INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.03.2011 r. (data wpływu 25.03.2011 r.), piśmie z dnia 02.05.2011 r. (data nadania 02.05.2011 r., data wpływu 05.05.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-261/11-2/RS z dnia 20.04.2011 r. (data nadania 21.04.2011 r., data doręczenia 27.04.2011 r.) oraz piśmie z dnia 11.05.2011 r. (data nadania 11.05.2011 r., data wpływu 13.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wydłużenia okresu amortyzacji przy stosowaniu przez Spółkę metody amortyzacji przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.03.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wydłużenia okresu amortyzacji przy stosowaniu przez Spółkę metody amortyzacji przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie rybołówstwa dalekomorskiego. W latach ubiegłych Spółka nabyła środki trwale, będące używanymi środkami transportu w postaci morskich statków rybackich. Statki te Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych i dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z Ustawą o CIT.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT, do amortyzacji statków Spółka przyjęła jedną z metod opisanych w ustawie, a mianowicie - metodę indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych, o której mowa w art. 16j Ustawy o CIT. Okres amortyzacji przyjęto jako nie krótszy niż 30 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy okres amortyzacji, ustalony przez Spółkę indywidualnie dla środka trwałego na zasadzie art. 16j Ustawy o CIT, może zostać przez Spółkę przedłużony...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przepisy Ustawy o CIT nie zawierają nigdzie wyraźnego zakazu przedłużania okresu amortyzacji środka trwałego, indywidualnie przyjętego uprzednio przez podatnika.

Według Wnioskodawcy kluczowy dla kwestii przepis, tj. art. 16j ust. 1 Ustawy o CIT przyznaje podatnikowi kompetencję do ustalenia stawek amortyzacyjnych. Przepis ten zawiera jedynie ograniczenia jednostronne, tj. nakazuje, by przyjęty okres amortyzacji nie był krótszy niż wskazany w odpowiednim przepisie. Nie zawiera jednak górnego ograniczenia długości tego okresu, przekazując tę kompetencję do swobodnego uznania podatnika.

Wnioskodawca podnosi, iż nie istnieje żaden przepis, każący wnioskować, że ta kompetencja jest jednorazowa i wyczerpuje się w ustaleniu stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych w momencie wprowadzania ich do ewidencji danego podatnika.

Co więcej, art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, że „Podatnicy (...) dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.”

Wnioskodawca podnosi, iż z przepisu tego wynika więc, że wybrana metoda nie może być zmieniona. Zgodnie więc z powszechnie przyjętymi zasadami wykładni prawa, reguła ta nie może być interpretowana rozszerzająco, a więc na ustalony przez podatnika okres amortyzacji, a co za tym idzie - wysokość stawki amortyzacyjnej.

Pomocniczo, Wnioskodawca wskazuje, że chwila przyjęcia środka trwałego do ewidencji jest tą chwilą, w której ma najmniej informacji o środku trwałym, o jego przydatności gospodarczej i technicznej wydajności. Dopiero z czasem, korzystając ze środka trwałego, podatnik nabiera doświadczenia i wiedzy o środku trwałym - są to informacje, których z konieczności nie ma przed rozpoczęciem eksploatacji. Wydaje się więc nieprawdopodobne, aby racjonalny ustawodawca uniemożliwił podatnikowi podejmowanie decyzji racjonalnych, tzn. opartych o przesłanki takie jak wiedza i doświadczenie.

Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że niniejsze zapytanie dotyczy wyłącznie przedłużenia okresu amortyzacji, a więc - zmniejszenia odpisów amortyzacyjnych. Być może w przypadku odwrotnym, tj. zwiększenia odpisów, można by argumentować, że przeciwstawia się to interesom Skarbu Państwa, gdyż powoduje tymczasowe zmniejszenie podstawy opodatkowania. W przypadku jednak, gdy chodzi o zmniejszenie odpisów amortyzacyjnym, powstaje możliwość szybszego osiągania zysków, a przez to - zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem CIT, co wydaje się korzystne zarówno dla podatnika, jak i Skarbu Państwa, a także całej gospodarki narodowej poprzez zwiększenie ożywienia gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Polsce.

W piśmie z dnia 11.05.2011 r. Wnioskodawca doprecyzował, iż przedmiotowy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego nie zaś stanu faktycznego przedstawionego w ww. wniosku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2011 r., Nr 74, poz. 397), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W tym miejscu należy wskazać, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje w odrębny sposób pojęcia „środka transportu”. W ujęciu encyklopedycznym (www.encyklopedia.pwn.pl) „środki transportu w wąskim znaczeniu obejmują urządzenia transportowe (pojazdy samochodowe, pojazdy szynowe, przenośniki, statki wodne, ...)”.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w myśl cytowanej wyżej definicji użyte przez ustawodawcę w ww. artykule pojęcie „środki transportu” obejmuje także morskie statki rybackie.

Odnosząc się do kwestii wysokości stawek amortyzacyjnych wskazać należy, iż amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego (art. 16h ust. 4 powołanej ustawy).

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

1. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek stanowiącym załącznik do ustawy, w tym również:
   • przy zastosowaniu podwyższonych stawek (przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy),
   • przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (na zasadach określonych w art. 16i ust. 5),
2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (zgodnie z art. 16j ustawy),
3. przy zastosowaniu degresywnej metody amortyzacji (na zasadach określonych w art. 16k ustawy),
4. amortyzacja jednorazowa (przy spełnieniu warunków określonych w art. 16k ust. 7-11 ustawy).
   
   

Na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Z powyższego wynika, że okres amortyzacji ustalony stawką indywidualną dla środków transportu (używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika), nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Zgodnie z art. 16j ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Indywidualne stawki amortyzacji mogą być zatem stosowane przez podatnika, gdy spełnione są określone warunki:

1. środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji danego podatnika,
2. środki te muszą spełniać kryteria używanych lub ulepszonych w rozumieniu art. 16j.
   
   

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rybołówstwa dalekomorskiego. W latach ubiegłych Spółka nabyła środki trwale, będące używanymi środkami transportu w postaci morskich statków rybackich i wprowadziła je do ewidencji środków trwałych. Odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych środków trwałych Spółka dokonuje miesięcznie stosując metodę indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych, o której mowa w art. 16j Ustawy o CIT. Okres amortyzacji przyjęto jako nie krótszy niż 30 miesięcy. Spółka zamierza dokonać wydłużenia indywidualnie przyjętego okresu amortyzacji.

W tym miejscu należy wskazać, iż przepis art. 16j nie określa liczbowo minimalnej i maksymalnej wysokości indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ale ustala minimalne okresy amortyzacji. W ten sposób podatnik może wyliczyć maksymalną wysokość stawek amortyzacyjnych. Zatem należy uznać, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika stanowi samodzielną metodę amortyzacji, uregulowaną w przepisie art. 16j ustawy.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym to podatnik dokonuje wyboru okresu przez jaki będzie amortyzował dany środek trwały. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, przy stosowaniu przez podatnika metody amortyzacji przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, nie przewiduje możliwości zmiany długości okresu amortyzacji w trakcie jego trwania.

Z kolei obniżanie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych reguluje art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W tym miejscu należy podkreślić, iż niniejsza zasada dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i nie ma zastosowania do stawek ustalanych indywidualnie.

Metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, uregulowana w przepisie art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przewiduje ani obniżenia ani podwyższenia stawek amortyzacyjnych. W treści ww. przepisu nie ma odesłania do uregulowań zawartych w przepisie art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również inne przepisy nie przewidują możliwości zastosowania przepisu art. 16i ww. ustawy do zmiany indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Tut. Organ podkreśla, iż zmiana stawki spowodowałaby w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji na określoną w art. 16i ust. 1 ustawy, tj. metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Tym samym zmiana metody amortyzacji stanowiłaby jednocześnie naruszenie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, odwołując się do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, iż jeśli Spółka dokona wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę winna stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Skoro podatnicy sami (uwzględniając warunki wymienione w tym przepisie) ustalają stawkę amortyzacyjną, w związku z tym nie ma zatem powodu by ją podwyższać lub obniżać.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż Spółka nie może przedłużyć okresów amortyzacji ustalonych indywidualnie dla używanych środków trwałych jakimi są morskie statki rybackie.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.