INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2010 r. (data wpływu 23 czerwca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 września 2010 r. (data wpływu 13 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy nieruchomość będąca towarem może ulec ulepszeniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy nieruchomość będąca towarem może ulec ulepszeniu. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 września 2010 r. (data wpływu 13 września 2010 r.) o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego oraz pytania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 18 stycznia 2008 r. Wnioskodawca (dalej: Spółka) wygrał publiczny przetarg organizowany przez Urząd Miasta na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego po byłym przedszkolu.

W dniu 26 marca 2008 r. został podpisany akt notarialny na podstawie którego Spółka nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego położonego w XX. Powołanie nieruchomości nastąpiło Uchwałą Zarządu Spółdzielni w kwietniu 2008 r. Przeniesienie własności wyodrębnionego lokalu ze spółdzielni na Spółkę nastąpiło w dniu 4 listopada 2009 r. Wtedy Spółka nabyła, w akcie notarialnym, prawo własności lokalu użytkowego.

Lokal użytkowy (dalej: „nieruchomość”) znajduje się w budynku wybudowanym w technologii wielkiej płyty, oddanym do eksploatacji w 1987 roku.

Nieruchomość jest nieruchomością inwestycyjną, została zakupiona w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez uzyskanie zysku z tytułu wzrostu jej wartości w przyszłości, przez co Spółka kwalifikuje ją jako towar zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości nr 40 („Nieruchomości Inwestycyjne”) oraz art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości. Nie jest więc zaliczana jako Środki Trwałe, a Inwestycje długoterminowe - nieruchomości inwestycyjne. Nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, nie są od niej naliczane odpisy amortyzacyjne. Przy nabyciu nie dokonano odliczenia podatku naliczonego z uwagi na fakt, że była spełniona przesłanka art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (tzw. sprzedaż towarów używanych). W dniu 28 października 2008 r. Prezydent Miasta wydał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę obejmującą rozbudowę, przebudowę i zmianę sposobu użytkowania parteru budynku, po byłym przedszkolu na mieszkania oraz lokale usługowe.

Spółka dokonała wszelkich niezbędnych zmian architektoniczno-budowlanych nieruchomości.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany powtórzył, iż nieruchomość jest nieruchomością inwestycyjną, została zakupiona w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez uzyskanie zysku z tytułu wzrostu jej wartości w przyszłości, przez co jest towarem zgodnie z MSR nr 40 („Nieruchomości Inwestycyjne”) oraz art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości. Nie jest więc zaliczana jako Środki Trwale, a Inwestycje długoterminowe - nieruchomości inwestycyjne.

Budynek ten jest używany od 1987 r. kiedy to nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Nie ma tutaj problemu z ewentualnym „ulepszeniem” towaru przekraczającym 30% wartości, gdyż ulepszenie, o którym mowa w przepisach o podatku dochodowym (art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może wystąpić w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji tylko środka trwałego, natomiast nie towaru. Problemy związane z możliwością rozszerzenia wykładni „ulepszenia” na istnienie w systemie podatku VAT pojęcia „ulepszenia towaru” zostały rozwiane wraz z uchyleniem art. 43 ust. 6 ustawy o VAT. Termin „Ulepszenie towaru” więc w ustawie o podatku VAT, nie występuje. „Ulepszenie” jako takie odnosić może się tylko i wyłącznie do środków trwałych, przez co nie jest możliwe jego zastosowanie.

W tym przypadku nieruchomość nie spełnia warunków pierwszego zasiedlenia (w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT), ponieważ pomiędzy wybudowaniem, oraz pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata, nie został on też ulepszony. Wyklucza to zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zastosowanie znajduje więc art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, którego przesłanki negatywne nie są spełnione. Dokonującemu dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, natomiast wspomniane już ulepszenie nie miało miejsca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji, opisana powyżej nieruchomość, będąca towarem, mogła ulec ulepszeniu w rozumieniu podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie nastąpiło ulepszenie, gdyż nieruchomość jest nieruchomością inwestycyjną, została zakupiona w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez uzyskanie zysku z tytułu wzrostu jej wartości w przyszłości, przez co jest towarem zgodnie z MSR nr 40 („Nieruchomości Inwestycyjne”) oraz art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości. Nie jest więc zaliczana jako Środki Trwałe, a Inwestycje długoterminowe - nieruchomości inwestycyjne. Nie zaistniało więc „ulepszenie” towaru, gdyż ulepszenie, o którym mowa w przepisach o podatku dochodowym (art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może wystąpić w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji tylko środka trwałego, natomiast nie towaru. Problemy związane z możliwością rozszerzenia wykładni „ulepszenia” na istnienie w systemie podatku VAT pojęcia „ulepszenia towaru” zostały rozwiane wraz z uchyleniem art. 43 ust. 6 ustawy o VAT. Termin „Ulepszenie towaru” więc, w ustawie o podatku VAT nie występuje. „Ulepszenie” jako takie odnosić może się tylko i wyłącznie do środków trwałych, przez co nie jest możliwe jego zastosowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), termin „ulepszenie” zawarty został w art. 2 pkt 14 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zatem termin „ulepszenie” zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług odwołuje się do przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 - 11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych kosztami ich eksploatacji.

Natomiast w myśl art. 22g pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Tym samym, nakłady na ulepszenie środków trwałych zmierzają do podjęcia bądź rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującą istotna zmianę cech użytkowych.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Nieruchomość jest nieruchomością inwestycyjną, została zakupiona w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez uzyskanie zysku z tytułu wzrostu jej wartości w przyszłości, przez co Spółka kwalifikuje ją jako towar zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości nr 40 („Nieruchomości Inwestycyjne”) oraz art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości. Nie jest więc zaliczana jako Środki Trwałe, a Inwestycje długoterminowe - nieruchomości inwestycyjne. Nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, nie są od niej naliczane odpisy amortyzacyjne. Przy nabyciu nie dokonano odliczenia podatku naliczonego z uwagi na fakt, że była spełniona przesłanka art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (tzw. sprzedaż towarów używanych). Budynek ten jest używany od 1987 r. kiedy to nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Według Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, nie ma problemu z ewentualnym „ulepszeniem” towaru przekraczającym 30% wartości, gdyż ulepszenie, o którym mowa w przepisach o podatku dochodowym (art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może wystąpić w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji tylko środka trwałego, natomiast nie towaru. Problemy związane z możliwością rozszerzenia wykładni „ulepszenia” na istnienie w systemie podatku VAT pojęcia „ulepszenia towaru” zostały rozwiane wraz z uchyleniem art. 43 ust. 6 ustawy o VAT. Zatem termin „Ulepszenie towaru” w ustawie o podatku VAT nie występuje. „Ulepszenie” jako takie odnosić może się tylko i wyłącznie do środków trwałych, przez co nie jest możliwe jego zastosowanie w tej sprawie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz przywołane uregulowania prawne, stwierdzić należy, iż przedmiotowa nieruchomość zakwalifikowana przez Wnioskodawcę jako towar nie może ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych a nie towaru.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, tut. Organ informuje, iż granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Zainteresowany występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez niego, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, w niniejszej interpretacji odniesiono się wyłącznie do kwestii dotyczącej uznania czy nieruchomość będąca towarem może ulec ulepszeniu na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14b § 3 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o wskazanie Wnioskodawcy, iż przedmiotowa nieruchomość jest towarem. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.