Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1522/12/PP
z 21 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt II FSK 484/11 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Op 488/10, wniosku z dnia 30 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 4 stycznia 2010 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rekompensaty zapłaconej przez Spółkę w związku z odstąpieniem od umowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rekompensaty zapłaconej przez Spółkę w związku z odstąpieniem od umowy. W dniu 1 kwietnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak IBPBI/2/423-10/10/PP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Pismem z dnia 20 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 kwietnia 2010 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z dnia 20 maja 2010 r. znak IBPBI/2/423W-83/10/PP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie.

Pismem z dnia 23 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 czerwca 2010 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 26 lipca 2010 r. znak IBPBI/2/4240-76/10/PP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Op 488/10 uchylił zaskarżoną interpretację. Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną, która została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt II FSK 484/11.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Op 488/10 wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. BKIP w dniu 4 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja części i akcesoriów do pojazdów silnikowych. W 2006 r. kontrahent niemiecki złożył Spółce ofertę sprzedaży maszyn (pras progresywnych). Oferta złożona przez kontrahenta przewidywała możliwość zakupu przez Spółkę przedmiotowych maszyn po preferencyjnej cenie, pod warunkiem, że Spółka złoży zamówienie na dwie identyczne maszyny (zamówienie jednej maszyny w 2006 r. oraz opcja na dostawę drugiej maszyny w 2007 r.). Oferta kontrahenta przewidywała, że w przypadku odstąpienia Spółki od zakupu drugiej maszyny, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty kary umownej (rekompensaty) w wysokości 10.000 EUR.

Po przeanalizowaniu oferty Spółka zawarła z kontrahentem kontrakt na zakup jednej maszyny po preferencyjnej cenie i jednocześnie przyjęła opcję na zakup drugiej maszyny w 2007 r., w tej samej cenie. Przedmiotowe maszyny Spółka planowała wykorzystać na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Na skutek pogorszenia się sytuacji finansowej Spółki termin zakupu drugiej maszyny został przesunięty z 2007 r. na okres późniejszy po uprzednim uzgodnieniu powyższej kwestii z kontrahentem niemieckim.

W wyniku ogólnoświatowego kryzysu, który negatywnie wpłynął m.in. na sytuację przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorze motoryzacyjnym, Spółka ostatecznie zadecydowała w 2009 r., iż nie będzie ponosiła kosztów w związku z zakupem drugiej maszyny od kontrahenta niemieckiego. W rezultacie Kontrahent, zgodnie z warunkami oferty obciążył Spółkę karą umowną w wysokości 10.000 EUR. Przedmiotowa kara była znacznie niższa niż koszt, jaki Spółka musiałaby ponieść w związku z zakupem drugiej maszyny, która w obecnej sytuacji gospodarczej nie byłaby przez Spółkę używana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rekompensata zapłacona przez Spółkę w związku z odstąpieniem od zakupu drugiej maszyny stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt związany z zapłatą rekompensaty na rzecz niemieckiego kontrahenta w związku z odstąpieniem od zakupu drugiej maszyny jest kosztem poniesionym w celu zabezpieczenia źródła przychodów i na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT stanowi koszt uzyskania przychodów.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W świetle powyższego wszystkie wydatki, które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ponoszone przez podatników mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów nie są kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

A contrario, wszystkie inne kary umowne, co do zasady są kosztami uzyskania przychodów. W związku z tym, iż zapłacona przez Spółkę rekompensata nie spełnia przesłanek określonych w przywołanym przepisie, analizowany koszt nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Zatem zasadność zakwalifikowania przedmiotowej rekompensaty do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT należy określić poprzez wskazanie istnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy analizowanym wydatkiem a wzrostem przychodów Spółki lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Spółka podkreśliła, iż nabyła pierwszą maszynę (prasa progresywna) oraz planowała zakup drugiej maszyny na potrzeby prowadzonej działalności, której zasadniczym celem jest osiąganie przychodów. W momencie podpisywania umowy z kontrahentem Spółka nie była w stanie przewidzieć, że jej sytuacja finansowa ulegnie zmianie i będzie zmuszona ograniczyć wydatki na inwestycję i rozwój. Początkowo Spółka ze względu na pogarszającą się sytuację finansową przesunęła termin zakupu drugiej prasy na okres późniejszy.

W 2008 r. ogólnoświatowy kryzys gospodarczy wpłynął na pogorszenie sytuacji przedsiębiorstw prowadzących działalność w branży motoryzacyjnej. Na skutek zaistniałej sytuacji Spółka ostatecznie zadecydowała, iż nie będzie ponosić kosztów zakupu kolejnej maszyny od kontrahenta niemieckiego. Zakup przedmiotowej maszyny wiązałby się bowiem z poniesieniem znacznych kosztów, co w obliczu zaistniałej sytuacji mogłoby spowodować dalsze pogorszenie sytuacji finansowej Spółki. Ponadto, z uwagi na spadek popytu na produkty wytwarzane przez Spółkę w toku prowadzonej działalności, zakup drugiej prasy progresywnej mógłby prowadzić do sytuacji, w której maszyna ta nie byłaby w pełni wykorzystywana w procesie produkcyjnym przez Spółkę.

Spółka zwróciła uwagę, iż na skutek zaistniałej sytuacji gospodarczej zakup drugiej maszyny spowodowałaby utrudnienia w uregulowaniu zobowiązania na rzecz kontrahenta niemieckiego, co mogłoby nadwyrężyć dobre stosunki handlowe i zamknąć drogę przyszłej, najprawdopodobniej korzystnej dla Spółki współpracy pomiędzy podmiotami. Co istotne, koszt poniesiony przez Spółkę z tytułu zapłaty rekompensaty jest znacznie niższy niż koszt związany z zakupem drugiej maszyny od kontrahenta. Ponadto, w przypadku braku uregulowania należnej na rzecz kontrahenta rekompensaty, kontrahent wystąpiłby na drogę sądową, a to, z uwagi na duże prawdopodobieństwo przegranej sprawy, wiązałoby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki w postaci odsetek za nieterminową spłatę zobowiązań oraz kosztów procesowych.

W świetle powyższego należy uznać, iż Spółka w swojej decyzji polegającej na odstąpieniu od zakupu drugiej maszyny oraz zapłaty z tego tytułu rekompensaty kierowała się uzasadnionymi i racjonalnymi przesłankami ekonomicznymi. Spółka w obliczu niekorzystnej sytuacji gospodarczej, w oparciu o przeprowadzony rachunek ekonomiczny, podjęła decyzję gospodarczą kierując się zdroworozsądkowymi przesłankami. Odstąpiła od umowy oraz zapłaciła należną kontrahentowi rekompensatę, ponieważ w zaistniałych, niezależnych od Spółki okolicznościach założyła, iż powyższa decyzja jest optymalna pod względem ekonomicznym i przyczyni się do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki zarówno obecnych, jak i przyszłych.

Zatem, w opinii Spółki, pomimo, iż zapłacona rekompensata nie przekłada się bezpośrednio na wzrost przychodów, to z uwagi na przesłanki, którymi kierowała się Spółka w momencie poniesienia przedmiotowego wydatku, rekompensata stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Podkreślić należy, iż ocena prawidłowości zakwalifikowania przez podatnika określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinna opierać się na weryfikacji, czy podatnik w momencie dokonywania wydatku założył, w oparciu o występujące w danym czasie warunki, iż poniesiony wydatek spowoduje wzrost przychodu z działalności gospodarczej, bądź też przyczyni się do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Ocenę celowości poniesionego wydatku należy ocenić mając na uwadze sytuację i czas, w której decyzja o poniesieniu określonego wydatku została podjęta. Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, który w wyroku z dnia 28 października 2008 r. (sygn. I SA/Bd 491/08) stwierdził m.in.: „definicja kosztów uzyskania przychodu jest na tyle szeroka, że zasadniczo każdy wydatek poniesiony z zamiarem osiągnięcia przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu. Sytuacje wątpliwe należy rozwiązywać według zasad zdrowego rozsądku lub racjonalnego rozumowania. (...) Można sformułować generalny wniosek: wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu, jeżeli służy osiągnięciu jakiegoś celu gospodarczego związanego z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i został poniesiony w sposób racjonalny, tzn. stwarzający szansę na pozytywny wynik ekonomiczny. (.. .) Ocena celowości wydatku, tj. jego zdolności do wytworzenia przychodu, jest dokonywana ex ante, a nie ex post. Ocena ta jest zatem pewną prognozą”.

Spółka zwróciła uwagę, iż Ustawa CIT nie wymaga w przywołanym art. 15 ust. 1, aby w celu zakwalifikowania poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu wskazać bezpośredni związek pomiędzy określonym kosztem, a osiągniętym przychodem. Zgodnie z poglądem utrwalonym w doktrynie wydatki poniesione przez podatnika w ramach prowadzonej działalności, których związek z przychodem nosi charakter pośredni, wyrażający się w braku możliwości prostego określenia jego wpływu na wielkość osiąganych przychodów, również mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych (por. Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz 2009, pod. red. Janusza Marciniuka, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 295).

W podobnym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006 r. sygn. I SA/Wr 160/05 stwierdził: „(...) nie wszystkie wydatki, jakie ponosi podmiot gospodarczy skierowane są bezpośrednio na uzyskanie przychodu. Zgodzić się należy z tezą sformułowaną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, że kosztami uzyskania przychodu są także wydatki i nakłady poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu (...) Podatnik, który dokonuje wypłaty odszkodowania zmierza w ten sposób do zapobieżenia jeszcze większym stratom, jakie mógłby ponieść na wypadek przymusowego dochodzenia roszczenia przez poszkodowanego (koszty procesu, egzekucji)”.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 marca 2009 r.; znak: IPPB3/423-23/09-2/GJ, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 września 2009 r.; znak: ILPB3/423-476/09-2/ŁM, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 sierpnia 2009 r.; znak: ILPB3/423-354/09-2/ŁM).

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 1 kwietnia 2010 r. znak IBPBI/2/423-10/10/PP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Op 488/10 uchylił zaskarżoną interpretację. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu rozpatrując skargę przychylił się do stanowiska Spółki, że „(…) rekompensata (kara umowna) z tytułu odstąpienia od zakupu drugiej maszyny, może stanowić koszt uzyskania przychodu”.

Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt II FSK 484/11 oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż „(…) w określonym przez Spółkę we wniosku o interpretację stanie faktycznym, kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2009 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku ( jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu ) oraz
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynikało, iż Spółka nie zakupiła maszyny od kontrahenta w wyniku pogorszenia się sytuacji przedsiębiorstw prowadzących działalność w branży motoryzacyjnej. Zakup przedmiotowej maszyny wiązałby się bowiem z poniesieniem znacznych kosztów, co w obliczu zaistniałej sytuacji mogłoby spowodować dalsze pogorszenie sytuacji finansowej Spółki. Spółka podniosła, że koszt kary umownej jest znacznie niższy niż koszt związany z zakupem maszyny od kontrahenta. Gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 22 updop) ograniczy straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatek ten spełnia zatem przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 updop, tym samym stanowi koszt uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.