Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.148.2019.1.AR
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu
8 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opisane we wniosku koszty Opłat z tytułu Licencji stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opisane we wniosku koszty Opłat z tytułu Licencji stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest podatnikiem podatku CIT podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka wraz z podmiotami powiązanymi wchodzi w skład międzynarodowej Grupy X (dalej: „Grupa”). Grupa jest światowym liderem w sektorze kompleksowego wyposażenia łazienek.

Działalność Spółki obejmuje produkcję i import elementów wyposażenia łazienek, przede wszystkim ceramiki sanitarnej. Spółka samodzielnie organizuje proces produkcyjny, a także zakup surowców do produkcji. Spółka także realizuje obsługę posprzedażową. Wnioskodawca pełni również funkcje związane z organizowaniem dystrybucji i sprzedaży produktów gotowych. Spółka odpowiedzialna jest za działania marketingowe, a także negocjowanie kontraktów z zewnętrznymi kontrahentami.

Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie działalności w ramach specjalnej strefy ekonomicznej.

Jednym z priorytetów Grupy jest zapewnienie ciągłego rozwoju, mającego na celu utrzymanie wysokiego poziomu jakości produkcji, niezawodności wyrobów i zapewnienie oszczędności w sferze przemysłowej. Cele te przyczyniają się w znaczący sposób do utrzymania i poprawy konkurencyjności produkowanych wyrobów. Ponadto konkurencyjność podmiotów wchodzących w skład Grupy wynika przede wszystkim z faktu, że w ramach swojej Grupy wzmacniają możliwość przepływu know-how, kapitałów pieniężnych, zasobów ludzkich oraz parku maszynowego. Branża wyposażenia łazienek cechuje się silną konkurencją, konsolidacją i globalizacją produkcji. W konsekwencji, prowadzenie działalności gospodarczej bez wykorzystania rozwiązań wypracowanych przez doświadczone podmioty jest wysoce utrudnione.

Mając na uwadze specyfikę branży, w której działa Spółka oraz dążenie Grupy, jak i Spółki do zwiększenia konkurencyjności ich oferty na rynku armatury łazienkowej, używanie znaków rozpoznawalnych na rynku międzynarodowym, kojarzonych z najwyższą jakością i przestrzeganiem określonych standardów, pozwala na uzyskanie i utrzymanie przewagi konkurencyjnej. Powiązanie produktów Spółki z wypracowaną marką pozwala na prowadzenie przez Spółkę sprzedaży tych produktów.

Podmioty powiązane ze Spółką (dalej: „Licencjodawcy”) dysponują znakami towarowymi marek skupionych w Grupie (dalej: „Znaki towarowe”), nazwami identyfikującymi zestawy produktów łazienkowych, prawami do projektowania produktów sprzedawanych pod markami skupionymi w Grupie obejmującymi prawa, dane, ekspertyzy, a w niektórych przypadkach również know-how i specjalistyczną wiedzą w zakresie wytwarzania produktów (dalej łącznie: „Wartości Niematerialne”).

Biorąc pod uwagę warunki funkcjonujące na rynku wyposażenia łazienek, a także strategię przyjętą wewnątrz Grupy, Wartości Niematerialne są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z tym, Spółka oraz Licencjodawcy zdecydowali o udzieleniu licencji na stosowanie Znaków towarowych i Wartości Niematerialnych (dalej: „Licencja”). Podstawą prawną udzielenia licencji są umowy zawarte pomiędzy Licencjodawcami a Spółką (dalej: „Umowy”).

Na mocy Umów Spółka uzyskała niewyłączną i nieprzenoszalną Licencję na używanie Znaków towarowych i Wartości Niematerialnych. Zgodnie z Umowami Znaki towarowe i Wartości Niematerialne mogą być używane w związku z produkcją, promocją, dystrybucją i/lub sprzedażą produktów. Znaki towarowe i Wartości Niematerialne mogą być wykorzystywane zgodnie z ogólnymi regułami ustanowionymi przez Grupę.

Zgodnie z Umowami Spółka płaci Licencjodawcom opłaty licencyjne, które są kalkulowane jako określony/zdefiniowany procent wartości sprzedaży netto (dalej: „Opłaty”) towarów oznaczonych Znakami towarowymi lub wyprodukowanych w oparciu o Wartości Niematerialne. Z Umów wynika, że sprzedaż netto jest rozumiana jako cena wynikająca z faktur wystawionych do określonych nabywców pomniejszona o wartość rabatów, zniżek oraz bonusów udzielonych przez Spółkę oraz innych opłat wynikających ze sprzedaży, a w niektórych przypadkach także o obciążenia podatkowe związane ze sprzedażą. Uzależnienie Opłat od wielkości sprzedaży produktów oznaczonych Znakami towarowymi lub wyprodukowanych z wykorzystywaniem Wartości Niematerialnych w oparciu o Licencję wynika ze ścisłego związku przedmiotu Licencji z procesem sprzedaży realizowanym przez Spółkę.

Spółka pragnie podkreślić, że Opłaty z tytułu Licencji stanowią wynagrodzenie za korzystanie z wartości, które warunkują prowadzenie przez Spółkę działalności operacyjnej. Gdyby Spółka nie mogła korzystać z Licencji, nie byłaby możliwa produkcja oraz sprzedaż wyrobów znajdujących się w ofercie Spółki.

Spółka podkreśla, że Licencja nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy CIT i nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w związku z czym nie są dokonywane odpisy amortyzacyjne z tego tytułu.

Spółka i Licencjodawcy są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 a ust. 1 pkt 4 Ustawy CIT.

Końcowo warto podkreślić, że zawarcie Umów pomiędzy Spółką a Licencjodawcami:

• warunkuje prowadzenie przez Spółkę produkcji i sprzedaży wyrobów przeznaczonych dla odbiorów o wysokich wymaganiach jakościowych,
• pozwala zoptymalizować proces produkcji i zwiększyć jego wydajność,
• pozwala wykorzystać Znaki towarowce i Wartości Niematerialne w związku z produkcją, promocją, dystrybucją i/lub sprzedażą produktów,
• pozwala uzyskać przewagę konkurencyjną przy sprzedaży wyprodukowanych wyrobów dzięki wykorzystaniu Znaków towarowych Grupy oraz nazw identyfikujących zestawy, znanych na rynku międzynarodowym,
• prowadzi do zmniejszenia kosztów działalności Spółki z powodu zastosowania sprawdzonych rozwiązań wypracowanych w Grupie,
• powoduje zwiększenie udziału Spółki na rynku, dzięki zastosowaniu nowoczesnych rozwiązań.
• prowadzi do pozostawania w zgodzie z obowiązującymi w Grupie wymaganiami co do jakości oferowanych produktów, przy produkcji których będą wykorzystywane prawa własności intelektualnej będące przedmiotem Licencji,
• minimalizuje zaangażowanie własnych środków na wytworzenie Wartości Niematerialnych we własnym zakresie.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym koszty Opłat z tytułu Licencji stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty Opłat z tytułu Licencji mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez Wnioskodawcę towaru lub świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: Ustawa CIT), a w konsekwencji ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 Ustawy CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 Ustawy CIT podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

–poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, w rozumieniu art. 11 a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 1 lj ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m i odsetek.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT przedmiotem opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości są wartości niematerialne i prawne wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, tj.:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej oraz
• wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  

Zgodnie jednak z art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ustawa CIT, jak również żaden inny akt prawny nie zawiera wyjaśnienia, jak należy rozumieć pojęcie kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Co prawda w art. 15 ust. 4-4c Ustawy CIT ustawodawca posługuje się wyrażeniem kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami w kontekście określenia momentu, w którym będą one miały wpływ na wynik podatkowy podatnika. Niemniej jednak wyrażeniu temu nie można przypisać znaczenia określonego w art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT, gdyż w art. 15 ust. 4-4c Ustawy CIT mowa jest o kosztach bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, a przedmiotowy art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT stanowi o kosztach, które mają bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, definicji niniejszego wyrażenia powinno doszukiwać się w drodze wykładni językowej, mającej podstawowe znaczenie na gruncie polskiego prawa podatkowego. Zgodnie bowiem ze Słownikiem Języka Polskiego PWN

(https://sjp.pwn.pl/sjp/bezposredni;2443986.html; stan na dzień 7 marca 2019 r.) pojęcie „bezpośredni” należy interpretować jako „dotyczący kogoś lub czegoś wprost”. Zatem przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT powinno tłumaczyć się w ten sposób, że wskazuje on na koszty uzyskania przychodów dotyczących wprost wytworzenia lub nabycia przez podatnika towarów lub świadczenia przez niego usług.

Prawidłowość takiej wykładni przepisów Ustawy CIT została potwierdzona w ramach procesu legislacyjnego nad ustawą wprowadzającą art. 15e do Ustawy CIT (Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, Dz. U. 2017, poz. 2175, dalej: „Nowelizacja”). Warto zatem wskazać, że w tym zakresie ustawodawca wyjaśnił w treści uzasadnienia do Nowelizacji, że „omawiane ograniczenie z ust. 1 nie znajdzie zastosowania w przypadku tych kategorii kosztów, które mają charakter kosztów bezpośrednio wpływających na koszt wytworzenia danego towaru lub świadczonej usługi (...) Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej, czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia.”,

Mając na uwadze powyższe, w szczególności wyżej przytoczone uzasadnienie do Nowelizacji, należy stwierdzić, że regulacja art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy korzystanie z udostępnionych wartości warunkuje prowadzenie działalności gospodarczej.

Co istotne, w toku prac legislacyjnych nad Nowelizacją Minister Rozwoju i Finansów w odpowiedzi na uwagi zgłoszone w ramach konsultacji publicznych wskazał, że „kwestia bezpośredniego związku kosztu z przychodem jest w dużej mierze zindywidualizowana. Wprowadzenie precyzyjnej definicji nie wydaje się możliwe” (vide: odpowiedź Ministra Rozwoju i Finansów na uwagę nr 254 przedstawiona w tabeli z odniesieniem się do uwag).

Bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi będzie miał miejsce w szczególności w przypadku gdy kwota wynagrodzenia należnego usługodawcy jest zależna od obrotu usługobiorcy wygenerowanego w związku z nabytymi usługami/towarami. Potwierdzają to wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów w dniu 23 kwietnia 2018 r. (dalej: „Wyjaśnienia”), gdzie wprost wskazano jako przykład rozumienia pojęcia „kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” koszt licencji, za którą wynagrodzenie jest uzależnione od wartości sprzedaży towarów oznaczonych znakiem towarowym będącym przedmiotem licencji. Stanowisko to jest prezentowane również przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych interpretacjach przykładowo przywołanych poniżej, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-3.4010.433.2018.l.APA), w której organ stwierdził: „(...) przyjęty przez Spółkę oraz podmiot powiązany model ustalania wynagrodzenia za nabycie prawa do korzystania z patentów, know-how i znaków towarowych wskazuje na to, że wartość kosztów z tytułu opłat licencyjnych jest skorelowana z wartością sprzedawanych przez Wnioskodawcę produktów. W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie ponoszone na rzecz podmiotu powiązanego z tytułu opłat licencyjnych jest ustalane w oparciu o odpowiednią procentową wartość sprzedaży netto licencjonowanych produktów, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży produktów – realizowanej przez Wnioskodawcę. W konsekwencji spełniony jest również związek kwotowy (wysokość poniesionego kosztu zależy od wartości sprzedanych produktów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi i sprzedawanymi produktami. ”

Zdaniem Wnioskodawcy, przez bezpośredni związek należy rozumieć taką zależność między poniesionym kosztem nabycia i korzystania z Licencji a wytwarzanymi lub nabywanymi towarami oraz świadczonymi usługami, zgodnie z którą Wnioskodawca nie mógłby prowadzić obecnej działalności bez możliwości korzystania z wartości określonych w Umowach.

Znaki towarowe oraz nazwy identyfikujące zestawy produktów udostępnione Wnioskodawcy na podstawie Licencji, ze względu na swoją międzynarodową rozpoznawalność oraz wypracowaną markę, wpływają w bezpośredni sposób na realizowaną przez Spółkę sprzedaż, umożliwiając Spółce funkcjonowanie na rynku. Wyroby opatrzone tymi znakami i nazwami cieszą się uznaniem jako wyroby o najwyższej jakości i renomie, odbiorcy bowiem utożsamiają znak towarowy oraz nazwę z jakością danego produktu oraz renomą ich producenta. W rezultacie Wnioskodawca ma możliwość osiągnięcia większych korzyści ze sprzedaży produktów dzięki stosowaniu Znaków towarowych i nazw identyfikujących zestawy. Jeśli Wnioskodawca nie mógłby korzystać tych wartości, wówczas powstałaby konieczność samodzielnego wypracowania renomy własnych znaków towarowych, co wiązałoby się z wysokim nakładem pracy i czasu.

W odniesieniu natomiast do praw, danych i ekspertyz, a w niektórych przypadkach także know-how i specjalistycznej wiedzy w zakresie wytwarzania produktów wskazać należy, że z uwagi na wysoki stopień skomplikowania technologii wykorzystywanej w produkcji armatury łazienkowej, prowadzenie i rozwój działalności gospodarczej bez wykorzystania rozwiązań wypracowanych przez Licencjodawców skutkowałoby koniecznością zawarcia analogicznej umowy z innym podmiotem z ww. branży lub konieczność rozwoju tych Wartości Niematerialnych we własnym zakresie. Tymczasem, zdaniem Wnioskodawcy, samodzielne opracowanie przez Spółkę tych wartości jest niemożliwe, gdyż Spółka nie dysponuje odpowiednio dużą ilością wykwalifikowanej kadry, środków finansowych i czasu, które musiałby zostać poświęcone na opracowanie tych metod od podstaw, a w którym to czasie Spółka mogłaby prowadzić główną działalność operacyjną.

W świetle powyższego bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem przez Spółkę towaru lub świadczeniem usług jest spełniony już z uwagi na to, że prawa własności intelektualnej będące przedmiotem Licencji są wykorzystywane przez Spółkę w produkcji i bieżącej działalności związanej bezpośrednio z oferowanymi produktami.

W ocenie Spółki decydującym czynnikiem potwierdzającym istnienie bezpośredniego związku kosztów z produktami Spółki jest przyjęty model rozliczania wynagrodzenia.

Bezpośredni związek Opłat z produktami Spółki przejawia się w zależności pomiędzy wysokością poniesionych Opłat, a wielkością sprzedaży produktów przez Spółkę. Opłaty obliczane są w oparciu o określony/zdefiniowany procent wartości sprzedaży netto towarów oznaczony Znakami towarowymi lub wyprodukowanych w oparciu o Wartości Niematerialne, przy czym sprzedaż netto jest rozumiana jako cena wynikająca z faktur wystawionych do nabywców pomniejszona o wartość rabatów, zniżek oraz bonusów udzielonych przez Spółkę oraz innych opłat wynikających ze sprzedaży, a w niektórych przypadkach także o obciążenia podatkowe związane ze sprzedażą. Zdaniem Spółki spełniony jest zatem również związek kwotowy (wysokość poniesionego kosztu zależy od wartości sprzedanych produktów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi i sprzedawanymi produktami. Ocena Spółki w powyższym zakresie jest zbieżna z przywołanymi powyżej Wyjaśnieniami, a także aktualnym stanowiskiem organów podatkowych, którego przykłady zostały przytoczone poniżej.

Podsumowując w ocenie Spółki z uwagi na to, że:

• w zamian za ponoszone Opłaty Spółka zyskuje możliwość realizacji określonej działalności gospodarczej (dzięki wykorzystaniu praw, danych i ekspertyz, w niektórych przypadkach także know-how i specjalistycznej wiedzy w zakresie wytwarzania produktów) oraz przewagę w porównaniu z innymi przedsiębiorcami, prowadzącymi analogiczną działalność gospodarczą na rynku (dzięki możliwości korzystania z rozpoznawalnych Znaków towarowych oraz nazw identyfikujących zestawy łazienkowe) oraz
• Opłaty obliczane są w oparciu o określony/zdefiniowany procent wartości sprzedaży netto,

pomiędzy kosztami Licencji ponoszonymi przez Spółkę a wytwarzanymi towarami zachodzi zatem bezpośredni związek, który uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT.

Takie rozumienie cytowanych wyżej przepisów podzielają organy podatkowe w wydawanych indywidualnych interpretacjach podatkowych, przykładowo:

1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-3.4010.433.2018.1.APA);
2. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.638.2018.2.BM);
3. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2019 r. (Znak: 0114-KDIP2-2.4010.646.2018.1.RK), w której wskazano, że: „Rozważając natomiast czy Licencja stanowi koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usług, należy przede wszystkim uwzględnić specyfikę działalności prowadzonej przez danego podatnika. Zgodnie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i uzasadnieniem stanowiska Wnioskodawcy, koszty Licencji mają bezpośredni związek ze świadczoną usługą, ponieważ gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów ww. Licencji, to nie mógłby świadczyć usług z wykorzystaniem udostępnianych Znaków Towarowych, które osiągnęły na rynku określoną renomę.”;
4. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-3.4010.426.2018.1.HK), w której wskazano, że: „W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie ponoszone na rzecz podmiotów powiązanych za udzielenie licencji jest ustalane w oparciu o wartość przychodu netto Wnioskodawcy ze sprzedaży produktów, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży produktów realizowanej przez Wnioskodawcę. W konsekwencji spełniony jest również związek kwotowy (wysokość poniesionego kosztu zależy od wartości sprzedanych produktów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi i sprzedawanymi produktami.”;
5. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 13 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.616.2018.2.MO);
6. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 8 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.514.2018.2.NL);
7. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 6 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.457.2018.1.AP): „(...) stwierdzić należy, że w stosunku do opłaty za Licencję, w części dotyczącej wynagrodzenia za licencję na dystrybucję produktów pod marką Y. zastosowanie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Bez uiszczenia opłaty za licencję na dystrybucję produktów pod marką Y., Spółka nie miałaby prawa do oznaczenia swoich produktów tą marką, co wykluczałoby możliwość ich dystrybucji i osiągania z tego tytułu przychodów.”;
8. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 28 stycznia 2019 r. (Znak: 0114-KDIP2-2.4010.602.2018.1.AS), w której wskazano, że: „(…) koszty z tytułu Opłat za znaki towarowe stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p. Na powyższe wskazuje sposób kalkulacji wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy oraz okoliczność, że – jak wskazała Spółka – bez omawianych znaków nie miałaby prawa do oznaczania swoich Produktów oraz ich sprzedaży, a w konsekwencji nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności.” ;
9. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 stycznia 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.510.2018.1.JK);
10. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 stycznia 2019 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.475.2018.1.ŚS);
11. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 12 grudnia 2018 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.469.2018.1.NL).
    
    

Mając na uwadze powyższe, jak i przedstawiony w sprawie stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawcy, pomiędzy kosztami nabycia Licencji a wytwarzanymi/nabywanymi towarami Spółki zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy CIT. W rezultacie Spółka stoi na stanowisku, że koszty ponoszone z tytułu Licencji nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.