INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2010r.), uzupełnionym w dniach 15 i 19 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia medyczne ponoszonych na rzecz pracowników (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia medyczne ponoszonych na rzecz pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 05 listopada 2010 r. Znak IBPB I/2/423-1160/10/PC wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniach 15 i 19 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący osobą prawną (sp. z o.o.) ma zamiar w ramach prowadzonej działalności gospodarczej finansować ze środków obrotowych świadczenia pozapłacowe na rzecz pracowników. Obowiązek ponoszenia tych wydatków wynikać będzie z wewnętrznych zarządzeń Spółki, które są podawane pracownikom do wiadomości, a w przypadku obowiązku utworzenia w przyszłości regulaminu wynagradzania zostaną również w nim zawarte. Dodatkowo w przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska pracy wnioskodawca będzie umieszczać dodatkowe zapisy w umowach o pracę, zgodnie z warunkami wynegocjowanymi z danym pracownikiem.

Świadczenia nie będą uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jako świadczenia pozapłacowe, czyli tzw. koszty pracownicze należy rozumieć m.in. zakup pakietów medycznych (w zakresie ochrony zdrowia wykraczającym poza zakres medycyny pracy.

Ww. świadczenia pozapłacowe stanowić będą dla pracowników przychody podatkowe ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy sfinansowane ze środków obrotowych wnioskodawcy wydatki na pakiety medyczne należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, do żadnych z wydatków pozapłacowych nie będzie stosowane –„kryterium socjalne", a więc nie zostaną spełnione przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej "Ustawa o CIT”), a więc wyłączające tego typu wydatki z kosztów uzyskania przychodów. Co do zasady wydatki te stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na pakiety medyczne pracowników wykraczające swoim zakresem poza medycynę pracy należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów, ponieważ tego typu wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Ich przyznanie wynika z brzmienia przepisów płacowych obowiązujących u Wnioskodawcy, a dodatkowo zapewnienie pracownikom odpowiedniej opieki zdrowotnej powoduje ograniczenie absencji tych osób w pracy z powodu zachorowań, co pośrednio przyczynia się do zwiększenia efektywności pracy, a w konsekwencji przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z ze zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika są kosztami. Kosztami uzyskania przychodów są – po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy – wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Jako koszty uzyskania przychodów mogą być rozpatrywane zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

W związku z powyższą definicją, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika. Przepisy prawa pracy, w tym przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) nakładają jednakże na pracodawcę również inne obowiązki w tym m.in. wymóg przeprowadzania na własny koszt badań określonych w art. 229 powołanej wyżej ustawy. Pracodawca poza świadczeniami z zakresu badań profilaktycznych obowiązany jest sfinansować koszt profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, ze względu na warunki pracy.

Według stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2006 r. koszty związane z finansowaniem przez pracodawcę świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników nie były kosztami uzyskania przychodów z wyjątkiem poniesionych kosztów świadczeń zdrowotnych, do których ponoszenia zobowiązywały pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw (art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Od dnia 01 stycznia 2007 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został uchylony. Zmiana ta spowodowała, że obecnie brak jest wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków poniesionych na finansowanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników. Oznacza to, że wydatki ponoszone przez pracodawcę z tego tytułu mogą co do zasady stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów.

Wydatki na świadczenia medyczne pracowników podlegają jednakże ocenie w aspekcie generalnych postanowień cytowanego art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, tj. celowości, zasadności oraz potencjalnej możliwości przyczynienia się przedmiotowych wydatków do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na zapewnienie pracownikom opieki medycznej, mogą mieć wpływ na efektywność wykonywanej pracy. Zatem, wydatki te jako związane w sposób pośredni z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań Nr 2-6 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.