Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.399.2019.1.AM
z 12 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zwrotu kosztów postępowania komorniczego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zwrotu kosztów postępowania komorniczego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi finansowe polegające w szczególności na udzielaniu kredytów na zakup samochodów jak również finansowemu dealerów samochodowych. Spółka specjalizuje się w finansowaniu zakupu samochodów nowych i używanych wszystkich marek oferowanych w sieci sprzedaży A. S.A. Ponadto finansuje sprzedaż samochodów innych marek, produktów ubezpieczeniowych oraz wszystkich towarów i usług serwisowych oferowanych przez punkty dealerskie. Spółka w ramach swojej działalności udziela kredytów dedykowanych swoim dealerom, a także kredytów detalicznych na rzecz firm lub osób fizycznych.

W przypadku udzielenia kredytu na zakup samochodu, kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty zobowiązania według określonego w umowie planu. W przypadku braku terminowej spłaty którejkolwiek z rat lub jej części, jak też opóźnienia w płatności jakiejkolwiek innej kwoty wynikającej z udzielonego kredytu, Spółka może prowadzić działania monitoringowo windykacyjne - jako działania własne lub zlecone zewnętrznej firmie windykacyjnej. W przypadku stwierdzenia przez Spółkę braku skuteczności czynności monitoringowo-windykacyjnych, zgodnie z umową kredytową, może podjąć czynności zmierzające do zaspokojenia swoich roszczeń, w tym może zainicjować postępowanie sądowe i egzekucyjne. Umowa o kredyt na zakup samochodu przewiduje, że kredytobiorcę obciążać mogą opłaty lub koszty związane z dochodzeniem na drodze sądowej roszczeń wynikających z naruszenia przez kredytobiorcę warunków zawartej umowy.

Podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy w formie tytułu egzekucyjnego opatrzonego zwykle klauzulą wykonalności. W ramach dokonywanych czynności komornik pobiera od Spółki opłaty egzekucyjne za prowadzenie egzekucji i za inne czynności, do których ma umocowanie. Ponadto komornik otrzymuje zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji, w zakresie czynności określonych w art. 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 poz. 771 z dnia 25 kwietnia 2018 r.). Na pokrycie wydatków komornik może żądać od Spółki zaliczki, uzależniając czynność od uiszczenia tej zaliczki.

Poniesionymi kosztami Wnioskodawca obciąża następnie kredytobiorcę.

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wydana została interpretacja ogólna Ministra Finansów, sygn. PT9.8101.1.2019 w sprawie opodatkowania podatkiem VAT działalności komorników sądowych od 1 stycznia 2019 r., tj. po wejściu w życie przepisów:

• ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 771) oraz
  

• ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz. U. z 2018 r. poz. 770).
  
  
  

Główną tezę wspomnianej interpretacji stanowi stwierdzenie, że wykonywane - w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. - przez komorników sądowych czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca powziął w związku z tym wątpliwość, czy ponoszone przez niego koszty komornicze, w tym zaliczki na poczet czynności komorniczych, którymi następnie obciąża kredytobiorcę będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwotę wynikającą z poniesionych w toku postępowania komorniczego kosztów, którymi Wnioskodawca obciąża kredytobiorców, w świetle przepisów ustawy o VAT obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r., należy traktować jako usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że w związku z obciążaniem kredytobiorcy kosztami poniesionymi w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego nie dokonuje sprzedaży na rzecz kredytobiorcy - w szczególności nie świadczy na jego rzecz usługi.

Wnioskodawca uznaje, że otrzymane kwoty nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług i jako takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie powinien zatem naliczać podatku VAT z tytułu wystawionych obciążeń. Dlatego też zwrot poniesionych kosztów nie powinien być w tej sytuacji udokumentowany przez Spółkę fakturą VAT.

Uzasadnienie stanowiska w sprawie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawy towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zgodnie z regulacjami dotyczącymi refakturowania wg art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podatek VAT jest daniną obciążająca wydatki, przy czym obciąża jedynie wydatki o charakterze konsumpcyjnym. Zatem podmiot będący podatnikiem nie ponosi co do zasady faktycznego, ekonomicznego ciężaru podatku, który jest de facto przerzucany na inny podmiot (tzw. „podatnik rzeczywisty”).

Podstawą opodatkowania jest obrót, tzn. wartość dostarczanych towarów czy też świadczonych przez podatnika usług. Obciąża on obrót netto. Oznacza to, że podatek jest liczony, co do zasady, metodą „od stu” - podstawą opodatkowania jest bowiem wartość obrotu netto.

Neutralność podatku VAT oznacza natomiast konieczność zapewnienia takiego funkcjonowania systemu podatku od wartości dodanej, aby jego ciężar w całości ponoszony był przez ostatecznego konsumenta (Komentarz orzeczniczy do art. 1 ustaw) o podatku od towarów i usług, red. R. Namysłowski, LEX/el. 2014).

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też świadczenie usług) podlegała opodatkowaniu VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę.

Z treści umowy o udzielenie kredytu na zakup samochodu wynika obowiązek kredytobiorcy do zwrotu kosztów jakie poniósł Wnioskodawca. Zgodnie z tabelą opłat i prowizji opłata za koszty sądowe i komornicze jest naliczana według kosztów rzeczywiście poniesionych. Należy przyjąć, że te dodatkowe koszty nie wchodzą w skład wartości usługi (nie są jej składnikiem). Dodatkowo ich wysokość jest określona w umowie jako zwrot kosztów, nie stanowi elementu składowego raty kredytu.

W przypadku opisanych w stanie faktycznym obciążeń należy wskazać, że są one wymagane jedynie w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązku przez kredytobiorcę. Trudno mówić w takiej sytuacji o wynagrodzeniu należnym za konkretną usługę. Charakter takiej płatności jest bowiem zbliżony do odszkodowania albo rekompensaty. Bezsprzecznym jest, że za zwrócone Wnioskodawcy kwoty kredytobiorca nie otrzymuje, żadnego świadczenia wzajemnego. Nie stanowią zatem wynagrodzenia z tytułu sprzedaży.

Oznacza to, że Wnioskodawca obciążając kosztami komorniczymi kredytobiorcę nie jest w tej sytuacji usługobiorcą, ani usługodawcą. Wnioskodawca obciąża kredytobiorcę na podstawie faktycznie poniesionych kosztów bez uwzględnienia marży, stosuje zatem identyczne kwoty jak wynikające z wezwania do uiszczenia zaliczki na pokrycie wydatków.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego przenoszone na kredytobiorcę koszty komornicze są jedynie zryczałtowaną opłatą sankcyjną, którą Spółka obciąża klienta nie regulującego swoich zobowiązań. Obejmuje koszty odzyskania tych należności poniesione i należne komornikowi w ramach dokonywanych czynności. Czynności podejmowane przez Spółkę w celu wyegzekwowania przysługujących jej należności od kredytobiorcy nie są usługą na rzecz tego klienta-dłużnika. Tym samym żądania przez Spółkę od kredytobiorcy zapłaty tych kwot nie można traktować jako wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę.

Istotnym według Wnioskodawcy jest, że 1 stycznia 2019 r. - weszła w życie ustawa z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, która zmieniła dotychczasowy status komornika określając, że w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym komornik jest organem władzy publicznej. Ustawa ta zakazuje również komornikom wykonywania działalności gospodarczej. Takie stanowisko potwierdził także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 marca 2019 r., nr 0115-KDIT1-3.4012.860.2018.1.BK. Zdaniem Dyrektora relacje pomiędzy komornikiem sądowym a sądem mają charakter zbliżony do więzów prawnych łączących pracownika z pracodawcą, a w takim przypadku trudno uznać komornika sądowego za podmiot samodzielnie prowadzący działalność gospodarczą. Zatem według Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, od 1 stycznia 2019 r. - komornik nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wykonującym samodzielną działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 tej ustawy. Organ zwrócił jednocześnie uwagę, na to, że czynności wykonywane przez komorników sądowych do końca 2018 r. podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT a komornicy byli zobowiązani w tym okresie do rozliczenia tego podatku.

Dodatkowe zgodnie z wydaną interpretacją ogólną Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 2019 r. zmiany w zasadach prowadzenia działalności przez komorników sądowych, wprowadzone przepisami ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych oraz ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych oceniane całościowe, potwierdzają, że należy uznać, że komornicy sądowi nie wykonują samodzielnie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a co za tym idzie nie są podatnikami VAT.

Komorników w obecnym stanie prawnym tj. od 1 stycznia 2019 r. łączy z prezesem sądu, przy którym działają stosunek podległości służbowej. Z tytułu wykonywanych zadań przysługuje im wynagrodzenie. Należy zatem uznać, że pobierane przez komorników kwoty, w tym zaliczki na poczet czynności komorniczych także nie stanowią wynagrodzenia za usługi, a jedynie zwrot kwotowo określonych kosztów związanych z wykonywanymi czynnościami. Prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik ma również prawo badania, czy pobierane przez komornika należności są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Wobec powyższego należy uznać, że koszty komornicze, według stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2019 r., nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu. Odwołując się do ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku od towarów i usług, a w szczególności do zasady neutralności oraz zasady faktycznego opodatkowania konsumpcji, wyraźnie i jednoznacznie wskazano na to, że Wnioskodawca nie dokonuje w opisanym stanie faktycznym świadczenia usług na rzecz kredytobiorcy. Nie można też uznać, iż mam miejsce refakturowanie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, gdyż skoro komornik nie świadczy na rzecz Wnioskodawcy usług (nie prowadzi działalności gospodarczej) i Wnioskodawca jej nie nabywa, to nie może jej świadczyć dalej, na rzecz dłużnika. W tej sytuacji Wnioskodawca nie powinien naliczać podatku VAT w odniesieniu do przedmiotowych obciążeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem, na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, powinien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Zatem, jeśli tolerowanie pewnych czynności za „odszkodowaniem” przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Zatem, dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Natomiast co do odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy kwotę wynikającą z poniesionych w toku postępowania komorniczego kosztów, którymi Wnioskodawca obciąża kredytobiorców, należy traktować jako usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że kwoty pobierane przez Spółkę tytułem zwrotu kosztów poniesionych w toku postępowania komorniczego, w sytuacji barku zapłaty którejkolwiek z rat lub jej części, jak też opóźnienia w płatności jakiejkolwiek innej kwoty wynikającej z udzielonego kredytu z winy kredytobiorcy, nie powinny być traktowane jako wynagrodzenie za usługę. Zapłata ich stanowi swoistą konsekwencję zachowania się kredytobiorcy niezgodnie z zawartą umową, czyli brak terminowej spłaty lub nieterminowe płatności mimo wezwania poprzez prowadzenie czynności monitoringowo-windykacyjnych.

W celu odzyskania należności Wnioskodawca ponosi koszty komornicze, którymi obciąża następnie kredytobiorcę. Tym samym, jak wynika z przedstawionych okoliczności, zwrot poniesionych przez Spółkę kosztów postępowania komorniczego (egzekucyjnego) nie jest wynagrodzeniem za żadną usługę Wnioskodawcy, lecz jest wyłącznie świadczeniem pieniężnym mającym postać zwrotu kosztów poniesionych przez Spółkę związanych z odzyskaniem należności w wyniku naruszenia przez kredytobiorców warunków zawartych umów. Jak wskazał Wnioskodawca, w przypadku stwierdzenia przez Spółkę braku skuteczności czynności monitoringowo-windykacyjnych, zgodnie z umową kredytową, może podjąć czynności zmierzające do zaspokojenia swoich roszczeń, w tym może zainicjować postępowanie sądowe i egzekucyjne. Umowa o kredyt na zakup samochodu przewiduje, że kredytobiorcę obciążać mogą opłaty lub koszty związane z dochodzeniem na drodze sądowej roszczeń powstałych wyłącznie w wyniku naruszenia przez kredytobiorcę warunków zawartej umowy. Z opisu sprawy wynika, że podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy w formie tytułu egzekucyjnego opatrzonego zwykle klauzulą wykonalności. W ramach dokonywanych czynności komornik pobiera od Spółki opłaty egzekucyjne za prowadzenie egzekucji i za inne czynności, do których ma umocowanie. Ponadto komornik otrzymuje zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji, w zakresie czynności określonych w art. 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych. Na pokrycie wydatków komornik może żądać od Spółki zaliczki, uzależniając czynność od uiszczenia tej zaliczki.

W takiej sytuacji kredytobiorca nie otrzymuje jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tytułu zwrotu na rzecz Wnioskodawcy (Spółki) wspomnianych kwot dotyczących postępowania komorniczego, ponieważ ponosi wyłącznie ekonomiczne skutki swojego działania niezgodnego z umową. Nie jest zatem spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności przez kredytobiorcę a otrzymaniem świadczenia wzajemnego od Spółki, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu.

Należy zatem stwierdzić, że w sytuacji, gdy kredytobiorca zwraca kwotę wyżej wymienionych kosztów będących skutkiem naruszenia przez niego warunków umowy, taki zwrot nie ma charakteru opłaty za świadczoną usługę, czy dokonaną dostawę. Jak wynika z opisu sprawy koszty te są naliczane tylko w sytuacjach, gdy kredytobiorca nie wywiązuje się z postanowień zawartych w umowie, natomiast nie stanowią wynagrodzenia za czynność wymienioną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie przedstawionych okoliczności sprawy oraz powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że pobierane przez Wnioskodawcę kwoty tytułem zwrotu kosztów egzekucyjnych za prowadzenie postępowania komorniczego nie stanowią odpłatności za świadczenie usług o których mowa w art. 8 ust. 1, czy też dostawę towarów wskazaną w art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.