Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.244.2019.3.AR
z 30 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14 r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 24 maja 2019 r. (data wpływu 31 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu rozpoznania przychodu z tytułu otrzymanych płatności stanowiących rozliczenie zysków wspólnego przedsięwzięcia –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2019 r. wpłynął do tut. Organu wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu rozpoznania przychodu z tytułu otrzymanych płatności stanowiących rozliczenie zysków wspólnego przedsięwzięcia.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

• A S.A.

oraz

Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:

• B sp. z o.o.
• C sp. z o.o.
• D sp. z o.o.
• E sp. z o.o.
• F S.A.
• G S.A.
• H. z o.o.
• I sp. z o.o.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i będącą polskim rezydentem podatkowym. Spółka wchodzi w skład grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), która działa w branży komunikacji i marketingu w Internecie. Celem Grupy jest integrowanie oraz zarządzanie wszystkimi kanałami komunikacji marketingowej, czego efektem ma być zwiększanie rentowności przedsiębiorstw będących jej klientami. Grupa kładzie również nacisk na dedykowane narzędzia dla klientów, tworzone w celu zwiększania ich sprzedaży, przy jednoczesnym zmniejszaniu kosztów ich działań marketingowych.

Poszczególne spółki z Grupy oferują komplementarne usługi, uzupełniające zapotrzebowanie różnych klientów w obszarze planowania, realizacji i analizy efektów kampanii reklamowych, w szczególności za pomocą autorskich systemów oprogramowania oraz obszernych baz adresowych. Przy czym poszczególne spółki dysponują ograniczonymi zasobami marketingowymi i sprzedażowymi, co stanowi przyczynę hamującą dalszy wzrost sprzedaży produktów i usług spółek wchodzących w skład Grupy. W ramach współpracy, spółki z Grupy wykonują zadania i ponoszą koszty w celu rozwijania działalności zarówno całej Grupy, jak i poszczególnych spółek wchodzących w jej skład, przy czym ze względu na charakter dotychczasowej działalności Grupy oraz sposób jej tworzenia, w Grupie funkcjonują wewnętrzne konkurencje pomiędzy poszczególnymi Wnioskodawcami. Grupa ma na celu wdrożenie nowych modeli współpracy, które zapewnią optymalne i bezpieczne zasady współpracy pomiędzy podmiotami powiązanymi w Grupie oraz wprowadzą elastyczny mechanizm rozliczeń w ramach transakcji realizowanych pomiędzy spółkami z Grupy. Grupa ponadto zamierza wykorzystać efekt synergii zachodzący pomiędzy podmiotami wchodzącymi w jej skład, co w dalszej perspektywie ma doprowadzić do rentowności wszystkie podmioty z Grupy oraz integracji ich usług, działań i procesów, jak również skumulowania kluczowych wskaźników efektywności na wynikach Grupy.

W związku z powyższym, Wnioskodawcy zawarli umowę wspólnego przedsięwzięcia (dalej: „Umowa”). Celem zawarcia Umowy jest stworzenie możliwości oferowania przez jej strony, tj. Wnioskodawców, produktów i usług Grupy, które od tej pory są prezentowane klientom w sposób komplementarny, dzięki czemu będą dla nich bardziej atrakcyjne niż produkty konkurencji. Grupa pragnie zapewnić swoim klientom kompleksową obsługę w obszarze sprzedaży i marketingu internetowego, jak również utrzymać i budować znaczenie Grupy na rynku, jak również osobno, wszystkich podmiotów wchodzących w jej skład, ich produktów, usług oraz marek, w celu zwiększenia uzyskiwanych przychodów. W efekcie, Grupa przewiduje, iż na skutek zawarcia Umowy zwiększeniu ulegną zyski wszystkich jej stron, a tym samym całej Grupy.

Realizacja powyższych założeń ma być możliwa, dzięki pełnemu i elastycznemu wykorzystaniu zasobów sprzedażowych i marketingowych podmiotów wchodzących w skład Grupy celem polepszenia pozycjonowania, promocji i sprzedaży produktów i usług poszczególnych podmiotów poprzez różne podmioty w Grupie. Strony Umowy w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia, liczą także na budowanie rynkowej pozycji Grupy i spółek wchodzących w jej skład, w związku z realizacją usług i dostarczaniem produktów przez podmioty z Grupy, które nie są bezpośrednio zaangażowane w realizację danego zlecenia na rzecz klienta zewnętrznego.

Powyższe założenia leżą u podstaw Umowy na mocy, której Wnioskodawcy zobowiązali się do wykonywania zadań i ponoszenia kosztów w celu rozwijania marki Grupy, jej produktów i usług, jak również własnych marek, produktów i usług. Strony Umowy obowiązani są współpracować celem maksymalizacji zysków poprzez wspólne działania na rzecz zwiększenia znaczenia Grupy na rynku, co umożliwi sprzedaż bardziej dochodowych produktów i usług generujących wyższe przychody i tym samym, pozwoli na zwiększenie przychodów uzyskanych ze wspólnego przedsięwzięcia. Ponadto – w miarę możliwości i warunków wynikających ze specyfiki danej relacji biznesowej z klientem – Wnioskodawcy zobowiązani są do promowania pozostałych spółek z Grupy, jak również samej Grupy, w celu budowania świadomości ich marek, pozycji, jak również w celu intensyfikacji przyszłych przychodów.

Główne obowiązki, jakie ciążą na Wnioskodawcach w związku z zawarciem Umowy to: prowadzenie działań marketingowych i promocyjnych, nawiązanie kontaktu z klientem, sprzedaż własnych produktów i usług, podejmowanie działań mających na celu promowanie produktów i usług pozostałych podmiotów z Grupy oraz przekazywanie kontaktów handlowych pozostałym podmiotom z Grupy.

Zgodnie z postanowieniami Umowy, Wnioskodawcy nie są zobowiązani do świadczenia jakichkolwiek usług na swoją rzecz. Jednakże w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia, Wnioskodawcy są zobligowani do wykonywania obowiązków mających na celu budowanie marki Grupy.

W związku z powyższym, Umowa wprowadza, znajdujący ekonomiczne uzasadnienie, podział rozliczeń, polegający na rozliczeniu zysków realizowanych przez strony w oparciu o udział każdej ze stron Umowy we wspólnym przedsięwzięciu. Udział przypisany każdemu z Wnioskodawców w zyskach generowanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia, ma odzwierciedlać udział w korzyściach osiągniętych przez tę stronę Umowy. Kwota rozliczenia jest ustalana w oparciu o algorytm, który w uproszczeniu zakłada następujące kroki:

1. ustalenie dla każdego z Wnioskodawców wyniku z działalności operacyjnej (EBIT) oraz marży operacyjnej EBIT, poprzez odniesienie przychodów do wyniku z działalności operacyjnej (EBIT);
2. ustalenie rynkowego poziomu marży operacyjnej EBIT, w oparciu o analizy danych porównawczych obejmujące wszystkie strony zaangażowane w Umowę, zgodnie z odrębnymi przepisami;
3. zrównanie marży operacyjnej EBIT wygenerowanej przez wszystkie strony Umowy do poziomu rynkowego; przy czym w przypadku Wnioskodawców, których marża operacyjna EBIT przewyższa poziom rynkowy, następuje obniżenie wyniku z działalności operacyjnej (EBIT), natomiast powstała w ten sposób nadwyżka wyniku z działalności operacyjnej (EBIT) alokowana jest według klucza przychodowego do Wnioskodawców, których marża operacyjna (EBIT) jest niższa od poziomu rynkowego, w ten sposób aby marża operacyjna EBIT tych podmiotów, była zbliżona do poziomu rynkowego wynikającego z analizy danych porównawczych.
   
   

Rozliczenia wynikające z Umowy, o których mowa powyżej, są przeprowadzane na podstawie not uznaniowych wystawianych, w odpowiedniej proporcji, przez spółki, których marża operacyjna EBIT przewyższa poziom rynkowy. Noty uznaniowe są wystawiane po zakończeniu każdego trzymiesięcznego okresu (płatność następuje z dołu). Kwoty z tytułu przedmiotowych rozliczeń staną się należne 25 dnia po zakończeniu każdego trzymiesięcznego okresu. Podział zysków i ich wypłata Wnioskodawcom nie wiąże się z powstaniem jakichkolwiek zobowiązań wobec Wnioskodawców w tym ze spełnieniem przez nich jakichkolwiek świadczeń na rzecz klientów Wnioskodawców.

W tak przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawcy powzięli wątpliwości, w którym momencie powinni rozpoznawać przychód podatkowy powstały w wyniku rozliczenia zysków z umowy wspólnego przedsięwzięcia, tj. czy w momencie otrzymania płatności, czy też w momencie, w którym płatności z tego tytułu stają się należne na podstawie Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w oparciu o podany stan faktyczny, Wnioskodawcy powinni rozpoznawać przychód podatkowy z tytułu otrzymywanych płatności stanowiących rozliczenie zysków wspólnego przedsięwzięcia, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, tj. w momencie otrzymania zapłaty?

Umowa o wspólnym przedsięwzięciu nie została zdefiniowana przepisami prawa cywilnego, jak również w regulacjach prawa podatkowego. Czerpiąc z praktyki obrotu gospodarczego, pod pojęciem umowy o wspólnym przedsięwzięciu należy rozumieć umowę gospodarczą, zawartą przez co najmniej dwóch przedsiębiorców, na czas określony do realizacji z góry założonego celu. Najczęstszym powodem zawarcia umowy tego typu jest zamiar wspólnego działania w realizacji określonego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też zakres przedmiotowy przekracza możliwości jednego podmiotu. Uczestnicy umowy o wspólnym przedsięwzięciu nie tworzą jednego, odrębnego podmiotu gospodarczego, posiadającego osobowość i podmiotowość prawną, lecz zachowują niezależność w swoich dotychczasowych działaniach, tj. tych niezwiązanych ze wspólnym przedsięwzięciem. Natomiast w działaniach realizowanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia, strony takiej umowy wspólnie realizują przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Przy czym należy mieć na względzie, iż co do zasady czynności pomiędzy uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia nie kreują żadnej konsumpcji, a związane są one przede wszystkim z uzgodnionym podziałem prac i towarzyszącym mu rozliczeniem zysków i/lub kosztów ponoszonych przy realizowaniu wspólnego przedsięwzięcia. Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, iż umowa wspólnego przedsięwzięcia zbliżona jest swoją istotą do umowy konsorcjum.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: Ustawa o CIT), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód mógł zostać uznany za związany z działalnością gospodarczą, wystarczy, żeby pomiędzy wykonywaniem działalności gospodarczej, a powstaniem takiego przychodu zachodził związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą. Mając powyższe na uwadze, nie ulega wątpliwości, iż przychody realizowane przez Wnioskodawców w związku z rozliczeniem zysków powstałych w związku z Umową, stanowią przychody związane z ich działalnością gospodarczą.

Ogólną regułę określania daty powstania przychodu podatkowego wprowadza art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, zgodnie z którym, za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy,
zbycie prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usług, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Przy czym należy zauważyć, iż w przedstawionym przez Wnioskodawców stanie faktycznym, reguła ogólna nie znajdzie zastosowania, bowiem w związku z rozliczeniem zysków z umowy wspólnego przedsięwzięcia po stronie jej uczestników nie dochodzi do wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego czy wykonania usługi. Rozliczenie zysków jest jedynie umownym określeniem obowiązku rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Polega ono na zwykłej alokacji środków finansowych pozyskanych w ramach realizacji umowy wspólnego przedsięwzięcia, w sposób, który odzwierciedla udział każdej ze strony Umowy w korzyściach przez nie osiągniętych. Zatem rozliczenie zysku, jakie będzie następowało po jego wypracowaniu za dany okres rozliczeniowy, nie jest w swej istocie zapłatą za jakąkolwiek czynność, o której mowa w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Nie jest ono wszak związane z przekazaniem władztwa ekonomicznego nad jakimikolwiek rzeczami, prawami majątkowymi czy też wykonaniem jakiejkolwiek usługi pomiędzy stronami Umowy. Zatem, w ocenie Wnioskodawców, powyższe pozwala na stwierdzenie, iż rozliczenie zysków jest w swej istocie jedynie operacją księgową, alokacją zysków.

W związku z powyższym, w przedmiotowym stanie faktycznym należy zwrócić uwagę na przepisy szczególne określające datę powstania przychodu, tj. art. 12 ust. 3c, ust. 3e oraz 3f ustawy o CIT. Mianowicie, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Jak zostało wykazane powyżej, w przedstawionym stanie faktycznym, nie dochodzi do świadczenia jakichkolwiek usług pomiędzy uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia, więc i art. 12 ust. 3c ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania. Przy czym należy mieć na uwadze, iż sam fakt, iż strony Umowy ustaliły sposób rozliczanie zysków w okresach trzymiesięcznych jest niewystarczający do uznania, iż Wnioskodawcy powinni rozpoznawać przychody na ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 3d ustawy o CIT, przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego. W przedstawionym stanie faktycznym dojdzie do rozliczenia zysków pomiędzy uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia. Nie ma więc miejsca dostawa energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu, w związku z tym art. 12 ust. 3d ustawy o CIT również nie znajdzie zastosowania.

W końcu, zgodnie z art. 12 ust. 3f ustawy o CIT za datę powstania przychodu z tytułu realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych uważa się moment realizacji tych praw. Sytuacja ta nie będzie miała miejsca w przedmiotowym stanie faktycznym.

Mając na uwadze, iż reguły ustalania daty powstania przychodu podatkowego określone powyższymi przepisami nie będą miały zastosowania do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawców, należy odwołać się do przepisu art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3, do którego nie stosuje się art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Przepis ten znajduje zastosowanie do każdego ze stanów faktycznych, do których nie odnoszą się szczególne regulacje określone w przepisach art. 12 ust. 3a, 3c, 3d oraz 3f, a więc– zgodnie z tym co zostało przedstawione powyżej – również do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawców.

W związku z tym, w przypadku rozliczenia zysków z umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcami, w sposób określony Umową, przychód podatkowy dla Wnioskodawcy otrzymującego środki finansowe w związku z rozliczeniem, powstanie w dniu otrzymania zapłaty, tj. na zasadach kasowych.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, w tym m.in. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 lutego 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.340.2017.1.KK, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy twierdzącego, że „Należy raz jeszcze podkreślić, iż w przytoczonym stanie faktycznym mamy do czynienia z działalnością gospodarczą dążącą do maksymalizacji zysku, a tym samym przychodów, dzięki wykonywaniu świadczeń na rzecz osób trzecich. Dodatkowo, ze względu na to, iż Umowa podpisana przez Spółki, jest wynikiem specyficznego uregulowania kwestii biznesowych i jest umową niestandardową, nie dochodzi w ramach Umowy do świadczeń usług, wydania rzeczy lub zbycia praw majątkowych. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy przychód z tytułu płatności stanowiących rozliczenie kosztów i zysków w ramach Umowy powinien zostać rozpoznany dla celów podatku dochodowego w dacie faktycznego otrzymania płatności. Powyższe oznacza, że przychody z tytułu płatności należy zakwalifikować jako pozostałe świadczenia, o których mowa w art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.”

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 10 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.23.2018.2.MS, w której uznał on za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy twierdzącego, iż: „Wyrównanie nie stanowi wynagrodzenia z tytułu świadczenia przez Bank usług. W związku z powyższym, do określenia momentu powstania przychodów ze wspólnego przedsięwzięcia nie będzie również miał zastosowania art. 12 ust. 3c ustawy CIT. (...) Jak wynika z przedstawionej powyżej argumentacji, do uzyskiwanych przez Bank kwot wyrównania nie znajdą zastosowania regulacje przewidziane w art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy CIT. W związku z powyższym, jedynym możliwym momentem rozpoznawania ww. przychodów jest wykazywanie ich w wyniku podatkowym Banku na zasadach wskazanych w art. 12 ust. 3e ustawy CIT, tj. z momentem ich faktycznego otrzymania przez Bank.” Analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2015 r., Znak: ILPB3/423-563/14-2/KS.

Podsumowując, jak zostało wskazane, w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego czy wykonania usługi pomiędzy Wnioskodawcami, zatem brak jest podstawowej przesłanki do uznania za datę powstania przychodu z tytułu rozliczenia zysków na podstawie Umowy okoliczności wskazanych w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Analizując pozostałe przepisy ustawy o CIT, należy stwierdzić, iż data powstania przychodu powinna zostać określona zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, to jest na dzień otrzymania zapłaty przez Wnioskodawców.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawców data uzyskania przychodu z tytułu rozliczenia zysków wspólnego przedsięwzięcia jest dzień otrzymania przez nich zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Należy jednak zaznaczyć, że w trybie interpretacyjnym nie jest możliwe przeprowadzenie postępowań zastrzeżonych dla innych organów podatkowych, dysponujących odpowiednimi narzędziami i delegacją ustawową. Jest to szczególnie istotne w przypadku transakcji dokonywanych w grupie podmiotów powiązanych, gdzie istnieje ryzyko przerzucania dochodów.

Tutejszy organ zwraca również uwagę na to, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W toku zaś kontroli podatkowej lub w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez właściwy organ podatkowy w celu zweryfikowania prawdziwości okoliczności faktycznych wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji, mogą zostać poczynione odmienne ustalenia od przedstawionych przez Zainteresowanych we wniosku. W takiej sytuacji ustalenie w tych postępowaniach, że rzeczywisty stan faktyczny występujący w zakresie okoliczności faktycznych wskazanych przez Zainteresowanego we wniosku o wydanie interpretacji jest inny, może stanowić podstawę przyjęcia ostatecznie odrębnych rozstrzygnięć.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.