Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.28.2019.1.MM
z 6 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: Spółka). W dniu 07 stycznia 2019 r. dokonano zmiany treści umowy Spółki w związku z wniesieniem dodatkowego wkładu pieniężnego przez wspólnika Spółki. Zmiana umowy Spółki została sporządzona w formie aktu notarialnego. W związku z dokonaną czynnością Spółka poniosła wydatki z tym związane, takie jak koszty sądowe związane z rejestracją zmiany umowy Spółki w rejestrze przedsiębiorców, opłaty notarialne (wynagrodzenie netto notariusza sporządzającego akt notarialny) oraz podatek od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wniesieniem wkładu do Spółki wskazane w opisie stanu faktycznego stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy poniesione wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy PIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy PIT zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Zatem spółki komandytowe nie są podatnikami podatku dochodowego, takimi podatnikami są natomiast wspólnicy tych spółek. Wspólnicy spółek komandytowych rozliczają osiągane przychody i ponoszone koszty proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku takiej spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy PIT;
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa PIT wyróżnia dwa rodzaje kosztów, tj. koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Koszty bezpośrednie są związane z przychodami i w sposób bezpośredni powodują osiągnięcie przychodu podatnika, natomiast koszty pośrednie związane są z całokształtem działalności i nie są powiązane w sposób bezpośredni z danym przychodem, jednak przyczyniają się do osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania przychodów. Art. 23 Ustawy PIT zawiera katalog kosztów, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w świetle ww. ustawy. Ustawodawca w tym katalogu nie zawarł wydatków ponoszonych przez podatników w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki osobowej, takich jak koszty sądowe, opłaty notarialne czy podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wydatki związane z wniesieniem wkładu i zmianą umowy Spółki poniesione zostały w celu rozwoju Spółki, prowadzenia działalności w większym zakresie, w tym w celu zwiększenia osiąganych przychodów. Wydatki te nie wykazują bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami, jednak w sposób pośredni przyczynią się do osiągania, zabezpieczenia i zachowania przychodów. Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż wydatki poniesione w związku z wniesieniem wkładu pieniężnego do Spółki, takie jak koszty notarialne, koszty opłat sądowych oraz podatek od czynności cywilnoprawnych spełniają warunki, aby uznać je za koszty uzyskania przychodów i w związku z tym Wnioskodawca będzie uprawniony rozpoznać owe wydatki jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego udziału w zyskach Spółki.

Powyższe potwierdzają następujące interpretacje indywidualne np.:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 30 listopada 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-3.4011.371.2018.1.AA,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 20 września 2018 r, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.360.2018.4.PC,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 27 marca 2018 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.82.2018.1.PSZ,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 8 maja 2017 r., sygn. 1061-IPTPB3.4511.112.2017.1.MK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.): przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych: spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do treści art. 8 § 1 ww. ustawy: spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z kolei, według art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego dochody spółki komandytowej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Za spółkę niebędącą osobą prawną należy zatem uznać także spółkę komandytową.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu” zawarte w uprzednio cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu jest uzależniona od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 23 powołanej ustawy.

Należy zauważyć, że koszty uzyskania przychodów można podzielić na bezpośrednie oraz pośrednie. Bezpośrednie koszty uzyskania przychodów związane są z konkretnym przychodem, natomiast koszty pośrednie są to koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z danym przychodem, jednak ich poniesienie musi mieć związek z prowadzoną działalnością, w szczególności ich celem powinno być zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: Spółka). W dniu 7 stycznia 2019 r. dokonano zmiany treści umowy Spółki w związku z wniesieniem dodatkowego wkładu pieniężnego przez wspólnika Spółki. Zmiana umowy Spółki została sporządzona w formie aktu notarialnego. W związku z dokonaną czynnością Spółka poniosła wydatki z tym związane, takie jak koszty sądowe związane z rejestracją zmiany umowy Spółki w rejestrze przedsiębiorców, opłaty notarialne (wynagrodzenie netto notariusza sporządzającego akt notarialny) oraz podatek od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wniesieniem do niej wkładu pieniężnego przez jej wspólnika spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będą zatem mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie. Koszty te będą przypisywane Wnioskodawcy, będącego wspólnikiem Spółki, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki, zgodnie z art. 8 tej ustawy.

Reasumując – wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wniesieniem wkładu do Spółki wskazane w opisie stanu faktycznego stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.