INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 18 kwietnia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzeń za usługi edycji wstępnej świadczone przez nierezydentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzeń za usługi edycji wstępnej świadczone przez nierezydentów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na potrzeby usług świadczonych dla swoich klientów będzie nabywał od osób fizycznych usługi edycji wstępnej, polegające na regulacji językowej oraz formatowaniu stylu dokumentu źródłowego przed wykonaniem procesu tłumaczenia.

Edycja wstępna polega na przeanalizowaniu dokumentu źródłowego, który w przyszłości będzie poddawany procesowi tłumaczenia, pod względem spójności stylistycznej, błędów ortograficznych, błędów interpunkcyjnych, sprawdzeniu czy tekst źródłowy jest zrozumiały, czy zastosowana terminologia jest prawidłowa, a także czy zdania nie są zbyt długie i niejasne. Często usługa ta jest zlecana przez klientów wnioskodawcy ze względu na późniejsze tłumaczenie tekstu podlegającego edycji narzędziami wspomagającymi proces tłumaczenia, albo poprzez tłumaczenie maszynowe. Celem usługi edycji wstępnej jest uzyskanie tekstu źródłowego, który nie będzie zawierał błędów stylistycznych i ortograficznych uniemożliwiających późniejsze prawidłowe przetłumaczenie danego tekstu za pomocą użycia specjalistycznego oprogramowania. Usługa edycji wstępnej nie obejmuje usługi tłumaczeniowej.

Usługa edycji wstępnej będzie podzlecana przez wnioskodawcę osobom fizycznym (podwykonawcom). Podwykonawcy wnioskodawcy posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach będą wykonywać faktycznie usługi. Tekst po edycji wstępnej będzie przesyłany wnioskodawcy drogą elektroniczną. Tą samą drogą wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom tekst do edycji wstępnej. W ramach współpracy pomiędzy wnioskodawcą a ww. podwykonawcami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich, ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie świadczenie polegające na wykonywaniu usługi edycji wstępnej. Podwykonawcy będą swoje usługi wykonywali w ramach prowadzonych działalności gospodarczych. Podwykonawcy nie posiadają w Polsce zakładów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca zwrócił się do Urzędu Statystycznego z wnioskiem o zakwalifikowanie usług edycji wstępnej do odpowiedniego grupowania PKWiU i otrzymał informację, iż usługi redagowania i korekty językowej tekstów, polegające na poprawianiu tekstu źródłowego przeznaczonego do tłumaczenia pod katem poprawności stylistycznej, merytorycznej, ortograficznej i interpunkcyjnej stanowią „Usługi przygotowania dokumentów i pozostałe specjalistyczne usługi wspomagające prowadzenie biura" (82.19.13.0), zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. usługi edycji wstępnej należą do świadczeń o podobnym charakterze w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub innych świadczeń wymienionych w art. 29 ust. 1 ww. ustawy, a w konsekwencji czy wnioskodawca winien pobierać od wynagrodzeń wypłacanych osobom fizycznym świadczącym na jego rzecz usługi edycji wstępnej podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu, chyba że osoba fizyczna udokumentuje certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i wówczas wnioskodawca może zastosować stawki wynikające z umowy międzynarodowej lub nie pobrać podatku...

Wnioskodawca jest zdania, iż nabywane przez niego usługi podwykonawców posiadających miejsce zamieszkania dla celów podatkowych poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, polegające na poprawianiu tekstu źródłowego przeznaczonego do tłumaczenia pod katem poprawności stylistycznej, merytorycznej, ortograficznej i interpunkcyjnej (edycja wstępna), nie należą do usług wymienionych w art. 29 ust 1 pkt 2-5 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Usługi te nie należą również do usług wymienionych w art. 29 ust.1 pkt 1 ww. ustawy, albowiem nie będą realizowane w ramach działalności określonej w art. 13 pkt 2 i pkt 5-9 ww. ustawy.

Tym samym wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, ani też udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika (podwykonawcy) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 u.p.d.o.f.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska wskazuje przepis art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1-5 ww. ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń enumeratywnie wymienionych w punktach 1-5 pobiera się w formie ryczałtu w wysokości uzależnionej od tytułu świadczenia. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy). Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń, oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20 % przychodu. Przepis art. 29 ust 1 pkt 5 u p.d.o.f. nie wymienia expressis verbis usług opisanych przez wnioskodawcę. Stanowi on tylko, iż obowiązkiem podatkowym objęte są przychody z wymienionych w nim usług, jak również z tytułu wykonywania „świadczeń o podobnym charakterze".

W ocenie wnioskodawcy usługa opisana przez wnioskodawcę nie jest usługą podobną do usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy. Jest ona związana z zupełnie innym zespołem czynności oraz innym celem i rezultatem. Jedyne podobieństwo usługi edycji wstępnej do np. usług prawniczych czy księgowych polega na tym, iż wszystkie wymienione są usługami niematerialnymi. Nie byłoby jednakże słuszne twierdzenie, że art. 29 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f. dotyczy generalnie usług niematerialnych. Gdyby tak miało być, ustawodawca użyłby terminu „świadczenia o charakterze niematerialnym" lub „usługi niematerialne", jak czynił to w rzeczonym art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy w jego wersji obowiązującej do 1 stycznia 2004r. Wówczas przepis ten mówił o przychodach z tytułu innych niż wymienione w pkt 1 i 2 świadczeń o charakterze niematerialnym, w szczególności z tytułu świadczeń doradczych, badania rynku, zarządzania i kontroli, gwarancji i poręczeń - pobiera się podatek w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy obejmował do końca 2003r. szerszy zakres usług niż ma to miejsce aktualnie. W jego zakres wchodziły wszelkie świadczenia niematerialne z wyjątkiem opisanych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, a konkretne ich rodzaje były wymienione tytułem przykładu, o czym świadczy zwrot „w szczególności". Po zmianach obowiązujących od 1 stycznia 2004r. sytuacja uległa zmianie tak, że obowiązek podatkowy obejmuje tylko enumeratywnie wymienione świadczenia oraz świadczenia do nich podobne. Bez wątpienia celem nowelizacji mocno krytykowanej wersji przepisu sprzed 1 stycznia 2004r. było zawężenie zakresu obowiązku poboru zryczałtowanego podatku poprzez ograniczenie liczby świadczeń ten obowiązek generujących. Jednocześnie jednak ustawodawca „uszczelnił" regulację poprzez wprowadzenie opodatkowania ryczałtem także „umów podobnych", zapobiegając w ten sposób obchodzeniu przepisu art. 29 ust 1 pkt 5 ww. ustawy poprzez nieznaczną modyfikację zakresu świadczonych usług w szczególności łączenie usług wymienionych w tym przepisie z usługami w nim niewymienlonymi.

Z powyższych względów wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od kwot wypłaconych osobom fizycznym podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, jako że wykonywane przez nich usługi (świadczenia) nie mieszczą się w zakresie art. 29 ust. 1 pkt 1-5 cytowanej ustawy, w tym również z tej przyczyny, że nie stanowią one przychodu z działalności określonej w art. 13 pkt 2 lub 6-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 ww. ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. Przepis ten znajdzie zastosowanie tylko wówczas, gdy dany przychód będzie podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 29 ust. 1 cytowanej ustawy. Jako że w rozpatrywanym stanie przyszłym przychód wypłacany osobom fizycznym podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 29 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wnioskodawca nie będzie obowiązany:

• odprowadzać zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat dokonywanych na rzecz ww. osób fizycznych (podwykonawców),
• uzyskiwać certyfikatu rezydencji od ww. osób fizycznych (podwykonawców).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 ww. ustawy wskazano, że zmiana ma na celu jedynie "doprecyzowanie pojęcia dochodów”. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, a nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub, gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 7 Modelowej Konwencji OECD zyski osiągnięte przez przedsiębiorstwo umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu w tym państwie, chyba że działalność wykonywana jest w drugim państwie za pośrednictwem zakładu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że usługa świadczona będzie przez nierezydentów, w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, na terytorium państwa miejsca ich zamieszkania. Oznacza to, że nie będą oni mieli w Polsce zakładu i w konsekwencji nie będą podlegali w Polsce opodatkowaniu.

Jednocześnie mając na uwadze wskazaną we wniosku kwalifikację usług dokonaną przez urząd statystyczny przepis art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał tu zastosowania.

W związku z powyższym na wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika oraz nie ma on obowiązku udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika (podwykonawcy) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji zgodnie z art. 29 ust. 2 cytowanej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.