Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.124.2019.2.BK
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2019 r. który wpłynął do Organu w tym samym dniu za pośrednictwem platformy e-PUAP, uzupełnionym w dniu 13 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wskazane we wniosku wydatki mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę w ciężar kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wskazane we wniosku wydatki mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę w ciężar kosztów podatkowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 kwietnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.124.2019.1.BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Sp. z o.o.) powstał 1 listopada 2015 r., poprzez wniesienie aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa wydzielonej ze spółki akcyjnej do spółki z o.o działającej od 1996 r., jako spółka zależna od spółki akcyjnej. Do dnia 31 marca 2017 r. Wnioskodawca stanowił jednostkę zależną od spółki akcyjnej. W dniu 1 kwietnia 2017 r. spółka akcyjna dokonała zbycia 100% udziałów Wnioskodawcy na rzecz innej spółki akcyjnej. Zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy Regulaminem Wynagradzania Pracowników (dalej: „Regulamin”) pracownikom przysługują poza wynagrodzeniem i dodatkami również inne świadczenia związane z pracą, w tym również ekwiwalent pieniężny z tytułu pomocy szkolnych. Na podstawie przepisów Regulaminu pracownikom posiadającym dzieci uczęszczające do szkół, począwszy od rocznego przygotowania przedszkolnego (w przedszkolu albo w oddziale przedszkolnym zorganizowanym w szkole podstawowej) do szkół wyższych i których dzieci pozostają faktycznie na utrzymaniu pracownika i nie ukończyły 25 roku życia, przysługuje w roku kalendarzowym ekwiwalent z tytułu pomocy szkolnych. Wysokość ekwiwalentu jest ustalana przez Zarząd Spółki i jest niezależna od innych, ponad przedstawione powyżej, przesłanki. U Spółki utworzony jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, jednak przedmiotowe wydatki finansowane są ze środków obrotowych Spółki, jako niestanowiące, w ocenie Spółki, wydatków na działalność socjalną.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 7 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, m.in., że:

• wypłacony ekwiwalent z tytułu pomocy szkolnych stanowi dla pracowników element wynagrodzenia ze stosunku pracy, jak również stanowi podstawę do naliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu stosunku pracy oraz składek na ubezpieczenie społeczne,
• celem wprowadzenia dodatkowych świadczeń na rzecz pracowników (w tym również ekwiwalentu z tytułu pomocy szkolnych) jest zwiększenie motywacji do pracy pracowników poprzez poprawę atmosfery pracy, jak również wykreowanie wewnątrz Wnioskodawcy wizerunku pracodawcy dbającego o swoich pracowników i ich potrzeby rodzinne. Na coraz bardziej konkurencyjnym rynku pracy przekłada się to, zdaniem Wnioskodawcy, na zmniejszenie fluktuacji pracowników, a to z kolei bezpośrednio przekłada się na możliwość ciągłego i niezakłóconego działania Wnioskodawcy. Biorąc powyższe pod uwagę ww. ekwiwalent przekłada się bezpośrednio na możliwość osiągania przez Wnioskodawcę przychodów,
• ekwiwalent pieniężny z tytułu pomocy szkolnych jest wypłacany łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia ze stosunku pracy i wykazany w liście płac w pozycji „Dodatki”. Jego realizacja jest udokumentowana poprzez przelew na konta bankowe pracowników.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego przedmiotowe wydatki mogą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma ona prawo do zaliczenia w pełni w koszty uzyskania przychodu wydatków na wypłatę ekwiwalentów z tytułu pomocy szkolnych opisanych w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: „Ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT - nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy - nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Z przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Reasumując, aby określony wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, wydatek ten:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

W związku z przedstawioną definicją, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, ale może obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Świadczenia na rzecz pracowników są - co do zasady - kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy, czy też regulamin pracy chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają. W ocenie Spółki wydatki z tytułu ekwiwalentu na zakup pomocy szkolnych powinny stanowić właśnie ten typ kosztów, a tym samym będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu. Dodatkowo Spółka wskazała, że w jej ocenie analizowane wydatki nie mieszczą się w kategorii działalności socjalnej, której finansowanie jest wyłączone wprost z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 Ustawy CIT, kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki pracodawcy poniesione na działalność socjalną, o której mowa w regulacjach dotyczących zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, za wyjątkiem świadczeń urlopowych wypłacanych zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Podnieść należy, że pod pojęciem działalności socjalnej o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z dnia 4 marca 1994 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 800, z późn zm.; dalej: „Ustawa o ZFŚS”) należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową (art. 2 pkt 1 Ustawy o ZFŚS).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o ZFŚS przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Powyższy przepis wyraźnie określa związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia a łącznie rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. Nakłada to na przyznających świadczenia obowiązek indywidualnej (w żadnym wypadku zbiorowej) kwalifikacji wniosków. W przypadku, jeśli wydatek nie jest zależny od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej ze świadczenia, traci on przymiot związanego z działalnością socjalną. W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowe wydatki nie są w żadnej mierze związane z sytuacją życiową ani materialną pracowników Spółki. Kwota ekwiwalentu jest bowiem taka sama dla wszystkich uprawnionych pracowników bez względu na wynagrodzenie zasadnicze, zajmowane stanowisko czy długość zatrudnienia. Sytuacja rodzinna pracownika ma wyłącznie takie znaczenie, że do otrzymania ekwiwalentu konieczne jest posiadanie dzieci uczących się, w określonym wieku. Bez znaczenia pozostaje natomiast np. ilość osób w gospodarstwie domowym czy dochód tegoż gospodarstwa.

Podsumowując, w opinii Spółki wypłacane ekwiwalenty na zakup pomocy szkolnych nie stanowią przejawu działalności socjalnej, a w konsekwencji przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 Ustawy CIT nie będzie miał zastosowania. Tym samym Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaty ww. ekwiwalentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, iż z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisu stanu faktycznego wynika m.in., że zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy Regulaminem Wynagradzania Pracowników pracownikom przysługują poza wynagrodzeniem i dodatkami również inne świadczenia związane z pracą, w tym ekwiwalent pieniężny z tytułu pomocy szkolnych. Na podstawie przepisów ww. Regulaminu pracownikom posiadającym dzieci uczęszczające do szkół, w tym szkół wyższych i których dzieci pozostają faktycznie na utrzymaniu pracownika i nie ukończyły 25 roku życia, przysługuje w roku kalendarzowym ekwiwalent z tytułu pomocy szkolnych. Wysokość ekwiwalentu jest ustalana przez Zarząd Spółki i jest niezależna od innych, ponad przedstawione powyżej, przesłanki. U Spółki utworzony jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, jednak przedmiotowe wydatki finansowane są ze środków obrotowych Spółki, jako niestanowiące, wydatków na działalność socjalną. Wypłacony ekwiwalent z tytułu pomocy szkolnych stanowi dla pracowników element wynagrodzenia ze stosunku pracy, jak również stanowi podstawę do naliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu stosunku pracy oraz składek na ubezpieczenie społeczne. Celem wprowadzenia dodatkowych świadczeń na rzecz pracowników (w tym również ekwiwalentu z tytułu pomocy szkolnych) jest zwiększenie motywacji do pracy pracowników poprzez poprawę atmosfery w pracy, jak również wykreowanie wewnątrz Wnioskodawcy wizerunku pracodawcy dbającego o swoich pracowników i ich potrzeby rodzinne. Ekwiwalent pieniężny z tytułu pomocy szkolnych jest wypłacany łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia ze stosunku pracy i wykazany w liście płac w pozycji „Dodatki”. Jego realizacja jest udokumentowana poprzez przelew na konta bankowe pracowników.

Na coraz bardziej konkurencyjnym rynku pracy przekłada się to, zdaniem Wnioskodawcy, na zmniejszenie fluktuacji pracowników, a to z kolei bezpośrednio przekłada się na możliwość ciągłego i niezakłóconego działania Wnioskodawcy. Biorąc powyższe pod uwagę ww. ekwiwalent przekłada się bezpośrednio na możliwość osiągania przez Wnioskodawcę przychodów.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Wskazać również należy, że wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. koszty pracownicze obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz zatrudnionych na umowę o pracę pracowników, sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z cyt. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem otrzymywany przez pracowników ekwiwalent stanowi dla tych pracowników podlegające opodatkowaniu wynagrodzenie ze stosunku pracy. Jednocześnie, jako wypłacany łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia udokumentowany jest przelewami na konta bankowe pracowników. Przyznanie dodatkowego wynagrodzenia ma jednocześnie na celu motywowanie pracowników do pracy poprzez poprawę atmosfery w pracy, ściślejsze związanie Wnioskodawcy z pracownikami i wykreowanie wewnątrz Wnioskodawcy wizerunku pracodawcy dbającego o swoich pracowników i ich potrzeby rodzinne. Takie wydatki chociaż nie wpływają wprost na wysokość uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów, to niewątpliwie wiążą pracodawcę z pracownikami, zmniejszając fluktuację pracowników, a to z kolei bezpośrednio przekłada się na możliwość ciągłego i niezakłóconego działania Wnioskodawcy. Ponadto ww. wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie cyt. art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, gdyż jak wskazano we wniosku, wydatki te będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Zatem wydatki te mogą stanowić koszty podatkowe Spółki.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.