Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1016/12-2/MN
z 3 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2012 r. (data wpływu 3 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• jest prawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazywanych do nieodpłatnego zużycia przez pracowników i kontrahentów: wody, soków, kawy, herbaty i cukru, a także opodatkowania dofinansowania całości kosztów zakupu okularów korekcyjnych,
• jest nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania dofinansowania zakupu okularów korekcyjnych do kwoty 600 zł.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazywanych do nieodpłatnego zużycia przez pracowników i kontrahentów: wody, soków, kawy, herbaty i cukru, a także opodatkowania dofinansowania zakupu okularów korekcyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzona przez Spółkę działalność jest w całości opodatkowana, albowiem Spółka nie świadczy usług ani też nie dostarcza towarów, które korzystałyby ze zwolnienia na podstawie art. 43 ustawy o VAT lub przepisów wykonawczych. Spółka zajmuje się w głównej mierze produkcją materacy piankowych, które następnie są dostarczane krajowym i zagranicznym odbiorcom. Spółka zatrudnia średnio około 300 osób. Spółka nabywa m.in.:

1. wodę i soki owocowe do rozpuszczania w wodzie;
2. herbatę, kawę i cukier;
3. okulary korekcyjne.
   
   

Woda jest dostarczana przez tego samego dostawcę. Woda jest opodatkowana stawką podstawową 23%, a soki stawką 8%. Zarówno soki, jak i woda w baniakach (5 lit.), są składowane przy specjalnych dystrybutorach w pomieszczeniach socjalnych lub kuchni, otrzymanych od dostawcy wody. Każdy baniak jest samodzielnie nakładany przez pracowników (tj. po wyczerpaniu się wody w jednym, jest nakładany drugi). Pracownicy – w zasadzie swobodnie – korzystają następnie z wody. Nikt jednak nie jest wstanie kontrolować nabicia baniaka na dystrybutor oraz zużycia wody lub soków przez pracowników.

Herbata oraz kawa, a także cukier – również na podobnej zasadzie są zużywane przez pracowników. Produkty te znajdują się w odpowiednich miejscach na terenie zakładu (pomieszczenie socjalne lub kuchnia). Pracownicy, także i w tym przypadku – w sposób nie limitowany i trudny do zaewidencjonowania – korzystają z tychże produktów.

Zdarza się, że zarówno z herbaty, kawy, cukru, jak też wody czy też soków – korzystają kontrahenci (tj. przedstawiciele dostawców surowców lub odbiorcy), którzy odwiedzają Spółkę w celach handlowych.

W świetle powyższego stanu faktycznego, Spółka powzięła wątpliwości odnośnie tego czy i ewentualnie, w którym momencie powinna naliczyć podatek VAT (oraz wystawić fakturę wewnętrzną) od przekazanych/zużytych ww. produktów, tj. wody, soków, kawy, herbaty i cukru. Spółka jest nadto zobowiązana do zwracania pracownikom wydatków na nabycie okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki i badanie wzroku). Pracownicy otrzymują zwrot za nabycie okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki) na podstawie dostarczonej do Spółki i wystawionej na Spółkę faktury VAT. Chodzi o pracowników pracujących przed komputerem. Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem pracy, pracownikom należy się zwrot za okulary jedynie do kwoty 600 zł.

W świetle powyższego stanu faktycznego Spółka powzięła wątpliwość, czy jest uprawniona w ogóle do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej na Spółkę i do niej dostarczonej, a także czy odliczenie to przysługuje Spółce w całości, jeżeli wartość okularów przekracza kwotę 600 zł i jeżeli pracownik otrzymuje tylko kwotę 600 zł. Dalsza wątpliwość wiąże się z tym, czy Spółka jest zobowiązana do naliczenia podatku VAT w związku z dokonanym dla pracownika zwrotem za okulary i to według schematu przedstawionego wyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka, w świetle regulacji zawartej w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, jest zobowiązana naliczać podatek VAT od przekazywanych do zużycia przez pracowników i sporadycznie przez odwiedzających Spółkę w celach handlowych kontrahentów: wody, soków do rozcieńczania w wodzie, kawy, herbaty i cukru?
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 w odniesieniu do wody i soków, Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi kiedy należy rozpoznać w tym zakresie obowiązek podatkowy, tj. czy w chwili umieszczenia wszystkich baniaków na stojaku (woda, soki) w pomieszczeniu socjalnym lub w kuchni, czy też w innym momencie, np. nabicia baniaka na dystrybutor lub w miarę ubywania wody i soków z baniaków?
3. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 w odniesieniu do wody, herbaty, kawy i cukru, Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi kiedy należy rozpoznać w tym zakresie obowiązek podatkowy, tj. czy w chwili umieszczenia ww. produktów do dyspozycji pracowników w pomieszczeniu socjalnym lub w kuchni, czy też w innym momencie?
4. Czy Spółka, w świetle regulacji zawartej w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, jest zobowiązana naliczyć podatek VAT od wartości oprawy i szkieł, a co za tym idzie, czy jest zobowiązana wystawić fakturę wewnętrzną?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie nr 1, stoi on na stanowisku, iż nie ma obowiązku naliczać podatek VAT od przekazywanych do zużycia produktów, o których mowa w treści tegoż pytania. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że produkty opisane w treści pytania nie są przekazywane albo zużywane na cele „osobiste”. Z jednej strony stosowne przepisy prawa pracy zobowiązują pracodawcę do zapewnienia pracownikom stosownych warunków pracy, m.in. poprzez zapewnienie napoi. Z drugiej, ww. produkty są także wykorzystywane podczas wizyt kontrahentów Spółki. Podanie filiżanki herbaty, kawy lub wody na terenie zakładu pracy nie stanowi o tym, że spełniony zostaje cel „osobisty”. Ścisły związek pomiędzy udostępnieniem tych produktów pracownikom, czy też kontrahentom a funkcjonowaniem przedsiębiorstwa – wydaje się raczej wykluczać „osobisty” charakter tego przekazania. Niewątpliwie z przekazaniem na cele „osobiste” mielibyśmy do czynienia, gdyby ww. produkty były wydawane pracownikom lub kontrahentom nie w związku ze świadczeniem pracy czy też rozmowami handlowymi, ale na potrzeby domowe. Gdyby pracownicy lub kontrahenci otrzymywali np. paczki kawy lub herbaty do zużycia w warunkach domowych, to niewątpliwie należałoby naliczać podatek VAT od takich przekazań. Wydaje się zatem, że w zakresie, w jakim nie dochodzi do wydawania ww. produktów w taki sposób, że pracownicy lub kontrahenci zabierają ww. produkty do domu lub poza zakład pracy – to trudno mówić o przekazaniu lub zużyciu na cele „osobiste”. Wydaje się także, że zwyczajowy poczęstunek kontrahenta kawą lub herbatą, tudzież wodą – nie powinien być obłożony podatkiem VAT. Nie dochodzi bowiem tutaj do typowej konsumpcji towaru, tj. konsumpcji w rozumieniu przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. Dodatkowo należy mieć na uwadze, że jak wskazuje się w literaturze (vide: Rzeczpospolita z dnia 11 września 2012 r., Podatki i rachunkowość, str. D4), polska ustawa o VAT używa słowa innego, aniżeli czyni to Dyrektywa 2006/112/WE. Ustawodawca unijny w przepisie art. 75 cyt. Dyrektywy używa określenia „do celów prywatnych”. Jak słusznie zatem zauważa autor ww. artykułu – określenie „na cele osobiste” różni się od określenia „do celów prywatnych”. Autor trafnie wskazuje także, iż ową różnicę zaczynają dostrzegać organy podatkowe i jako przykład przywołuje interpretację Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2011 r. (IPPP3/443-1303/11-2/KC). Konkludując, Spółka wskazuje, że przekazanie lub zużywanie ww. produktów w sposób jak to opisano – nie będzie przekazaniem lub zużywaniem towarów na „cele prywatne”. Oznacza to, że pomimo faktu odliczenia podatku VAT przez Spółkę (i przysługiwania jej prawa do odliczenia), nie będzie ona miała obowiązku naliczenia podatku VAT i wystawienia faktury wewnętrznej. Dodatkowym argumentem przemawiającym za powyższym jest fakt, że jednostkowa wartość filiżanki zaparzonej herbaty lub kawy, lub szklanki wody nie przekracza 10 zł. Bez znaczenie pozostaje natomiast fakt, czy osobą, która otrzymuje kawę/herbatę/wodę – jest pracownik, czy też kontrahent. Przepis art. 7 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie wprowadzają bowiem żadnych ograniczeń o charakterze podmiotowym.

Gdyby tut. Organ uznał jednak, że Spółka ma obowiązek naliczenia podatku VAT od przekazania/użycia ww. produktów, Spółka zajmuje stanowisko, że podatek powinien być naliczony jednorazowo, tj. w momencie wyłożenia ww. produktów w odpowiednim pomieszczeniu socjalnym lub kuchni zakładowej. Tak więc podatek VAT od przekazywanej wody i soków należałoby naliczać w chwili umieszczenia wody na stojakach, a soków w pomieszczeniach socjalnych lub zakładowej kuchni. Kawa, herbata i cukier – tutaj podatek należałoby analogicznie rozliczać w chwili umieszczenia składników kuchni lub pomieszczeniu socjalnym. Inne rozwiązanie nie wchodzi w rachubę, albowiem Spółka musiałaby dodatkowo prowadzić rejestr określający stopień bieżącego zużywania się ww. produktów.

Spółka uważa, iż nie ma obowiązku naliczania podatku VAT od przekazywanych okularów (oprawa, szkła). Jeżeli bowiem stosowne przepisy prawa pracy obligują Spółkę do takiego właśnie działania, to nie można twierdzić, że przekazanie okularów następuje na cele osobiste pracowników. Tak więc Spółka nie ma także obowiązku wystawiać faktury wewnętrznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazywanych do nieodpłatnego zużycia przez pracowników i kontrahentów: wody, soków, kawy, herbaty i cukru, a także opodatkowania dofinansowania całości kosztów zakupu okularów korekcyjnych,
• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania dofinansowania zakupu okularów korekcyjnych do kwoty 600 zł.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Według art. 7 ust. 3 ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Według art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka nabywa m.in.: wodę i soki owocowe do rozpuszczania w wodzie; herbatę, kawę i cukier. Zarówno soki, jak i woda w baniakach (5 lit.), są składowane przy specjalnych dystrybutorach w pomieszczeniach socjalnych lub kuchni, otrzymanych od dostawcy wody. Każdy baniak jest samodzielnie nakładany przez pracowników (tj. po wyczerpaniu się wody w jednym, jest nakładany drugi). Pracownicy – w zasadzie swobodnie – korzystają następnie z wody. Nikt jednak nie jest wstanie kontrolować nabicia baniaka na dystrybutor oraz zużycia wody lub soków przez pracowników. Herbata oraz kawa, a także cukier – również na podobnej zasadzie są zużywane przez pracowników. Produkty te znajdują się w odpowiednich miejscach na terenie zakładu (pomieszczenie socjalne lub kuchnia). Pracownicy, także i w tym przypadku – w sposób nie limitowany i trudny do zaewidencjonowania – korzystają z tychże produktów. Zdarza się, że zarówno z herbaty, kawy, cukru, jak też wody czy też soków – korzystają kontrahenci (tj. przedstawiciele dostawców surowców lub odbiorcy), którzy odwiedzają Spółkę w celach handlowych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje co należy rozumieć pod pojęciem celów osobistych pracownika. Przyjąć należy, iż potrzebami osobistymi są – co do zasady – te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy lub innym, który łączy przekazującego i osobę otrzymującą towar. Cele (potrzeby) osobiste to te, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokoić, zaś potrzeby pracownicze to te, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany.

Analiza powołanych przepisów prawa na tle przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że zużycie przez pracowników wody, soków, kawy, herbaty oraz cukru przez pracowników w czasie wykonywania zadań na rzecz Spółki nie podlega opodatkowaniu, bowiem w tym przypadku nie ma miejsca zużycie towarów na cele osobiste pracowników. Odpowiednio także nie podlega opodatkowaniu zużycie wskazanych towarów przez kontrahentów, którzy odwiedzają Spółkę w celach handlowych.

Reasumując, Spółka nie jest zobowiązana do naliczania podatku VAT od przekazywanych do zużycia przez pracowników i sporadycznie przez odwiedzających Spółkę w celach handlowych kontrahentów: wody, soków do rozcieńczania w wodzie, kawy, herbaty i cukru.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Spółka jest zobowiązana do zwracania pracownikom wydatków na nabycie okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki i badanie wzroku). Pracownicy otrzymują zwrot za nabycie okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki) na podstawie dostarczonej do Spółki i wystawionej na Spółkę faktury VAT. Chodzi o pracowników pracujących przed komputerem. Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem pracy, pracownikom należy się zwrot za okulary jedynie do kwoty 600 zł.

Zasady związane z przeprowadzaniem badań lekarskich pracowników reguluje art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 ze zm.).

Z kolei, wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomii dla stanowisk pracy wyposażonych w monitory ekranowe i wymagania dotyczące organizacji pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. Nr 148, poz. 973). W oparciu o § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Z § 8 ust. 2 tego rozporządzenia wynika obowiązek zapewnienia pracownikom okularów korygujących wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego.

Przepisy ww. rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe nie określają szczegółowych warunków zapewnienia przez pracodawcę okularów korekcyjnych. W związku z tym, powyższe kwestie powinny zostać uregulowane w aktach prawa zakładowego (układ zbiorowy pracy, regulaminy), które normują prawa i obowiązki pracowników i pracodawców w danym zakładzie pracy oraz organizację i porządek pracy. Jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest zobowiązany do wydawania regulaminu pracy i wynagradzania (zatrudniający powyżej 20 pracowników), warunki zapewnienia pracownikom pracującym przy monitorach ekranowych okularów korekcyjnych, w tym zasady dofinansowania kosztów ich zakupu, powinien ustalić na mocy swojej decyzji (wewnętrznego zarządzenia).

Jeżeli we wspomnianych przepisach znajduje się zapis, iż pracownikowi przysługuje zwrot kosztów zakupu okularów (szkieł) korekcyjnych w każdym wypadku, gdy przepisze je lekarz okulista, bez względu na to, czy badania zostały przeprowadzone w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, wówczas pracodawca będzie zobowiązany zwrócić koszty nawet takiego zakupu. W przeciwnym wypadku nie musi on zwracać kosztów poniesionych przez pracownika na okulary korekcyjne, jeśli nie zostały one zakupione w wyniku badań profilaktycznych, przeprowadzonych na podstawie skierowania pracodawcy.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, ponosić będzie koszt związany z nabyciem okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki i badanie wzroku), ale jego udział w całkowitym koszcie zakupu okularów nie będzie mógł być wyższy niż 600 zł.

W przedmiotowej sprawie obowiązek wynikający z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe Zainteresowany realizować będzie w taki sposób, że otrzymywać on będzie od pracownika fakturę VAT, na której wskazany będzie jako nabywca. W praktyce zatem to Wnioskodawca, na podstawie faktury VAT, na której wskazany będzie jako nabywca, zwracać będzie pracownikowi koszt nabycia okularów (oprawa, soczewki i badanie wzroku) do wskazanej kwoty 600 zł.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której to na fakturze dokumentującej zakup okularów wskazana będzie jako nabywca Spółka.

Z informacji przedstawionych w opisie sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwoma sytuacjami, tj. w pierwszej sytuacji Wnioskodawca zwracać będzie pracownikowi całość poniesionych przez niego kosztów z tytułu nabycia okularów korekcyjnych (jeśli wartość zakupu zmieści się w ustalonym limicie 600 zł), a w drugiej sytuacji zwrot dokonywany będzie tylko w części (do wartości limitu 600 zł).

Odnosząc się zatem do pierwszej z ww. sytuacji, tut. Organ wyjaśnia co następuje.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług formułuje zasadę, iż warunkiem opodatkowania dostawy towarów jest odpłatność za tą czynność (art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). W myśl powyższej zasady, nieodpłatna dostawa towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji wskazanych w przepisach ustawy.

W odniesieniu do dostawy towarów, taki wyjątek od powyższej zasady odpłatności wprowadza cytowany przepis art. 7 ust. 2 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zapewnienie pracownikom przez Spółkę okularów korygujących wzrok, zgodnych z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego, w ramach wypełnienia obowiązków nałożonych cyt. wyżej przepisami, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie będzie ono stanowić przekazania towarów na cele osobiste pracowników.

Jak już wskazano, ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Zatem przekazanie pracownikom okularów korekcyjnych w ramach stosunku zatrudnienia, do czego Zainteresowany zobligowany jest przepisami prawa, w formie dokonywanego całościowego zwrotu kosztów nabycia okularów na podstawie faktury, na której będzie on wskazany jako nabywca, nie będzie stanowić w tym przypadku przekazania towarów na cele osobiste pracowników, gdyż takie przekazanie będzie miało na celu zabezpieczenie pracownikom zgodnych z przepisami warunków pracy.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż nieodpłatne przekazanie okularów korekcyjnych swoim pracownikom, którego obowiązek dokonania wynika z przytoczonych powyżej przepisów, w formie dokonywanego całościowego zwrotu kosztów nabycia okularów na podstawie faktury, na której jako nabywca wskazana będzie Spółka, nie wypełni warunków art. 7 ust. 2 ustawy i znajdzie się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Spółka, nie jest również zobowiązana do naliczania podatku VAT od dofinansowania pracownikom całości kosztów zakupu okularów korekcyjnych do pracy przy komputerze, a w konsekwencji, do wystawiania faktur wewnętrznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Z kolei w kwestii dokonywania przez Spółkę częściowego zwrotu kosztów poniesionych z tytułu nabycia okularów korygujących (do wartości limitu 600 zł) wskazać należy, iż czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można uznać, iż czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, są nieodpłatne w części.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest orzecznictwo TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket, TSUE wskazał, iż według VI Dyrektywy dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, w ocenie TSUE, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Powyższe koresponduje z definicją podatnika zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez dostawcę towaru została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za dostarczony towar zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie sprzedającego towar obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla dostawcy.

W niniejszej sprawie Zainteresowany na podstawie odrębnych przepisów (cyt. powyżej) zobligowany jest do zapewnienia pracownikom pracującym przy monitorach ekranowych okularów korekcyjnych. Faktura dokumentująca ich nabycie będzie wystawiona na Spółkę. Z kolei ona dokonywać będzie częściowego zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów nabycia okularów.

Wobec powyższego, obciążenie pracowników uprawnionych do otrzymania od pracodawcy okularów korygujących wzrok, określoną kwotą do zapłaty powodować będzie, iż na gruncie ustawy należy przyjąć, iż czynność ta będzie odpłatna. Tym samym stwierdzić należy, iż mimo, że okulary zostaną przekazane za częściowym wynagrodzeniem, to jednak ich przekazanie będzie należało uznać za odpłatną dostawę towarów.

Tak więc przekazanie okularów korekcyjnych pracownikom Zainteresowanego za odpłatnością stanowić będzie, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność podlegającą opodatkowaniu, na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danego towaru.

W tym stanie rzeczy nie znajdzie zastosowania przepis art. 7 ust. 2 ustawy, ponieważ, jak wyżej wskazano, mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów. Tymczasem przepis art. 7 ust. 2 ustawy odnosi się do czynności nieodpłatnych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionej powyżej sytuacji należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca obciąży pracowników częścią kosztów zakupu okularów korekcyjnych, kwota ta stanowić będzie kwotę należną z tytułu sprzedaży okularów, w myśl wyżej cyt. art. 29 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, jako podstawę opodatkowania należy przyjąć kwotę, która nie podlega refundacji pracownikowi przez pracodawcę, tj. stanowiącą różnicę pomiędzy kosztem zakupu okularów korekcyjnych a kwotą refundowaną (600 zł), pomniejszoną o kwotę podatku należnego.

Reasumując, Spółka jest zobowiązana do naliczania podatku VAT od czynności dostawy okularów korekcyjnych (oprawa, soczewki i badanie wzroku) do pracy przy komputerze na rzecz pracowników, jednak podstawę opodatkowania stanowić będzie różnica pomiędzy kosztem zakupu okularów korekcyjnych a kwotą refundowaną (600 zł), pomniejszona o kwotę podatku należnego, tj. kwota jaką poniósł sam pracownik ponad ustalony limit. Oznacza to, że Wnioskodawca jest zobowiązany do udokumentowania tej czynności za pomocą faktury VAT, nie jest natomiast zobowiązany do wystawiania faktur wewnętrznych, bowiem w tej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 106 ust. 7 ustawy.

Zatem stanowisko Spółki, zgodnie z którym w świetle art. 7 ust. 2 ustawy nie ma ona obowiązku naliczania podatku VAT od przekazywanych okularów (oprawa, szkła) oraz że Spółka nie ma także obowiązku wystawiać faktury wewnętrznej, uznać należało za nieprawidłowe.

W związku z treścią pytań nr 2 i 3 oraz powyższą odpowiedzią na pytanie nr 1, pytania nr 2 i 3 dotyczące określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu nieodpłatnego zużycia przez pracowników oraz kontrahentów: wody, soków, kawy, herbaty oraz cukru – stają się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałym zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie z dnia 3 stycznia 2013 r. Nr ILPP2/443-1016/12-3/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.