INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 marca 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 08 marca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 11 stycznia 2010r. Spółka będąca wnioskodawcą, zawarła umowę z podmiotem uprawnionym do świadczenia usług medycznych. Przedmiotem umowy jest świadczenie przez zleceniobiorcę na rzecz wskazanych przez Spółkę uprawnionych pracowników świadczeń z zakresu medycyny pracy, do których zobowiązany jest pracodawca na podstawie przepisów ustawy dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) bądź innych ustaw, tj. badań wstępnych kandydatów do pracy w Spółce, badań okresowych i badań kontrolnych pracowników Spółki oraz świadczenie na rzecz uprawnionych pracowników nieinwazyjnych świadczeń zdrowotnych służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie stanu zdrowia oraz wykonywania innych działań medycznych wynikających z procesu leczenia, w tym badań diagnostycznych, jak również pozostawania w gotowości do świadczenia ww. świadczeń. Za świadczenie (gotowość świadczenia) wymienionych usług placówka medyczna (zleceniobiorca) otrzymuje miesięczne wynagrodzenie, określone w umowie jako ryczałt kwotowy (abonament), od każdej osoby uprawnionej do korzystania ze świadczeń w danym miesiącu, zgłoszonej zleceniobiorcy przez Spółkę. Ryczałt kwotowy ustalony jest odrębnie dla świadczeń z zakresu medycyny pracy oraz odrębnie dla świadczeń z zakresu pozostałej, dodatkowej opieki medycznej. Wysokość ryczałtu (abonamentu) nie jest uzależniona od faktu, czy zgłoszone przez Spółkę osoby uprawnione, faktycznie korzystały w danym miesiącu ze świadczeń oraz od wartości faktycznie wykonanych świadczeń medycznych. Spółka akceptując wynagrodzenie w formie ryczałtu kierowała się niemożnością uzyskania informacji, w jakim zakresie pracownik skorzystał z usług medycznych z uwagi na konieczność zachowania przez zleceniobiorcę tajemnicy lekarskiej, do której jest zobowiązany na podstawie art. 40 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i dentysty (Dz. U z 2008r. Nr 136 poz. 857 z późn. zm.) oraz art. 13-14 ustawy z dnia z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U z 2009r. Nr 52 poz 417 z późn. zm.). Spółka nie otrzymuje i nie może otrzymać imiennych informacji i rozliczeń dotyczących świadczeń medycznych, z których w danym okresie rozliczeniowym skorzystali poszczególni uprawnieni pracownicy. Pracownicy Spółki są zobligowani do uczestniczenia w oferowanym programie medycznym w związku z koniecznością zapewnienia przez Spółkę jako pracodawcy, zarówno obowiązkowych świadczeń z zakresu medycyny pracy, jak również szerokiego zakresu opieki profilaktycznej świadczonej w ramach pozostałej opieki medycznej, wynikającego ze specyfiki działalności Spółki (m.in. praca na wysokości, promieniowanie elektromagnetyczne).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość abonamentu opłacanego przez Spółkę w zakresie dodatkowych świadczeń, nie będących świadczeniami z zakresu obowiązkowej medycyny pracy oraz profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, stanowi dla pracowników przychód podatkowy, a w konsekwencji czy Spółka powinna uwzględniać wartość abonamentu w podstawie obliczenia zaliczek pobieranych od pracowników na podatek dochodowy...

Zdaniem Spółki wartość abonamentu w części nie stanowiącej świadczeń z zakresu obowiązkowej medycyny pracy oraz profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, nie stanowi dla pracowników Spółki przychodu podatkowego ze stosunku pracy i w związku z tym nie należy uwzględniać wartości abonamentu w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawca powołał przepisy art. 9 ust. 1, art. 12 ust. 1 i ust. 3, art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż do przychodu pracownika co do zasady należy zaliczyć wartość praktycznie wszystkich otrzymanych przez niego nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, zdaniem wnioskodawcy, w odniesieniu do dodatkowych świadczeń zapewnianych pracownikom w ramach pakietu medycznego warunkiem uznania ich wartości za przychód pracownika jest ustalenie wartości świadczeń faktycznie wykorzystanych przez danego pracownika. W ocenie wnioskodawcy z uwagi na opłacanie przez Spółkę dodatkowych świadczeń opieki medycznej w formie ryczałtu (abonamentu) od każdej uprawnionej osoby, nie można przyporządkować wartości tych świadczeń medycznych do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika. Nie jest bowiem możliwym ustalenie, czy dany pracownik (osoba uprawniona) korzystał z jakichkolwiek świadczeń w danym okresie. W praktyce oznacza to, zdaniem Spółki, iż nie jest możliwe oszacowanie wartości świadczeń zgodnie z zapisami art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy. Wnioskodawca podniósł również, iż przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy jednoznacznie określa, że nieodpłatne świadczenia stają się przychodem podlegającym opodatkowaniu z chwilą ich faktycznego otrzymania (skonsumowania). Zdaniem Spółki opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w przypadku świadczeń nieodpłatnych może podlegać jedynie wartość konkretnego i faktycznie otrzymanego przez pracownika świadczenia, a nie wartość świadczenia możliwego do otrzymania (postawionego do dyspozycji pracownika). Jeśli pracownik nie korzysta z dodatkowych usług medycznych zapewnionych przez Spółkę, wówczas nie sposób stwierdzić, że uzyskuje on jakąkolwiek korzyść majątkową z tego tytułu. Sam fakt wykupienia dodatkowych świadczeń medycznych dla wszystkich pracowników w zamian za wniesienie na rzecz zleceniobiorcy zryczałtowanego wynagrodzenia nie prowadzi - zdaniem wnioskodawcy - do otrzymania przez poszczególnych pracowników przysporzenia o konkretnym wymiarze finansowym. Pracownik, któremu Spółka zapewnia dodatkową opiekę medyczną otrzymuje wyłącznie informację, że ma zapewnioną bezpłatną dodatkową opiekę medyczną, z której może, ale nie musi korzystać (w szczególności, jeśli nie ma takiej potrzeby). Wnioskodawca podkreślił, iż niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej oferujące pakiety medyczne pracodawcom nie są uprawnione do przekazywania informacji o tym, jakie procedury medyczne zostały wykonane dla danego pracownika, niezależnie od tego, czy zostały wykonane w ramach świadczeń obowiązkowych czy dodatkowych, co wynika z obowiązku zachowania w tajemnicy informacji o pacjencie na zasadach określonych w art. 40 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i dentysty (Dz. U. z 2008r. Nr 136 poz. 857 z późn. zm.) oraz art. 13-14 ustawy z dnia z dnia 6 listopada 2008r.o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U z 2009r. Nr 52 poz. 417 z późn. zm.). W konsekwencji prowadzi to do sytuacji, w której Spółka, opłacając wynagrodzenie w formie ryczałtu nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie, i czy pracownik skorzystał ze świadczeń medycznych (Spółka nie ma możliwości ustalić, czy pracownik uzyskał świadczenie medyczne i jaka jest jego wartość).

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, nie jest możliwym ustalenie przychodu u pracownika. Nie stanowi bowiem przychodu u pracownika kwota ryczałtu za dodatkowe świadczenia medyczne i kwota tego ryczałtu nie może podlegać opodatkowaniu, gdyż daje ona jedynie możliwość do skorzystania ze świadczenia medycznego przez pracownika, co nie jest równoznaczne z jego faktycznym otrzymaniem. Nie jest zatem spełniona przesłanka określona w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie jedynie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zdaniem Spółki przychód pracownika powstaje jedynie w przypadku, gdyby pracownik skorzystał z postawionych do dyspozycji dodatkowych świadczeń medycznych i jednocześnie możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli pracownik nie korzysta z dodatkowych usług medycznych zapewnionych przez Spółkę, wówczas nie sposób stwierdzić, że uzyskuje on jakąkolwiek korzyść majątkową z tego tytułu podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przypadku skorzystania przez pracownika z dodatkowych świadczeń medycznych niemożliwym jest ustalenie przez Spółkę faktu skorzystania ze świadczenia i jego zakresu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca – przywołując tezy w nich zawarte - powołał następujące wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: sygn. III SA/Wa 625/08, sygn. III SA/Wa 3521/08; III SA/Wa 1916/08, III SA/Wa 1302/07 oraz III SA/Wa 225/09 oraz następujące postanowienia organów podatkowych, będące interpretacjami prawa podatkowego: z dnia 5 maja 2007r. Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu (sygn. 1473/WP/415/893/7/07/JK) i z dnia 21 czerwca 2007r. (sygn. 1473/WP/415/921/11/07/JK) oraz z dnia 30 sierpnia 2007r. (sygn. 1473/WP/415/962/24/07/JK); Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 2 stycznia 2007r. (sygn. PUS.1/415/29/06); Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 8 lutego 2006r. (sygn. 1471/DPF/415-121/05/ML); Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej z dnia 6 września 2005r. (sygn. PDOF/415-21/05); Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 22 lipca 2004r. (sygn. US72/RPŁ/423-87/04/GK).

Podsumowując, w ocenie Spółki, w przypadku gdy nie można ustalić, czy dany pracownik skorzystał bądź też nie skorzystał z dodatkowych świadczeń medycznych, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę abonamentu medycznego w zakresie dodatkowych świadczeń medycznych. Tym samym wartość abonamentu w części niestanowiącej świadczeń z zakresu obowiązkowej medycyny pracy oraz profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, nie stanowi dla pracowników Spółki przychodu podatkowego i w związku z tym nie należy uwzględniać wartości tych świadczeń w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak z powyższego wynika, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Przychodem ze stosunku pracy jest wobec powyższego nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale również i nieodpłatne świadczenia, czy świadczenia w naturze. Do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika zaliczyć należy więc także poniesione przez pracodawcę koszty z tytułu zapewnienia opieki medycznej dla pracowników (oraz ich rodzin), które będą kwalifikowane do źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 § 2 tego Kodeksu świadczenie może podlegać na działaniu albo na zaniechaniu. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz również świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Dodatkowe świadczenie medyczne, co do istoty nosi cechy prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego i w tym zakresie jest podobne do umowy ubezpieczenia objętego zakresem art. 805 k.c. Spółka świadczy swoim pracownikom ochronę zdrowotną poprzez wykupienie na ich rzecz ww. usług w zakładzie oferującym usługi medyczne. Pracownicy natomiast uzyskują prawo do skorzystania z usług medycznych zakładu opieki zdrowotnej, w przypadku wystąpienia takiej potrzeby (choroby, wypadku), które są zdarzeniami przyszłymi. Wykupione usługi mają wartość majątkową gdyż korzystanie z dodatkowych usług medycznych wymaga zapłaty co miesiąc ceny na rzecz jego sprzedawcy. Zatem ww. krąg osób uzyskuje co miesiąc określone prawo majątkowe o określonej wartości wyrażonej w pieniądzu.

Skoro tak, to należy uznać, że wykupienie przez Spółkę na rzecz pracowników dodatkowych świadczeń medycznych jako usługi pracodawcy na rzecz pracownika stanowić będzie dla nich przychód ze stosunku pracy, gdyż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Otrzymanie świadczenia nie musi mieć postaci rękodajnej. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenia nieodpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Jeżeli pracownik nie odmówił przyjęcia takiego świadczenia, to znaczy, że je przyjął a tym samym doszło po jego stronie do przysporzenia. Podkreślić należy, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez uprawnioną osobę z konkretnej usługi medycznej, lecz, jak wskazał ustawodawca w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, również fakt postawienie do dyspozycji pracownika świadczenia w naturze o określonej wartości pieniężnej, np. poprzez objęcie pracownika dodatkowymi usługami medycznymi (zapewnienie mu tych usług).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu - art. 11 ust. 2a pkt 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną w ramach dodatkowej usługi medycznej nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Spółka bowiem opłaca abonament (ryczałt) od każdej uprawnionej osoby. Zatem Spółka jest w posiadaniu informacji jaki jest koszt świadczenia przypadający na danego pracownika.

Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z placówką świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych usługą, pracownik w danym okresie może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, jakim będzie możliwość skorzystania z takich usług. Dla powstania przychodu ma bowiem znaczenie sam fakt uprawnienia do skorzystania z usług medycznych, a nie to czy pracownik faktycznie z nich skorzystał.

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z podmiotem uprawnionym do świadczenia usług medycznych o świadczenie obowiązkowych oraz nieobowiązkowych usług medycznych na rzecz pracowników Spółki. Spółka uiszcza na rzecz placówki medycznej zryczałtowane wynagrodzenie miesięczne uzależnione od ilości pracowników upoważnionych do korzystania ze świadczeń; przy czym wynagrodzenie to jest ustalane odrębnie dla świadczeń z zakresu medycyny pracy i odrębnie dla świadczeń z zakresu pozostałej opieki. Wysokość wynagrodzenia jest niezależna od liczby faktycznie wykonanych świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników.

Mając zatem na uwadze przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że jedynie w przypadku gdy pracodawca, ponosi koszty opieki medycznej wynikające z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy i koszty profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast jeżeli pracodawca ponosi na rzecz pracownika koszty nieobowiązkowej opieki medycznej, wówczas wartość tych kosztów (abonament), poniesionych przez zakład pracy, przypadająca na pracownika będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji wartość abonamentu dotyczącego dodatkowej opieki medycznej; opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, że wartość abonamentu w części niestanowiącej świadczeń z zakresu obowiązkowej medycyny pracy oraz profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, nie stanowi dla pracowników Spółki przychodu podatkowego ze stosunku pracy i w związku z tym nie należy uwzględniać wartości abonamentu w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Spółkę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych należy stwierdzić, że powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników, osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nim zawarte są wiążące. Natomiast wyroki te nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, gdyż wyroki sądowe, mimo, że kształtują linię orzeczniczą, nie są źródłami prawa. Podobnie powołane przez wnioskodawcę stanowiska Naczelników Urzędów Skarbowych, zajęte w postanowieniach będących interpretacjami prawa podatkowego, dotyczą indywidualnych spraw podatników, którzy zwrócili się z zapytaniem do tychże organów.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale wydanej w składzie siedmiu sędziów (sygn. II FPS 1/10) zajął stanowisko zgodne z rozstrzygnięciem dokonanym w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.