansowanego podpisu elektronicznego ani bez wykorzystania systemu elektronicznej wymiany danych – EDI). Faktury przesyłane jako pliki PDF byłyby następnie drukowane przez Spółkę i przechowywane w formie papierowej przez okres wymagany przepisami prawa.

Powołany na wstępie uzasadnienia przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi” (art. 20 ust. 2). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem.

Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera regulacji dotyczących wystawiania oraz formy faktur VAT. Kwestie te normuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie wykonawcze.

Szczególne zasady dotyczące postępowania z fakturami określone zostały w rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337).

Możliwość przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej dają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Przepisy te dotyczą jednak tylko tych sytuacji, w których faktury od chwili ich wystawienia, poprzez przesłanie, aż do przechowywania zachowują formę elektroniczną (nie zmieniając postaci) oraz są opatrywane bezpiecznym podpisem elektronicznym.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, iż ustawodawca w sposób jednoznaczny stwierdził kiedy faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie innej niż papierowa.

W interpretacji indywidualnej z dnia 27 października 2010 r. Nr IPPP1-443-825/10-4/JL dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie faktur VAT otrzymywanych za pośrednictwem poczty elektronicznej, wskazano, iż:

„Otrzymanie faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są uznane na gruncie ustawy o VAT za dokumenty wprowadzone do obrotu prawnego”.

W związku z powyższym, również dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, należy wskazać, że faktura otrzymana za pośrednictwem poczty elektronicznej w PDF nie stanowi dokumentu potwierdzającego dokonanie operacji gospodarczej, tym samym wydatek potwierdzony taką fakturą nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż pełna weryfikacja prawidłowości udokumentowania poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych oraz decyzje organów skarbowych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych oraz decyzje organów skarbowych dotyczące przepisów prawa podatkowego wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych oraz decyzje organów skarbowych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.