Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.361.2019.1.SS
z 7 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania opłat pobieranych za korzystanie z przystanków komunikacyjnych od Przewoźników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Wnioskodawca) jest jednostką samorządu terytorialnego i jednocześnie zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Zgodnie z przepisami prawa – w szczególności ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U.2019.506 t.j. z dnia 2019.03.15) (dalej: USG) – do zakresu działania Gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty.

Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

W ramach wykonywanych zadań Gmina odpowiada m.in. za zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;
4. lokalnego transportu zbiorowego;
5. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych.
   
   

Gmina jest właścicielem przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych w pasie dróg publicznych na jej terenie (dalej także: Przystanki). Przystanki są (będą) udostępniane przez Gminę na rzecz operatorów i przewoźników (dalej łącznie: Przewoźnicy), w celu wykonywania przez te podmioty działalności w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U.2018.2016 t.j. z dnia 2018.10.22) (dalej: UPTZ), organizatorem publicznego transportu zbiorowego są m.in. gminy (zgodnie z zasadami i kryteriami określonymi w UPTZ). Przepisy UPTZ wskazują równocześnie na inne podmioty, które mogą być organizatorami publicznego transportu zbiorowego.

Do zadań organizatora – stosownie do art. 8 UPTZ – należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 UPTZ, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega m.in. na:

1. zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:
   1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
   2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
   3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
   4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
   5. systemu informacji dla pasażera;
2. ustalaniu stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem albo zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze właściwości;
3. określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów.
   
   

Według art. 15 ust. 2 UPTZ, określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 UPTZ, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 4 UPTZ, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z UPTZ, Rada Gminy podjęła:

1. uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków, a także
2. uchwałę w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina (dalej: Uchwała).
   
   

Zatem Gmina określiła zasady korzystania z Przystanków przez Przewoźników oraz – w drodze ww. Uchwały – ustaliła stawkę opłaty za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których Gmina jest właścicielem lub zarządzającym (dalej: Opłata).

Z tytułu korzystania przez Przewoźników z Przystanków Gminie przysługuje Opłata według stawki określonej w Uchwale. Stawka Opłaty wynosi 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na Przystankach.

Podkreślenia wymaga regulacja art. 16 ust. 5 UPTZ – zgodnie z tym przepisem stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu;
3. 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym zgodnie z art. 47h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004.
   
   

Należy też zauważyć, że stosownie do art. 16 ust. 7 UPTZ – Opłaty stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego (tu: Gminy), z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w art. 16 ust. 4 UPTZ oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 UPTZ – w przypadku, gdy organizatorem jest gmina.
   
   

Możliwość pobierania Opłaty przez Gminę ma zatem podstawę w przepisach UPTZ i wydanej na ich podstawie Uchwale (uwzględniającej zasady określone w przepisach UPTZ).

Gmina wskazuje, że z poszczególnymi Przewoźnikami dodatkowo podpisuje umowy na korzystanie z przystanków komunikacyjnych oraz wynikających z tego tytułu opłat na terenie Gminy (dalej: Umowy). Przedmiotem tych Umów jest określenie zasad wnoszenia Opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz aspekty organizacyjne związane z korzystaniem przez Przewoźników z Przystanków.

Umowy określają zasady korzystania z Przystanków i w tym zakresie m.in. przewidują, że:

1. Przewoźnik przy zawieraniu Umowy zobowiązany jest przekazać pisemną informację o ilości miesięcznych zatrzymań środków transportu,
2. w przypadku zmiany ilości zatrzymań Przewoźnik zobowiązany jest przekazać Gminie uaktualnioną informację,
3. Przewoźnik zobowiązuje się do bezzwłocznego powiadomienia Gminy o wszelkich zmianach, modyfikacjach ilości zatrzymań na uzgodnionych przystankach, z których korzysta.
   
   

Na tle przedstawionego opisu sprawy Gmina zwraca się z pytaniem dotyczącym zasad opodatkowania VAT Opłat, a więc skutków pobierania Opłat na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2018.2174 t.j. z dnia 2018.11.21) (dalej: uptu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy pobieranie przez Gminę Opłat za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych następuje w ramach wykonywania przez Gminę działalności gospodarczej w rozumieniu uptu (statusu podatnika VAT), a Opłaty podlegają opodatkowaniu VAT?
2. Jeśli Opłaty podlegają opodatkowaniu VAT, to w jaki sposób powinny być opodatkowane (według jakiej stawki VAT, względnie zwolnienia przedmiotowego)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, pobieranie przez Gminę Opłat za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych nie następuje w ramach wykonywania przez Gminę działalności gospodarczej w rozumieniu uptu (pobieranie Opłat nie następuje w ramach statusu podatnika VAT).

Pobierane przez Gminę Opłaty za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych nie stanowią (po stronie Gminy) wynagrodzenia za wykonywanie przez Gminę jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Tym samym, Opłaty nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na to, że Opłaty nie podlegają opodatkowaniu VAT, do ich poboru nie będą miały zastosowania żadne przepisy z zakresu VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei art. 7 ust. 1 uptu stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 uptu, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług lub dostawę towarów w rozumieniu art. 7 oraz art. 8 uptu podlega opodatkowaniu VAT. Warunkiem opodatkowania danej czynności VAT jest bowiem wykonywanie jej przez podatnika tego podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 uptu, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 uptu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 6 uptu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wskazany wyżej art. 15 ust. 6 uptu stanowi implementację do krajowego porządku prawnego art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W konsekwencji, kryterium uznania jednostki samorządu terytorialnego za podatnika VAT jest charakter wykonywanych przez nią czynności, tj. dokonywanie czynności o charakterze publicznoprawnym wyłącza, co do zasady, te podmioty z kategorii podatników VAT. Natomiast dokonywanie czynności cywilnoprawnych w ramach realiów działalności gospodarczej skutkuje zasadniczo uznaniem tych podmiotów za podatników, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, zarządzanie Przystankami przez Gminę należy do zadań własnych Gminy w myśl przepisów USG.

Jednocześnie, zgodnie z regulacjami UPTZ, Gmina jest zobowiązana do określenia w drodze stosownej uchwały organu Gminy warunków oraz zasad korzystania z Przystanków, w tym Opłat za korzystanie z Przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina.

Opłaty uzyskiwane przez Gminę za korzystanie przez Przewoźników z Przystanków (z tytułu udostępniania Przystanków na rzecz Przewoźników), zgodnie z przepisami UPTZ, stanowią dochód Gminy z przeznaczeniem na cele wskazane w UPTZ, w szczególności na utrzymanie Przystanków. Gmina nie ma zatem swobody w zakresie wydatkowania dochodów uzyskanych z Opłat za korzystanie z Przystanków.

Ponadto, co szczególnie istotne, stosownie do art. 16 ust. 5 UPTZ, wysokość Opłat jest wprost determinowana przepisami powszechnie obowiązującymi. Gmina nie ma zatem swobody działania w tym zakresie (Gmina nie ma swobody w zakresie ustalenia wysokości Opłaty).

Celem wyłączenia podmiotów publicznych z reżimu VAT było w szczególności obniżenie kosztów korzystania ze świadczeń oferowanych przez te podmioty, które realizują niektóre swoje zadania dla społeczeństwa, a nie w celu maksymalizacji zysków. Przesłanką wskazującą na konieczność opodatkowania VAT czynności realizowanych przez podmioty prawa publicznego jest natomiast znaczące naruszenie konkurencji. Nie można uznać jednak, iż Gmina działałaby – w realiach niniejszej sprawy – w sposób naruszający konkurencję, w przypadku wyłączenia z opodatkowania VAT czynności udostępniania Przystanków na rzecz Przewoźników. Gmina w tym przypadku wykonuje bowiem przypisane jej przepisami prawa zadania z zakresu utrzymania obsługi Przystanków.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Gminy, Opłaty pobierane od Przewoźników za korzystanie z Przystanków mają charakter należności publicznoprawnych, których wysokość i zasady pobierania są ustalane w oparciu o UPTZ oraz wydaną na jej podstawie Uchwale.

Pobieranie przez Gminę Opłat następuje w ramach reżimu administracyjnoprawnego, a co za tym idzie, Opłaty mają charakter daniny publicznoprawnej. W konsekwencji, Gmina nie działa w tym zakresie jako podatnik VAT – nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu uptu. Świadczy o tym w szczególności brak swobody w określeniu wysokości odpłatności (co nie występuje w przypadku podmiotów działających w realiach działalności gospodarczej) oraz regulowane przepisami UPTZ przeznaczenie uzyskanych z Opłat dochodów. Gmina występuje więc w opisanej sytuacji w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 uptu.

Powyższe potwierdza w szczególności wyrok NSA z dnia 26 marca 2015 r., sygn. I FSK 472/14, w którym sąd (na gruncie analogicznego stanu faktycznego) orzekł, iż: ,,(...) regulowanie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych lub dworców należy do sfery władztwa publicznego (imperium), w które wyposażono gminę w celu zaspokajania potrzeb wspólnoty. Stronami tego stosunku są bowiem: gmina, która działa w charakterze organu władzy publicznej oraz podmiot, któremu przepisy prawa umożliwiają korzystanie z mienia komunalnego w ramach zasad określonych w przepisach regulujących organizację publicznego transportu zbiorowego. Ponadto tryb ustalania wysokości opłaty wskazuje, że mamy tu do czynienia z opłatą zbliżoną do daniny publicznej, a nie z ceną ustalaną w realiach rynkowych. Reasumując, stosunek prawny łączący skarżącą oraz podmioty korzystające z jej mienia komunalnego powstaje w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych umów. Strony tego stosunku nie mają bowiem pełnej swobody co do ustalania jego treści albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego”.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 20 marca 2013 r., sygn. I FSK 687/12, w którym uznał, iż: „pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym”.

Analogiczne podejście zaprezentował NSA w wyrokach: z dnia 19 września 2017 r., sygn. I FSK 2152/15, z dnia 2 lipca 2015 r., sygn. I FSK 821/14, z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. I FSK 1781/12 oraz z dnia 6 listopada 2014 r., sygn. I FSK 1644/13.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo, w interpretacji podatkowej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 maja 2017 r., sygn. 0115-KDIT1-1.4012.155.2017.1.BS wskazano, że: „(...) Wnioskodawca jako jednostka samorządu terytorialnego, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez Gminę opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym. Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Gmina, nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług. A zatem opłaty pobierane od przewoźników za korzystanie z przystanków autobusowych, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Stanowisko Gminy potwierdzają również inne interpretacje indywidualne:

• z dnia 23 maja 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-1.4012.202.2018.1.RH,
• z dnia 26 maja 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.73.2017.1.MW,
• z dnia 17 maja 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.12.2017.1.MJ,
• z dnia 9 maja 2017 r., sygn. 2461-IBPP3.4512.65.2017.2.AW,
• z dnia 4 maja 2017 r., sygn. 2461-IBPP3.4512.115.2017.1.ASZ,
• z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. 2461-IBPP2.4512.993.2016.1.JJ.
  
  

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że pobieranie przez Gminę Opłat za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych nie następuje w ramach wykonywania przez Gminę działalności gospodarczej w rozumieniu uptu (pobieranie Opłat nie następuje w ramach statusu podatnika VAT). Pobierane przez Gminę Opłaty za korzystanie przez Przewoźników z przystanków komunikacyjnych nie stanowią (po stronie Gminy) wynagrodzenia za wykonywanie przez Gminę jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Tym samym, Opłaty nie podlegają opodatkowaniu VAT. Z uwagi na to, że Opłaty nie podlegają opodatkowaniu VAT, do ich poboru nie będą miały zastosowania żadne przepisy z zakresu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.