INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.01.2013 r. (data wpływu 07.01.2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26.03.2013 r. (data nadania: 26.03.2013 r., data wpływu: 28.03.2013 r.) stanowiącym odpowiedz na wezwanie nr: IPPB5/423-14/13-2/KS z dania: 14.03.2013 r. (data nadania: 15.03.2013 r., data doręczenia: 19.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych takich jak: kawa, herbata, cukier, mleko, woda, soki owocowe, herbatniki, paluszki, delicje udostępnianych podczas wykonywania obowiązków służbowych:

• pracownikom - jest prawidłowe,
• współpracownikom zatrudnionym na podstawie umowy – zlecenia - jest prawidłowe,
• współpracownikom prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 07.01.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych takich jak: kawa, herbata, cukier, mleko, woda, soki owocowe, herbatniki, paluszki, delicje udostępnianych pracownikom i współpracownikom podczas wewnętrznych spotkań, narad i odpraw, oraz w trakcie pracy w siedzibie Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jako czynny podatnik podatku od towarów i usług prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie projektowania, budowania i obsługi inwestycyjnej obiektów sportowych. W celu wykonania swoich obowiązków Spółka zatrudnia pracowników i współpracowników. Współpracownicy Spółki wykonują powierzone im obowiązki na podstawie umowy zlecenia lub samozatrudnienia (prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą) w siedzibie Spółki, z wykorzystaniem jej infrastruktury oraz przy pomocy i według wskazówek Prezesa M. Sp. z o.o. Również w kontaktach bezpośrednich czy za pomocą środków komunikacji elektronicznej z potencjalnymi kontrahentami współpracownicy działają w imieniu i na rzecz Spółki.

Na potrzeby sekretariatu Spółka dokonuje zakupu kawy, herbaty, cukru, mleka, wody, soków owocowych, a także drobnych artykułów spożywczych, tj. herbatników, paluszków oraz delicji. Powyższe produkty są udostępniane pracownikom i współpracownikom podczas wykonywania obowiązków służbowych, tj. podczas wewnętrznych spotkań, narad oraz odpraw, na których omawiane są szczegóły dotyczące koordynacji wykonywanych wspólnie projektów czy omawiane są bieżące problemy. Napoje są zużywane przez pracowników i współpracowników nie tylko podczas spotkań, ale w miarę potrzeb w trakcie pracy w siedzibie Spółki.

Podczas wewnętrznych spotkań planowane są nowe projekty, koordynowane bieżące albo podsumowywane zakończone. Kierownictwo Spółki stara się uczulić pracowników i współpracowników na niedociągnięcia, które pojawiły się w trakcie prowadzonych inwestycji oraz oczekuje wskazówek, jak można poprawić jakość wykonywanych projektów i ulepszyć stosunki z klientami. Spotkania takie często trwają cały dzień i odbywają się w siedzibie Spółki. Część współpracowników i zleceniobiorców przyjeżdża spoza Warszawy, gdyż Spółka obsługuje projekty na budowę obiektów sportowych na terenie całego kraju. Bez zapewnienia napojów oraz drobnych artykułów spożywczych przeprowadzenie tych spotkań byłoby niemożliwe.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 26.03.2013 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny dotyczący wniosku z dnia 02.01.2013 r. o następujące informacje:

Zgodnie z przepisami rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.), w szczególności z § 112 Wnioskodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. W/w rozporządzenie zostało wydane przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na podstawie art. 237(15) § 1 Kodeksu pracy.

Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ponoszenia opisanych we wniosku z dnia 2 stycznia 2013 r. wydatków związanych z artykułami spożywczymi lub napojami na rzecz współpracowników na podstawie zawartych umów. Spółka ponosi w/w wydatki w celu zapewnieniu znośnych warunków współpracy w czasie odbywanych spotkań, narad i odpraw. W tych spotkaniach uczestniczą współpracownicy spoza Warszawy, często trwają one cały dzień. Zdaniem Wnioskodawcy brak możliwości podania współpracownikom wody lub ciepłego napoju wpłynąłby negatywnie na przebieg i efektywność w/w spotkań. Napoje zużywane są też przez współpracowników w trakcie wykonywania przez nich pracy w siedzibie Spółki.

Stwierdzenie „Powyższe produkty są udostępniane pracownikom i współpracownikom podczas wykonywania obowiązków służbowych” ma umocowanie w faktach. Pracownicy lub współpracownicy nie mogą w/w produktów wynieść poza firmę, mogą spożyć je tylko na terenie zakładu. Pracownicy i współpracownicy są upoważnieni do przebywania w siedzibie Spółki tylko w celu wykonywania pracy na rzecz Wnioskodawcy. Pracownicy lub współpracownicy nie mogą przebywać na terenie firmy w celu wykonywania innych zadań, niż określonych w umowach o pracę lub umowach o współpracę zawartych z Wnioskodawcą.

Obowiązki służbowe wynikają z umowy o pracę lub zlecenia, bądź umowy o współpracy, zawartych pomiędzy pracownikami i współpracownikami a Spółką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy od zakupów w/w produktów udostępnionych pracownikom, współpracownikom, zleceniobiorcom Spółka ma prawo odliczyć podatek VAT naliczony i nie ma obowiązku naliczenia podatku należnego...
2. Czy wydatki na zakup w/w produktów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów...
   
   

Przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych. Przedmiotowy wniosek w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.) - zwanej dalej jako „ustawa CIT”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie z przepisami rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. Jednocześnie należy wskazać, iż ustawodawca nie sprecyzował, jakiego rodzaju mają to być napoje, pozostawiając decyzję w gestii pracodawcy, pod warunkiem, iż woda i inne napoje będą dostępne w ilościach zaspokajających potrzeby pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.

W trakcie pracy występuje potrzeba spotkań wewnętrznych z pracownikami oraz współpracownikami. Podczas tych spotkań Spółka uzgadnia nowe projekty, koordynuje bieżące oraz podsumowuje zakończone. Spotkania nierzadko trwają cały dzień, odbywają się w siedzibie Spółki, a uczestniczą w nich także współpracownicy, którzy są spoza Warszawy. W spotkaniach takich nie uczestniczą klienci Spółki.

Wątpliwości Spółki budzi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę w przypadku poczęstunku pracowników lub współpracowników w czasie narad. Zdaniem Spółki wydatki te nie mają charakteru reprezentacyjnego, a związane są z bieżącymi potrzebami Spółki, gdyż są racjonalne i wykazują związek przyczynowo

-skutkowy z przychodami.

Mając na uwadze powyższe Spółka uważa, iż wydatki na w/w produkty pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami, i tym samym mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych takich jak: kawa, herbata, cukier, mleko, woda, soki owocowe, herbatniki, paluszki, delicje udostępnianych podczas wykonywania obowiązków służbowych:

• pracownikom - za prawidłowe,
• współpracownikom zatrudnionym na podstawie umowy – zlecenia - za prawidłowe,
• współpracownikom prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą - za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Zaznaczyć jednakże należy, iż nie każdy wydatek (świadczenie) na rzecz pracownika, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki poniesione na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Dodać również należy, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a cytowanej ustawy, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszów reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”. Powyższe odnosi się także do terminu „reprezentacja” użytego w cyt. wyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Norma ww. art. 16 ust. 1 pkt 28 nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności. Rozróżnienie wydatków zwianych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że koszt uzyskania przychodów stanowić mogą wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie projektowania, budowania i obsługi inwestycyjnej obiektów sportowych. W celu wykonania powierzonych zadań Spółka zatrudnia pracowników i współpracowników. Współpracownikami Spółki są osoby zatrudnione na podstawie umowy zlecenia lub samozatrudnienia, to znaczy prowadzą jednoosobową działalność gospodarczą w siedzibie Spółki, z wykorzystaniem jej infrastruktury oraz przy pomocy i według wskazówek Wnioskodawcy. Również w kontaktach bezpośrednich czy też za pomocą środków komunikacji elektronicznej z potencjalnymi kontrahentami współpracownicy działają w imieniu i na rzecz Spółki.

Na potrzeby sekretariatu Spółka dokonuje zakupu kawy, herbaty, cukru, mleka, wody, soków owocowych, a także drobnych artykułów spożywczych, takich jak: herbatniki, paluszki oraz delicje. Powyższe produkty są udostępniane pracownikom i współpracownikom podczas wykonywania ich obowiązków służbowych, tj. podczas wewnętrznych spotkań, na których planowane są nowe projekty, koordynowane bieżące albo podsumowywane zakończone, podczas narad oraz odpraw, na których omawiane są szczegóły dotyczące koordynacji wykonywanych wspólnie projektów czy omawiane są bieżące problemy. Spotkania takie często trwają cały dzień i odbywają się w siedzibie Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy, bez zapewnienia napojów oraz drobnych artykułów spożywczych przeprowadzenie ww. spotkań byłoby niemożliwe. Przedmiotowe napoje zużywane są przez pracowników i współpracowników nie tylko podczas spotkań, ale w miarę potrzeb także w trakcie pracy w siedzibie Spółki. Spółka, na podstawie zawartych umów, nie jest zobowiązana do ponoszenia wydatków związanych z zakupem artykułów spożywczych lub napoi na rzecz współpracowników.

Pracownicy i współpracownicy są upoważnieni do przebywania w siedzibie Spółki tylko w celu wykonywania pracy na rzecz Wnioskodawcy, nie mogą przebywać na terenie firmy w celu wykonywania innych zadań, niż określonych w umowach o pracę lub umowach o współpracę zawartych z Wnioskodawcą.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na ww. art. spożywcze zużywane przez pracowników i współpracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, tj.: podczas wewnętrznych spotkań, narad oraz odpraw, na których omawiane są szczegóły dotyczące koordynacji wykonywanych projektów czy omawiane są bieżące problemy.

Dokonując oceny charakteru wydatków ponoszonych na ww. art. spożywcze należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na wstępie rozważań należy podkreślić, że zarówno pracownicy, jak i współpracownicy powierzone im obowiązki wykonują na podstawie różnych umów, zawartych na podstawie różnych przepisów prawa. Pracownicy zatrudnieni są na podstawie umów o pracę opartych na przepisach ustawy – Kodeks pracy, ponadto część pracowników zatrudniona jest na podstawie umowy zlecenia, określonej w Kodeksie cywilnym. Trzecią grupę stanowią współpracownicy prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą w ramach tzw. samozatrudnienia.

Wobec powyższego wydatków ponoszonych przez Spółkę nie należy traktować jednakowo tak w stosunku do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, jak do osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, pracujących na zasadzie samozatrudnienia.

Jak podaje Wnioskodawca, przedmiotowe wydatki ponoszone są na rzecz pracowników na podstawie i zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.), w szczególności zgodnie z § 112 - Spółka jest obowiązana zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. W/w rozporządzenie zostało wydane przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na podstawie art. 237(15) § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 2 Kodeksu pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Należy wskazać, iż ustawodawca nie sprecyzował jakiego rodzaju napoje pracodawca ma obowiązek zapewnić swoim pracownikom – decyzja w tej kwestii należy do pracodawcy. Woda i napoje mają być dostępne w ilościach zaspokajających potrzeby pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.

Z powyższego wynika zatem, iż w sytuacji gdy pracodawca, ponosząc wydatki na rzecz pracownika, realizuje ciążący na nim ustawowy obowiązek zapewnienia pracownikom napojów, wydatki takie bez wątpienia będą stanowiły koszt uzyskania przychodów.

Z kolei wydatki na zakup drobnych artykułów spożywczych takich jak: herbatniki, paluszki, delicje mogą zostać zarachowane do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem, że pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami.

Podsumowując, wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup napojów dla pracowników zatrudnionych na podstawie Kodeksu pracy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Pozostałe wydatki ponoszone na drobne artykuły spożywcze, stanowią koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem właściwego udokumentowania ich związku z przychodami Spółki.

Stanowisko Spółki w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Powyższe dotyczy również pracowników zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia. Wydatki, do których ponoszenia pracodawca nie jest zobowiązany, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, tylko w przypadku, kiedy pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami (w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła).

W tym miejscu należy podkreślić, że to na podatniku, jako odnoszącym ewentualną korzyść, ciąży obowiązek dokumentowania poniesionych kosztów i ich związku z uzyskiwanymi przychodami.

Przedmiotowe wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem właściwego udokumentowania ich związku z osiąganymi przychodami, zachowaniem, bądź zabezpieczeniem ich źródeł.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii wydatków ponoszonych na zakup produktów spożywczych takich jak kawa, herbata, cukier, mleko, woda, soki owocowe, herbatniki, paluszki, przeznaczone dla współpracowników prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą należy stwierdzić, że ww. wydatki nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przywołanego przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

W przedmiotowej sprawie wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup kawy, herbaty, cukru, mleka, wody, soków owocowych, a także drobnych artykułów spożywczych, tj. herbatników, paluszków” oraz delicji w przypadku poczęstunku osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą nie można zaliczyć podatkowych do kosztów uzyskania przychodów. Nie można zgodzić się ze zdaniem Wnioskodawcy, że przedmiotowe wydatki związane są z bieżącymi potrzebami Spółki.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 16 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednie, jak i koszty pośrednie, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z treścią powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wprawdzie wydatki poniesione na artykuły spożywcze na rzecz osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą pracujących na rzecz Spółki na podstawie umowy o współpracę, niebędących pracownikami Spółki, nie zostały wprost wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ww. ustawy, jednakże nie upoważnia to podatnika do zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów własnej działalności gospodarczej, bowiem między tymi kosztami a przychodem (w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów) musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki te muszą również dotyczyć określonego źródła przychodów, którym w przypadku będącym przedmiotem wniosku jest działalność gospodarcza Spółki.

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, w szczególności to, że Wnioskodawca zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej wydatki ponoszone na rzecz firmy zewnętrznej – działalność gospodarcza współpracownika Spółki, stwierdzić należy, że wydatki te jako ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia funkcjonowania innego podmiotu gospodarczego (za inny podmiot gospodarczy), a więc nie dotyczące Spółki, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Tego rodzaju wydatki są bowiem kosztami innego podmiotu, gdyż wiążą się z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą, a nie z działalnością Wnioskodawcy.

Reasumując, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty zakupu kawy, herbaty, cukru, mleka, wody, soków owocowych, a także drobnych artykułów spożywczych, tj. herbatników, paluszków oraz delicji ponoszonych przez Spółkę na rzecz współpracowników prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą nie stanowią dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.