2019.09.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-2.4012.410.2019.1.ASZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.410.2019.1.ASZ
z 6 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) w zakresie opodatkowania wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do spółki oraz zwolnienia tej czynności od podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do spółki oraz zwolnienia tej czynności od podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina (Wnioskodawca) jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: VAT, podatek), jako podatnik VAT czynny. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała centralizacji rozliczeń VAT z podległymi jej jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019, poz. 506, dalej: ustawa o samorządzie gminnym), Gmina wykonuje zadania własne m.in. w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Zadania własne w zakresie zbiorowego dostarczania wody i odbioru ścieków Gmina realizuje w części (na określonym obszarze Gminy) poprzez swój zakład budżetowy – Zakład Budżetowy Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (dalej: Zakład). Na pozostałym obszarze Gminy usługi w zakresie dostarczania wody i odbioru ścieków są świadczone przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. (dalej PWiK lub Przedsiębiorstwo), tj. spółkę, której Gmina posiada udziały.

W 2012 r. Gmina poniosła nakłady inwestycyjne na budowę sieci wodociągowej w miejscowości T. przy ul. P. oraz w P. przy ul. G. (dalej: Inwestycja I).

W ramach tej inwestycji wybudowano:

sieć wodociągową PE ø 110 mm – długość 903,25 m;
sieć wodociągową PE ø 90 mm – 7,65 m;
sieć wodociągową PE ø 50 mm – 70,55 m;
hydranty ppoż. ø 80 mm – 6 szt.

Inwestycja I została przyjęta przez Gminę do użytkowania 27 grudnia 2012 r. (przyjęcie na stan majątku Gminy w ewidencji środków trwałych).

Ponadto, w 2016 r. Gmina poniosła nakłady inwestycyjne na budowę sieci wodociągowej w miejscowości T., na odcinku od ul. S. do ul. W. (dalej: Inwestycja II).

W ramach tej inwestycji wybudowano:

sieć wodociągowa PE ø 90 mm – długość 304,50 m;
hydranty ppoż. ø 80 mm – 2 szt.

Inwestycja II została przyjęta do użytkowania 19 sierpnia 2016 r. (przyjęcie na stan majątku Gminy w ewidencji środków trwałych).

Wydatki poniesione na realizację przedmiotowych inwestycji zostały udokumentowane wystawionymi na Gminę fakturami VAT. Gmina nie dokonała odliczenia VAT naliczonego z tych faktur, jako że na moment poniesienia przedmiotowych wydatków, warunek związku poniesionych wydatków z czynnościami opodatkowanymi Gminy, w jej ocenie nie był spełniony. Gmina bowiem, do momentu centralizacji rozliczeń VAT (tj. do stycznia 2017 r.), nie dokonywała rozliczeń VAT z tytułu usług dostarczania wody świadczonych przez Zakład oraz nie planowała na moment poniesienia wydatków odpłatnego udostępnienia powstałej Infrastruktury podmiotowi zewnętrznemu np. Przedsiębiorstwu.

Gmina jest jedynym właścicielem powstałej w ramach realizacji Inwestycji I i Inwestycji II infrastruktury wodociągowej (dalej: Infrastruktura). Po oddaniu Infrastruktury do użytkowania, Gmina nie ponosiła żadnych nakładów inwestycyjnych na jej modernizację czy ulepszenie.

Od momentu dokonania odbiorów technicznych przedmiotowych sieci wodociągowych tj. odpowiednio:

od 15 października 2012 r. w przypadku Inwestycji I oraz
od 6 lipca 2016 r. w przypadku Inwestycji II

infrastruktura jest stale użytkowana przez PWiK na potrzeby dostarczania wody odbiorcom z terenu Gminy. Wnioskodawca nie udostępniał Infrastruktury innym podmiotom.

Gmina pierwotnie nie miała świadomości, że Przedsiębiorstwo korzysta z Infrastruktury bezumownie. Wnioskodawca nie jest też w stanie określić daty, kiedy dokładnie powzięto informację o użytkowaniu infrastruktury przez PWiK.

Jednakże, z uwagi na brak formalnego określenia warunków korzystania przez Przedsiębiorstwo z infrastruktury, intencją stron stało się uregulowanie stanu prawnego infrastruktury poprzez wniesienie jej w formie wkładu niepieniężnego (aportem) do Przedsiębiorstwa w zamian za udziały. Przedmiotem planowanego aportu będzie wyłącznie infrastruktura, bez gruntów, przez które przebiegają poszczególne sieci wodociągowe.

Gmina pismem z dnia 25 maja 2017 r. wystąpiła do PWiK o uregulowanie stanu prawnego korzystania z Infrastruktury, od następnego miesiąca po dniu przyjęcia danego środka trwałego na stan majątkowy Gminy, tzn. w zakresie Inwestycji I – od stycznia 2013 r., natomiast w zakresie Inwestycji II – od września 2016 r.

Przedsiębiorstwo na własny koszt zleciło wykonanie wyceny przedmiotu aportu przez rzeczoznawcę majątkowego oraz określenie wysokości kwoty należnej Gminie z tytułu dotychczasowego bezumownego korzystania z infrastruktury. Opinia przesłana została przez Przedsiębiorstwo pismem z dnia 11 lipca 2017 r. Niemniej jednak, w związku z wystąpieniem nieścisłości w ustaleniu kwoty należnej Gminie za dotychczasowe użytkowanie infrastruktury przez PWiK, odpowiednie porozumienie w tym zakresie dopiero zostanie zawarte i wówczas, stosownie do ustaleń z Przedsiębiorstwem, Gmina obciąży PWiK opłatą za dotychczasowe korzystanie z infrastruktury. Gmina wystawi z tego tytułu fakturę VAT na Przedsiębiorstwo oraz rozliczy należny podatek.

Jak bowiem wynika z uzyskanej przez Gminę interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2017 r., o sygn. 0112-KDIL4.4012.266.2017.2.SŚ (dalej: interpretacja), w tym przypadku akceptacja ze strony Gminy faktu korzystania z infrastruktury przez Przedsiębiorstwo, pomimo braku zawartej umowy cywilnoprawnej w tym zakresie, spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, w związku z czym Gmina jest zobowiązana do rozliczenia VAT z tytułu świadczenia pieniężnego należnego jej od Przedsiębiorstwa za okres użytkowania Infrastruktury do momentu wniesienia jej aportem. W związku z tym, zdaniem Gminy, zasadne jest uznanie przez nią, iż do momentu planowanego aportu do PWiK, infrastruktura jest przez Gminę odpłatnie udostępniona Przedsiębiorstwu przez okres dłuższy niż dwa lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie przez Gminę do Przedsiębiorstwa wkładu niepieniężnego w postaci Infrastruktury będzie stanowiło czynność objętą zakresem opodatkowania VAT, korzystającą ze zwolnienia z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie przez Gminę do Przedsiębiorstwa wkładu niepieniężnego w postaci Infrastruktury będzie stanowiło czynność objętą zakresem opodatkowania VAT, korzystającą ze zwolnienia z VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się wszelkie czynności, polegające na przeniesieniu prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Ponadto w myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 niniejszej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano tej czynności.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, zgodnie z ust. 6 przedmiotowej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W myśl art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy do zadań Gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

W wybranych przypadkach, w ramach wykonywania zadań własnych Gminy, występuje ona w roli podatnika VAT – podejmuje bowiem działania na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, o opodatkowaniu VAT danej czynności można mówić wówczas, gdy spełnione są następujące przesłanki:

wchodzi ona w przedmiotowy zakres ustawy o VAT (kryterium przedmiotowe) oraz
jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w takim charakterze (kryterium podmiotowe).

Biorąc pod uwagę powyższe, rozpatrując na gruncie VAT kwestię wniesienia przez Gminę wkładu niepieniężnego do Przedsiębiorstwa (aport niepieniężny), zdaniem Wnioskodawcy, należy przeanalizować przesłanki uznania tej czynności za dostawę towarów w świetle art. 7 ustawy o VAT lub za świadczenie usług w świetle art. 8 ustawy o VAT.

Jak wskazał, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. 3063-ILPP1-2.4512.261.2016.2.DC: „Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Gminy, wniesienie do PWiK wkładu niepieniężnego w postaci Infrastruktury będzie stanowić odpłatną dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu VAT. Jednocześnie Gmina pragnie wskazać, iż przedmiotem aportu będą sieci wodociągowe wraz z hydrantami, które w rozumieniu Prawa Budowlanego sklasyfikowane zostały jako budowle. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202. dalej: Prawo budowlane), pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, w tym: obiekty liniowe, sieci techniczne, oczyszczalnie ścieków, stacje uzdatniania wody, sieci uzbrojenia terenu. Z kolei pod pojęciem obiektu liniowego, zgodnie z Prawem budowlanym należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, wodociąg, kanał.

Zarówno w ustawie o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie VAT niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wskazane zostały przesłanki uprawniające do zwolnienia z VAT w przypadku dostawy m.in. budowli przy spełnieniu określonych warunków.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest, co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia” lecz go nie definiują. Niemniej jednak z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej można wywieść, iż pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W kwestii definicji pierwszego zasiedlenia wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r., o sygn. C-308/16, wskazując że: „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

W konsekwencji, z przytoczonych przepisów wynika, iż pierwsze zasiedlenie budowli lub ich części, po ich wybudowaniu, należy rozumieć jako pierwsze zajęcie budowli lub ich części oraz ich używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Stanowisko takie zostało potwierdzone również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2014 r., sygn. I FSK 382.14, w którym Sąd wskazał, iż .,porównując zakresy definicja „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Taki pogląd prezentują także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-873/15-3/S/RD, dotyczącej nieruchomości, która nie była przez podatnika oddawana innym podmiotom w najem, dzierżawę lub do używania na innej podstawie lecz służyła wnioskodawcy do jego działalności gospodarczej, potwierdzono, iż: „w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości (budynku, budowli lub ich części w tym wyodrębnionych lokali) wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej (w części zwolnionej w części opodatkowanej) doszło do pierwszego zasiedlenia”.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, zdaniem Gminy planowany aport Infrastruktury do Przedsiębiorstwa będzie spełniał warunki dla zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jak bowiem Gmina wskazała w opisie sprawy, od momentu odbioru technicznego, tj. odpowiednio:

od 15 października 2012 r. w odniesieniu do Inwestycji I oraz
od 6 lipca 2016 r. w odniesieniu do Inwestycji II

infrastruktura jest stale użytkowana przez Przedsiębiorstwo na cele świadczenia usług dostarczania wody.

Ponadto, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, wystąpił w stosunku do Przedsiębiorstwa, z roszczeniem o świadczenie pieniężne z tytułu korzystania z Infrastruktury, za okres od oddania jej do użytkowania do momentu aportu i zgodnie z uzyskaną interpretacją indywidualną, przywoływaną w stanie faktycznym, zapłatę tę Gmina powinna traktować jako wynagrodzenie za świadczoną na rzecz Przedsiębiorstwa usługę odpłatnego udostępnienia infrastruktury i rozliczyć z tego tytułu VAT należny.

Tym samym, w zaistniałych okolicznościach, zdaniem Gminy należy uznać, iż w przedmiotowej sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu zarówno Dyrektywy jak i ustawy o VAT. Powstała Infrastruktura od momentu oddania jej do użytkowania jest wykorzystywana na potrzeby świadczenia usług dostarczania wody, tj. na cele, do których była przeznaczona. Ponadto Gmina uznaje, co de facto znajduje potwierdzenie w uzyskanej przez nią interpretacji, iż dotychczasowe udostępnianie Infrastruktury PWiK jest dokonywane w ramach czynności opodatkowanej VAT.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, należy podkreślić, że pomiędzy pierwszym zasiedleniem Infrastruktury, a planowanym wniesieniem aportu do Przedsiębiorstwa, upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Co więcej Gmina nie ponosiła żadnych nakładów na ulepszenie czy modernizację Infrastruktury.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, czynność wniesienia aportu w postaci infrastruktury do Przedsiębiorstwa będzie korzystała ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych, wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Dyrektor KIS), w tym m.in. w interpretacji:

z dnia 24 kwietnia 2019 r., o sygn. 0112-KDIL4.4012.77.2019.2.JS, w której Dyrektor KIS stwierdził, że: „transakcja aportu budowli w postaci sieci kanalizacyjnej nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia. Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że doszło do pierwszego zajęcia budowli i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili aportu upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. budowli przekraczających 30% wartości początkowej tego obiektu. Zatem dostawa siec, kanalizacyjnej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
(...)
Podsumowując, wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postać sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy,”;
z dnia 7 lutego 2019 r., o sygn. 0112-KDIL1-2.4012.761.2018.2.MR, w której Dyrektor KIS wskazał, że: „Zatem, aport sieci otrzymanych nieodpłatnie i odpłatnie od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - w odniesieniu do których od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata - korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
(...)
Jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku – w odniesieniu do każdej wybudowanej sieci doszło już do pierwszego zajęcia (używania). Ze wskazanych informacji wynika ponadto, że pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a aportem dokonanym dnia 13 grudnia 2018 r. upłynął okres dłuższy niż 2 lata.
Zatem, aport sieci będących efektem realizacji zadań inwestycyjnych Gminy, które zostały wybudowane przez Gminę i doszło po ich wybudowaniu do pierwszego zajęcia (używania) – korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.”;
z dnia 19 lipca 2018 r., o sygn. 0115-KDIT1-1.4012.398.2018.1.MM, w której DKIS stwierdził, że: „Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu faktu, że Miasto oparło swoje stanowisko w kontekście rozumienia pojęcia "pierwszego zasiedlenia" na wnioskach płynących z Dyrektywy 2006/112./WE i orzecznictwa TSUE, należy stwierdzić, że - jak słusznie uznało - dostawa (aport) zarówno sieci kanalizacji deszczowych udostępnianych odpłatnie, jak i sieci tej kanalizacji nieudostępnianych innym podmiotom będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Nastąpi bowiem po pierwszym zasiedleniu , po upływie dwóch lat od tego zasiedlenia.”;
z dnia 15 maja 2019 r., o sygn. 0112-KDIL1-1.4012.121.2019.2.SJ, gdzie DKIS wskazał, że: „W przedstawionej we wniosku sytuacji planowany aport budynków, nie będzie dostawą dokonywaną w ramach pierwszego zasiedlenia. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że do pierwszego zajęcia ww. budynków doszło najpóźniej w 1991 r., kiedy to Gmina przejęła budynki po likwidacji Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, na przedmiotowe budynki Gmina nie ponosiła wydatków na ich ulepszenie, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości. Zatem, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nieruchomości upłynie okres dłuższy niż 2 lata.
W konsekwencji, aport składników majątkowych ZGKiUW w postaci nieruchomości, tj. budynku administracyjnego i socjalnego, gospodarczego oraz wiaty, będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.”.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, wniesienie przez nią do Przedsiębiorstwa wkładu niepieniężnego w postaci Infrastruktury będzie stanowiło czynność objętą zakresem opodatkowania VAT, korzystającą ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z przywołanych przepisów wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w ww. art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym, w rozumieniu przywołanego art. 2 pkt 22 ustawy uznawane jest za sprzedaż.

Zatem, gdy mamy do czynienia z czynnością przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również z aportem towarów, mamy do czynienia z odpłatną dostawą, która – co do zasady – na mocy art. 5 ust. 1 ustawy stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl ust. 2 przywołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym – organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina, będąca zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, planuje wniesienie wybudowanej sieci wodociągowej w formie wkładu niepieniężnego (aportu) do Spółki prawa handlowego w zamian za udziały.

Wątpliwości Gminy dotyczą m.in. kwestii, czy wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci infrastruktury będzie stanowiło czynność objętą zakresem opodatkowania VAT.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście przywołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że planowana przez Wnioskodawcę czynność wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do Spółki prawa handlowego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy), jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja będzie dokonywana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do Spółki będzie stanowiło czynność objętą zakresem opodatkowania VAT.

Zatem stanowisko Gminy jest w ww. zakresie jest prawidłowe.

Kolejną kwestią budzącą wątpliwości Wnioskodawcy jest zwolnienie od podatku VAT czynności wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do Spółki.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2019 r. – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: „Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”

Nadto w wyroku z 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „(...) kryterium >>pierwszego zasiedlenia<< budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. (...) kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu” (pkt 41).

Należy zaznaczyć, że ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, od dnia 1 września 2019r. przepis art. 2 pkt 14 obowiązuje w nowym brzmieniu zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;

W przypadku przedmiotowej infrastruktury wodociągowej warto skorzystać z definicji zawartych w innych przepisach prawa, tj. w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 3 tej ustawy, pod pojęciem budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast art. 3 pkt 3 tej ustawy wskazuje, iż budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z kolei art. 3 pkt 3a ww. ustawy stanowi, iż przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zatem w świetle cytowanych wyżej przepisów należy wskazać, że będąca przedmiotem wniosku sieć wodociągowa jest budowlą.

W 2012 r. Gmina poniosła nakłady inwestycyjne na budowę sieci wodociągowej w miejscowości T. przy ul. P. oraz w P. przy ul. G. (dalej: Inwestycja I).

W ramach tej inwestycji wybudowano:

sieć wodociągową PE ø 110 mm – długość 903,25 m;
sieć wodociągową PE ø 90 mm – 7,65 m;
sieć wodociągową PE ø 50 mm – 70,55 m;
hydranty ppoż. ø 80 mm – 6 szt.

Inwestycja I została przyjęta przez Gminę do użytkowania 27 grudnia 2012 r. (przyjęcie na stan majątku Gminy w ewidencji środków trwałych).

Ponadto, w 2016 r. Gmina poniosła nakłady inwestycyjne na budowę sieci wodociągowej w miejscowości T., na odcinku od ul. S. do ul. W. (dalej: Inwestycja II).

W ramach tej inwestycji wybudowano:

sieć wodociągowa PE ø 90 mm – długość 304,50 m;
hydranty ppoż. ø 80 mm – 2 szt.

Od momentu dokonania odbiorów technicznych przedmiotowych sieci wodociągowych tj. odpowiednio:

od 15 października 2012 r. w przypadku Inwestycji I oraz
od 6 lipca 2016 r. w przypadku Inwestycji II

infrastruktura jest stale użytkowana przez PWiK na potrzeby dostarczania wody odbiorcom z terenu Gminy. Wnioskodawca nie udostępniał Infrastruktury innym podmiotom.

Gmina pierwotnie nie miała świadomości, iż Przedsiębiorstwo korzysta z Infrastruktury bezumownie. Jednakże, z uwagi na brak formalnego określenia warunków korzystania przez Przedsiębiorstwo z Infrastruktury, intencją stron stało się uregulowanie stanu prawnego infrastruktury poprzez wniesienie jej w formie wkładu niepieniężnego (aportem) do Przedsiębiorstwa w zamian za udziały. Przedmiotem planowanego aportu będzie wyłącznie infrastruktura, bez gruntów, przez które przebiegają poszczególne sieci wodociągowe.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do czynności wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci infrastruktury wodociągowej do PWiK, należy wskazać, że decydujące dla rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku VAT jest rozstrzygnięcie kwestii, czy i kiedy względem ww. infrastruktury nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte we wniosku w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że planowany aport sieci wodociągowej nie zostanie dokonany w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą infrastruktury wodociągowej upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Jak wynika z opisu sprawy – od momentu dokonania odbiorów technicznych przedmiotowych sieci wodociągowych tj. odpowiednio:

od 15 października 2012 r. w przypadku Inwestycji I oraz
od 6 lipca 2016 r. w przypadku Inwestycji II

infrastruktura jest stale użytkowana przez PWiK na potrzeby dostarczania wody odbiorcom z terenu Gminy.

Zatem z powyższych informacji wynika, że od momentu pierwszego zasiedlenia do planowanego przekazania infrastruktury wodociągowej w formie aportu, infrastruktura będzie użytkowana przez okres dłuższy niż dwa lata.

W świetle przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że warunki uprawniające do zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zostaną spełnione.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie planowane przez Wnioskodawcę wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci sieci wodociągowej do PWiK będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin