Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.263.2019.6.KM
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 18 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniach 3 i 19 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz ustalenia podatku należnego od kwoty uzyskanego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniach 3 i 19 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz ustalenia podatku należnego od kwoty uzyskanego odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzący działalność pod nazwą: P.P.H.U. R. z siedzibą B., zwany dalej podatnikiem, stroną, przedsiębiorcą lub wnioskodawcą, prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania tynków w budynkach mieszkalnych oraz niemieszkalnych. Strona jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych podatnik jako przedsiębiorca jest zobowiązany w roku podatkowym 2019 do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Strona przewiduje, iż dla ww. działalności będzie prowadzić także podatkową księgę przychodów i rozchodów w następnych latach podatkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych podatnik opłaca, kwartalnie.

Podatnik w roku 2012 wykonał usługi budowlane na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność pod firmą: P.H. R. sp. z o.o. z siedzibą w B., zwaną dalej Spółką, która to firma w dniu 19 kwietnia 2013 r. została przekształcona w spółkę komandytową prowadzącą działalność firmą: spółka akcyjna R. B. - spółka komandytowa z siedzibą w G., NIP:………., zwaną dalej w skrócie dłużnikiem lub spółką komandytową, na kwotę brutto ogółem 101.091,78 zł. Z uwagi na fakt, iż następca Spółki (ww. spółka komandytowa) uchylał się od zapłaty długu, Wnioskodawca złożył do Sądu Rejonowego w B. wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika, który to wniosek został oddalony postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z dnia 27 października 2014 r., sygn. akt …, na podstawie art. 13 Prawo upadłościowego z uwagi na fakt stwierdzenia braku majątku niezbędnego na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Strona, z uwagi na oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości, na wartość netto wykonanych usług pod datą 31 grudnia 2014 r. utworzyła odpis aktualizujący w kwocie 90.785,48 zł zaliczony do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego „2104r.” na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.f, w związku z udokumentowaniem wierzytelności, o którym mowa w ust. 2 pkt lit. a ww. ustawy. Podatnik mając za podstawę art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w roku 2012 i w roku 2013 z uwagi na fakt nieopłacenia przez Spółkę należności za wykonane usługi budowlane dokonał korekty podatku należnego wynikającego z faktur doręczonych Spółce, o czym zawiadomił organ podatkowy właściwy dla dłużnika oraz organ podatkowy właściwy dla strony. Dłużnik z dniem 1 września 2016 r. zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej. Podatnik z dniem 31 grudnia 2018 r. rozwiązał odpis aktualizujący zaliczony uprzednio w roku 2014 do kosztów uzyskania przychodu, i kwotę w wysokości 90.785,48 zł zaliczył w roku 2018 do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Sąd Okręgowy w B. prawomocnym wyrokiem z dnia 31 października 2017 r., sygn. akt …. orzekł wobec byłej prezes zarządu Spółki B. i wobec byłego prokurenta Spółki A. na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu karnego środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody z tytułu niezapłacenia przez Spółkę należności na rzecz wnioskodawcy za wykonane w roku 2012 usługi budowlane, poprzez zapłatę przez nich solidarnie na rzecz przedsiębiorcy R. odszkodowania w kwocie 60.987,05 zł (sześćdziesiąt tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych pięć groszy). Na wniosek złożony do Sądu Okręgowego w B. Wnioskodawca w dniu 14 marca 2019 r. uzyskał tytuł wykonawczy oraz złożył do komornika sądowego w dniu 22 marca 2018 r. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w sprawie odszkodowania wobec powyżej wymienionych.

W uzupełnieniu wniosku Strona wyjaśniła, że pytanie dotyczy „obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz ustalenia podatku należnego, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, z uwagi że wnioskodawca skorzystał jako wierzyciel z ulgi za tzw. złe długi”.

Ponadto w kolejnym uzupełnieniu wniosku - w odpowiedzi na pytania organu sformułowane w wezwaniu - wskazano:

• Czy wypłacone odszkodowanie można przypisać do konkretnej transakcji udokumentowanej przez Wnioskodawcę fakturą?

Obowiązek naprawienia szkody ma charakter złożony, albowiem z uwagi na jego kompensacyjną rolę, powoduje daleko idące zbliżenie prawa karnego do prawa cywilnego. Oznacza to bowiem z jednej strony konieczność uwzględnienia norm prawa określających zasady kompensacji (np. art. 415 k.c.), a z drugiej strony, z uwagi na karnoprawny obowiązek naprawienia szkody należy pamiętać, że poza funkcją kompensacyjną, pełni on przede wszystkim funkcję penalną. Jest on bowiem jednym ze środków karnych, orzekanym jako konsekwencja popełnionego przestępstwa, do którego odnoszą się odpowiednio dyrektywy wymiaru kary (art. 56 w zw. z art. 53 k.k.). Resumując powyższe oraz mając za podstawę wyrok sądu karnego wskazać należy, iż zapłacone odszkodowanie nie kompensuje w 100% poniesionych strat wnioskodawcy, ale uzyskane odszkodowanie można przypisać do konkretnej transakcji udokumentowanej przez stronę fakturą. Wskazać należy, iż opisanego we wniosku wyroku strona poniosła szkodę na kwotę 102.897,00 zł, natomiast zasądzono jej w postępowaniu karnym odszkodowanie w wysokości 60.987,05 zł.

• Czy wypłata odszkodowania skutkuje zwolnieniem dłużnika z obowiązku zapłaty nieuregulowanych należności?

Zapłata (wypłata) odszkodowania zasądzonego w postępowaniu karnym nie skutkuje zwolnieniem dłużnika zapłaty nieuregulowanych należności. Aczkolwiek dłużnik mając za podstawę wypłatę ww. odszkodowania może się uchylać od wypłaty całości nieuregulowanych należności.

• Czy odszkodowanie wypłacone Wnioskodawcy jest związane z wzajemnym zobowiązaniem, które zostało wykonane na rzecz dłużnika (świadczenie usług budowlanych), a zatem stanowi zapłatę należności przez członka zarządu lub prokurenta w imieniu dłużnika?

Ponownie wskazano, iż obowiązek naprawienia szkody ma charakter złożony, albowiem z uwagi na jego kompensacyjną rolę, powoduje daleko idące zbliżenie prawa karnego do prawa cywilnego. Oznacza to bowiem z jednej strony konieczność uwzględnienia norm prawa określających zasady kompensacji (np. art. 415 k.c.), a z drugiej strony, z uwagi na karnoprawny obowiązek naprawienia szkody należy pamiętać, że poza funkcją kompensacyjną, pełni on przede wszystkim funkcję penalną. Jest on bowiem jednym ze środków karnych, orzekanym jako konsekwencja popełnionego przestępstwa, do którego odnoszą się odpowiednio dyrektywy wymiaru kary (art. 56 w zw. z art. 53 k.k.). Z uwagi na powyższe odszkodowanie wypłacone (zapłacone) wnioskodawcy przez członka zarządu i prokurenta nie jest związane z wzajemnym zobowiązaniem, które zostało wykonane na rzecz dłużnika (świadczeniem usług budowlanych przez stronę). Jednakże mając za podstawę zasadę kompensacji wynikającą z Kodeksu cywilnego, zdaniem strony zapłata odszkodowania stanowić będzie częściową zapłatę należności przez członka zarządu lub prokurenta, w imieniu dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w przyszłości w przypadku uzyskania odszkodowania w ramach postępowania egzekucyjnego od członka zarządu bądź prokurenta, zasądzonego wyrokiem sądu karnego będzie spoczywać na Wnioskodawcy – na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT – obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz ustalenia podatku należnego od kwoty uzyskanego odszkodowania ?

Zdaniem Wnioskodawcy, (według stanowiska ostatecznie sformułowanego w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

Jednakże w przyszłości, w przypadku uzyskania odszkodowania w ramach postępowania egzekucyjnego od członka zarządu bądź prokurenta, zasądzonego wyrokiem sądu karnego, nie będzie spoczywać na Wnioskodawcy obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług i nie będzie obowiązku ustalenia podatku należnego od kwoty uzyskanego odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1508 oraz z 2018 r. poz. 149, 398, 1544 i 1629), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony);
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   
   
   
   
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
      
      
      
4. (uchylony);
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
   
6. (uchylony).

Korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (art. 89a ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Na mocy art. 89a ust. 5 ustawy, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w 2012 r. i w 2013 r., z uwagi na fakt nieopłacenia przez Spółkę (następcę prawnego) należności za wykonane usługi budowlane, dokonał korekty podatku należnego wynikającego z faktur doręczonych Spółce, o czym zawiadomił organ podatkowy właściwy dla dłużnika oraz organ podatkowy właściwy dla strony.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy po skorzystaniu jako wierzyciel z „ulgi na złe długi”, a następnie otrzymaniu odszkodowania (zasądzonego prawomocnym wyrokiem na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu karnego) będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a tym samym do zwrócenia podatku należnego proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem.

W celu wyjaśnienia terminu „należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie”, którym posługuje się ustawodawca w art. 89a, należy wskazać, że jest to pojęcie szerokie, obejmujące wszelkie typy rozliczeń, takie jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, oznacza spełnić świadczenie skutkujące wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji oznacza wygaśnięcie zobowiązania.

Również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w rozumieniu art. 89a ust. 3, ust. 4 ustawy, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również zapłatę odszkodowania.

Zatem przenosząc powyższe wyjaśnienie na grunt omawianej sprawy konieczne jest wskazanie, że podstawą wypłaty odszkodowania jest prawomocne orzeczenie Sądu Okręgowego o zastosowaniu środka karnego w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody z tytułu niezapłacenia przez Spółkę należności na rzecz wnioskodawcy za wykonane w roku 2012 usługi budowlane, tj. poprzez zapłatę przez członka zarządu i prokurenta Spółki będącej dłużnikiem solidarnie odszkodowania w określonej kwocie.

Jak wskazano wyżej uregulowanie należności, o którym mowa w art. 89a ustawy, należy rozumieć w ten sposób, że musi ono zmierzać do umorzenia pierwotnego zobowiązania.

W niniejszej sprawie zapłacone odszkodowanie nie kompensuje w 100% poniesionych strat Wnioskodawcy, ale – jak wskazano w uzupełnieniu wniosku – „uzyskane odszkodowanie można przypisać do konkretnej transakcji udokumentowanej przez stronę fakturą”, a „zapłata odszkodowania stanowić będzie częściową zapłatę należności przez członka zarządu lub prokurenta, w imieniu dłużnika”.

Zatem w tak przedstawionych okolicznościach sprawy, wypłata odszkodowania, spełnia przesłanki, o których mowa w art. 89a ust. 4 ustawy, a tym samym niesie za sobą obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy w sytuacji gdy Wnioskodawca skorzystał z „ulgi na złe długi”, a następnie otrzyma odszkodowanie, stanowiące częściową zapłatę należności, będzie zobowiązany zwrócić podatek należny proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. W szczególności wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na założeniu, że w niniejszej sprawie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 89a ust. 2 ustawy, oraz tym że dostawy towarów będą miały miejsce na terytorium kraju.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.