INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2011 r. (data wpływu 09.06.2011 r.), piśmie z dnia 05.07.2011 r. (data nadania 05.07.2011 r., data wpływu 08.07.2011 r.) oraz piśmie z dnia 18.07.2011 r. (data nadania 18.07.2011 r., data wpływu 20.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji zakupionej przez Spółkę kabiny dla palaczy do środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.06.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji zakupionej przez Spółkę kabiny dla palaczy do środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w wielu branżach głównie w zakresie handlu i reklamy. Wnioskodawca zatrudnia mniej niż 20 pracowników. Spółka zamierza zakupić kabinę dla palaczy i ustawić ją w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla palących pracowników.

Spółka zamierza podjąć działalność gastronomiczną w wynajmowanym obiekcie – restaurację i zakupić kabinę dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla klientów.

Wartość każdej z kabin jest wyższa niż 3 500 zł. Przewidywany czas używania kabin jest dłuższy niż jeden rok. Kabina dla palaczy jest ruchoma i może być w każdym czasie odłączona od obiektu, w którym została ustawiona.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zakup kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb pracowników stanowi koszt uzyskania przychodu podatnika...
2. Czy zakup kabiny dla palaczy z przeznaczeniem dla potrzeb klientów lokalu gastronomicznego stanowi koszt uzyskania przychodu podatnika...
3. Czy zakup kabiny dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, stanowi inwestycję w obcych środkach trwałych...
   
   

Odpowiedź na pytanie oznaczone w przedmiotowym wniosku numerem 3 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Przedmiotowy wniosek w zakresie pytań oznaczonego numerami 1 i 2 zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zakup kabiny dla palaczy przeznaczonej zarówno dla pracowników podatnika, jak i dla klientów podatnika odwiedzających lokal gastronomiczny, stanowi koszt uzyskania przychodu. Albowiem wydatek na zakup kabiny dla palaczy jest poniesiony pośrednio w celu osiągnięcia przychodu poprzez poprawę warunków pracy pracowników oraz standardu obsługi klienta w lokalu gastronomicznym. Ponadto, wydatek na zakup kabiny dla palaczy nie został umieszczony w katalogu wyłączeń określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kabina dla palaczy ustawiona w wynajmowanym obiekcie nie stanowi inwestycji w obcych środkach trwałych, ponieważ w każdym czasie kabina może być odłączona od substancji obiektu. Kabina dla palaczy będzie podlegać amortyzacji jako środek trwały o wartości wyższej niż 3 500 zł z przewidywanym okresem używania dłuższym niż rok, wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej podatnika.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania oznaczonego w przedmiotowym wniosku nr 3 stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Mając na uwadze uregulowania zawarte w cytowanym wyżej art. 16a ust. 1 należy stwierdzić, że aby składniki majątku mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

• muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

• muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
  
  

W tym miejscu należy podkreślić, iż ustawodawca nie określił co należy rozumieć pod pojęciem „kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania”. Według tut. Organu warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających. Tym samym, nie jest możliwe amortyzowanie budynku w trakcie budowy, czy też budynku niekompletnego.

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) – gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Do środków trwałych, na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Na podstawie art. 16j ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji innych niż inwestycje w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2 danego artykułu.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223). Z kolei, "środki trwałe w budowie” to – w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe, inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Jak stanowi art. 16d ust. 1 tej ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w wielu branżach głównie w zakresie handlu i reklamy. Spółka zamierza zakupić kabinę dla palaczy i ustawić ją w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla palących pracowników. Spółka zamierza także podjąć działalność gastronomiczną w wynajmowanym obiekcie – restaurację i zakupić kabinę dla palaczy, która będzie ustawiona w wynajmowanym obiekcie, z przeznaczeniem dla klientów. Kabina będzie podlegać amortyzacji jako środek trwały o wartości wyższej niż 3 500 zł z przewidywanym okresem używania dłuższym niż rok, wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej podatnika.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka podnosi, iż kabina jest ruchoma i w każdym czasie może być odłączona od substancji obiektu.

Mając na uwadze powyższe, według tut. Organu, z uwagi na fakt, iż zakupiona kabina dla palaczy zostanie zamontowana w wynajętym budynku/lokalu to wydatki związane z jej zakupem i montażem są nakładem na stworzenie jednego środka trwałego określanego jako „inwestycja w obcym środku trwałym”.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego numerem 3 należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.