INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17.08.2010 r. (data wpływu 06.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na posiłek w restauracji związany ze spotkaniem z kontrahentem - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na posiłek w restauracji związany ze spotkaniem z kontrahentem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. z siedzibą w W., prowadzi działalność w zakresie doradztwa podatkowego. W związku z prowadzoną działalnością osoby zatrudnione w Spółce - najczęściej prezes Spółki - odbywają spotkania z klientami, w trakcie których omawiane są bieżące sprawy związane ze współpracą obu firm, a także problemy stojące obecnie przed klientami, które wymagają w mniejszym lub większym stopniu udzielenia porady, opinii czy też wyjaśnień z zakresu obowiązków z tytułu zobowiązań publicznoprawnych, w tym podatkowych.

W siedzibie Spółki znajduje się gabinet, który obok pełnienia funkcji biblioteki, umożliwia spotkanie z klientem w skromnych warunkach, jedynie przy kawie, herbacie i drobnym poczęstunku w postaci cukierków, czy ciastek. Zdarza się, że spotkania z pojedynczymi klientami o charakterze biznesowym odbywają się w kawiarni czy restauracji, czyli poza siedzibą Spółki i siedzibą klienta. Często w trakcie takich spotkań spożywany jest posiłek (lunch, obiad, kolacja).

Dla klientów spoza W., którzy tak czy owak posililiby się w lokalu gastronomicznym, spotkanie przy okazji posiłku jest szczególnie korzystne. Bywa, że decyzja o spotkaniu poza siedzibami spółek motywowana jest chęcią odbycia spotkania na neutralnym gruncie.

O wyborze lokalu gastronomicznego na takie spotkanie decydują względy praktyczne, przede wszystkim dogodna dla obu stron lokalizacja (bliskość siedziby jednej z firm, czy też łatwość dojazdu na miejsce dla obu stron). Wybierane restauracje czy kawiarnie nie są specjalnie wyszukane ani wyrafinowane, nie mają oczarować klienta swoim standardem, czy też dostarczyć mu wyjątkowych wrażeń. Spożywane dania pochodzą z menu, nie są specjalnie zamawiane przed spotkaniem. Poziom lokalu i spożywanych potraw jest jedynie wystarczający do rangi spotkania, a nie wyjątkowo ponad miarę wytworny.

Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami są dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłata za zwykły posiłek w restauracji związany ze spotkaniem z kontrahentem stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej: „ustawą”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wymienienie wśród kosztów reprezentacji wydatków na nabycie usług gastronomicznych, np. zakup żywności oraz na napojów, w tym alkoholowych, ma charakter przykładowy. Zapis ten nie oznacza, że wszystkie wydatki poniesione na zakup usług gastronomicznych, żywności, napojów, zawierają się w pojęciu kosztów reprezentacji. Oznacza to tylko, że wyżej wymienione wydatki, o ile mają charakter reprezentacyjny są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów (stanowisko to, zajął m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 157/08).

W związku z tym, kluczowa jest odpowiedź na pytanie, w jakim celu (reprezentacyjnym, czy też nie) zostały poniesione wydatki na nabycie usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów. Aby móc to stwierdzić, niezbędne jest zdefiniowanie słowa „reprezentacja”. Wobec braku definicji ustawowej trzeba ustalić wykładnię językową pojęcia „reprezentacja. Zgodnie z definicją zawartą w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007), reprezentacja, oznacza: „okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Zgodnie ze Słownikiem wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych autorstwa Władysława Kopalińskiego słowo „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio”, co oznacza wizerunek lub zapłatę gotówką. Dlatego też, słowo reprezentacja należy rozumieć jako okazałość wystawność i wytworność związaną z czyimś wizerunkiem. Określenia: okazałość, wystawność czy wytworność dobitnie wskazują, że chodzi o zachowania wyraźnie wyrastające ponad zwyczajność.

Zatem, jeśli wydatki na zakup napojów, żywności i nabycie usług gastronomicznych zostały poniesione z zamiarem zaimponowania klientowi luksusem, przepychem miejsca i posiłków - czyli kreowania elitarnego wizerunku firmy, należy je zaliczyć do kosztów reprezentacyjnych.

Wyżej wymienione wydatki są faktycznie ponoszone, mają charakter definitywny, pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, są właściwie udokumentowane oraz są ponoszone w celu uzyskania przychodów, więc mogą być zaliczone do kosztów jego uzyskania. Dotyczy to wydatku poniesionego na oba posiłki, gdyż zapłata za posiłek przez stronę zapraszającą należy do ogólnie przyjętych zasad dobrego wychowania.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży wytwarzanych dóbr i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja”, dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową.

Przez „reprezentację” rozumie się okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. S. Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia, podtrzymania istniejącej współpracy. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym osoby zatrudnione w Spółce - najczęściej prezes Spółki - odbywają spotkania z klientami, w trakcie których omawiane są bieżące sprawy związane ze współpracą obu firm, a także problemy stojące obecnie przed klientami, które wymagają w mniejszym lub większym stopniu udzielenia porady, opinii czy też wyjaśnień z zakresu obowiązków z tytułu zobowiązań publicznoprawnych, w tym podatkowych. Zdarza się, że spotkania z pojedynczymi klientami o charakterze biznesowym odbywają się w kawiarni czy restauracji, czyli poza siedzibą Spółki i siedzibą klienta. Często w trakcie takich spotkań spożywany jest posiłek (lunch, obiad, kolacja).

Jak zostało już powiedziane powyżej, "reprezentację" należy postrzegać jako działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami (klientami), które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki – wiedziony doświadczeniem i specyfiką działalności – chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów).

Wizerunek ten, postrzegany i określany jako pozytywny, wcale nie musi odzwierciedlać dostatku, okazałości, zamożności, jak niesłusznie wskazuje Wnioskodawca. Najkrócej rzecz ujmując wizerunek pozytywny to taki, jaki dany podmiot chciałby prezentować, jaki uznaje on za właściwy dla siebie. Przypisywanie reprezentacji tylko cech takich, jak wystawność, okazałość, wytworność, ekskluzywność, wynika w gruncie rzeczy z faktu, iż te właśnie cechy powszechnie postrzegane są jako pozytywnie charakteryzujące wizerunek określonego podmiotu, kojarzące się z wysokim statusem i pozycją społeczną. Jednakże nie oznacza to, że budowanie wizerunku może odbywać się wyłącznie poprzez działania nadzwyczajne, wykraczające poza przyjęte standardy. Działaniem takim będą również wydatki na spotkania z kontrahentem w lokalu gastronomicznym - restauracji, gdyż służą one stworzeniu odpowiedniego klimatu, wizerunku gospodarza jako podmiotu gościnnego, itp. Innymi słowy, wydatki takie mają się przyczynić do pozytywnego względem Wnioskodawcy nastawienia kontrahentów i klientów.

Podkreślić należy, że obecnie tego typu kwalifikowanie wydatków i celów ich poniesienia znajduje odzwierciedlenie w doktrynie prawa podatkowego. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (B. Brzeziński, M. Kalinowski., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159). Za koszt uzyskania przychodów nie będą mogły być uznane bankiety z kontrahentami w restauracjach. Dotyczyć to będzie nie tylko wystawnych kolacji, ale również tzw. lunchu biznesowego (W. Nykiel, A. Mariański – pod red., Komentarz do ustawy do podatku dochodowego od osób prawnych 20 09, Gdańsk 2009, str. 493).

Jednocześnie podkreślić należy, że nie wszystkie koszty zakupów usług gastronomicznych, żywności oraz napojów nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, lecz takie, które zostały dokonane w celu reprezentacyjnym. Uznanie bowiem, że każdy zakup takich towarów czy usług jest zakupem w ramach reprezentacji byłoby sprzeczne z rozumieniem tego pojęcia. Wydatkami takimi nie będą np. wydatki na poczęstowanie kontrahenta w firmie kawą lub herbatą. Natomiast reprezentacja w podejmowaniu kontrahentów przejawiać się będzie w takim postępowaniu gospodarza, które kontrahent może odebrać jako przejaw wystawności i okazałości ze strony gospodarza, np. w zaproszeniu kontrahenta do restauracji. Możliwość skorzystania z posiłków czy napojów oferowanych w menu restauracji (czy kawiarni) ma bowiem, bez wątpienia, na celu stworzenie oczekiwanego, pozytywnego wizerunku firmy, (podnosi jej prestiż) a tym samym lepsze postrzeganie przedsiębiorcy w stosunku do pozostałych podmiotów gospodarczych z danej branży (które spotkania biznesowe odbywają we własnym zakresie, w swojej siedzibie).

W kontekście zdefiniowanego powyżej pojęcia „reprezentacja” oraz analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, jednoznacznie wynika, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki (zapłata za posiłek) w trakcie spotkań z kontrahentami poza biurem Spółki w restauracjach, bez wątpienia służą realizacji celów biznesowych Spółki, ale wynikają one z autonomicznie przyjętej taktyki handlowej Wnioskodawcy i wiążą się z kreowaniem oraz utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy – jak wskazał sam Wnioskodawca: „w siedzibie Spółki znajduje się gabinet, który obok pełnienia funkcji biblioteki, umożliwia spotkanie z klientem w skromnych warunkach, jedynie przy kawie, herbacie i drobnym poczęstunku w postaci cukierków, czy ciastek. Zdarza się, że spotkania z pojedynczymi klientami o charakterze biznesowym odbywają się w kawiarni czy restauracji, czyli poza siedzibą Spółki i siedzibą klienta. O wyborze lokalu gastronomicznego na takie spotkanie decydują względy praktyczne, przede wszystkim dogodna dla obu stron lokalizacja (bliskość siedziby jednej z firm, czy też łatwość dojazdu na miejsce dla obu stron). (…)Dotyczy to wydatku poniesionego na oba posiłki, gdyż zapłata za posiłek przez stronę zapraszającą należy do ogólnie przyjętych zasad dobrego wychowania”, a zatem nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Powoływanie się w tym kontekście przez Spółkę na okoliczność, że tego typu działania czy wydatki nie mają charakteru nadzwyczajnego nie odbiera wyżej wymienionym czynnościom cech reprezentacji.

Fakt prowadzenia rozmów biznesowych na „neutralnym gruncie”, w miłym otoczeniu i sprzyjającej atmosferze w celu omówienia bieżących spraw związanych ze współpracą obu firm, problemów stojących obecnie przed klientami bądź udzielania porad, opinii, wyjaśnień, wynika z określonej struktury sprzedaży produktów Spółki, umacniać ma pozytywne relacje handlowe.

Tym bardziej za możliwością zaliczenia przedmiotowych wydatków – zapłata za posiłek w restauracji - do kosztów uzyskania przychodów nie przemawia fakt, że „dla klientów spoza W., którzy tak czy owak posililiby się w lokalu gastronomicznym, spotkanie przy okazji posiłku jest szczególnie korzystne”.

Spotkania tego typu - czy to przy kawie, herbacie, ciastku, innym drobnym poczęstunku, lunchu lub obiedzie są „usługami gastronomicznymi”, które odbywają się w restauracjach, a zatem noszą znamiona reprezentacji, ponieważ wpływają na stworzenie dobrego wizerunku firmy, wykazaniu zasobności i profesjonalizmu.

Za „reprezentację” bowiem, w potocznym rozumieniu, należy uznać działania zmierzające do stworzenia jak najkorzystniejszego wizerunku firmy.

Nie chodzi bowiem o jednostkowy koszt poniesiony w związku organizacją spotkań z kontrahentami w restauracji, ale o cel, jaki zostanie dzięki takim spotkaniom osiągnięty przez Wnioskodawcę zarówno w przypadku nabycia drobnego poczęstunku (kawa, herbata, ciastko, drobne słodycze), czy też zapłaty za „zwykły” posiłek - w przedmiotowej sprawie jest to stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, podtrzymanie istniejącej współpracy, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie „ugoszczony”. Jak wykazano powyżej, wydatki te w sposób pośredni promują firmę.

Odbywanie spotkań biznesowych poza siedzibą Spółki – restauracji zarówno, gdy stanowi autonomiczny wybór, bądź jest konsekwencją sytuacji, gdy klienci nie prowadzą działalności w miejscowości, w której Spółka posiada biuro związane jest ze stosowaną taktyką sprzedaży.

Jak wykazano powyżej, spotkania tego typu w restauracjach - czy to przy kawie, herbacie, ciastku, innym drobnym poczęstunku, lunchu lub obiedzie w restauracjach są „usługami gastronomicznymi”, które noszą znamiona reprezentacji.

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż wydatki poniesione na usługi gastronomiczne (zapłata za posiłek) w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracjach, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na posiłek w restauracji związany ze spotkaniem z kontrahentem należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przywołany przez Wnioskodawcę wyrok sądu administracyjnego wydany został w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołany wyrok sądu administracyjnego, nie jest wiążący dla tut. Organu podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.