INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w przypadku wystawienia faktur korygujących na plus / na minus zarówno z winy, jak i bez winy Spółki, otrzymania od kontrahentów faktur korygujących na plus / na minus zarówno z winy, jak i bez winy Spółki oraz w przypadku wystawienia drugiej i kolejnej faktury korygującej na plus i na minus zarówno z winy leżącej po stronie Spółki jak i bez Jej winy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia obowiązku podatkowego w związku z korektami na plus i na minus wystawianymi po raz kolejny (korekt do korekt) oraz fakturami korygującymi wystawianymi po raz pierwszy (do faktury pierwotnej),
• ustalenia obowiązku podatkowego w przypadku wystawienia faktur korygujących na plus / na minus zarówno z winy, jak i bez winy Spółki, otrzymania od kontrahentów faktur korygujących na plus / na minus zarówno z winy, jak i bez winy Spółki oraz w przypadku wystawienia drugiej i kolejnej faktury korygującej na plus i na minus zarówno z winy leżącej po stronie Spółki jak i bez Jej winy.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Opis działalności Spółki.

Jedną z podstawowych działalności Spółki jest wykonawstwo robót budowlano - montażowych polegających na robotach związanych z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych zgodnie z PKD 42.21 Z. Usługi te polegają głównie na budowie sieci kanalizacyjnych wraz z uzbrojeniem i obiektami kanalizacyjnymi, budowie sieci i magistrali wodociągowych oraz budowie oczyszczalni ścieków i przepompowni. Przedmiotem umów zawieranych przede wszystkim z urzędami miast i gmin są wyżej wymienione usługi budowlane, pozyskiwane w trybie przetargów w ramach zamówień publicznych. Prócz tego Spółka zajmuje się budownictwem mieszkaniowym w ramach prowadzonej działalności deweloperskiej.

W obszarze prowadzonych inwestycji budowlanych, których Spółka jest generalnym wykonawcą, Jej zleceniodawcy (urzędy miast gmin) otrzymują dotacje w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego - w ramach Programu Regionalnego „Narodowa Strategia Spójności”; „Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013” i innych programów finansowanych z Funduszy Unijnych.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka wystawia także faktury korygujące z innych niż wymienione (we wniosku) w stanie faktycznym nr 2 przyczyn. Podobnie jak inne podmioty gospodarcze, jest także ich odbiorcą. Część faktur korygujących wystawiana jest z winy Spółki (np. błędy rachunkowe czy formalne), a część wystawiana jest bez Jej winy - a więc fakt zobowiązujący Spółkę do wystawienia fv korygującej powstał po wystawieniu faktury pierwotnej i Spółka nie mogła go przewidzieć.

Jak wspomniano Spółka jest także odbiorcą faktur korygujących wystawionych przez kontrahentów.

1. Spółka od faktur korygujących wystawionych z winy Spółki na plus (zwiększających podstawę opodatkowania) rozlicza VAT w analogicznym terminie jak z faktury pierwotnej, a więc z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia licząc od dnia wykonania usług budowlanych dotyczących faktury pierwotnej; lub w dacie wystawienia faktury pierwotnej jeśli usług budowlanych nie dotyczy (a więc dokonuje korekty deklaracji VAT za okres rozliczenia VAT z fv pierwotnej). Natomiast podatek dochodowy od osób prawnych rozlicza w miesiącu wystawienia faktury korygującej.
2. Od faktur korygujących na plus (zwiększającej podstawę opodatkowania) wystawionych bez winy Spółki - obowiązek podatkowy VAT powstaje jak dla usług budowlanych, a więc z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia licząc od dnia wykonania usług budowlanych (jeśli takowych dotyczy) lub na zasadach ogólnych, a więc z datą wystawienia fv korygującej, jeśli dotyczy usług innych niż budowlane (a więc nie dokonuje korekty deklaracji VAT za okres rozliczenia VAT z faktury pierwotnej). Natomiast Podatek dochodowy od osób prawnych rozlicza w miesiącu wystawienia faktury korygującej.
3. Od wystawionych faktur korygujących na minus, a więc umniejszających podstawę opodatkowania - a wystawionych zarówno z winy Spółki, jak i bez Jej udziału VAT rozliczony jest za miesiąc otrzymania przez Spółkę potwierdzenia odbioru faktur korekty przez kontrahenta (jeśli „zwrotka” wpłynęła do dnia złożenia deklaracji VAT za dany miesiąc to podatek VAT ujmowany jest jeszcze za ten miesiąc). Natomiast podatek dochodowy od osób prawnych rozliczany jest na zasadach ogólnych, a więc w miesiącu wystawienia faktury korekty.
4. Spółka od otrzymanych faktur korygujących od swoich kontrahentów (zarówno na plus jak i na minus) rozlicza VAT na zasadach ogólnych, a więc w terminie otrzymania tej faktury (data wpływu), lub w dwóch kolejno po sobie następujących okresach rozliczeniowych; natomiast obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje w dacie wystawionej faktury korekty, na zasadach ogólnych. Nie ma tu dla Spółki znaczenia, czy korekta została wystawiona z winy kontrahenta czy też nie oraz, czy jest ona wystawiona na plus czy na minus.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. 1. Czy Spółka prawidłowo ustala obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych przy omawianych korektach na plus i na minus wystawionych po raz kolejny (a więc korekty do korekt) w tym samym dniu, których podstawą do wystawienia jest korekta świadectwa płatności dokonana przez kontrahenta (dotyczy to przekwalifikowania kosztów nie powodując sumarycznie zmiany podstawy opodatkowania)...
   2. Czy Spółka prawidłowo rozlicza podatek dochodowy od osób prawnych do faktur korygujących wystawionych po raz pierwszy (czyli do fv pierwotnej) w tym samym dniu których podstawą do wystawienia jest korekta świadectwa płatności dokonana przez kontrahenta (dotyczy to przekwalifikowania kosztów nie powodując sumarycznie zmiany podstawy opodatkowania)...
2. 1. Czy Spółka prawidłowo ustala obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku:
      1. wystawienia faktur korygujących na plus z winy Spółki,
      2. wystawienia faktur korygujących na plus bez winy Spółki,
      3. wystawienia faktur korygujących na minus zarówno z winy, jak bez winy Spółki,
      4. otrzymania od kontrahentów faktur korygujących na plus i na minus, zarówno z winy jak i bez winy kontrahenta...
   2. Jaki jest moment obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku wystawienia drugiej i kolejnej faktury korygującej na plus i na minus zarówno z winy leżącej po stronie Spółki jak bez jej winy... Przy czym powyższe pytania (zawarte w pkt 3) (oznaczone we wniosku) dotyczą innych przyczyn wystawienia korekt niż omawianych w punkcie 2 (oznaczonym we wniosku) (tj. rozliczeń unijnych).
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 15 kwietnia 2011 r. nr ILPB3/423-27/11-2/MM.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Stoi On na stanowisku, iż prawidłowo ustala obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych dla faktur korygujących:
   1. wystawionych z winy Spółki na plus,
   2. wystawionych bez winy Spółki na plus,
   3. wystawionych zarówno z winy, jak i bez na minus,
   4. otrzymanych od swoich kontrahentów na plus oraz na minus.
2. Spółka uważa, iż właściwym momentem obowiązku podatkowego dla podatku dochodowego od osób prawnych dla kolejnych faktur korygujących (nr 2 i następnych) na plus i na minus z winy i bez winy Spółki - jest analogiczny moment jak dla fv korygujących wystawionych po raz pierwszy, a więc moment rozliczania faktur korygujących opisany w stanie faktycznym 3 a, b, c, d (oznaczonym we wniosku).
   Zaznaczyć należy, że opisany stan faktyczny, pytanie oraz stanowisko Spółki do zadanego pytania do punktu 3 a, b, c, d (oznaczonego we wniosku) dotyczy fv korygujących wystawianych z przyczyn innych niż opisane w stanie faktycznym i stanowisku Spółki nr 2 (oznaczonym we wniosku) (dotyczących rozliczeń wydatków unijnych).
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zasadą wynikającą z treści art. 12 ust. 3 tej ustawy jest to, że przychodem związanym z działalnością gospodarczą osiągniętym w roku podatkowym jest przychód należny, choćby nie został jeszcze otrzymany. Powyższe oznacza, że opodatkowanie rozszerzone zostaje także na przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do przedsiębiorstwa, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na tzw. zasadzie memoriałowej.

Natomiast moment zaliczenia uzyskanych przychodów określają przepisy art. 12 ust 3a, ust 3c, ust. 3d i ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis art. 12 ust. 3a tejże ustawy stanowi, iż za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności, Spółka wystawia faktury korygujące. Część faktur korygujących wystawiana jest z winy Spółki (np. błędy rachunkowe czy formalne), a część wystawiana jest bez jej winy - a więc fakt zobowiązujący Spółkę do wystawienia faktury korygującej powstał po wystawieniu faktury pierwotnej i Spółka nie mogła go przewidzieć.

Faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokonywania korekt przychodów. Brak jest również uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) przychodów, tj. czy przychód powiększa (pomniejsza) się w dacie korekty, czy też w dacie powstania przychodu należnego.

Wobec powyższego, należy posłużyć się literalną wykładnią wyżej powołanych przepisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe.

Późniejsze wystawianie korygującej faktury VAT skutkuje jedynie zmianą wysokości przychodów, nie zaś datą ich powstania. Faktura korygująca służy rzetelnemu obliczeniu (doprecyzowaniu) prawidłowej wysokości już osiągniętego przychodu należnego za dany okres rozliczeniowy, która to wysokość została wcześniej określona w niewłaściwej wysokości. Innymi słowy, późniejsze wystawienie faktury nie powoduje zmiany daty powstania tych przychodów.

Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Późniejsze wystawienie faktury VAT korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu. Faktura korygująca powinna mieć wpływ na przychody należne, określone w fakturze podstawowej, bowiem dotyczy uprzednio wykazanych przychodów, a nie jakichkolwiek innych przychodów.

Reasumując powyższe, w przypadku wystawienia faktur korygujących na plus / na minus zarówno z winy, jak i bez winy Spółki, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, powinna Ona dokonać korekty przychodu w stosunku do tego okresu rozliczeniowego, w którym wykazany został przychód należny. Zatem korekta przychodu wynikająca z faktury korygującej, powinna być odnoszona do uprzednio wykazanego przychodu należnego, ponieważ późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu.

Wnioskodawca wskazał również w opisie stanu faktycznego, iż podobnie jak inne podmioty gospodarcze, jest odbiorcą faktur korygujących.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zasady ujmowania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4 - 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na ich mocy, koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami:

• poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego – są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b ustawy),
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy).
  
  

Kwestie potrącalności kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Brak jest również uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) tychże kosztów, tj. czy koszty podatkowe powiększa się (pomniejsza) w dacie korekty, czy też w dacie poniesienia kosztów.

Jak wskazano powyżej, faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku otrzymania od kontrahentów faktur korygujących na plus i na minus, zarówno z winy jak i bez winy kontrahenta, Spółka zobowiązana jest do dokonania wstecz korekty kosztów uzyskania przychodów do roku, w którym ujęto faktury pierwotne.

Odnosząc się do momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku wystawienia drugiej i kolejnej faktury korygującej na plus i na minus zarówno z winy leżącej po stronie Spółki, jak bez jej winy nie można zgodzić się z twierdzeniem Spółki, iż obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje w miesiącu wystawienia faktury korygującej.

Momentem powstania przychodu dla Spółki – stosownie do art. 12 ust. 3 w związku z art. 12 ust. 3a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – był dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zatem, w przedmiotowej sytuacji, Spółka powinna dokonać korekty przychodu w stosunku do tego okresu rozliczeniowego, w którym wykazany został przychód należny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto nadmienia się, iż wniosek Spółki dotyczący podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami wydanymi w dniu 15 kwietnia 2011 r. nr ILPP2/443-109/11-5/AD i ILPP2/443-109/11-6/AD.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.