2019.07.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.356.2019.1.KR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.356.2019.1.KR
z 18 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2019 r. (data wpływu 7 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na rzecz usługodawcy z tytułu dochodzenia roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego, w wysokości 40% odsetek uzyskanych od odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na rzecz usługodawcy z tytułu dochodzenia roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego, w wysokości 40% odsetek uzyskanych od odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lutego 2013 r. w Szpitalu Miejskim zmarła żona Wnioskodawcy. Śmierć nastąpiła po zabiegu barku, w wyniku błędu medycznego.

W dniu 30 czerwca 2015 r. Wnioskodawca zawarł z … prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą …. („Usługodawca”) umowę o świadczenie usług, na mocy której Wnioskodawca zlecił Usługodawcy świadczenie na Jego rzecz usług mających na celu dochodzenie roszczenia wobec podmiotu zobowiązanego (w szczególności podmiotu odpowiedzialnego za szkodę oraz jego ubezpieczyciela) z tytułu szkody poniesionej przez Wnioskodawcę wskutek śmierci żony w dniu 19 lutego 2013 r. Zgodnie z par. 2 ust. 1 wskazanej umowy z tytułu świadczenia usług Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia, którego wartość brutto razem z podatkiem VAT wynosi: 30% z tytułu roszczenia i 40% z tytułu odsetek od roszczenia wypłaconego Klientowi w wyniku świadczenia usług.

W dniu 25 października 2018 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok w sprawie z powództwa Wnioskodawcy przeciwko Szpitalowi Miejskiemu i Ubezpieczycielowi. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie/zadośćuczynienie w łącznej kwocie 121 703 zł 5 gr i należne odsetki.

Powyższe kwoty zostały wypłacone (w tym 24 738 zł 79 gr odsetek) i Wnioskodawca poniósł na rzecz Usługodawcy wynagrodzenie z tytułu dochodzenia roszczeń, tj. z tytułu uzyskanego odszkodowania/zadośćuczynienia 36 510 zł 92 gr (30% od kwoty 121 703 zł 5 gr) i z tytułu odsetek 9 895 zł 52 gr (40% od kwoty 24 738 zł 79 gr). Świadczenie usług zostało udokumentowane przez Usługodawcę fakturą VAT z dnia 30 listopada 2018 r. na łączną kwotę 46 406 zł 43 gr brutto, ze stwierdzeniem, że zostało ono zapłacone.

Ubezpieczyciel wystawił na rzecz Wnioskodawcy informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) w 2018 r., w których wykazał w ramach informacji o wysokości przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłatę odszkodowania – odsetki – w kwocie przychodu 24 738 zł 79 gr.

W dniu 29 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca złożył zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (PIT-37), w którym wykazał m.in. powyższą kwotę przychodu (24 738 zł 79 gr) oraz w ramach kosztów uzyskania tego przychodu kwotę 9 895 zł 52 gr.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy z tytułu dochodzenia roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego, a wypłacone na podstawie opisanej umowy o świadczenie usług w wysokości 40% odsetek od roszczenia stanowi koszt uzyskania przychodów z tytułu uzyskanych odsetek?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy z tytułu dochodzenia roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego, a wypłacone na podstawie opisanej umowy o świadczenie usług w wysokości 40% odsetek od roszczenia, stanowi koszt uzyskania przychodów z tytułu uzyskanych odsetek.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, który z kolei wymienia wydatki, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

W świetle powyższego, poniesione przez Wnioskodawcę wynagrodzenie Usługodawcy w zakresie wynagrodzenia od odsetek jest kosztem, o którym mowa powyżej. Koszty te zostały poniesione przez Wnioskodawcę, dlatego też są kosztem uzyskania przychodu z tytułu wypłaconych Wnioskodawcy na podstawie wyroku sądowego odsetek i jako takie zostały prawidłowo przez Wnioskodawcę wykazane jako koszt uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko potwierdzają również organy podatkowe (por. np. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 czerwca 2015 r., nr IPPB4/4511-391/15-2/JK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2018 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 lutego 2013 r. w szpitalu zmarła żona Wnioskodawcy. Śmierć nastąpiła w wyniku błędu medycznego. W dniu 30 czerwca 2015 r. Wnioskodawca zawarł z osobą prowadzącą działalność gospodarczą (Usługodawca) umowę o świadczenie usług, na mocy której Wnioskodawca zlecił Usługodawcy świadczenie na Jego rzecz usług mających na celu dochodzenie roszczenia wobec podmiotu zobowiązanego (w szczególności podmiotu odpowiedzialnego za szkodę oraz jego ubezpieczyciela) z tytułu szkody poniesionej przez Wnioskodawcę wskutek śmierci żony Wnioskodawcy. Zgodnie z umową z tytułu świadczenia usług Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia, którego wartość brutto razem z podatkiem VAT wynosi: 30% z tytułu roszczenia i 40% z tytułu odsetek od roszczenia wypłaconego Klientowi w wyniku świadczenia usług. W dniu 25 października 2018 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok w sprawie z powództwa Wnioskodawcy przeciwko szpitalowi i ubezpieczycielowi. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie/zadośćuczynienie w łącznej kwocie 121 703 zł 5 gr i należne odsetki. Powyższe kwoty zostały wypłacone (w tym 24 738 zł 79 gr odsetek) i Wnioskodawca poniósł na rzecz Usługodawcy wynagrodzenie z tytułu dochodzenia roszczeń, tj. z tytułu uzyskanego odszkodowania/zadośćuczynienia 36 510 zł 92 gr (30% od kwoty 121 703 zł 5 gr) i z tytułu odsetek 9 895 zł 52 gr (40% od kwoty 24 738 zł 79 gr). Świadczenie usług zostało udokumentowane przez Usługodawcę fakturą VAT na łączną kwotę 46 406 zł 43 gr brutto, ze stwierdzeniem, że zostało ono zapłacone. Ubezpieczyciel wystawił na rzecz Wnioskodawcy informację PIT-11 w 2018 r., w których wykazał w ramach informacji o wysokości przychodów, wypłatę odsetek w kwocie 24 738 zł 79 gr. W dniu 29 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca złożył zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu PIT-37, w którym wykazał m.in. kwotę przychodu w wysokości 24 738 zł 79 gr oraz w ramach kosztów uzyskania tego przychodu kwotę 9 895 zł 52 gr.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wynagrodzenie poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynikające z zawartej umowy o świadczenie usług, której celem było dochodzenie roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego, w wysokości 40% kwoty odsetek uzyskanych od roszczenia, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy (art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego).

Wskazać również należy, że odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tego świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1360, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma więc zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Należy również zauważyć, że odsetki są związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Innymi słowy, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Tak więc pomimo pewnego związku odsetek z długiem głównym, ze względu na fakt różnego źródła ich powstania, są one należnością odrębną od odszkodowania i zadośćuczynienia. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnych sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

Ponadto zauważyć należy, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/16) dotycząca opodatkowania odsetek. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym należy rozliczyć odrębnie każde ze świadczeń.

W katalogu zwolnień przedmiotowych w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119, pkt 130, pkt 130a i pkt 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymieniono wprost odsetki wolne od podatku, czyli:

odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. poz. 776),

odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,

odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,

odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,

odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,

odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę odsetki zasądzone wyrokiem, jako niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Wskazać w tym miejscu należy, że zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Wskazać należy, że w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy, zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Należy zauważyć, iż z wniosku wynika, że Wnioskodawca poniósł na rzecz Usługodawcy koszty z tytułu dochodzenia roszczeń wobec podmiotu zobowiązanego wynikające z zawartej z Usługodawcą umowy o świadczenie usług, tj. z tytułu uzyskanego odszkodowania/zadośćuczynienia w wysokości 30% kwoty roszczenia oraz z tytułu odsetek uzyskanych od roszczenia w wysokości 40% kwoty odsetek.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawcę koszty (wynagrodzenie) na rzecz Usługodawcy wynikające z zawartej z Usługodawcą umowy o świadczenie usług, której celem było dochodzenie roszczeń z tytułu odsetek wobec podmiotu zobowiązanego, w wysokości 40% kwoty odsetek uzyskanych od roszczenia, są kosztami uzyskania przychodów z tytułu zasądzonych odsetek. Skoro wydatki te zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu uzyskania odsetek, są kosztami uzyskania przychodu z tytułu wypłaconych Wnioskodawcy na podstawie wyroku sądowego odsetek i jako takie winny zostać wykazane jako koszty uzyskania przychodów.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin