Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.160.2019.1.ŁS
z 17 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 7 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczki dla pracowników, byłych pracowników i innych uprawnionych osób – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 7 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczki dla pracowników, byłych pracowników i innych uprawnionych.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jako pracodawca organizuje dla swoich pracowników oraz członków ich rodzin oraz członków rodzin zmarłych pracowników wycieczki, które dofinansowane są ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Z uprawnienia tego, na podstawie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, mogą korzystać również emeryci i renciści – byli pracownicy oraz ich rodziny. Dofinansowanie dla konkretnego pracownika (członka rodziny) jest uzależnione od kategorii dochodowej w jakiej pracownik się znajduje. Wyjazdy na wycieczki odbywają się po ogłoszeniu przez Wnioskodawcę programu wycieczki oraz jej terminu, a także planowanych atrakcji turystycznych lub dodatkowych zajęć z jakich pracownicy mogą korzystać w trakcie wyjazdu. Ponadto pracodawca ogłasza liczbę planowanych miejsc dla uczestników wycieczki. Z kolei pracownicy zgłaszają chęć udziału w wycieczce na zasadzie pełnej dobrowolności, a o zapisie decyduje wyłącznie kolejność zgłoszeń. Wycieczki są realizowane zgodnie z zasadami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, mają charakter integracyjny, realizują działania sportowo-rekreacyjne. Charakter wycieczek jest integracyjny, co przekłada się na kształtowanie dobrych relacji oraz pozytywnej atmosfery wśród pracowników i ostatecznie skutkuje poprawą wyników oraz jakości pracy pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dofinansowanie wycieczek podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Jeśli dofinansowanie wycieczek podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, to czy Wnioskodawca jako pracodawca powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy z uwzględnieniem zwolnień przewidzianych w art. 21 ust. 1 pkt 38 i pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie wycieczek organizowanych przez pracodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w ramach działalności sportowo-rekreacyjnej, w celu integracji pracowników, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z finansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek o charakterze integracyjnym, organizowanych dla pracowników oraz członków ich rodzin oraz członków rodzin zmarłych pracowników oraz emerytów/rencistów - byłych pracowników i ich rodzin.

Zasadą jaka obowiązuje w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zasada powszechności opodatkowania. Zgodnie z nią - art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa), wszelkiego rodzaju dochody uzyskiwane przez osoby fizyczne (z wyjątkiem wskazanych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz tych od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku) podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Ustawa w art. 10 ust. 1 pkt 1 określa źródła przychodów, wskazując iż są nimi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną praca nakładcza, emerytura, renta. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, przychodami z wymienionych źródeł są wszelkie wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalentów - bez względu na źródło finansowania wypłat i świadczeń.

Wnioskodawca podnosi, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zajmując się zagadnieniem świadczeń nieodpłatnych stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, określił, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia nieodpłatne, które jednocześnie spełniają następujące kryteria:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika - pracownik skorzystał z nich dobrowolnie,
2. zostały spełnione w interesie pracownika a nie pracodawcy i jednocześnie przyniosły pracownikowi korzyść w postaci bądź zwiększenia jego aktywów, bądź uniknięcia wydatku, który pracownik musiałby ponieść,
3. osiągnięta przez pracownika korzyść jest wymierna i daje się przypisać indywidualnie oznaczonemu pracownikowi (nie jest dostępna dla wszystkich podmiotów).

Na podstawie powyższego, Wnioskodawca uważa, że jedynie spełnienie wszystkich wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny przesłanek stanowi o uznaniu konkretnego świadczenia nieodpłatnego jako świadczenia stanowiącego podstawę do naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Analogicznie - jeśli brak będzie chociażby jednej z wymienionych przez Trybunał Konstytucyjny przesłanek, dane świadczenie nieodpłatne nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Trybunał Konstytucyjny we wskazanym wyroku, określił trzy przesłanki, których spełnienie stanowi o uznaniu danego świadczenia za świadczenie nieodpłatne podlegające opodatkowaniu. Pierwszą przesłanką jest spełnienie świadczenia w interesie - tutaj - pracownika, które ma mu przynieść korzyść w zakresie zwiększenia aktywów bądź uniknięcia wydatku, który inaczej musiałby ponieść. W opisanym stanie faktycznym niewątpliwie nie dochodzi do powiększenia aktywów pracownika, ponieważ nie otrzymuje on niczego, co do takiego powiększenia miałoby prowadzić. Jednocześnie w przeświadczeniu Wnioskodawcy, nie dochodzi również do uniknięcia wydatku przez pracownika, który wprawdzie otrzymuje dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, ale to „uniknięcie wydatku” nie dotyczy wydatku, który pracownik inaczej musiałby ponieść, ponieważ wyjazd na wycieczkę nie jest obligatoryjny, a tym samym i wydatek nie jest obligatoryjny. Kolejną kwestią jest, zdaniem Wnioskodawcy, iż w opisanym przez niego stanie faktycznym, organizowane przez niego wycieczki, w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i w ramach działalności sportowo-rekreacyjnej, realizują jednocześnie cel integracyjny załogi i przyczyniają się do osiągnięcia korzyści przez Spółkę w postaci poprawy wyników i jakości pracy poprzez poprawę relacji międzyludzkich. Korzyść odnosi zatem pracodawca.

Mając na uwadze powyższe, nie zachodzi kumulatywne spełnienie wszystkich określonych przez Trybunał Konstytucyjny przesłanek, warunkujących uznanie danego świadczenia nieodpłatnego jako świadczenia nieodpłatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach: z dnia 12 kwietnia 2017 r. sygn. 0461-ITPB2.4511.98.2017.1.AG, z dnia 26 czerwca 2017 r. sygn. 0111-KDIB2-3.4011.64.2017.1.AB, z dnia 9 października 2018 r. sygn. 0112-KDIL3-1.4011.376.2018.1.GM. Jednocześnie, na wypadek zajęcia odmiennego niż zaprezentowane stanowiska przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Wnioskodawca zakłada, iż w związku z dofinasowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek integracyjnych może po stronie pracowników powstać przychód. Jeśli tak, to wówczas zastosowanie powinien znaleźć art. 21 ust. 1 pkt 38 – w stosunku do emerytów oraz art. 21 ust. 1 pkt 67 - w stosunku do pracowników Wnioskodawcy.

Oznacza to, że:

• dla emerytów i rencistów „świadczenie otrzymywane (...) w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych” będzie wolne od podatku do kwoty 3000 zł w danym roku podatkowym,
• dla pracowników, wolna od podatku jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymywanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związkowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł.

Z uwagi na treść wyżej wskazanych przepisów, Wnioskodawca będzie zobowiązany pobrać zaliczki na podatek jedynie od kwoty przychodu przekraczającego wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 38 i pkt 67 limity kwotowe. Takie stanowisko zostało wyrażone w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 czerwca 2017 r. sygn. 0111-KDIB2-2.4011.64.2017.1.AB, z dnia 30 sierpnia 2017 r. sygn. 0114-KDIP3-3.4011.285.2017.1.GF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 cytowanej ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3000 zł.

Wolna od podatku dochodowego jest również wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi (art. 21 ust. 1 pkt 67 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - w wysokości 10% należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 komentowanej ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Na podstawie art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako pracodawca organizuje dla swoich pracowników oraz członków ich rodzin oraz członków rodzin zmarłych pracowników wycieczki, które dofinansowane są ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Z uprawnienia tego, na podstawie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, mogą korzystać również emeryci i renciści – byli pracownicy oraz ich rodziny. Dofinansowanie dla konkretnego pracownika (członka rodziny) jest uzależnione od kategorii dochodowej w jakiej pracownik się znajduje. Wyjazdy na wycieczki odbywają się po ogłoszeniu przez Wnioskodawcę programu wycieczki oraz jej terminu, a także planowanych atrakcji turystycznych lub dodatkowych zajęć z jakich pracownicy mogą korzystać w trakcie wyjazdu. Ponadto pracodawca ogłasza liczbę planowanych miejsc dla uczestników wycieczki. Z kolei pracownicy zgłaszają chęć udziału w wycieczce na zasadzie pełnej dobrowolności, a o zapisie decyduje wyłącznie kolejność zgłoszeń. Wycieczki są realizowane zgodnie z zasadami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, mają charakter integracyjny, realizują działania sportowo-rekreacyjne. Charakter wycieczek jest integracyjny, co przekłada się na kształtowanie dobrych relacji oraz pozytywnej atmosfery wśród pracowników i ostatecznie skutkuje poprawą wyników oraz jakości pracy pracowników.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczkach prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że udział pracowników, byłych pracowników (emerytów i rencistów) i uprawnionych członków ich rodzin oraz członków rodzin zmarłych pracowników w wycieczkach, dofinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mających na celu integrację uczestników na zasadzie powszechnej dostępności oraz kształtowanie dobrych relacji i pozytywnej atmosfery skutkującej poprawą wyników i jakości pracy, nie spowoduje uzyskania przysporzenia majątkowego.

Zatem, dofinansowanie przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, a po stronie emerytów i rencistów oraz członków rodzin zmarłych pracowników przychodu z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz obowiązki informacyjne na podstawie art. 42a komentowanej ustawy.

W tym stanie rzeczy skoro koszt udziału w wycieczce dofinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków ZFŚS, nie generuje u pracowników, emerytów i rencistów i innych osób przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to tym samym udzielenie odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 jest bezprzedmiotowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, w odniesieniu się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.