Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.308.2019.1.SG
z 23 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania, czy Wnioskodawca utworzone w roku podatkowym 2017 oraz utworzone w roku podatkowym 2019 odpisy aktualizujące wierzytelności C. Sp. z o.o. miał prawo uznać w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy 2017 i za rok podatkowy 2019 za koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania, czy Wnioskodawca utworzone w roku podatkowym 2017 oraz utworzone w roku podatkowym 2019 odpisy aktualizujące wierzytelności C. Sp. z o.o. miał prawo uznać w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy 2017 i za rok podatkowy 2019 za koszty uzyskania przychodu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „podatnik”, „strona”, „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych podmiotom gospodarczym oraz osobom fizycznym. Spółka jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rokiem podatkowym jest okres 12 miesięcy liczonych w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia. Aktualnie rokiem podatkowym jest okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., dalej w skrócie rok obrotowy za rok 2019. W roku 2014 Spółka podpisała umowę najmu ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą T. Sp. z o.o., aktualna nazwa firmy C. Sp. z o.o. (dalej także jako: „dłużnik”), na wynajem lokalu użytkowego na cele związane z działalnością gospodarczą dłużnika. Z uwagi na fakt, iż dłużnik nie opłacał należności za wynajem ww. umowa została rozwiązana. Należności za czynsz najmu należne do dłużnika zostały zaewidencjonowane w księgach rachunkowych oraz uznane przez Wnioskodawcę jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spółka wniosła do Sądu Rejonowego w (…) pozew o zapłatę długu z tytułu ww. należności za czynsz. Sąd Rejonowy w (…) prawomocnym wyrokiem z lipca 2016 r., opatrzonym klauzulą wykonalności w dniu 10 listopada 2016 r. zasądził na rzecz Spółki kwotę brutto 39.767,00 zł. Wnioskodawca ww. tytuł wykonawczy skierował do komornika celem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (…) (dalej jako: „Komornik Sądowy”) postanowieniem z 20 kwietnia 2017 r. na podstawie art. 824 Kodeksu postepowania cywilnego umorzył postępowanie z uwagi na bezskuteczność postępowania egzekucyjnego oraz brak majątku Spółki, z którego można zaspokoić roszczenia Wnioskodawcy. Strona w miesiącu kwietniu 2017 r. z uwagi na fakt wszczęcia postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika, utworzyła odpis aktualizujący (dalej jako: „odpis aktualizujący za rok 2017”) w kwocie netto 32.330,89 zł i zaliczyła ww. odpis aktualizujący do kosztów uzyskania roku podatkowego 2017. Następnie Wnioskodawca 26 lipca 2017 r. złożył do Sądu Okręgowego w (…) pozew o zapłatę pozostałej należności od dłużnika z tytułu czynszu najmu w kwocie brutto 462.427,53 zł. Sąd Okręgowy w (…) wyrokiem z 4 września 2018 r. zasądził ww. kwotę na rzecz Wnioskodawcy. Spółka tytuł wykonawczy skierowała do Komornika Sądowego w miesiącu maju 2019 r. oraz utworzyła odpis aktualizujący (dalej jako: „odpis aktualizujący za rok 2019”) i kwotę ww. odpisu aktualizującego w wysokości netto zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2019. Od dnia powstania dłużnika do chwili obecnej jedynym właścicielem udziałów Spółki oraz jej prezesem jest osoba fizyczna A.K., zwana prezesem zarządu dłużnika, który od daty powstania dłużnika jest jedynym członkiem zarządu dłużnika. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w (...) prawomocnym postanowieniem z 3 lutego 2016 r. oddalił wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 Prawa upadłościowego. Spółka mając za podstawę art. 299 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505 z późn. zm.), z uwagi na umorzenie postępowania egzekucyjnego złożyła pozew 13 października 2017 r. o zapłatę w ramach odpowiedzialności przez prezesa zarządu dłużnika długu zasądzonego wyrokiem Sądu Rejonowego w (…) z 25 lipca 2016 r. Postępowanie sądowe w przedmiotowej sprawie nie zostało do chwili obecnej zakończone. Strona ma zamiar złożyć także pozew o zapłatę w ramach odpowiedzialności zarządu dłużnika o zasądzenie od A.K. długu zasądzonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w (…) z 4 września 2018 r. W celu uniknięcia przedawnienia ww. roszczenia Wnioskodawca 3 marca 2019 r. zawezwał C. do próby ugodowej, które to postępowanie także do chwili obecnej nie zostało zakończone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca utworzone w roku podatkowym 2017 oraz utworzone w roku podatkowym 2019 odpisy aktualizujące wierzytelności C. miał prawo uznać w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy 2017 i za rok podatkowy 2019 za koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie wskazać należy, iż Spółka mając za podstawę art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.), w obu przypadkach udowodniła, iż nieściągalność powyżej opisanych wierzytelności należy uznać za uprawdopodobnioną, co stanowi, że utworzone odpisy aktualizujące Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Wskazać jednocześnie należy, iż Spółka w ramach odpowiedzialności określonej w art. 299 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 505 z późn. zm.) próbuje zasądzić ww. długi od prezesa zarządu C. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż Wnioskodawca utworzone w roku podatkowym 2017 oraz utworzone w roku podatkowym 2019 odpisy aktualizujące wierzytelności należne od C. miał prawo uznać w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych odpowiednio za rok podatkowy 2017 oraz odpowiednio za rok podatkowy 2019, za koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest uprawdopodobnienie ich nieściągalności. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351, z późn. zm.),
• zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy.
  
  

Jak stanowi art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy stanowi z kolei, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Jednocześnie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wskazać należy również, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 powyższej ustawy ma charakter otwarty, czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Dodać należy, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Utworzenie odpisów aktualizujących jest konsekwencją aktualizacji wartości należności poprzez uwzględnienie stopnia prawdopodobieństwa jej spłaty. Utworzenie odpisu aktualizującego wartość należności odzwierciedla więc fakt, iż jednostka przewiduje, że należne jej kwoty z tytułu danej wierzytelności są mniej prawdopodobne do odzyskania. Dla możliwości zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów wystarczające jest ich uprawdopodobnienie, które jest jedynie środkiem zastępczym dowodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć odpisy aktualizujące do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim uprawdopodobnieniu nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2a cytowanej ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych oraz odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Podsumowując, odpis aktualizujący zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona lub odpowiednio udokumentowana.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Spółka w 2014 r. podpisała umowę najmu ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą A. Sp. z o.o., aktualna nazwa firmy C. Sp. z o.o. (dalej także jako: „dłużnik”), na wynajem lokalu użytkowego na cele związane z działalnością gospodarczą dłużnika. Z uwagi na fakt, iż dłużnik nie opłacał należności za wynajem ww. umowa została rozwiązana. Należności za czynsz najmu należne do dłużnika zostały zaewidencjonowane w księgach rachunkowych oraz uznane przez Wnioskodawcę jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spółka wniosła do Sądu Rejonowego w (…) pozew o zapłatę długu z tytułu ww. należności za czynsz. Sąd Rejonowy w (…) prawomocnym wyrokiem z lipca 2016 r., opatrzonym klauzulą wykonalności w dniu 10 listopada 2016 r. zasądził na rzecz Spółki kwotę brutto 39.767,00 zł. Wnioskodawca ww. tytuł wykonawczy skierował do komornika celem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (…) postanowieniem z 20 kwietnia 2017 r. na podstawie art. 824 Kodeksu postepowania cywilnego umorzył postępowanie z uwagi na bezskuteczność postępowania egzekucyjnego oraz brak majątku Spółki z którego można zaspokoić roszczenia Wnioskodawcy. Strona w miesiącu kwietniu 2017 r. z uwagi na fakt wszczęcia postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika, utworzyła odpis aktualizujący w kwocie netto 32.330,89 zł i zaliczyła ww. odpis aktualizujący do kosztów uzyskania roku podatkowego 2017. Następnie Wnioskodawca 26 lipca 2017 r. złożył do Sądu Okręgowego w (…) pozew o zapłatę pozostałej należności od dłużnika z tytułu czynszu najmu w kwocie brutto 462.427,53 zł. Sąd Okręgowy w (…) wyrokiem z 4 września 2018 r. zasądził ww. kwotę na rzecz Wnioskodawcy. Spółka tytuł wykonawczy skierowała do Komornika Sądowego w miesiącu maju 2019 r. oraz utworzyła odpis aktualizujący (dalej jako: „odpis aktualizujący za rok 2019”) i kwotę ww. odpisu aktualizującego w wysokości netto zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2019. Od dnia powstania dłużnika do chwili obecnej jedynym właścicielem udziałów Spółki oraz jej prezesem jest osoba fizyczna A.K., zwana prezesem zarządu dłużnika, który od daty powstania dłużnika jest jedynym członkiem zarządu dłużnika. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w (...) prawomocnym postanowieniem z 3 lutego 2016 r. oddalił wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 Prawa upadłościowego. Spółka mając za podstawę art. 299 ustawy Kodeks spółek handlowych, z uwagi na umorzenie postępowania egzekucyjnego złożyła pozew 13 października 2017 r. o zapłatę w ramach odpowiedzialności przez prezesa zarządu dłużnika długu zasądzonego wyrokiem Sądu Rejonowego w (…) z 25 lipca 2016 r. Postępowanie sądowe w przedmiotowej sprawie nie zostało do chwili obecnej zakończone. Strona ma zamiar złożyć także pozew o zapłatę w ramach odpowiedzialności zarządu dłużnika o zasądzenie od A.K. długu zasądzonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w (…) z 4 września 2018 r. W celu uniknięcia przedawnienia ww. roszczenia Wnioskodawca 3 marca 2019 r. zawezwał C. do próby ugodowej, które to postępowanie także do chwili obecnej nie zostało zakończone.

Mając powyższe na względzie, odnośnie odpisu aktualizującego wartość należności dokonanego w 2017 r. wskazać należy, że aby odpis ten można było uznać za koszty uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• jest odpisem aktualizującym wartość należności, określonym w ustawie o rachunkowości,
• został dokonany od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy.
  
  

Przy czym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną m.in. w przypadku gdy wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego (art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z wniosku wynika, że należności za czynsz najmu należne od dłużnika zostały uznane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, Sąd Rejonowy prawomocnym wyrokiem z lipca 2016 r. zasądził na rzecz Spółki kwotę 39.767,00 zł brutto, Wnioskodawca ww. tytuł wykonawczy skierował do Komornika Sądowego celem wszczęcia postępowania egzekucyjnego, Strona w miesiącu kwietniu 2017 r. z uwagi na fakt wszczęcia postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika, utworzyła odpis aktualizujący.

Powyższe oznacza, że wszystkie warunki dotyczące uznania odpisu aktualizującego za koszt uzyskania przychodów zostały spełnione, zatem Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć odpis aktualizujący utworzony w kwietniu 2017 r. do kosztów uzyskania przychodów w 2017 r., jeżeli w istocie ww. wierzytelność nie została przedawniona.

Odnosząc się do drugiego odpisu aktualizującego z 2019 r. również należy zbadać, czy zostały spełnione ww. przesłanki dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z wniosku wynika, że należności za czynsz najmu należne od dłużnika zostały uznane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, Sąd Okręgowy prawomocnym wyrokiem z września 2018 r. zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 462.427,53 zł brutto, Spółka tytuł wykonawczy skierowała do Komornika Sądowego w miesiącu maju 2019 r. i utworzyła odpis aktualizujący.

Powyższe również oznacza, że wszystkie warunki dotyczące uznania odpisu aktualizującego za koszt uzyskania przychodów zostały spełnione, zatem Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć odpis aktualizujący utworzony w maju 2019 r. do kosztów uzyskania przychodów w 2019 r., jeżeli w istocie ww. wierzytelność nie została przedawniona.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.