2019.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-2.4012.427.2019.1.ASZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.427.2019.1.ASZ
z 9 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lipca 2019 r. (data wpływu 9 lipca 2019 r.) w zakresie uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT prowadzenia drużyn juniorskich – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT prowadzenia drużyn juniorskich;
prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich w przypadku, gdy wydatki te nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT;
prawa do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem tzw. współczynnika (proporcjonalnego rozliczenia podatku zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT) od wydatków ponoszonych w związku prowadzeniem drużyn juniorskich, w przypadku, gdy wydatki te wykazują związek jednocześnie z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca („Klub” lub „Spółka”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest klubem sportowym działającym w formie spółki akcyjnej, funkcjonującym na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1263 z późn. zm.; dalej jako „ustawa o sporcie”). Jedynym akcjonariuszem Spółki jest Miasto.

Zgodnie ze statutem, Wnioskodawca nie działa w celu osiągnięcia zysku, a w przypadku jego wypracowania jest on w całości przeznaczany na cele statutowe. Statut określa również cel funkcjonowania Spółki, jakim jest przede wszystkim prowadzenie klubu sportowego w rozumieniu przepisów ustawy o sporcie oraz budowa, zarządzanie i eksploatacja infrastruktury sportowej.

Spółka prowadzi drużyny seniorskie (zawodowe) w ramach 3 sekcji sportowych (sekcji piłki nożnej, hokeja na lodzie oraz koszykówki). Ponadto, Wnioskodawca prowadzi również drużyny juniorów (dzieci i młodzieży) w ramach młodzieżowej sekcji piłki nożnej. Dzieci i młodzież mogą uczestniczyć w zajęciach na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych przez Klub z ich przedstawicielami ustawowymi.

Drużyny seniorskie (zawodowe) uczestniczą w profesjonalnych rozgrywkach ligowych. Przykładowo, seniorska drużyna piłki nożnej uczestniczy w rozgrywkach I ligi piłki nożnej, w związku z czym wnioskodawca jest członkiem Polskiego Związku Piłki Nożnej (dalej: „PZPN”).

Jednocześnie Klub zaznacza, iż jednym z niezbędnych warunków uzyskania licencji na uczestniczenie drużyny seniorów w rozgrywkach I ligi piłki nożnej, sformułowanych w wydanym przez PZPN „Podręczniku licencyjnym dla klubów pierwszej ligi na sezon 2018/2019”, jest prowadzenie drużyn juniorskich. W konsekwencji, zgodnie z wewnętrznymi regulacjami PZPN, prowadzenie drużyn młodzieżowych warunkuje wykonywanie przez Klub działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach ligowych. Analogiczny wymóg PZPN formułował również dla uczestnictwa w rozgrywkach we wcześniejszych latach objętych wnioskiem.

W ramach prowadzonej działalności Spółka osiąga przychody, które wykazuje w deklaracjach VAT-7 jako sprzedaż opodatkowaną. Dotyczy to m.in. przychodów osiąganych ze sprzedaży biletów na mecze drużyn seniorskich, sprzedaży licencji do transmisji rozgrywek drużyn seniorskich, transferu zawodników z drużyn seniorskich do innych klubów sportowych, sprzedaży upominków klubowych i gadżetów reklamowych czy sprzedaży usług wynajmu powierzchni reklamowych.

W ramach swojej działalności Spółka może także wykonywać działalność zwolnioną z opodatkowania VAT, m.in. w zakresie refakturowania niektórych nabytych usług medycznych oraz refakturowaniu usług wynajmu lokalu mieszkalnego.

Dodatkowo, w przypadku Wnioskodawcy możliwe jest także osiąganie przychodów niepodlegających opodatkowaniu VAT, w formie dotacji kosztowych z Miasta lub darowizn wpłacanych przez osoby fizyczne lub inne spółki.

Spółka otrzymuje dotacje na drużyny profesjonalne, jak i na działania w zakresie szkolenia dzieci i młodzieży. Zgodnie z wnioskiem o przyznanie dotacji na szkolenie dzieci i młodzieży, dotacja jest udzielana na organizowanie zajęć pozalekcyjnych dla uczniów, wspieranie rozwoju sportu w mieście, popularyzowanie zdrowego i higienicznego trybu życia. W praktyce z dotacji finansowane są wydatki na szkolenie dzieci i młodzieży takie jak zajęcia szkoleniowe, udział w turniejach, meczach i treningach, zakup sprzętu sportowego, koszty organizowania zawodów sportowych.

Wydatki będące przedmiotem niniejszego wniosku

Spółka wskazuje, iż niniejszym wnioskiem obejmuje jedynie wydatki związane wyłącznie z działalnością drużyn juniorskich, takie jak przykładowo zakup sprzętu sportowego czy też wody mineralnej dla zawodników młodzieżowej sekcji piłki nożnej. Co istotne, niniejszy wniosek odnosi się jedynie do wydatków ponoszonych w ww. zakresie od dnia 1 stycznia 2016 r.

Warto wskazać, że wyłącznie gospodarczy charakter działalności polegającej na prowadzeniu drużyn seniorskich został potwierdzony w wydanej na rzecz Klubu interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 lipca 2018 r. sygn. 0112-KDIL1-1.4012.321.2018.2.MJ.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy działalność Klubu w zakresie prowadzenia drużyn juniorskich stanowi w całości działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT?
Czy Klub ma pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich (w przypadku, gdy wydatki te nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT)?
Czy Klub ma prawo do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem tzw. współczynnika (proporcjonalnego rozliczenia podatku zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT) od wydatków ponoszonych w związku prowadzeniem drużyn juniorskich, w przypadku, gdy wydatki te wykazują związek jednocześnie z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Działalność Klubu w zakresie prowadzenia drużyn juniorskich stanowi w całości działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.
Klub ma pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich (w przypadku, gdy wydatki te nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT).
Klub ma prawo do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem tzw. współczynnika (proporcjonalnego rozliczenia podatku zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT) od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich, w przypadku, gdy wydatki te wykazują związek jednocześnie z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej.

Uzasadnienie stanowiska Klubu

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1

Status podatnika VAT został uregulowany w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei w świetle ust. 2 tego przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarczą na tle przepisów ustawy o VAT charakteryzują zatem następujące cechy.

Ciągłość – zaangażowanie zasobów materialnych lub niematerialnych w działalność powinno być stałe, przy czym stałość oznacza długotrwałe wykorzystywania zasobów, a nie jednorazowe, czy incydentalne. Ciągłość oznacza także pewnego rodzaju powtarzalność działalności.
Samodzielność – ryzyko cywilnoprawne i ekonomiczne powinno spoczywać bezpośrednio na prowadzącym tę działalność, z wszelkimi tego skutkami. Prowadzący działalność powinien być więc podmiotem niezależnym.
Cel zarobkowy - działalność powinna być wykonywana odpłatnie. Świadczenie usług lub dostawa towarów nie powinny zatem następować nieodpłatnie, lecz w zamian za odpowiedni ekwiwalent (tj. świadczenie wzajemne). Zaznaczyć jednocześnie należy, że działalność odpłatna nie oznacza i nie jest tożsama z działalnością zyskowną.
Brak uzależnienia od efektów (rezultatów) – aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą, nie jest konieczne, aby przynosiła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokonuje żadnej sprzedaży. Bez znaczenia zatem pozostają efekty ekonomiczne, jak i prawne takiej działalności.

Działalność Klubu w zakresie drużyn juniorskich spełnia wszystkie powyższe warunki.

Jest to działalność ciągła i prowadzona w sposób samodzielny. Klub szkoląc dzieci i młodzież czyni to w sposób stały, systematyczny, angażując w to swoje zasoby materialne i osobowe oraz ponosząc w tym zakresie pełne ryzyko ekonomiczne i cywilnoprawne.

Szkolenie dzieci i młodzieży jest również działalnością komercyjną, gdyż:

po pierwsze, Klub musi je prowadzić by otrzymać licencję na grę drużyny seniorskiej, a w konsekwencji - aby móc osiągać w związku z tym przychody;
po drugie, juniorzy zasilają pierwszą drużynę uczestniczącą w rozgrywkach profesjonalnych (w ramach której wykonywana jest bez wątpienia działalność gospodarcza);
po trzecie, młodzi wychowankowie Klubu mogą zostać w ramach transferu „sprzedani” do innego klubu, lub też Klub może uzyskać stosowny ekwiwalent za wyszkolenie. Takie czynności podlegają opodatkowaniu VAT.

Jak widać, w przypadku Klubu prowadzenie drużyn juniorskich również może przełożyć się na zwiększenie efektywności działalności, a tym samym – zwiększenie przychodów, m.in. poprzez wspomniane już transfery zawodników czy możliwość zachęcenia potencjalnych nabywców usług marketingowych. W porównaniu do przytoczonych przykładów związek prowadzenia drużyn juniorskich z czynnościami opodatkowanymi wydaje się dodatkowo tym silniejszy, iż – jak już wskazano – działalność w tym zakresie stanowi warunek sine qua non prowadzenia działalności z zakresu uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach sportowych (co dowiedziono uprzednio powołując się na wymogi sformułowane w „Podręczniku licencyjnym dla klubów pierwszej ligi na sezon 2018/2019”), niezależnie od możliwości samoistnego wpływania na wysokość przychodów, od których odprowadzany jest podatek VAT należny.

Z kolei w kontekście kryterium rezultatu prowadzenia działalności należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 2 czerwca 2016 r. (C-263/15). Sprawa, którą rozstrzygnął TSUE dotyczyła wydatków poniesionych przez spółki handlowe o celu niezarobkowym, które wykonywały działalność gospodarczą niemającą na celu osiągnięcia zysku i które mogły wykonywać działalność gospodarczą przynoszącą dochód tylko tytułem uzupełniającym. Spółki zostały utworzone w celu realizacji, a następnie eksploatacji robót inżynieryjnych na obszarach wiejskich, a mianowicie kanalizacji do odprowadzania wody, zbiornika wodnego i zbiornika na wodę deszczową na gruntach należących do wspólników spółek. Spółki zamierzały odliczyć podatek naliczony VAT od wydatków poniesionych na zapłatę podmiotowi, który zrealizował ww. inwestycję. Dodatkowo Spółki zamierzały pobierać od zainteresowanych właścicieli gruntów opłatę z tytułu eksploatacji robót inżynieryjnych na obszarach wiejskich za czas określony ośmiu lat.

TSUE stwierdził, że: „(...) należy przypomnieć, że (...) wykorzystywanie dóbr materialnych lub niematerialnych uznaje się za mające cel zarobkowy niezależnie od tego, czy ma to na celu osiągnięcie zysku (...), toteż fakt, iż ze względu na formę prawną skarżące w postępowaniu głównym mogą prowadzić działalność gospodarczą przynoszącą dochód tylko tytułem uzupełniającym, jest nieistotny z punktu widzenia istnienia działalności gospodarczej zmierzającej do stałego osiągania dochodu. Wpływ możliwego prowadzenia działalności rozpatrywanej w postępowaniu głównym tytułem uzupełniającym na charakter gospodarczy tej działalności zależy od zbadania wszystkich okoliczności eksploatacji robót inżynieryjnych na obszarach wiejskich, aby stwierdzić, czy rzeczywiście są one wykorzystywane w sposób ciągły w celu osiągnięcia dochodu" (pkt 35 i 36 uzasadnienia). Ponadto TSUE wskazał również, że: „Stały charakter osiągania dochodu nie może zostać podważony ze względu na to, że skarżące w postępowaniu głównym mogą prowadzić działalność gospodarczą przynoszącą dochód tylko tytułem uzupełniającym” (pkt 34 uzasadnienia).

Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o VAT to przede wszystkim działalność odpłatna, przynosząca dochód, nawet jeśli dochód ten ma znaczenie uzupełniające i nie oznacza w przyszłości zysku. Wyrok ten wpisuje się zatem w charakterystykę działalności Wnioskodawcy w zakresie drużyn juniorskich. Klub inwestuje środki na szkolenie młodzieży, ale specyfika działalności sportowej jest taka, że niewielu adeptów osiąga poziom umożliwiający grę na zadowalającym profesjonalnym poziomie. Ci z młodych zawodników, w stosunku do których szkolenie przyniesie oczekiwane efekty, bądź zasilą drużynę seniorską Klubu, bądź też staną się członkami innych klubów, za co Spółka – w wykonaniu czynności opodatkowanej – otrzyma odpowiedni ekwiwalent. Ewentualne nadwyżki finansowe przeznaczane są na dalszą działalność Spółki. Jak jednak wynika z powyższego wyroku, powyższe nie niweluje Spółce statusu podatnika VAT.

W ten sposób szkolenie juniorów ściśle wpływa na możliwość uzyskania przez Klub przychodów, osiąganych w ramach realizacji czynności opodatkowanych.

Dodatkowo Klub pragnie zaznaczyć, że na jego status jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą nie wywiera wpływu możliwość otrzymywania przychodów nieopodatkowanych VAT. Należy zaznaczyć, iż w przypadku ich otrzymywania Spółka nie wykonuje żadnych czynności (w szczególności nie świadczy usług i nie dokonuje dostaw towarów) związanych bezpośrednio z tymi przychodami ani nie ponosi żadnych wydatków, żeby je otrzymać.

Ponadto, nawet jeśli uznać iż w pewnym zakresie Klub wykonuje zadania własne gminy, to należy podkreślić iż wykonywanie tych zadań nie oznacza automatycznie, iż działalność Spółki w tym zakresie odbywa się w reżimie publicznoprawnym. Zadania własne gminy mogą być bowiem wykonywane również w ramach działalności gospodarczej. Przykładowo, jednostka samorządu terytorialnego może prowadzić zadania własne gminy w ramach doprowadzania wody i odprowadzania ścieków za pośrednictwem spółki komunalnej. Działalność taka jest działalnością gospodarczą, zasadniczo podlegającą opodatkowaniu VAT. W konsekwencji, również szkolenie dzieci i młodzieży może odbywać się w ramach działalności gospodarczej (na co wskazują powyżej przytoczone argumenty).

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2

Uwagi ogólne

Uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego zostało uregulowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 tej ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

nabywca towarów lub usług jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 (tj. prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą),
nabywane towary lub usługi są wykorzystywane przez tego podatnika do wykonywania czynności efektywnie opodatkowanych VAT.

Jednocześnie, jak podkreśla się w doktrynie oraz utrwalonym orzecznictwie, związek pomiędzy zakupami towarów i usług a czynnościami opodatkowanymi może mieć dwojaki charakter:

bezpośredni (zakupione dobra powinny być składnikiem kosztowym czynności opodatkowanych),
pośredni (zakupione towary i usługi powinny stanowić koszt ogólny działalności gospodarczej podatnika).

Zdaniem Klubu wszystkie ponoszone przez niego wydatki, w tym również wydatki na działalność drużyn juniorskich wykazują związek bezpośredni lub pośredni z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Ich poniesienie jest bowiem niezbędne by wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Bezpośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych

Czynnościami opodatkowanymi VAT-em, które Klub wykonuje również w zakresie drużyn juniorskich jest np. transfer (odpłatny) do innego klubu piłkarskiego, czy też uzyskanie ekwiwalentu za jego wyszkolenie w przypadku odejścia zawodnika pozostającego bez kontraktu. Klub może również włączyć juniora do drużyny seniorów, by ten brał udział w rozgrywkach profesjonalnych, a zatem uczestniczył w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Tym samym, zdaniem Klubu przynajmniej część wydatków związanych z działalnością drużyn juniorskich może przejawiać bezpośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Pośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Związek pośredni występuje przede wszystkim w stosunku do wydatków ponoszonych na szkolenie juniorów. Wskazać należy, iż ponoszenie przedmiotowych wydatków powinno przejawiać się w lepszym wyszkoleniu piłkarzy, a co za tym idzie:

większym zainteresowaniem ze strony potencjalnych nabywców usług marketingowych i reklamowych - im lepsze wyniki osiąga Klub, tym bardziej zyskuje na popularności, a zatem tym większa jest jego atrakcyjność i wartość reklamowa,
zwiększeniem popularności Klubu wśród kibiców, co może przełożyć się na lepszą sprzedaż biletów na mecze.

Powyższe przykłady wskazują, iż ponoszenie wydatków związanych na drużynę juniorską jest konieczne zarówno ze względu na obowiązujące Klub regulacje (uzależniające możliwość uzyskania licencji od prowadzenia szkolenia młodzieży), jak również ze względów faktycznych wiąże się z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Przykładowo, wskazać należy, iż skoro wydatki związane z pozyskaniem zawodnika wyszkolonego przez inny Klub (w ramach np. transferu) bez wątpliwości uważane są za ponoszone w ramach działalności gospodarczej, nie ma żadnych powodów, by inaczej traktować wydatki ponoszone w celu wyszkolenia przyszłych zawodników I drużyny we własnym zakresie. Podkreślić należy, iż tego typu szkolenie – ze względu na specyfikę sportu, musi rozpocząć się na odpowiednio wczesnym etapie, a zatem wymaga prowadzenia szkolenia wśród dzieci i młodzieży. Tylko w ten sposób Klub może zapewnić odpowiednie zaplecze osobowe dla prowadzonej drużyny seniorów, uczestniczącej w profesjonalnych rozgrywkach. Co więcej, wyszkolenie zawodnika we własnym zakresie może przełożyć się na uzyskiwanie przychodów nawet w większym stopniu aniżeli pozyskiwanie zawodnika z innego klubu – poza względami czysto sportowymi, zawodnik-junior zasilający I drużynę może dodatkowo przejawiać większą więź z Klubem, co przekładać się może na zwiększoną motywację i osiągnięcie jeszcze lepszych wyników.

Klub pragnie dodatkowo podkreślić, iż sam pośredni związek z działalnością gospodarczą jest uznawany za wystarczający dla zaktualizowania się prawa do odliczenia w ugruntowanym orzecznictwie TSUE oraz polskich sądów administracyjnych.

Przykładowo w wyroku w sprawie Midland Bank z 8 czerwca 2000 r. (C-98/98) w odniesieniu do nabywanych prawniczych Trybunał stwierdził, że (ustęp 31 wyroku): „(...) w przeciwieństwie do tego, co twierdzi Midland, nie istnieje bezpośredni związek w znaczeniu przedstawionym w wyroku w sprawie BLP (...) pomiędzy transakcjami sprzedażowymi a usługami użytymi przez podatnika jako konsekwencja i następstwo wspomnianych transakcji. Pomimo, że poniesione wydatki w celu nabycia wspomnianych usług są konsekwencją transakcji sprzedażowych, faktem pozostaje, że wydatki te nie są zasadniczo składnikiem kosztowym transakcji sprzedażowych (...). Takie usługi nie mają zatem bezpośredniego związku z czynnościami sprzedażowymi. Z drugiej strony, koszty tych usług są częścią ogólnych kosztów podatnika a zatem, jako takie, stanowią składniki kosztowe sprzedawanych produktów przedsiębiorstwa. Takie usługi zatem posiadają bezpośrednio związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością; dlatego też prawo do odliczenia VAT, zgodnie z art. 17 ust. 5 (przepis dotyczący rozliczania proporcją - przyp. Wnioskodawcy), od takich usług przysługuje w części.”

Pogląd ten Trybunał potwierdził w innych wyrokach – w tym m.in. w wyroku z 27 września 2001 r. w sprawie Cibo Participations SA (C-16/00). Trybunał stwierdził w tym wyroku, że „koszty poniesione na te usługi [ogólne usługi doradcze – przyp. Wnioskodawcy] są częścią kosztów ogólnych i, jako takie, są kosztowymi składnikami produktu przedsiębiorca. Dlatego też takie usługi zasadniczo posiadają bezpośredni związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością” (ustęp 33 wyroku).

Podobne stanowisko zajmują polskie sądy administracyjne – przykładowo, NSA w wyroku z dnia 27 sierpnia 2018 r., sygn. I FSK 1632/15 stwierdził, iż „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej prawo do odliczenia podatku zostaje również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku, a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, ale tylko wówczas gdy koszty nabytych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika. (...) Jeżeli zatem usługi i związane z nimi wydatki poniesiono w związku z działalnością opodatkowaną, to mimo ich ogólnego charakteru, podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.”

Dodatkowo Wnioskodawca zaznacza, iż w jego ocenie na zakres prawa do odliczenia (podobnie jak na sam status podatnika VAT) nie wywiera wpływu możliwość osiągania przychodów traktowanych jako niepodlegające opodatkowaniu VAT. W tym zakresie Klub raz jeszcze podkreśla, iż nie ponosi wydatków, których bezpośrednim celem byłoby uzyskanie tego typu przychodów, a zatem ponoszone przez Spółkę wydatki na działalność drużyn juniorskich mogą być powiązane, w ocenie Spółki, jedynie z działalnością gospodarczą, co uprawnia do odliczenia podatku VAT.

Reasumując, zdaniem Klubowi przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z działalnością drużyn juniorskich (w przypadku, gdy wydatki nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT).

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 3

Jednocześnie Spółka podkreśla, iż niewykluczone są sytuacje, w których poszczególne wydatki ponoszone w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich mogą wykazywać również związek z realizowanymi przez Klub w ramach działalności gospodarczej czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej.

W takich przypadkach zdaniem Klubu zastosowanie znajdzie art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Tym samym, Spółka zobowiązana będzie do zastosowania proporcji odliczenia ustalonej jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo

Reasumując, w przypadku wydatków dotyczących działalności drużyn juniorskich, a związanych jednocześnie z wykonywanymi w tym zakresie czynnościami opodatkowanymi oraz zwolnionymi z VAT, w przypadku braku możliwości dokonania alokacji bezpośredniej Klubowi przysługuje częściowe prawo do odliczenia podatku VAT, w oparciu o współczynnik skalkulowany zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Wyjaśnić ponadto należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT prowadzenia drużyn juniorskich

Z opisu sprawy, wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest klubem sportowym działającym w formie spółki akcyjnej, funkcjonującym na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie.

Wnioskodawca prowadzi drużyny seniorskie (zawodowe) w ramach 3 sekcji sportowych (sekcji piłki nożnej, hokeja na lodzie oraz koszykówki). Ponadto, Wnioskodawca prowadzi również drużyny juniorów (dzieci i młodzieży) w ramach młodzieżowej sekcji piłki nożnej. Dzieci i młodzież mogą uczestniczyć w zajęciach na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych przez Klub z ich przedstawicielami ustawowymi.

Drużyny seniorskie (zawodowe) uczestniczą w profesjonalnych rozgrywkach ligowych.

Jednocześnie jednym z niezbędnych warunków uzyskania licencji na uczestniczenie drużyny seniorów w rozgrywkach I ligi piłki nożnej jest prowadzenie drużyn juniorskich. W konsekwencji, zgodnie z wewnętrznymi regulacjami PZPN, prowadzenie drużyn młodzieżowych warunkuje wykonywanie przez Klub działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach ligowych.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca osiąga przychody, które wykazuje w deklaracjach VAT-7 jako sprzedaż opodatkowaną. Dotyczy to m.in. przychodów osiąganych ze sprzedaży biletów na mecze drużyn seniorskich, sprzedaży licencji do transmisji rozgrywek drużyn seniorskich, transferu zawodników z drużyn seniorskich do innych klubów sportowych, sprzedaży upominków klubowych i gadżetów reklamowych czy sprzedaży usług wynajmu powierzchni reklamowych.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca może także wykonywać działalność zwolnioną z opodatkowania VAT, m.in. w zakresie refakturowania niektórych nabytych usług medycznych oraz refakturowaniu usług wynajmu lokalu mieszkalnego.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest uznanie za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT prowadzenia drużyn juniorskich.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (t.j. Dz. U. z 2019, poz. 1468, z późn zm.) sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego.

Z kolei zgodnie z art. 27 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, tworzenie warunków, w tym organizacyjnych, sprzyjających rozwojowi sportu stanowi zadanie własne jednostek samorządu terytorialnego. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może określić, w drodze uchwały, warunki i tryb finansowania zadania własnego, o którym mowa w ust. 1, wskazując w uchwale cel publiczny z zakresu sportu, który jednostka ta zamierza osiągnąć.

W myśl art. 28 ust. 1 ww. ustawy, klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały, o której mowa w art. 27 ust. 2, z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869) w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku.

Stosownie do art. 28 ust. 2 ww. ustawy, dotacja, o której mowa w ust. 1, ma służyć realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 27 ust. 2, i może być przeznaczona w szczególności na:

realizację programów szkolenia sportowego,
zakup sprzętu sportowego,
pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,
pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,
sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej

-jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w kontekście przytoczonych przepisów, należy wskazać, że z opisu sprawy wynika, że w przypadku Wnioskodawcy możliwe jest osiąganie przychodów niepodlegających opodatkowaniu VAT w formie dotacji kosztowych z Miasta lub darowizn wpłacanych przez osoby fizyczne lub inne spółki. Dotacje przeznaczone są na rozwój sportu i kultury fizycznej dzieci i młodzieży (na zajęcia szkoleniowe, udział w turniejach, meczach i treningach, zakup sprzętu sportowego, koszty organizowania zawodów sportowych).

Opis sprawy wskazuje, że szkolenie dzieci i młodzieży jest odrębnym obszarem działalności Wnioskodawcy od rozgrywek prowadzonych w ramach ligi profesjonalnej z którą związana jest działalność opodatkowana. Szkolenie dzieci i młodzieży nie ma charakteru komercyjnego, działania te nie są nastawione na osiągnięcie zysku. Dzięki otrzymanym środkom finansowym Wnioskodawca szkoli dzieci i młodzież, organizuje zajęcia pozalekcyjne dla uczniów, wspiera rozwój sportu w mieście, popularyzuje zdrowy i higieniczny tryb życia.

Charakter otrzymywanych środków finansowych na działalność w zakresie prowadzenia drużyn juniorskich (warto przypomnieć, że są to środki przeznaczone na zajęcia szkoleniowe, udział w turniejach, meczach i treningach, zakup sprzętu sportowego, koszty organizowania zawodów sportowych) wskazuje, że mają one charakter nieekwiwalentny. Są one otrzymywane w celu realizacji zadań zarówno klubu sportowego jak i jednostki samorządu terytorialnego w rozumieniu ustawy o sporcie, a nie w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Dokonując oceny opisanych we wniosku okoliczności, należy wskazać, że środki przeznaczone są na rozwój sportu i kultury fizycznej dzieci i młodzieży dla zawodników młodzieżowej sekcji piłki nożnej w szerokim zakresie nie mają bezpośredniego związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wnioskodawca realizuje za pomocą tych środków zadania własne Miasta w zakresie kultury fizycznej i sportu.

Zatem Wnioskodawca, realizując cele statutowe przez propagowanie sportu i kultury fizycznej – nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej, a tym samym nie działa w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W zakresie prowadzenia drużyn juniorskich Wnioskodawca realizuje misję publiczną w zakresie kultury fizycznej i sportu.

Wnioskodawca podnosi, że szkolenie dzieci i młodzieży jest również działalnością komercyjną, gdyż juniorzy zasilają pierwszą drużynę uczestniczącą w rozgrywkach profesjonalnych (w ramach której wykonywana jest działalność gospodarcza). Młodzi wychowankowie Klubu mogą również zostać w ramach transferu „sprzedani” do innego klubu, za co Wnioskodawca może uzyskać stosowny ekwiwalent. Dotyczy, to jednak jak wskazał Wnioskodawca tylko tych zawodników, w stosunku do których szkolenie przyniesie oczekiwane efekty. Klub inwestuje środki szkoleniowe młodzieży, ale specyfika działalności sportowej jest taka, że jak twierdzi sam Wnioskodawca niewielu adeptów osiąga poziom umożliwiający grę na zadowalającym profesjonalnym poziomie.

Zatem odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, należy jednak wskazać, że uczestnictwo w szkoleniach dzieci i młodzież nie musi skutkować w przyszłości zasileniem nimi pierwszej drużyny uczestniczącej w profesjonalnych rozgrywkach. Zawodnik w przyszłości nie musi zostać „sprzedany” do innego klubu, Klub może, lecz nie musi uzyskać stosownego ekwiwalentu za wyszkolenie zawodnika.

Tym samym brak jest bezpośredniego związku wydatków ponoszonych na prowadzenie drużyn juniorskich z opodatkowaną działalnością gospodarczą Klubu. Pomimo, że Wnioskodawca wykazuje pewien związek prowadzenia drużyn juniorskich z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, Organ stwierdza że związek ten jest niepewny, zbyt odległy i mało uchwytny, aby mógł przesądzać o zaliczeniu prowadzenia drużyn juniorskich do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zatem w świetle ww. norm prawa podatkowego należy wskazać, że Klub realizując cele statutowe przez prowadzenie drużyn juniorskich, propaguje sport i kulturę fizyczną wśród dzieci i młodzieży. Nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej, a tym samym nie działa w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca w zakresie prowadzenia drużyn juniorskich, prowadzi działalność inną niż gospodarcza, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy ma pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich (w przypadku, gdy wydatki te nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT).

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Jak wykazano w niniejszej interpretacji, Wnioskodawca w zakresie prowadzenia drużyn juniorskich, prowadzi działalność inną niż gospodarcza, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem, Wnioskodawca nie ma możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług dokonywanych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich (w przypadku, gdy wydatki te nie wiążą się również z wykonywanymi w ramach ww. działalności czynnościami zwolnionymi z opodatkowania VAT), gdyż zakupy te nie będą służyły Wnioskodawcy bezpośrednio do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy budzi prawo do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem tzw. współczynnika (proporcjonalnego rozliczenia podatku zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT) od wydatków ponoszonych w związku prowadzeniem drużyn juniorskich, w przypadku, gdy wydatki te wykazują związek jednocześnie z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej.

Generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego wynikającą z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ustawodawca uzupełnił regulacjami zawartymi w art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to na mocy art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Dotyczą zatem czynności podlegających opodatkowaniu (opodatkowanych i zwolnionych). Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy. W świetle powyższego należy stwierdzić, że czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie powinny być uwzględniane w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy w odniesieniu do zakupów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do czynności niepodlegających opodatkowaniu (jak rozstrzygnięto wyżej – znajdujących się poza zakresem działalności gospodarczej) jak i do czynności zwolnionych od podatku VAT, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż zakupy towarów i usług nie są wykorzystywane do czynności generujących podatek należny.

Należy również zauważyć, że na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”.

Przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy towary i usługi są wykorzystywane do działalności gospodarczej (czynności opodatkowane podatkiem VAT i zwolnione od podatku) oraz do czynności znajdujących się spoza zakresem działalności gospodarczej podatnika.

Zatem, w świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem tzw. współczynnika (proporcjonalnego rozliczenia podatku zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT) od wydatków ponoszonych w związku z prowadzeniem drużyn juniorskich, w przypadku, gdy wydatki te wykazują związek jednocześnie z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi z opodatkowania VAT, przy braku możliwości dokonania w tym zakresie alokacji bezpośredniej, jest nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, jak również w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będących przedmiotem pytań Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego lub w stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin