INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2011 r. (data wpływu 09.06.2011 r.), piśmie z dnia 05.07.2011 r. (data nadania 05.07.2011 r., data wpływu 08.07.2011 r.) oraz piśmie z dnia 18.07.2011 r. (data nadania 18.07.2011 r., data wpływu 20.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb pracowników – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb klientów lokalu gastronomicznego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09.06.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb pracowników oraz wydatków związanych z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb klientów lokalu gastronomicznego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w wielu branżach głównie w zakresie handlu i reklamy. Wnioskodawca zatrudnia mniej niż 20 pracowników. Spółka zamierza zakupić kabinę dla palaczy i ustawić ją w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla palących pracowników.

Spółka zamierza podjąć działalność gastronomiczną w wynajmowanym obiekcie – restaurację i zakupić kabinę dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla klientów.

Wartość każdej z kabin jest wyższa niż 3 500 zł. Przewidywany czas używania kabin jest dłuższy niż jeden rok. Kabina dla palaczy jest ruchoma i może być w każdym czasie odłączona od obiektu, w którym została ustawiona.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zakup kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb pracowników stanowi koszt uzyskania przychodu podatnika...
2. Czy zakup kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb klientów lokalu gastronomicznego stanowi koszt uzyskania przychodu podatnika...
3. Czy zakup kabiny dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, stanowi inwestycję w obcych środkach trwałych...
   
   

Odpowiedź na pytania oznaczone w przedmiotowym wniosku numerami 1 i 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Przedmiotowy wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr 3 zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zakup kabiny dla palaczy przeznaczonej zarówno dla pracowników podatnika, jak i dla klientów podatnika odwiedzających lokal gastronomiczny, stanowi koszt uzyskania przychodu. Albowiem wydatek na zakup kabiny dla palaczy jest poniesiony pośrednio w celu osiągnięcia przychodu poprzez poprawę warunków pracy pracowników oraz standardu obsługi klienta w lokalu gastronomicznym. Ponadto, wydatek na zakup kabiny dla palaczy nie został umieszczony w katalogu wyłączeń określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kabina dla palaczy ustawiona w wynajmowanym obiekcie nie stanowi inwestycji w obcych środkach trwałych, ponieważ w każdym czasie kabina może być odłączona od substancji obiektu. Kabina dla palaczy będzie podlegać amortyzacji jako środek trwały o wartości wyższej niż 3 500 zł z przewidywanym okresem używania dłuższym niż rok, wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytań oznaczonych w przedmiotowym wniosku nr 1 i 2 uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem , aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Do środków trwałych, na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Jak stanowi art. 16d ust. 1 tej ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 16g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Odpisów amortyzacyjnych, stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze uregulowania zawarte w cytowanym wyżej art. 16a ust. 1 należy stwierdzić, że aby składniki majątku mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
  
  

W tym miejscu należy podkreślić, iż ustawodawca nie określił co należy rozumieć pod pojęciem „kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania”. Według tut. Organu warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających. Tym samym, nie jest możliwe amortyzowanie budynku w trakcie budowy, czy też budynku niekompletnego.

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) – gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w wielu branżach głównie w zakresie handlu i reklamy. Spółka zamierza zakupić kabinę dla palaczy i ustawić ją w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla palących pracowników. Spółka zamierza także podjąć działalność gastronomiczną w wynajmowanym obiekcie – restaurację i zakupić kabinę dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla klientów. Kabina będzie podlegać amortyzacji jako środek trwały o wartości wyższej niż 3 500 zł z przewidywanym okresem używania dłuższym niż rok, wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej podatnika.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka podnosi, iż zakup kabiny dla palaczy został poniesiony pośrednio w celu osiągnięcia przychodu poprzez poprawę warunków pracy pracowników oraz standardu obsługi klienta w lokalu gastronomicznym. Ponadto, wydatek na zakup kabiny dla palaczy nie został umieszczony w katalogu wyłączeń określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należy w tym miejscu wskazać, iż pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków poniesionych na zakup kabiny dla palaczy, to należy mieć zawsze na względzie fakt, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Należy także podkreślić, iż koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Istotnym jest też, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Według tut. Organu, przy spełnieniu przez Spółkę wszystkich przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przyjmując za Wnioskodawcą, iż zakup kabiny dla palaczy będzie miał wpływ na poprawę warunków pracy pracowników i standardu obsługi klienta w lokalu gastronomicznym, Spółka może przedmiotowe wydatki zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, w myśl cytowanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z faktem, iż ww. kabina będzie stanowiła w Spółce środek trwały, wydatki poniesione na jej nabycie Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. kabinę jako kompletną i zdatną do użytku wprowadzono do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż koszty poniesione przez Spółkę w związku z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb pracowników oraz w związku z zakupem kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb klientów lokalu gastronomicznego, mogą stanowić w Spółce koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytań oznaczonych numerem 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.