INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2011 r. (data wpływu 31 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z wykonywaną na terytorium Polski działalnością gospodarczą. Podstawowy rodzaj działalności Spółki polega na oferowaniu leasingu finansowego oraz operacyjnego nowych i używanych środków transportu, samochodów, maszyn i urządzeń.

W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym zmierzających do zainteresowania obecnych oraz potencjalnych nabywców ofertą Spółki. Jednym ze sposobów dostarczenia nabywcom informacji o Spółce, a także o oferowanych przez Nią towarach i usługach jest przekazywanie nieodpłatnie obecnym i potencjalnym kontrahentom upominków reklamowych.

W każdym przypadku upominki przekazywane są w celach reklamowych, w związku z czym zawierają logo Spółki umieszczone w dobrze eksponowanym miejscu. Funkcją logo umieszczanego na towarach jest promocja marki Spółki wśród aktualnych oraz potencjalnych kontrahentów oraz utrwalenie informacji o Spółce w ich świadomości. Identyczną funkcję logo Spółki pełni w przypadku umieszczenia go na innych nośnikach reklamy (np. bilboardy, stroje sponsorowanych przez Spółkę drużyn sportowych, oferty i inne dokumenty firmowe, logo umieszczane w siedzibie Spółki). Eksponowanie logo na przekazywanych upominkach jest zatem sposobem na umocnienie i rozpowszechnianie marki Spółki, co ma prowadzić do lepszej identyfikacji oferowanych przez Nią produktów i w konsekwencji, do zwiększenia poziomu ich sprzedaży poprzez zachęcanie klientów do współpracy i wyboru produktów oferowanych przez Wnioskodawcę.

W praktyce przekazywanie upominków może się odbywać w różny sposób, np. poprzez ich rozdawanie na stoiskach wystawowych podczas targów, jako prezent świąteczny lub prezent dołączony do faktury, jako podarunek podczas wizyty pracownika działu handlowego u kontrahenta, jako podarunek dla kontrahentów odwiedzających siedzibę lub punkty sprzedaży Spółki, itp.

Należy zaznaczyć, iż upominki są przekazywane nieodpłatnie nie tylko osobom nabywającym towary lub usługi od Spółki, lecz również innym osobom w celu zachęcenia bezpośrednio tych osób do skorzystania z oferty Spółki lub też w celu reklamowania marki Spółki wśród osób z ich otoczenia.

Spółka przekazuje w celach reklamowych między innymi następujące towary: długopisy, breloczki, torby, kubki, podstawki, portfele, kalendarze, koszulki, zapalniczki, krawaty, notatniki. W praktyce Spółka każdorazowo nabywa i następnie przekazuje przedmiotowe towary w różnych ilościach, zwykle jest to od kilku do kilkuset sztuk upominków.

Decydując o rodzaju, ilości i cenie nabywanych towarów, Spółka kieruje się zamiarem osiągnięcia efektu reklamowego, to jest eksponowania marki Spółki, co prowadzi do utrwalenia w świadomości obecnych i potencjalnych nabywców pozycji Spółki jako jednego z dominujących przedstawicieli branży leasingowej, a w konsekwencji przyczynia się do wzrostu obrotów Wnioskodawcy. W tym celu niezbędne jest zagwarantowanie funkcjonalności upominków przekazywanych danym osobom. Jedynie upominki funkcjonalne (przydatne w życiu codziennym) poprzez ich częste wykorzystywanie i używanie będą się przyczyniać do eksponowania logo Spółki, co pozwoli na osiągnięcie wskazanych efektów reklamowych.

Aby w jak najlepszym stopniu osiągnąć funkcjonalność przekazywanych upominków, Spółka w niektórych przypadkach dokonuje świadomego dostosowania rodzaju upominku do osób obdarowywanych. Dostosowanie charakterem upominku do osoby obdarowywanej jest niezbędne, aby przekazywany upominek miał dla tej osoby charakter funkcjonalny, wyróżniał się spośród towarów konkurencji oraz cechował się odpowiednią jakością i stylem dostosowanym na przykład do funkcji pełnionej przez osobę obdarowywaną. W przeciwnym razie otrzymany upominek nie posiadałby dla obdarowanej osoby wartości użytkowej i nie byłby przez nią wykorzystywany (byłby przez tą osobę ignorowany), co niweczyłoby funkcję reklamową przekazanego przedmiotu. W praktyce zatem dostosowanie charakteru upominku do osoby obdarowywanej nie odbiera przekazywanym upominkom cech towaru reklamowego, a wręcz przeciwnie – jest niezbędne dla zachowania tych cech.

W związku z wykorzystywaniem przez Spółkę jako upominków reklamowych różnego rodzaju towarów oraz, w niektórych przypadkach, koniecznością dostosowania rodzaju upominku do osoby obdarowywanej, wartość poszczególnych rodzajów upominków może być zróżnicowana. W szczególności, wartość rynkowa niektórych upominków może przekraczać kwotę 100 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy na gruncie ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ponoszone przez Nią wydatki na nabycie towarów stanowiących upominki przekazywane nieodpłatnie obecnym i potencjalnym klientom Spółki...
2. Czy jednostkowa wartość nabywanych towarów stanowiących upominki ma wpływ na prawo Spółki do zaliczenia wydatków na te towary do kosztów uzyskania przychodów...
3. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie drugie, jaki jest poziom wartości towarów, przekroczenie którego uniemożliwiałoby Spółce zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie towarów stanowiących upominki przekazywane nieodpłatnie obecnym i potencjalnym klientom Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie towarów stanowiących upominki przekazywane nieodpłatnie obecnym i potencjalnym kontrahentom.

W ocenie Spółki, jednostkowa wartość nabywanych towarów stanowiących upominki pozostaje bez wpływu na prawo Spółki do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

1. Zasady klasyfikowania kosztów jako kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Oznacza to, iż dany koszt może stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod warunkiem łącznego spełniania następujących przesłanek:

• wydatki muszą spełniać warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to jest wiązać się z osiągnięciem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów oraz
• wydatki nie mogą być wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 tej ustawy.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego pierwsza ze wskazanych powyżej przesłanek jest spełniona – celem przekazywania towarów z wyraźnie uwidocznionym logo Spółki jest wzmocnienie oraz nawiązanie współpracy z obecnymi i potencjalnymi klientami, co w konsekwencji powinno przyczynić się do zwiększenia poziomu sprzedaży Spółki.

W związku z powyższym, rozstrzygnięcia wymaga czy spełniona jest także druga ze wskazanych przesłanek, a mianowicie czy wydatki ponoszone przez Spółkę nie zostały wymienione w katalogu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych”. Podkreślić należy, iż wskazany przepis odnosi się tylko i wyłącznie do kosztów reprezentacji, nie wspomina natomiast o kosztach reklamy, co oznacza, iż koszty reklamy stanowią na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów. Koszty reklamy nie zostały bowiem wymienione w negatywnym katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Definicja reprezentacji i reklamy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają legalnej definicji pojęć „reprezentacja” oraz ‚„reklama”, nie określają także w jasny sposób czynników, które różnicują te pojęcia ani kryteriów umożliwiających ich precyzyjne rozróżnienie. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, należy odnieść się do definicji tych pojęć ukształtowanej w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2010 r. sygn. akt II FSK 1472/08 Sąd stwierdził, iż: „reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu, natomiast reprezentacja polega na działaniach zmierzających do podniesienia prestiżu firmy u jej kontrahentów. Tak więc to, co promuje logo danej firmy, jest reklamą, natomiast to, co przy wykorzystaniu logo innych firm ma służyć dobremu wizerunkowi własnej firmy, należy do sfery reprezentacji”. W tym samym orzeczeniu NSA podkreślił, iż „reklama może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług ale także samej firmy i jej znaku”.

Natomiast z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 kwietnia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 2644/06, wynika, iż: „reklamą jest „działanie polegające na zachęcaniu potencjalnych klientów do zakupu określonych towarów i usług”. Reklamą jest też „napis, rysunek, plakat, film itp. służące temu celowi”. Pod pojęciem reprezentacji rozumie się natomiast „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. W orzeczeniu tym WSA w Warszawie podkreślił, iż pojęcie „reklama” powinno być rozumienie w sposób szeroki, a reklama nie musi dotyczy danych towarów lub usług ani zawierać szczegółowej o nich informacji. Przedmiotem reklamy może być również sama marka firmy. Sąd stwierdził mianowicie, iż: „za reklamę można bowiem uznać, wbrew poglądowi organów podatkowych, również i takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy oraz, w konsekwencji, zwiększenie popytu na jej towary lub usługi”.

Przytoczone orzeczenia dostarczają istotnych wskazówek co do wykładni pojęć reklamy oraz reprezentacji, a w konsekwencji możliwości zaliczania konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle wskazanych stanowisk sądów administracyjnych reklama wiąże się przede wszystkim z utrwaleniem w świadomości obecnych lub potencjalnych kontrahentów reklamowanej firmy lub jej produktów, co ma przyczyniać się do wzrostu obrotów.

Reklama może być wyrażana także za pomocą konkretnego napisu, znaku czy rysunku takiego jak logo przedsiębiorstwa. Pojęcie reklamy nie jest ograniczone jedynie do podawania precyzyjnych informacji na temat towarów i usług oferowanych przez danego podatnika. Wręcz przeciwnie, jednym z rodzajów reklamy jest reklama instytucjonalna polegająca na reklamowaniu całej instytucji jako takiej, w tym przypadku przedsiębiorstwa jako całości. Reklama instytucjonalna prowadzona jest poprzez promowanie w świadomości obecnych lub potencjalnych kontrahentów znaku firmowego oraz nazwy przedsiębiorstwa, co zwykle odbywa się poprzez eksponowanie jej logo.

Natomiast, jak wskazują sądy administracyjne, przez reprezentację rozumieć należy działania nakierowane na podniesienie prestiżu firmy, co wiąże się przede wszystkim z okazałością i wystawnością w działaniach podejmowanych wobec obecnych lub potencjalnych kontrahentów.

Choć, w praktyce przeprowadzenie jednoznacznego i precyzyjnego rozróżnienia między tymi pojęciami jest stosunkowo trudne, nie ulega wątpliwości, iż reklama i reprezentacja spełniają odmienne funkcje. W szczególności, funkcją reklamy jest dostarczenie informacji o firmie jako potencjalnym kontrahencie osoby obdarowywanej oraz o jej ofercie, podczas gdy działania reprezentacyjne nie polegają na dostarczaniu informacji, lecz wywarciu odpowiedniego wrażenia poprzez powiązanie przedsiębiorstwa z cechami powszechnie uznawanymi za pozytywne w relacjach biznesowych, jak na przykład solidność, pewność, zamożność, sprawność.

3. Wydatki na upominki jako koszty uzyskania przychodów.

Jak Spółka wskazała powyżej, jednym z rodzajów działalności reklamowej jest reklama instytucjonalna polegająca na promowaniu marki przedsiębiorstwa, co ma miejsce głównie poprzez eksponowanie logo tego podmiotu.

Zgodnie z przedstawiony przez Spółkę stanem faktycznym:

• każdy upominek przekazywany obecnym lub potencjalnym kontrahentom zawiera logo Spółki,
• logo Spółki jest w każdym przypadku odpowiednio wyeksponowane, umieszczane jest zawsze w dobrze widocznym miejscu,
• celem umieszczania na upominkach logo jest przekazanie osobom obdarowywanym informacji o Spółce, utrwalenie w świadomości tych osób pozycji Spółki jako jednego z czołowych przedsiębiorstw w branży leasingowej oraz zwiększenia poziomu rozpoznawalności marki Spółki na rynku.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, dla przypisania przekazywanym upominkom funkcji reklamowych najistotniejsze znaczenie ma fakt umieszczania na tych przedmiotach odpowiednio wyeksponowanego logo Spółki. Logo jest właśnie nośnikiem informacji o Spółce, jako przedsiębiorstwie leasingowym oraz umożliwia utrwalenie marki Spółki w świadomości obecnych i potencjalnych kontrahentów.

Fakt, iż logo Spółki umieszczane jest na przekazywanych upominkach dla osiągnięcia odpowiednich celów reklamowych nie może budzić wątpliwości. W przypadku bowiem gdyby Spółka zamierzała osiągnąć cele reprezentacyjne, tj. podnieść prestiż firmy, przekazywałaby upominki i prezenty nie zawierające logo. Z pewnością przedmioty nie zawierające logo posiadałyby charakter wyłącznie prestiżowy oraz stanowiłyby większą wartość subiektywną dla kontrahentów, a przy odpowiedniej ich jakości i wartości mogłyby świadczyć o wystawności lub okazałości Spółki. W takim przypadku przekazywane przedmioty nie pełniłyby funkcji reklamowych, a funkcję reprezentacyjną.

Spółka pragnie w tym miejscu podkreślić, iż Jej strategia marketingowa jest świadomie oparta na działaniach reklamowych, nie zaś na reprezentacji.

W ocenie Spółki, reklama jest bowiem dużo bardziej efektywna od działań reprezentacyjnych, jest bardziej skuteczna i pozwala osiągnąć bardziej wymierne efekty w zakresie wzrostu obrotów. Dlatego też, wszystkie przekazywane upominki zawierają odpowiednio wyeksponowane logo Spółki.

Działania oparte o odpowiednią reprezentację, mają w ocenie Spółki, charakter zbyt krótkotrwały i nie charakteryzują się wysoką wydajnością co jest szczególnie widoczne w przypadku przekazywania upominków.

Upominki nie zawierające logo przedsiębiorstwa tracą swój walor reklamowy i nie przyczyniają się do utrwalenia marki Spółki w świadomości obdarowanych osób. Natomiast efekt reprezentacji, o ile w ogóle w takim przypadku występuje, jest nieznaczny i krótkotrwały. Osoby obdarowane po relatywnie krótkim czasie mogą zapomnieć, iż dany upominek pochodził właśnie od Spółki i nie wiązać go w ogóle ze Spółką. Zamiarem Spółki jest natomiast wyróżnienie i utrwalenie Jej marki. Umieszczając logo na towarach, Spółka rezygnuje z efektu reprezentacyjnego na rzecz efektu reklamy.

Co więcej, w obecnych realiach rynkowych, w sytuacji gdy przekazywanie obecnym i potencjalnym kontrahentom różnego rodzaju upominków jest praktyką bardzo powszechną, trudno w ogóle odnosić się do reprezentacyjnych, jakie miałyby wywierać przekazywane upominki. Mając na uwadze, iż osoby do których Spółka kieruje upominki otrzymują podobne gadżety i przedmioty z wielu źródeł i od różnych partnerów biznesowych, niewątpliwie nie wiążą one otrzymywanych upominków z wystawnością i okazałością tych podmiotów, ani też sam fakt otrzymania upominku nie powoduje w ich oczach wzrostu ich prestiżu. Wszechobecność towarów z logo, przekazywanych przez konkurentów Spółki, ale również w ogóle przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą jest obecnie uznawane za standard i tym samym, nie może mieć wpływu na tworzenie aury okazałości, czy wystawności. Wręcz odwrotnie, przekazanie upominku w trakcie imprez okolicznościowych (targów, wystaw) lub też przesłania upominku z okazji świąt może być postrzegany jako działanie standardowe, odpowiadające przyjętym praktykom biznesowym. Tendencja do częstego i licznego przekazywania towarów przez podmioty gospodarcze jest bowiem jedną z dominujących obecnie strategii marketingowych. Natomiast, dopiero brak przekazania upominku w powyższych sytuacjach może być traktowany negatywnie, jako brak spełniania standardów obowiązujących w dzisiejszych realiach biznesowych. Przekazywanie towarów przez Spółkę ma zatem charakter dążenia do tego, aby Jej logo nie zostało zdominowane przez konkurentów, co spowodowałoby spadek rozpoznawalności marki i produktów Spółek.

W związku z powyższym, jedyny pozytywny dla Spółki efekt przekazywania upominków wiąże się z ich walorem reklamowym. Dlatego też, jak Spółka wskazała już wcześniej, w każdym przypadku przekazywane upominki zawierają odpowiednio wyeksponowane logo Spółki. W ocenie Spółki, przekazanie upominków pozbawionych logo nie wywierałoby praktycznie pozytywnych efektów na Jej działalności, w szczególności nie prowadziłoby do zwiększenia obrotów Spółki. W rezultacie, nie powinno budzić wątpliwości, że przekazywane upominki pełnią funkcję reklamową a w konsekwencji wydatki poniesione na ich nabycie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

4. Wartość upominku a klasyfikacja wydatku jako kosztu uzyskania przychodów.

W opinii Spółki, wartość towarów przekazowych jako upominki nie ma i nie może mieć wpływu na ich kwalifikację do kosztów reklamy lub reprezentacji, co potwierdzają poniższe argumenty.

4.1. Brak przesłanki niskiej wartości upominków w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka podkreśla, iż żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje na wartość (wysokość) wydatków jako kryterium ich kwalifikacji do kosztów reklamy, bądź reprezentacji. W szczególności, kryterium takie nie zostało ujęte w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak jest zatem uzasadnionych powodów, aby możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z przekazywaniem upominków uzależniać od wartości nabywanych w tym celu towarów. Gdyby zamiarem racjonalnego ustawodawcy było wprowadzenie takich limitów lub nawet odwołanie się do ogólnej kategorii wydatków o małej i dużej wartości, jego wola powinna znaleźć odzwierciedlenie w brzmieniu odpowiednich przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy także wskazać, iż w każdym przypadku, gdy ustawodawca ma na celu uzależnienie określonych praw lub obowiązków podatników od transakcji odpowiednio o niskiej lub wysokiej wartości, odwołuje się w przepisach prawa podatkowego do ustalonych kwot lub wartości, a ponadto określa sposób ich kalkulacji. Przykładowo, w art. 7 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ustawodawca sprecyzował co należy rozumieć pod pojęciem prezenty o małej wartości. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera podobnych regulacji, nie wskazuje także na konieczność odwołania się w tym zakresie do innych aktów prawa podatkowego.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż uzależnianie klasyfikacji wydatków na upominki jako kosztów odpowiednio reklamy, bądź reprezentacji od wielkości tych wydatków jest działaniem nieuprawnionym, nie znajdującym potwierdzenia w obowiązujących regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobne działania organów podatkowych powinny być zatem uznane za nieuprawnione wprowadzanie do porządku prawa podatkowego nowego pojęcia „towarów o wysokiej wartości”, co nie tylko nie znajduje odzwierciedlenia w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ale powoduje także niezwykle liczne wątpliwości interpretacyjne. Otóż, uzależnianie możliwości zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych od wartości upominków, jednocześnie bez określenia tej wartości, sprawia że podatnicy nie mają żadnej pewności, co do możliwości zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Działania takie muszą być zatem ocenione negatywnie.

4.2. Brak przesłanki niskiej wartości upominków w definicji reklamy i reprezentacji

Jak już wskazano, reklama ma przede wszystkim na celu przekazanie informacji o marce Spółki i utrwalenie jej w świadomości obecnych i potencjalnych kontrahentów, podczas gdy reprezentacja ukierunkowana jest na podniesienie prestiżu przedsiębiorstwa. Pojęcia te nie są definiowane przez pryzmat wielkości wydatków z nimi związanych, w szczególności nie ma powodów do twierdzenia, że reprezentacja wiąże się z ponoszeniem wysokich wydatków, podczas gdy wydatki związane z reklamą są stosunkowo niższe. Wręcz przeciwnie, w wielu pomiotach gospodarczych naturalnym jest, że koszty działań reklamowych wielokrotnie przewyższają koszty reprezentacji. Co więcej, efekt pozytywnej reprezentacji często może być osiągnięty przy relatywne niskim nakładzie środków, podczas gdy działania reklamowe najczęściej wiążą się z relatywnie wysokimi nakładami. Dlatego też, nie ma uzasadnionych podstaw, aby kryterium wartości towarów nabywanych rzez Spółkę celem ich przekazana jako upominki w jakimkolwiek stopniu, decydowało o ich reklamowej lub reprezentacyjnej funkcji.

W ocenie Spółki, decydujące znaczenie ma natomiast fakt umieszczania na upominkach odpowiednio wyeksponowanego logo Spółki. O przesądzającym znaczeniu logo umieszczanym na upominkach wypowiedział się także NSA we wspomnianym już wyroku z 2 lutego 2010 r. W orzeczeniu tym Sąd rozpatrywał wątpliwość, czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie wydatki na upominki zawierające logo podmiotu przekazującego te upominki, czy też również wydatki na upominki zawierające logo innych firm (na przykład firm, których produktami dany podmiot obraca). Zdaniem Sądu: „Tak więc to, co promuje logo danej firmy, jest reklamą, natomiast to, co przy wykorzystaniu logo innych firm ma służyć dobremu wizerunkowi własnej firmy, należy do sfery reprezentacji”. NSA uznał zatem, iż umieszczenie na przekazywanych upominkach logo przedsiębiorstwa przekazującego te upominki (nie zaś logo innych podmiotów) jest przesłanką przesądzającą o zaliczeniu wydatków na te przedmioty do kosztów uzyskania przychodów. Co znamienne, NSA nie wspomniał o innych warunkach, jakie uzależniałyby kwalifikację tych wydatków do kosztów podatkowych, nie wskazał dla przykładu na niską wartość przekazywanych upominków.

4.3. Powody zróżnicowania wartości upominków.

Zróżnicowanie wartości upominków nie wiąże się z przypisywaniem tym przedmiotom funkcji reklamowych lecz reprezentacyjnych, lecz wynika z różnorodności towarów przekazywanych jako upominki (np. długopisy, breloczki, torby, kubki, podstawki, portfele, kalendarze, koszulki, zapalniczki, krawaty, notatniki) oraz dopasowania rodzaju, jakości i stylu upominków do sytuacji, w jakiej są przekazane lub do grupy osób którym przekazywane.

Jest bowiem oczywistym, iż innego rodzaju towary (w tym również o innej wartości) będą przekazywane osobom wizytującym stoisko Spółki w czasie targów lub wystaw, a inne przedstawicielom handlowym przedsiębiorstw, które generują albo mogą potencjalnie generować dla Spółki wysokie obroty lub osobom z zarządów takich przedsiębiorstw.

Zróżnicowanie wartości upominków wiąże się wyłącznie z zapewnieniem funkcjonalności tych upominków. Aby upominek spełniał swoją funkcję reklamową, powinien być używany w życiu codziennym, co pozwalać będzie na częste eksponowanie logo Spółki i utrwalanie się jej marki w świadomości osoby otrzymującej upominek oraz osób z jej otoczenia. Tylko wystąpienie przesłanki funkcjonalności zapewni, że upominki nie będą ignorowane lecz będą często wykorzystywane. Należy jednak zwrócić uwagę, iż dla różnych osób funkcjonalność identycznego upominku może być odmienna, co uzasadnia ich zróżnicowanie w zależności od grupy docelowej. Dla przykładu, przekazując plastikowy długopis o niskiej jakości przedstawicielom handlowym oraz kadrze kierowniczej kontrahentów Spółka nie osiągnęłaby zamierzonego efektu reklamowego. Tego rodzaju upominek prawdopodobnie nie byłby na co dzień używany, a zatem logo Spółki nie byłoby dostatecznie często eksponowane, co w praktyce niweczyłoby pozytywny dla Spółki efekt reklamowy. Natomiast przekazanie długopisu odpowiedniej jakości, zawierającego estetyczne logo Spółki powinno przyczynić się do częstego używania takiego upominku, częstego eksponowania logo Spółki, a w konsekwencji do osiągnięcia zamierzonych efektów reklamowych.

Należy więc podkreślić, iż jedynymi powodami zróżnicowania wartości przekazywanych upominków jest szeroki asortyment towarów używanych przez Spółkę jako upominki oraz odpowiednie zapewnienie ich funkcjonalności, w zależności od grupy osób, do której upominki są kierowane. Natomiast wartość upominków nie wynika z pełnienia przez nie funkcji reprezentacyjnej, wręcz przeciwnie odpowiednia jakość upominków (co przekłada się również na ich wartość) wynika z zagwarantowania, że będą one spełniały zamierzone funkcje reklamowe.

4.4. Wpływ wartości upominków na efektywność reklamy.

Spółka zaznacza, iż mechanizm działania reklamy opartej o towary z logo jest w gruncie rzeczy identyczny dla różnych form reklamy, gdyż nośniki reklamy każdorazowo są dobierane w zależności od grupy docelowej, do której reklama jest kierowana. Przykładowo, reklama telewizyjna kierowana do dzieci, emitowana jest w godzinach o niskiej oglądalności, np. w godzinach porannych. Koszt takiej reklamy (koszt czasu antenowego) jest stosunkowo niski. Z drugiej jednak strony, reklama skierowana do grupy docelowej ludzi zamożnych jest obecna np. w godzinach najwyższej oglądalności, podczas ekskluzywnych imprez sportowych i towarzyskich, na targach towarów luksusowych - np. jachtów, samochodów, biżuterii itp. Koszt takiej reklamy jest odpowiednio wyższy. Spółka, mając świadomość działania wskazanego powyżej mechanizmu, przekazuje towary reklamowe, których rodzaj i jakość (a w konsekwencji także cena nabycia) jest uzależniony od grupy docelowej.

Odpowiednia wysokość wydatków ponoszonych na działania reklamowe ma zatem wpływ na efektywność działań reklamowych. Identyczna zależność powstaje także w przypadku przekazywania upominków niektórym grupom docelowym. Jak wskazano powyżej, osoby sprawując stanowiska zarządcze w spółkach kontrahentów otrzymują upominki o wartości odpowiednio wyższej niż na przykład osoby wizytujące targi. Dla pierwszej grupy bowiem jedynie upominki o odpowiednim rodzaju i jakości będą spełniały przesłankę funkcjonalności, a w konsekwencji będą gwarantować osiągnięcie zamierzonych celów reklamowych.

W związku z powyższym, stanowisko uzależniające możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na upominki jedynie o niskiej wartości naruszałoby prawo Spółki do wdrożenia odpowiednich działań reklamowych i wpływałoby na obniżenie efektywności tych działań. Przykładowo, chcąc dotrzeć do kontrahentów, którzy mogłyby generować znaczne przychody, Spółka byłaby zmuszona do sięgania po nośniki reklamy o niskiej wartości, gdyż w innym przypadku wiązałoby się to z ryzykiem zaklasyfikowania Jej wydatków jako kosztów o charakterze reprezentacyjnym.

W rezultacie, efekt reklamowy przekazywanych upominków nie zostałby osiągnięty. W ocenie Wnioskodawcy, taka ingerencja w zakres biznesowych decyzji podatników niewątpliwie nie leży w gestii organów podatkowych.

5. Praktyka organów podatkowych.

Spółka podkreśla, iż Jej stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych potwierdzających możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na upominki, a w szczególności wskazujących, iż decydującą przesłanką zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych jest umieszczenie na upominkach logo przedsiębiorstwa. Poniżej Spółka prezentuje wybrane stanowiska:

• pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 lutego 2010 r. sygn. IPPB5/423-771/09-4/JC:
  „Do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć będzie można tylko wydatki na gadżety związane z logo Spółki (podświetlanie elewacji, balony, dywany) jako wydatki na reklamę. Natomiast pozostałe wydatki związane z organizacją balu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów”;
• pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 lutego 2008 r. sygn. ILPB3/423-222/07-4/MC:
  „Spółka dokonuje darmowego wydania swoim klientom towarów handlowych na cele reklamy (nie są to próbki, lecz niewielkie ilości 2-4 szt. jednego asortymentu) oraz towarów typu koszulki, kubki, kalendarze, czapki. Wszystkie ww. rzeczy oznaczone są logo firmy, a niektóre zawierają również adres strony internetowej Spółki. Oznakowanie ich logo firmy przesądza o tym, że mają one charakter reklamowy”;
• pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 marca 2008 r. sygn. ILPB3/423-44/08-4/MC:
  „Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu rozmaitych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia”;
• pismo Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z 7 września 2007 r. sygn. ŁUS-I1-2-423/191/07/JB, a także z 27 sierpnia 2007 r. sygn. ŁUS-U-2-423/203/07/AT:
  „Oznakowanie prezentu lub upominku logo firmy przesądza o tym, że mają one charakter reklamy, stąd wydatki z tym związane, o ile są racjonalne, wykazują związek przyczynowo - skutkowy z przychodami i spełniają wymogi określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszy uzyskania przychodów”;
• pismo Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 3 marca 2007 r. sygn. 1472/ROP1/423-298/07/MF:
  „Przekazywanie towarów reklamowych opatrzonych logo firmy, takich jak długopisy, smycze, odzież sportowa (koszulki, czapki), kubki, kalendarze, portfele, przenośne nośniki pamięci itp. w sytuacji, gdy są to materiały opatrzone widocznym logo podatnika lub hasłem promującym określone wyroby lub usługi podatnika, (…) wydatki na takie materiały, (…), będzie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów”;
• pismo Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z 21 sierpnia 2007 r. sygn. PDii/423-219/1/07/ŁW:
  „Wydatki na nabycie towarów, które są przekazywane kontrahentom oraz wydatki na opatrzenie ich logo Spółki stanowią formę reklamy. Reklama, zgodnie z definicją zaczerpniętą z pisma Ministra Finansów z dnia 17.07.1995 r. (PO4/AK-722-702/95), oznacza „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś”. Rozpowszechnianie
• przedmiotowe towary trafiają do realnych bądź potencjalnych kontrahentów Spółki. Obowiązująca od dnia 1 stycznia 2007 r. nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zniosła obostrzenia w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na reklamę do kosztów podatkowych, zatem wydatki te mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości”;
• pismo Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z 25 lipca 2007 r. sygn. PUSi/423/46/07:
  „Spółka przekazuje swoim kontrahentom kubki, koszulki, długopisy, itp. towary opatrzone logo firmy, co oznacza, iż prezenty te są jednocześnie nośnikami treści o charakterze informacyjno – reklamowym. Jeżeli więc przekazanie przez Spółkę kontrahentom przedmiotowych towarów spełnia wyżej opisane znamiona reklamy, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów podatnika, oczywiście pod warunkiem, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”;
• pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzyżowie z 7 września 2007 r. sygn. US.II.423/12/2007:
  „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółdzielnia przekazuje swoim klientom gadżety reklamowe, tj. długopisy, kalendarze, koszulki, bluzy polarowe z logo firmy. Oznakowanie tych gadżetów z widocznym logo Spółdzielni przesądza o tym, iż mają charakter reklamowy i wydatki poniesione na ich zakup mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Podobnie jak wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika. Zgodnie bowiem z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Z zastrzeżenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że są wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Katalog takich wydatków zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten, w pkt 28, stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację. Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, wprowadził jedynie wyliczenie przykładowe, a mianowicie odwołał się w szczególności do wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholu.

Wobec braku legalnej definicji pojęć reprezentacja i reklama za celowe należy uznać odwołanie się do ich wykładni językowej.

„Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei, reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga m.in. kwestia, czy wydatki poniesione na towary reklamowe, zawierające widoczne logo Spółki (m.in. długopisy, breloczki, torby, kubki, podstawki, portfele, kalendarze, koszulki, zapalniczki, krawaty, notatniki) stanowią wydatki związane z reklamą, czy też wydatki związane z reprezentacją.

Dokonując kwalifikacji wydatków do kosztów reprezentacji bądź reklamy, należy w szczególności uwzględnić całokształt działalności prowadzonej przez podatnika, wartość przekazywanych przez niego prezentów, ustalić krąg obdarowanych oraz okoliczności wręczania prezentów, itp.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca nie wskazał górnej granicy prezentu, w oparciu o którą można by dokonać zaliczenia do kosztów reklamy albo reprezentacji. Jednakże, zarówno na gruncie orzecznictwa, jak i w praktyce gospodarczej przyjąć należy, iż gadżety o niewielkiej wartości, opatrzone logo Spółki i wydawane masowo obecnym lub potencjalnym kontrahentom nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy i raczej to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Natomiast przekazywanie wybranej grupie klientów gadżetów o wyższej wartości, mimo, iż są opatrzone logo, kojarzone jest z kształtowaniem pozytywnego wizerunku firmy, tym samym zawiera się w sferze szeroko pojętej reprezentacji firmy.

Spółka w uzasadnieniu swojego stanowiska jednoznacznie wskazuje, iż dostosowuje rodzaj towarów reklamowych odpowiednio do charakteru docelowej grupy kontrahentów, do których ma zamiar dotrzeć. Oznacza to, iż inne towary (w tym również o innej wartości) przekazuje osobom przypadkowo odwiedzającym stoisko targowe Spółki, dokonujących zakupów o niskiej wartości, a inne przedstawicielom handlowym spółek, które generują dla Niej wielokrotnie wyższe obroty lub zarządom spółek, z którymi Spółka zawiera wieloletnie umowy o współpracę.

Spółka podkreśla ponadto, iż szczególnie mocno zależy Jej na przekonaniu do współpracy tych drugich, w związku z czym dobiera taki rodzaj towarów (o wyższej cenie nabycia), który w kręgu tych osób będzie pełnił przypisaną mu rolę reklamową. Jednakże, zdaniem tut. Organu, jeśli przedmiotowe towary mają dużą wartość, świadczy to o ich reprezentacyjnym charakterze.

Niezwykle istotną kwestią jest ponadto ustalenie kręgu osób obdarowywanych towarami reklamowymi. Wydatki poniesione na zakup prezentów dla potencjalnych klientów Spółki mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy gadżety te będą rozdawane masowo, tzn. przekazywane w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przeznaczenia ich wyłącznie dla ograniczonej grupy podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych należy powiązać wydatki na zakup prezentów z reprezentacją.

Kolejnym czynnikiem, który należy uwzględnić przy kwalifikacji przedmiotowych kosztów są okoliczności, w jakich rozdawane będą towary reklamowe.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, sama czynność przekazywania towarów obecnym oraz potencjalnym kontrahentom będzie przybierać bardzo różne formy, tj. poprzez ich rozdawanie na stoiskach wystawowych podczas targów, jako prezent świąteczny lub prezent dołączony do faktury, jako podarunek podczas wizyty pracownika działu handlowego u kontrahenta, jako podarunek dla kontrahentów odwiedzających siedzibę lub punkty sprzedaży Spółki, itp.

Zatem, nie tylko jednostkowa wartość nabywanych towarów stanowiących upominki ma wpływ na prawo Spółki do zaliczenia wydatków na te towary do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na względzie powyższe uwagi, należy stwierdzić, że nieprawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki na zakup towarów reklamowych z Jej widocznym logo, bez względu na ich wartość są kosztami reklamy, bowiem w pewnych sytuacjach mogą mieć one bowiem charakter reprezentacyjny.

Podsumowując, wydatki ponoszone na zakup towarów reklamowych o niskiej wartości jednostkowej, oznaczonych logo Spółki, wręczanych masowo klientom bądź potencjalnym klientom (nieskonkretyzowanej grupie odbiorców) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako wydatki na cele reklamowe.

W przypadku natomiast przekazywania takich towarów o wyższej wartości wybranym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom w celu wywołania u nich jak najlepszego wrażenia, należy uznać tego typu działania za wiążące się z wytwornością i okazałością w imieniu Spółki. Wydatki na ich zakup mają charakter reprezentacyjny, zatem nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z powyższego, jednostkowa wartość nabywanych towarów stanowiących upominki ma pośredni wpływ na prawo Spółki do zaliczenia wydatków na te towary do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie sprecyzował poziomu wartości towarów, przekroczenie którego uniemożliwiałoby Spółce zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie tych towarów przekazywanych nieodpłatnie obecnym i potencjalnym Jej kontrahentom.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Ponadto, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism, stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach konkretnego podatnika i w oparciu o przedstawiony przez niego stan faktyczny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.