2019.04.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.77.2019.2.JS
z 24 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

podlegania opodatkowaniu aportu sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) do Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe;
stawki podatku dla ww. czynności (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu aportu sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) do Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) oraz stawki podatku dla ww. czynności (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek uzupełniono w dniu 8 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Miasto na prawach powiatu – jednostka samorządu terytorialnego (zwane dalej również: „Zainteresowany”, „Miasto”) – jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 stycznia 1994 r. i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym z tytułu wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych oraz innych czynności uznawanych za prowadzenie działalności gospodarczej, w zakresie których Wnioskodawca spełnia definicję podatnika zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. W toku prowadzonej działalności Miasto wykonuje czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT, opodatkowane oraz zwolnione z VAT.

W związku z planowanym przez Miasto przekazaniem w formie aportu środków trwałych na rzecz W. (dalej: „Spółka”) pojawiła się wątpliwość co do opodatkowania podatkiem VAT tej czynności.

Na podstawie umowy z sierpnia 2016 r. o nieodpłatnym przekazaniu bez obowiązku zwrotu Miasto otrzymało mienie w postaci sieci kanalizacyjnej od Zakładu (dalej: Zakład), które nie należy do części składowej nieruchomości, gdyż wchodzi w skład przedsiębiorstwa przesyłowego poprzez przyłączenie go do sieci i stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z zawartą umową w skład sieci kanalizacyjnej wchodziły środki trwałe:

Zespół prądotwórczy stanowiący zapasowe źródło zasilania przepompowni ścieków, przyjęty do ewidencji środków trwałych – składający się z:
- silnika,
- prądnicy wyposażonej w akumulator rozruchowy 12 V,
- tablicy sterującej z układem,
- wyposażenia dodatkowego (beczka stalowa poj. 60 l, pompa ręczna tłokowa, wąż gumowy).
Sieć kanalizacyjna przyjęta do ewidencji środków trwałych – symbol klasyfikacji składająca się z:
- odcinka kanału grawitacyjnego z PVC fi 300 L=290mb biegnącego od studzienki zabudowanego na istniejącym kolektorze sanitarnym do pompowni przebiegający częściowo w drodze dojazdowej i częściowo w istniejącym chodniku,
- pompowni kompaktowej wyposażonej w zbiornik z polimerobetonu z pompami zatapialnymi z monitoringiem wraz z częścią nadziemną z zainstalowaną aparaturą do zdalnego monitorowania pracy pompowni, wciągnika łańcuchowego przejezdnego, wentylatora Fi 200, oraz armaturą dodatkową (wyrzutnia powietrza ścienna – 2 szt., kratka wentylacyjna – 1 szt.,
- rurociągu tłocznego ścieków z PE fi 100 L=631 mb biegnącego od pompowni, w istniejącym chodniku do studzienki zabudowanej na kanalizacji miejskiej,
- dwóch sztuk przyłączy z PCV o średnicy 200 mm długości 40 mb.

Miasto przyjęło otrzymane mienie na stan środków trwałych.

Przyjęcie przez Miasto przedmiotowego majątku związane jest z realizacją zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r, poz. 994 z późn. zm.) obejmujących sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych.

Na podstawie umowy z sierpnia 2016 r. Miasto użyczyło ww. mienie Spółce. Miasto posiada w kapitale Spółki swoje udziały, które na dzień 31 grudnia 2017 r. wynosiły 81,09%. Spółka pod względem podatkowym jest odrębnym od Miasta podatnikiem VAT.

Pismem z marca 2017 r. Spółka poinformowała, że dla celów podatkowych niezbędnym stało się wyszczególnienie z wartości początkowej sieci kanalizacyjnej samej pompowni i określenie dla niej wartości początkowej, co też uczyniono nadając wyodrębnionemu środkowi trwałemu nowy symbol klasyfikacji środków trwałych.

Na podstawie zawartego w marcu 2018 r. porozumienia pomiędzy Miastem a Spółką określony został sposób wykorzystania przez Spółkę środków finansowych pozyskanych z tytułu amortyzacji lub umorzenia przedmiotowych składników majątkowych – po pomniejszeniu o należny podatek dochodowy będą wykorzystywane wyłącznie na cele modernizacji i odtworzenia tych środków trwałych.

Według Wnioskodawcy pierwszego zasiedlenia dokonał Zakład.

Miastu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia sieci kanalizacyjnej, gdyż podatek w umowie nieodpłatnego przekazania nie został przez Zakład naliczony.

Miasto nie wykorzystywało przedmiotowej sieci kanalizacyjnej do żadnych czynności zwolnionych od podatku. W tym samym dniu, kiedy sieć nabyło od Zakładu, użyczyło ją Spółce. Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, czynność ta nie podlegała opodatkowaniu.

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany wskazał, że:

Sieć kanalizacyjna stanowi budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, a zespół prądotwórczy, zgodnie z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, stanowi urządzenie budowlane związane z tą budowlą.
Sieć kanalizacyjna i zespół prądotwórczy są trwale związane z gruntem.
Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu ww. budowli i urządzenia, bowiem podatek w umowie nieodpłatnego przekazania nie został przez Zakład naliczony. Ponadto Wnioskodawca przyjął przedmiotowy majątek w celu realizacji zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, obejmujących sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych.
Pierwsze zajęcie (oddanie do używania) sieci kanalizacyjnej nastąpiło w czerwcu 2004 r. Pierwsze uruchomienie zespołu prądotwórczego nastąpiło we wrześniu 2011 r. Czynności te dokonane były przez Zakład.
Pomiędzy pierwszym zajęciem przedmiotowych obiektów a planowanym aportem upłynął okres dłuższy niż dwa lata.
Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budowli, bowiem ich nie ulepszał.
Przedmiotowe obiekty nie były u Wnioskodawcy przedmiotem najmu ani dzierżawy, gdyż w dniu ich przyjęcia od Zakładu zostały użyczone Spółce.
Do dnia przekazania przedmiotowych budowli Miastu poszczególne obiekty wykorzystywane były jedynie na potrzeby własne Zakładu, które nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Obecnie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez Spółkę.
Budowle/urządzenia będące przedmiotem wniosku nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W tym samym dniu, kiedy zostały one nabyte od Zakładu, nastąpiło ich użyczenie Spółce.
Budowla obejmująca przedmiotową sieć kanalizacyjną została przez obecnego jej użytkownika, tj. Spółkę zgrupowana pod numerem PKOB 2223 – rurociągi sieci kanalizacyjnej rozdzielczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?
W przypadku uznania że wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jaką stawkę podatku VAT należy zastosować (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wniesienie aportu przez Miasto na rzecz Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Miasto otrzymało sieć kanalizacyjną nieodpłatnie od Zakładu w celu wykonywania zadań własnych gminy określonych w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym.
Miasto nigdy nie wykorzystywało i nie planowało samodzielnie wykorzystywać sieci kanalizacyjnej do jakiejkolwiek działalności noszącej znamiona działalności gospodarczej. Czynności przejęcia sieci kanalizacyjnej od Zakładu a następnie przekazania Spółce, a więc podmiotowi faktycznie wykorzystującemu ją do swojej działalności, dla Miasta były tylko czynnościami technicznymi.
Należy więc stwierdzić że otrzymując sieć kanalizacyjną a także przekazując ją do użytkowania właściwemu podmiotowi, Miasto nie działa jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy o VAT.
Stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 5 kwietnia 2019 r.: „W przypadku uznania, że przekazanie przedmiotowej kanalizacji aportem stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że czynność ta będzie korzystać ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

podlegania opodatkowaniu aportu sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) do Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe;
stawki podatku dla ww. czynności (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, nieruchomości (budynki, budowle) spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Należy zaznaczyć, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełnić przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z wniesieniem wkładu do spółki realizują się dwa rodzaje świadczeń ekonomicznych. Z jednej strony wnoszący wkład (aport) przenosi na spółkę, do której dokonuje wkładu, prawo do rozporządzania określonymi składnikami majątku, w zamian za co otrzymuje pewne uprawnienia (udziały), które posiadają określoną wartość. W związku z tym, powyższa transakcja bez wątpienia ma charakter odpłatny (z którego wynika konieczność opodatkowania VAT). Wskazać należy, że z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi, a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. otrzymanie udziałów spółki, w związku z którym wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców łub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk
i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

W świetle art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204, z późn. zm.), do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.

Jak stanowi art. 13 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – jednostka samorządu terytorialnego – jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 stycznia 1994 r. i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym z tytułu wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych oraz innych czynności uznawanych za prowadzenie działalności gospodarczej, w zakresie których Wnioskodawca spełnia definicję podatnika zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Miasto planuje przekazać w formie aportu środki trwałe na rzecz Spółki. Na podstawie umowy z sierpnia 2016 r. o nieodpłatnym przekazaniu bez obowiązku zwrotu Miasto otrzymało mienie w postaci sieci kanalizacyjnej od Zakładu, które nie należy do części składowej nieruchomości, gdyż wchodzi w skład przedsiębiorstwa przesyłowego poprzez przyłączenie go do sieci i stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z zawartą umową w skład sieci kanalizacyjnej wchodziły środki trwałe:

Zespół prądotwórczy stanowiący zapasowe źródło zasilania przepompowni ścieków przyjęty do ewidencji środków trwałych – składający się z:
- silnika,
- prądnicy wyposażonej w akumulator rozruchowy 12V,
- tablicy sterującej z układem,
- wyposażenia dodatkowego (beczka stalowa poj. 60 l, pompa ręczna tłokowa, wąż gumowy).
Sieć kanalizacyjna przyjęta do ewidencji środków trwałych – składająca się z:
- odcinka kanału grawitacyjnego z PVC fi 300 L=290 mb biegnącego od studzienki zabudowanego na istniejącym kolektorze sanitarnym do pompowni przebiegający częściowo w drodze dojazdowej i częściowo w istniejącym chodniku,
- pompowni kompaktowej wyposażonej w zbiornik z polimerobetonu z pompami zatapialnymi z monitoringiem wraz z częścią nadziemną z zainstalowaną aparaturą do zdalnego monitorowania pracy pompowni, wciągnika łańcuchowego przejezdnego, wentylatora Fi 200 oraz armaturą dodatkową (wyrzutnia powietrza ścienna – 2 szt., kratka wentylacyjna – 1 szt.,
- rurociągu tłocznego ścieków z PE fi 100 L=631 mb biegnącego od pompowni, w istniejącym chodniku do studzienki zabudowanej na kanalizacji miejskiej,
- dwóch sztuk przyłączy z PCV o średnicy 200 mm długości 40 mb.

Miasto przyjęło otrzymane mienie na stan środków trwałych. Przyjęcie przez Miasto przedmiotowego majątku związane jest z realizacją zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, obejmujących sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych.

Miasto nie ponosiło nakładów na ulepszenie przedmiotowych środków trwałych, ani nie wykorzystywało ich do działalności gospodarczej. Przedmiotowa sieć kanalizacji sanitarnej została wybudowana przez Zakład w latach 2003/2004 jako zadanie inwestycyjne. Zakład jako ówczesny właściciel sieci oddał ją do użytkowania. Zakład rozpoczął faktyczne użytkowanie sieci w czerwcu 2004 r. na podstawie decyzji dotyczącej udzielenia pozwolenia na użytkowanie przyłącza kanalizacji sanitarnej. Według Wnioskodawcy pierwszego zasiedlenia dokonał Zakład. Miastu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia sieci kanalizacyjnej, gdyż podatek w umowie nieodpłatnego przekazania nie został przez Zakład naliczony. Miasto nie wykorzystywało przedmiotowej sieci kanalizacyjnej do żadnych czynności zwolnionych od podatku. W tym samym dniu, kiedy sieć nabyło od Zakładu, użyczyło ją Spółce. Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, czynność ta nie podlegała opodatkowaniu.

Sieć kanalizacyjna stanowi budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, a zespół prądotwórczy, zgodnie z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, stanowi urządzenie budowlane związane z tą budowlą. Sieć kanalizacyjna i zespół prądotwórczy są trwale związane z gruntem. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu ww. budowli i urządzenia, bowiem podatek w umowie nieodpłatnego przekazania nie został przez Zakład naliczony. Ponadto Wnioskodawca przyjął przedmiotowy majątek w celu realizacji zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, obejmujących sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych. Pierwsze zajęcie (oddanie do używania) sieci kanalizacyjnej nastąpiło w czerwcu 2004 r. Pierwsze uruchomienie zespołu prądotwórczego nastąpiło we wrześniu 2011 r. Czynności te dokonane były przez Zakład. Pomiędzy pierwszym zajęciem przedmiotowych obiektów a planowanym aportem upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budowli, bowiem ich nie ulepszał. Przedmiotowe obiekty nie były u Wnioskodawcy przedmiotem najmu ani dzierżawy, gdyż w dniu ich przyjęcia od Zakładu zostały użyczone Spółce. Do dnia przekazania przedmiotowych budowli Miastu poszczególne obiekty wykorzystywane były jedynie na potrzeby własne Zakładu, które nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Obecnie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez Spółkę. Budowle/urządzenia będące przedmiotem wniosku nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W tym samym dniu, kiedy zostały one nabyte od Zakładu, nastąpiło ich użyczenie Spółce. Budowla obejmująca przedmiotową sieć kanalizacyjną została przez obecnego jej użytkownika, tj. Spółkę zgrupowana pod numerem PKOB 2223 – rurociągi sieci kanalizacyjnej rozdzielczej.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą stwierdzenia, czy wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wskazano wyżej, rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów takich jak jednostki samorządu terytorialnego (np. gminy) należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Jednostki samorządu terytorialnego występują w charakterze podatników podatku od towarów i usług wyłącznie w zakresie, w jakim działają w ramach czynności o charakterze cywilnoprawnym.

W przedmiotowej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – Miasto rozważa możliwość wniesienia Infrastruktury aportem do Spółki. Aport jest czynnością o charakterze cywilnoprawnym.

Wniesienie towarów aportem do Spółki stanowi niewątpliwie czynność cywilnoprawną, a na gruncie podatku od towarów i usług wypełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że ponieważ przedmiotowa Infrastruktura będzie przez Miasto wniesiona aportem do Spółki, to ww. dostawa majątku będzie następowała w związku z prowadzoną przez Miasto działalnością gospodarczą, a Miasto będzie w tym zakresie działać jako podatnik podatku od towarów i usług zdefiniowany w art. 15 ust. 1 ustawy.

Konsekwentnie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – czynność wniesienia aportem Infrastruktury do Spółki będzie stanowić odpłatną dostawę towarów, a więc będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem będzie stanowić odpłatną dostawę towarów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, w przypadku uznania że wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jaką stawkę podatku VAT należy zastosować.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Dla dostawy budynków, budowli lub ich części ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, pkt 10a lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej
z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem, że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Należy również zaznaczyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy, to należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Jak wyjaśniono wyżej, dla ustalenia kwestii opodatkowania VAT dostawy budynków, budowli lub ich części w pierwszej kolejności należy określić, czy i kiedy nastąpi pierwsze zasiedlenie tych obiektów.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że sieć kanalizacyjna stanowi budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, a zespół prądotwórczy, zgodnie z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, stanowi urządzenie budowlane związane z tą budowlą. Sieć kanalizacyjna i zespół prądotwórczy są trwale związane z gruntem. Pierwsze zajęcie (oddanie do używania) sieci kanalizacyjnej nastąpiło – jak wskazał Wnioskodawca – w czerwcu 2004 r. Pierwsze uruchomienie zespołu prądotwórczego nastąpiło we wrześniu 2011 r. Czynności te dokonane były przez Zakład. Pomiędzy pierwszym zajęciem przedmiotowych obiektów a planowanym aportem upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budowli, bowiem ich nie ulepszał.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że transakcja aportu budowli w postaci sieci kanalizacyjnej nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia. Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że doszło do pierwszego zajęcia budowli i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili aportu upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. budowli przekraczających 30% wartości początkowej tego obiektu. Zatem dostawa sieci kanalizacyjnej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem dostawy będzie również, jak wskazał Wnioskodawca, urządzenie budowlane, tj. zespół prądotwórczy. Zgodnie z ustawą Prawo budowlane urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Tym samym przedmiotowy zespół prądotwórczy, będący urządzeniem budowlanym, powinien być traktowany jako element przynależny do sieci kanalizacyjnej i opodatkowany według stawki właściwej dla tej budowli. Zatem z uwagi na to, że dostawa sieci kanalizacyjnej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to również dostawa urządzenia budowlanego, tj. zespołu prądotwórczego, będzie objęta powyższym zwolnieniem.

W związku z tym zwolnieniem analiza zwolnień wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 2 ustawy jest bezprzedmiotowa.

Podsumowując, wniesienie aportu przez Miasto do Spółki w postaci sieci kanalizacyjnej (zespół prądotwórczy, sieć kanalizacyjna, pompownia) będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin