INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 08 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania, czy zapłacony podatek u źródła jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 kwietnia 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania, czy zapłacony podatek u źródła jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. Znak IBPBI/2/423-400/11/AK wezwano do ich uzupełnienia. Braki formalne uzupełniono w dniu 16 czerwca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zaciągnęła pożyczkę u podmiotu zagranicznego - spółki będącej rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii. Spółka posiada stosowny certyfikat rezydencji podatkowej pożyczkodawcy. Pożyczkodawca nie jest udziałowcem Spółki. Z podpisanej umowy pożyczki wynika, że Spółka powinna zapłacić pożyczkodawcy kwotę odsetek naliczaną w wysokości 5% w stosunku rocznym. Tak wyliczoną kwotę odsetek – nie pomniejszoną o 5% podatek pobrany „u źródła” - Spółka przelała na konto pożyczkodawcy.

Następnie Spółka odprowadziła do US stosowny podatek pobrany „u źródła”. Tak więc kwota odprowadzonego przez Spółkę podatku nie pomniejszyła kwoty odsetek, tylko stała się dodatkowym kosztem Spółki. W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 14 czerwca 2011 r., które wpłynęło do tut. BKIP w dniu 16 czerwca 2011 r., Wnioskodawca wyjaśnił, że z zawartej umowy pożyczki wynika, że kwota odsetek nie podlega żadnym potrąceniom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacony przez Spółkę podatek „u źródła” jest dla Niej kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, podatek „u źródła” zapłacony przez Spółkę jako pożyczkobiorcę jest elementem płaconego przez Spółkę wynagrodzenia z tytułu pożyczki i ma ona prawo zakwalifikować go jako koszt uzyskania przychodu.

Zapis art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o PDOP mówi, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodu podatku dochodowego, ale przepis ten dotyczy podatku dochodowego uiszczanego przez podatnika. W przypadku podatku u źródła Spółka jest wyłącznie płatnikiem, a nie podatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego.

Formułując zdanie własne, Spółka opierała się także na interpretacji indywidualnej IBPBI/2/423-1302/09/BG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W art. 3 ust. 2 updop, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowym w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

W art. 21 updop, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potracenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że:

• są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
• są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów - jak to zostało wskazane powyżej - uzależnione jest również od tego aby dany wydatek nie był wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 16 ust. 1 updop.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka zaciągnęła pożyczkę u podmiotu zagranicznego - spółki będącej rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii. Spółka posiada stosowny certyfikat rezydencji podatkowej pożyczkodawcy. Pożyczkodawca nie jest udziałowcem Spółki. Z podpisanej umowy pożyczki wynika, że Spółka powinna zapłacić pożyczkodawcy kwotę odsetek naliczaną w wysokości 5% w stosunku rocznym. Tak wyliczoną kwotę odsetek - nie pomniejszoną o 5% podatek pobrany „u źródła” Spółka przelała na konto pożyczkodawcy. Następnie Spółka odprowadziła do Urzędu Skarbowego pobrany podatek. Tak więc kwota odprowadzonego przez Spółkę podatku nie pomniejszyła kwoty odsetek, tylko stała się dodatkowym kosztem Spółki. Z zawartej umowy pożyczki wynika, bowiem że kwota odsetek nie podlega żadnym potrąceniom.

Zatem, jeżeli podatek „u źródła” zapłacony przez Spółkę jako pożyczkobiorcę jest elementem płaconego przez Spółkę wynagrodzenia z tytułu pożyczki wówczas kwota tego podatku stanowi dodatkowy element kosztowy, jako część należnego wynagrodzenia.

Jednocześnie wskazać należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie znajduje zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 updop, a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 15 updop, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach. Zakres tego przepisu dotyczy wyłącznie tego podatku dochodowego, który jest uiszczany przez podatnika. W przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest natomiast płatnikiem, a nie podatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego; wypełnia obowiązki płatnika nałożone przez przepisy updop.

Jednocześnie wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była zasadność i wysokość poboru podatku „u źródła”, dlatego też wydając niniejszą interpretację tut. Organ przyjął założenie, iż w opisanym stanie faktycznym pobór podatku był uzasadniony w świetle przepisów konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania i przepisów updop.

Mając na uwadze powyższe zastrzeżenie stanowisko Wnioskodawcy, iż podatek „u źródła” zapłacony przez Spółkę jako pożyczkobiorcę jest elementem płaconego przez Spółkę wynagrodzenia z tytułu pożyczki i ma ona prawo zakwalifikować go jako koszt uzyskania przychodu należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.