Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.478.2019.1.AJ
z 19 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2019 r. (data wpływu 19 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

• obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży realizowanej w imieniu zleceniodawców na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w każdym przypadku, w którym Wnioskodawca nie otrzyma kasy rejestrującej powierzonej od dysponenta lokalu – jest nieprawidłowe,
• prawa do ewidencjonowania przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży realizowanej w imieniu zleceniodawców na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych oraz sposobu określenia nazw świadczonych usług na paragonach fiskalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży realizowanej w imieniu zleceniodawców na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w każdym przypadku, w którym Wnioskodawca nie otrzyma kasy rejestrującej powierzonej od dysponenta lokalu oraz sposobu określenia nazwy świadczonych usług na paragonach fiskalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. polegającą na pośrednictwie w wynajmie lokali, tzn. zawiera na zlecenie dysponenta lokalu i w jego imieniu umowę najmu, przyjmując zapłatę w imieniu najemcy. W takim przypadku podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowi u Wnioskodawcy prowizja od wartości sprzedanej usługi, którą opłaca dysponent lokalu – wynajmujący (jest nim najczęściej właściciel lokalu). Dysponenci lokalu, będący klientami Wnioskodawcy, należą do różnych kategorii osób pod względem statusu w zakresie podatku od towarów i usług. Cześć dysponentów lokali zawiera umowę najmu, działając w charakterze podatnika VAT czynnego (grupa klientów A). Cześć dysponentów lokali zawiera umowę najmu działając w charakterze podatnika VAT zwolnionego z podatku, zgodnie z art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług (grupa klientów B). Niektórzy posiadają obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, inni zaś nie.

Wnioskodawca nie zawsze zna status podatkowy swojego klienta i jego obowiązki w zakresie ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej. Czasem uzyskanie takich informacji nie jest możliwe ze względu na niski stan wiedzy klientów w zakresie podatku od towarów i usług. Informacje uzyskane w ten sposób mogą być nieprawidłowe, bowiem klienci Wnioskodawcy mogą nie znać własnych obowiązków w tym zakresie. W omawianej sytuacji żaden klient – dysponent lokalu nie przekazał Wnioskodawcy własnej kasy rejestrującej jako kasy powierzonej. Wnioskodawca jest zobowiązany zgodnie z odrębnymi przepisami do ewidencjonowania własnej sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Wnioskodawca na podstawie prowadzonych dodatkowo ewidencji jest w stanie przyporządkować każdą sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej do danego klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Wnioskodawca ma obowiązek w każdym przypadku, w którym nie otrzyma kasy rejestrującej powierzonej od dysponenta lokalu, ewidencjonować przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej realizowaną w imieniu i na rzecz klientów grupy A lub grupy B sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku VAT oraz rolników ryczałtowych? (zaistniały stan faktyczny).
2. Czy gdyby odpowiedź na pytanie 1 była negatywna, chociaż w niektórych przypadkach, to czy w tych właśnie przypadkach Wnioskodawca ma prawo ewidencjonować przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej realizowaną w imieniu i na rzecz klientów grupy A lub grupy B sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – bez negatywnych dla siebie konsekwencji w zakresie wysokości własnych zobowiązań podatkowych Wnioskodawcy? (zaistniały stan faktyczny).
3. W jaki sposób Wnioskodawca winien w przyszłości identyfikować (oznaczać) usługi sprzedawane w imieniu i na rzecz klientów na paragonie kasy rejestrującej? (zdarzenie przyszłe).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1.

Zgodnie z art. 111 ust. 3b ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo marża – czyli również Wnioskodawca – ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników – czyli również na rzecz dysponentów lokali.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących klient Wnioskodawcy – dysponent lokalu, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, zlecając wykonywanie sprzedaży Wnioskodawcy (tzw. innemu podmiotowi), przekazuje Wnioskodawcy kasę powierzoną lub zobowiązuje Wnioskodawcę do prowadzenia ewidencji na swoją rzecz lub w swoim imieniu przy zastosowaniu kasy własnej Wnioskodawcy.

Zgodnie z § 5 ust. 2 tego rozporządzenia, w przypadku gdy tzw. inny podmiot – czyli Wnioskodawca – obowiązany jest również do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, ewidencjonuje na potrzeby obliczenia osiąganego przez siebie obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej i prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników – czyli dysponentów lokali. Wskazane wyżej przepisy mają różny zakres.

Przepis art. 111 ust. 3b cyt. ustawy nakłada obowiązek ewidencjonowania na kasie rejestrującej obrotu klientów grupy A i klientów grupy B w każdym przypadku – na potrzeby ustalenia obrotu oraz podatku należnego przez Wnioskodawcę (bowiem jego wynagrodzenie ma charakter prowizyjny. Niezależnie od tego, Wnioskodawca ma taki obowiązek również zgodnie z § 5 ust. 2 cyt. rozporządzenia w przypadku, gdy klient grupy A lub B jest sam zobowiązany do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej zobowiąże do prowadzenia takiej ewidencji Wnioskodawcę.

Odpowiedź na pytanie 1 brzmi zatem: tak, Wnioskodawca ma obowiązek w każdym przypadku, w którym nie otrzyma kasy rejestrującej powierzonej od dysponenta lokalu, ewidencjonować przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej realizowaną w imieniu i na rzecz klientów grupy A lub grupy B sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT oraz rolników ryczałtowych.

Ad.2 .

Nawet gdyby nie w każdym przypadku Wnioskodawca był zobowiązany do ewidencjonowania na własnej kasie fiskalnej sprzedaży klientów grupy A lub grupy B, to może prowadzić taką ewidencję, w sposób pozwalający na wyodrębnienie obrotu własnego, bez względu na to czy sprzedaż dokonywana jest na rzecz podatników VAT, czy też na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej, bez żadnych negatywnych dla siebie konsekwencji w zakresie zobowiązań podatkowych.

Prawo określa bowiem obowiązki w zakresie ewidencjonowania transakcji i nie uniemożliwia podatnikowi ewidencjonowania transakcji, których nie ma obowiązku ewidencjonować. Z tego samego powodu Wnioskodawca ma prawo ewidencjonować na własnej kasie rejestrującej własną sprzedaż również dokonywaną na rzecz podatników VAT. Z kolei wysokość podatku należnego nie jest uzależniona od zaewidencjonowania transakcji na kasie rejestrującej, są to zatem regulacje odmienne, niż regulacje art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług w stosunku do podatku wykazanego na fakturze. Wartość zaewidencjonowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży dokonywanej na rzecz klientów grupy A lub grupy B nie może stanowić podstawy opodatkowania u Wnioskodawcy, gdyż podstawę opodatkowania określają przepisy o podatku od towarów i usług i w sytuacji opisanej w zapytaniu stanowi ją wyłącznie kwota prowizji Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wartość sprzedaży ewidencjonowanej na rzecz klientów grupy A lub B mają bowiem obowiązek wykazać do opodatkowania klienci grupy A lub B, których sprzedaż dotyczy. Powyższe potwierdza również interpretacja indywidualna IPTPP4/443–329/13–6/MK Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 sierpnia 2013 r.

Ad.3.

Ewidencjonując przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaż dokonywaną w imieniu i na rzecz klientów – dysponentów lokalu, Wnioskodawca winien wyodrębnić taką sprzedaż od sprzedaży własnej. W ocenie Wnioskodawcy wystarczające jest wskazanie w rodzaju „pobyt – pośrednik” w odróżnieniu od usługi własnej np. „pobyt”. W ocenie Wnioskodawcy, żaden przepis prawa nie nakazuje Wnioskodawcy identyfikacji usługi poprzez wskazanie adresu konkretnej nieruchomości, której usługa dotyczy czy poprzez wskazanie nazwy podatnika (klienta Wnioskodawcy), który jest świadczącym usługę. Przepisy o kasach rejestrujących wskazują jedynie na konieczność identyfikacji usługi, i to tylko w zakresie niezbędnym do określenia stawki VAT czy innych okoliczności istotnych ze względu na datę powstania obowiązku podatkowego czy wysokości podatku. Wnioskodawca uważa zatem, że wymóg podania danych identyfikujących klienta Wnioskodawcy, określony np. w interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPP2/443–1066/13–5/Akr z 13 lutego 2014 r., nie wynika z obowiązujących przepisów prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży realizowanej w imieniu zleceniodawców na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w każdym przypadku, w którym Wnioskodawca nie otrzyma kasy rejestrującej powierzonej od dysponenta lokalu,
• prawidłowe w zakresie prawa do ewidencjonowania przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży realizowanej w imieniu zleceniodawców na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych bez negatywnych konsekwencji w zakresie wysokości własnych zobowiązań podatkowych oraz sposobu określenia nazwy świadczonych usług na paragonach fiskalnych.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W ewidencji, o której mowa w ust. 1, wykazuje się dane o sprzedaży, zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym określające przedmiot opodatkowania, wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego oraz dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży, w tym numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku albo podatku od wartości dodanej (art. 111 ust. 1b).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani na podstawie:

• art. 111 ust. 3a pkt 7 ustawy – stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b,
• art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy – dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy,

Natomiast jak wynika z zapisu art. 111 ust. 3b ww. ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innej umowy o podobnym charakterze albo marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganej przez nich wysokości podstawy opodatkowania i podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Na gruncie niniejszej sprawy należy wskazać, że od 1 maja 2019 r., kwestie dotyczące sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej regulują przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816).

Ilekroć w ww. rozporządzeniu jest mowa o:

• innym podmiocie – rozumie się przez to agenta, zleceniobiorcę, pośrednika lub inną osobę, która na podstawie umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innej umowy o podobnym charakterze dokonuje sprzedaży i prowadzi ewidencję tej sprzedaży w imieniu lub na rzecz podatnika obowiązanego do prowadzenia ewidencji (§ 2 pkt 5 ww. rozporządzenia);
• kasie powierzonej – rozumie się przez to kasę nabytą przez podatnika obowiązanego do prowadzenia ewidencji przy jej użyciu, który na podstawie umowy przekazuje ją innemu podmiotowi do prowadzenia ewidencji sprzedaży wyłącznie na rzecz lub w imieniu tego podatnika (§ 2 pkt 7 ww. rozporządzenia);
• kasie własnej – rozumie się przez to kasę nabytą przez podatnika obowiązanego do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży przy jej użyciu albo kasę nabytą do prowadzenia ewidencji sprzedaży własnej i prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników (§ 2 pkt 8 ww. rozporządzenia);
• paragonie fiskalnym albo fakturze – rozumie się przez to dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Na podstawie § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia, podatnik, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji, zlecając wykonywanie sprzedaży innemu podmiotowi, przekazuje kasę powierzoną lub zobowiązuje go do prowadzenia ewidencji sprzedaży na swoją rzecz lub w swoim imieniu przy użyciu kasy własnej tego podmiotu.

W przypadku gdy inny podmiot jest obowiązany również do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, ewidencjonuje przy użyciu kasy własnej na potrzeby obliczenia osiąganej przez siebie wartości sprzedaży i wysokości podatku całą wartość sprzedaży własnej i prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników (§ 5 ust. 2).

Przekazanie innemu podmiotowi kasy powierzonej w celu prowadzenia ewidencji lub zobowiązanie innego podmiotu do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu nabytej przez ten podmiot kasy własnej, następuje na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej (§ 5 ust. 3).

W niniejszej sprawie należy również wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w wynajmie lokali, zawiera na zlecenie dysponenta lokalu i w jego imieniu umowę najmu. W takim przypadku podstawą opodatkowania u Wnioskodawcy stanowi kwota prowizji od wartości sprzedanej usługi najmu, którą otrzymuje od dysponenta lokalu.

Odnosząc się do kwestii będących przedmiotem zapytania (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2) wskazać należy, że wprawdzie zasadą, wynikającą z art. 111 ust. 3b ustawy o podatku od towarów i usług jest, że pośrednik (w tym przypadku Wnioskodawca), prowadzący równolegle ze sprzedażą własnych usług również sprzedaż usług na zlecenie innych podmiotów, w sytuacji, gdy sam posiada obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego za pomocą kasy rejestrującej ma obowiązek zaewidencjonowania na kasie także sprzedaży, której dokonuje w imieniu i na rzecz tych podmiotów. Podkreślenia jednak wymaga fakt, że powinność ewidencjonowania sprzedaży dokonywanej przez podmiot będący pośrednikiem w imieniu i na rzecz zleceniodawcy jest uwarunkowana wystąpieniem tego obowiązku u zleceniodawcy.

Należy bowiem zauważyć, że przepis cytowanego wcześniej § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących stanowi, że podatnik, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji, zlecając wykonywanie sprzedaży innemu podmiotowi, przekazuje kasę powierzoną lub zobowiązuje go do prowadzenia ewidencji na swoją rzecz lub w swoim imieniu przy zastosowaniu kasy własnej tego podmiotu. Powyższe wskazuje, że ww. obowiązek powierzenia własnej kasy lub zlecenia ewidencjonowania pośrednikowi ciąży na podmiocie zlecającym, o ile ma on obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Obowiązek ewidencjonowania przez podmiot pośredniczący sprzedaży dokonywanej w imieniu i na rzecz zleceniodawcy ma zatem charakter pochodny i jako taki uzależniony jest od zaistnienia takiego obowiązku u zleceniodawcy.

Mając powyższe na względzie należy zatem wskazać, że Wnioskodawca jest obowiązany do każdorazowego zaewidencjonowania przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej sprzedaży dokonanej na rzecz osób wymienionych w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w imieniu i na rzecz wyłącznie tych zleceniodawców, u których istnieje obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej i którzy – na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej – zobowiązali Wnioskodawcę do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu jego kasy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania nr 1 uznano za nieprawidłowe.

Natomiast w przypadku tych zleceniodawców, wobec których nie powstał obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej bądź korzystają ze zwolnienia z tego obowiązku, i którzy nie powierzyli Wnioskodawcy kasy rejestrującej i nie zobowiązali Wnioskodawcy do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu jego kasy, to po stronie Wnioskodawcy również nie występuje obowiązek ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej sprzedaży dokonywanej na zlecenie tego podmiotu. Niemniej jednak należy stwierdzić, że fakt, iż zleceniodawca nie jest podmiotem zobowiązanym do ewidencjonowania obrotu za pośrednictwem kasy fiskalnej, nie pozbawia Wnioskodawcy możliwości prowadzenia ewidencji sprzedaży realizowanej w imieniu i na rzecz tego zleceniodawcy za pośrednictwem własnych kas rejestrujących. Kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju narzędziem ewidencji podatkowej, który jest niezależny od ewidencji prowadzonej dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, iż jednym z podstawowych obowiązków podatników podatku od towarów i usług jest prawidłowe, rzetelne i terminowe prowadzenie urządzeń księgowych, tak by odzwierciedlały faktyczny przebieg dokonywanych operacji. Zatem prowadzona przez Wnioskodawcę dokumentacja musi umożliwiać zidentyfikowanie dokonanych transakcji i przypisanie im konkretnych dokumentów. Powyższe ma istotne znaczenie zwłaszcza w sytuacji, gdy –jak w niniejszej sprawie – usługi najmu są przedmiotem transakcji sprzedaży prowadzonej przez Wnioskodawcę we własnym imieniu, jak i dokonywanych w charakterze pośrednika w imieniu i na rzecz zleceniodawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie prowadzonych dodatkowo ewidencji jest w stanie przyporządkować każdą sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej do danego klienta. We wniosku również wskazano, że podstawę opodatkowania u Wnioskodawcy w związku z usługami pośrednictwa w najmie lokali stanowi kwota prowizji od wartości sprzedanej usługi najmu, którą otrzymuje od dysponenta lokalu. Zatem w świetle powyższego należy zauważyć, że dobrowolna rejestracja obrotu za pomocą kas w przypadku Wnioskodawcy stanowić będzie wybór posłużenia się dla celów dokumentacyjnych określonym rodzajem ewidencji, w tym przypadku kasą rejestrującą, w celu określenia wartości sprzedaży własnej, jak również sprzedaży prowadzonej w imieniu i na rzecz zleceniodawcy. Z tego względu dobrowolne ewidencjonowanie ww. sprzedaży na kasie rejestrującej Wnioskodawcy należy uznać za dopuszczalne i nie powodujące u Wnioskodawcy dodatkowych konsekwencji w zakresie zobowiązań podatkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania nr 2 uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii będącej przedmiotem zapytania oznaczonego nr 3 należy wskazać, że stosownie do zapisu § 6 ust. 1 pkt 5 powołanego rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję przypisują oznaczenia literowe od „A” do „G” do stawek podatku lub zwolnienia od podatku, przypisanych do nazw towarów i usług, w następujący sposób:

1. literze „A” – jest przypisana stawka podstawowa podatku w wysokości 22% albo 23%,
2. literze „B” – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 7% albo 8%,
3. literze „C” – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 5%,
4. literze „D” – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 0%,
5. literze „E” – jest przypisane zwolnienie od podatku,
6. literze „F” i „G” – są przypisane pozostałe stawki podatku, w tym wartość 0% (zero techniczne) w przypadku sprzedaży opodatkowanej, o której mowa w art. 119 ust. 1 lub art. 120 ust. 4 ustawy.

Zatem podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób określenia nazwy towaru/usługi określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i rodzaj usług.

Jak wynika z zapisu § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
12. łączną wysokość podatku;
13. łączną wartość sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy.

Dane zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy powinny być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego (§ 25 ust. 2).

Powołane przepisy wskazują, że na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy i pozwalający na jednoznaczną ich identyfikację.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”, zaś nazwa jednostkowa – nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie. Podatnik powinien zatem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Paragon fiskalny spełnia bowiem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Należy w tym miejscu wskazać, iż dokonując sprzedaży jednej (lub kilku) odmian danego asortymentu towarowego/świadczenia, podatnik może zaprogramować w kasie jedną nazwę dla danego typu towarów. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary/usługi są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanych we wniosku nazw świadczeń, tj. „pobyt – pośrednik” w odróżnieniu od usługi własnej np. „pobyt” jest w ocenie tutejszego organu wystarczające i pozwala na jednoznaczną identyfikację usługi świadczonej w imieniu własnym, jak również usługi świadczonej w imieniu zlecającego najem.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. organ wyjaśnia, że wskazane interpretacje zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą stronę postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego w dniu datowania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80–219 Gdańsk, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43–300 Bielsko–Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.