2019.10.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.451.2019.1.SG
z 28 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 27 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A, B i C, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A, B i C, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „UPDOP”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka do połowy roku 2017 prowadziła działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu pozostałych towarów na rzecz Grupy Kapitałowej. W tej chwili Spółka nie prowadzi już działalności magazynowej.

Przed Spółką, działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu towarów na rzecz Grupy Kapitałowej prowadził inny podmiot, niepowiązany kapitałowo, gospodarczo, czy osobowo ze Spółką (Poprzedni pracodawca). Podmiot ten jednak został postawiony w 2015 r. w stan likwidacji. Z uwagi na istotność wskazanej działalności gospodarczej dla Grupy Kapitałowej jako działalności pomocniczej do głównej działalności produkcyjnej Spółka podjęła taką działalność z wykorzystaniem tego samego majątku, zatrudniając także niektórych pracowników Poprzedniego pracodawcy. Spółka nie dokonała przy tym żadnej transakcji z Poprzednim pracodawcą, w szczególności nie nabyła jego przedsiębiorstwa, czy zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa.

Niemniej jednak, Wnioskodawca został uznany w postępowaniu sądowym za następcę prawnego zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy. W 2015 r. Poprzedni pracodawca złożył bowiem trzem pracownikom (A, B i C) oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, jako przyczynę wskazując likwidację pracodawcy.

Pracownik A wniósł powództwo do Sądu Rejonowego (…) (dalej: „Sąd”) o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wskazując, że wypowiedzenie to narusza przepisy prawa pracy. Dodatkowo Pracownik A wskazał, że przy przyjęciu hipotetycznej likwidacji pracodawcy, jego zadania z pewnością przejmie inny podmiot należący do Grupy Kapitałowej w związku z czym doszłoby do transferu pracowników w rozumieniu art. 231 KP. W konsekwencji w trakcie postępowania przed Sądem pracownik A wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej Wnioskodawcy jako faktycznego następcę prawnego Poprzedniego pracodawcy.

Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego stwierdził, że pracownik A na skutek przejścia części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę od 1 stycznia 2016 r. stał się pracownikiem Spółki. Z tego względu przywrócił pracownika A do pracy w Spółce na stanowisku odpowiadającym zajmowanemu stanowisku u Poprzedniego pracodawcy na warunkach pracy i płacy uprzednio zajmowanych. Sąd zasądził również na rzecz pracownika A od Spółki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy po przejściu części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę w określonej kwocie.

Spółka zawarła z pracownikiem A porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę w celu polubownego zakończenia wszystkich spraw spornych pomiędzy Wnioskodawcą, a pracownikiem A w zakresie łączącej strony umowy o pracę. Na podstawie porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty określonych kwot, z tytułu:

wynagrodzenia, w tym wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem Sądu,
ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,
odprawy z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika,
dobrowolnej rekompensaty z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę.

W konsekwencji na podstawie powyższego porozumienia Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz pracownika A wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pracownik A był pracownikiem Poprzedniego pracodawcy, jak również dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy ze Spółką, takie jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawa z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika oraz rekompensata z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę.

Z uwagi na rozstrzygnięcie Sądu zapadłe w sprawie pracownika A, stwierdzające, że Spółka przejęła w sposób faktyczny część zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy, Wnioskodawca postanowił zawrzeć również z pracownikami B i C ugody, które w całości wyczerpują ich roszczenia wobec Spółki oraz Poprzedniego pracodawcy wynikające ze stosunku pracy, obejmujące wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy.

Spółka zawarła ugodę z pracownikiem B, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się wypłacić określoną kwotę z tytułu wynagrodzenia na czas gotowości do pracy ze stosunku pracy u Poprzedniego pracodawcy oraz Spółki. Skutkiem ugody było również rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem B.

Pracownik C nie został objęty stosunkiem pracy przez Spółkę. Spółka zawarła jednak ugodę z pracownikiem C, w której zobowiązała się wypłacić określoną kwotę tytułem rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy przez Poprzedniego pracodawcę.

Wszystkie ugody zawarte przez Spółkę z pracownikami B i C zostały zatwierdzone przez Sąd, stanowią zatem ugodę sądową, a ich postanowienia zostały wykonane przez Wnioskodawcę.

Poprzedni Pracodawca jest w likwidacji od września 2015 r. Spółka nie otrzymała i nie spodziewa się zwrotu żadnych kwot od Poprzedniego pracodawcy, w szczególności z uwagi na fakt, iż Spółki z Poprzednim pracodawcą nie łączyła żadna umowa cywilnoprawna dotycząca transferu pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłacone pracownikom A, B i C, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń, związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pracownicy A, B i C pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość świadczeń dodatkowych, wynikające z zawartych przez Spółkę z pracownikami porozumień lub zatwierdzonych przez Sąd ugód, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodu zostało zdefiniowane w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „UPDOP”), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe, jeśli racjonalnie oceniając wydatek ten mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia lub zachowania bądź zabezpieczenia jego źródła, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Należy uznać za utrwaloną praktykę w procesie kwalifikacji wydatku poniesionego przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów, w której możliwość takiej kwalifikacji uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przykładowo, jak wskazuje Michał Wilk w komentarzu do art. 15 UPDOP: „Ów zamiar podatnika, który z poniesieniem danego wydatku wiąże oczekiwania co do przyczynienia się tego wydatku do powstania przychodu w przyszłości, można określić jako subiektywne kryterium uznania wydatku za poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Dany wydatek spełnia przesłankę poniesienia w celu osiągnięcia przychodów, o ile uwzględniając doświadczenie praktyki gospodarczej, można powiedzieć, że choć potencjalnie możliwe jest to, że doprowadzi on do osiągnięcia przychodów. Ten aspekt oceny można określić jako kryterium obiektywne. (...) Dokonując oceny kryterium obiektywnego przesłanki poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów, należy zwrócić szczególną uwagę na ocenę całokształtu okoliczności faktycznych i charakteru prowadzonej działalności gospodarczej podatnika. (...) Każdorazowej ocenie powinna podlegać zatem definitywność poniesienia danego wydatku, a także subiektywno-obiektywna przesłanka poniesienia wydatku w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Analiza powinna obejmować całokształt okoliczności gospodarczych i faktycznych oraz potencjalną możliwość i ekonomiczne znaczenie poniesionego wydatku w zakresie doprowadzenia do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Trzeba również pamiętać o tym, że ustawodawca kładzie nacisk na cel działań podejmowanych przez podatnika, a nie ich skutek. Brak zabezpieczenia źródła przychodów mimo ponoszonych kosztów na ten cel (i nawet utrata danego źródła przychodów) nie przekreślają możliwości uznania ich za koszty uzyskania przychodów, (por. Michał Wilk (w): Krajewska Aleksandra. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, 2016).

W zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pracownicy A i B pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz dodatkowe świadczenie ze stosunku pracy w postaci rekompensaty na rzecz pracownika C, należy stwierdzić, że z uwagi na uznanie przez Sąd, że na Spółkę przeszła część zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy, na Wnioskodawcy i Poprzednim pracodawcy ciąży solidarna odpowiedzialność za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy wobec pracowników A, B i C za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy. Biorąc pod uwagę fakt, że Poprzedni pracodawca obecnie znajduje się w likwidacji, Spółka zdecydowała się zawrzeć porozumienia i ugody sądowe, w których zobowiązała się zaspokoić roszczenia pracowników A, B i C w zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy również za okres, w którym pozostawali oni pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wypłaty rekompensaty na rzecz pracownika C. Postępowanie Spółki miało na celu ograniczenie ryzyka ewentualnych dalszych roszczeń pracowników A, B i C względem Spółki i uwolnienie się od wszelkich zobowiązań ciążących na Spółce w przedmiotowym zakresie.

Odpowiedzialność Spółki za wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pracowników A, B i C za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy wynika z przepisu art. 231 § 2 KP, zgodnie z którym za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Tym samym za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy powstałe przed przejściem zakładu pracy jako całości odpowiada nowy pracodawca, a stosownie do art. 231 § 2 KP, w razie przejścia części zakładu odpowiadają solidarnie dotychczasowy i nowy pracodawca (por. Kodeks pracy. Komentarz, pod red. W. Musialskiego, Warszawa 2016, s. 68).

Należy zatem stwierdzić, że na podstawie przepisu art. 231 § 2 KP za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. W powołanym przepisie ustawodawca uregulował szczególną sytuacje dotyczącą zobowiązań ze stosunków pracy, które nie istniały w chwili przejmowania zakładu pracy przez nowego pracodawcę. Jest to wyjątek, który został zawężony do sytuacji przejęcia części zakładu pracy - wyrok SB z 25 kwietnia 2017 r., sygn. akt II PK 73/16 (por. A. Świątkowski, Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2018).

W konsekwencji w niniejszej sprawie mamy do czynienia z następstwem prawnym wynikającym z szczególnej regulacji zawartej w przepisach prawa pracy, a nie następstwem prawnym, o którym mowa w przepisie art. 93 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2018 r., poz. 800 z późn. zm., winno być: t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 900, z późn. zm., dalej: „Ordynacja podatkowa”). Jednocześnie zderzając ze sobą regulację zawartą w KP i UPDOP należy stwierdzić, że obowiązki Spółki na gruncie prawa pracy z uwagi na przejęcie zakładu pracy Poprzednika prawnego, wywołują określone skutki na gruncie UPDOP.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że celem wypłaty na rzecz pracowników A i B wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w okresie zatrudnienia u Poprzedniego pracodawcy, jak również rekompensaty pracownikowi C jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, z uwagi na zwolnienie się przez Wnioskodawcę z ciążącego na nim zobowiązania wobec pracowników A, B i C, z uwagi na uznanie przez Sąd, że na Wnioskodawcę przeszła część zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy. W konsekwencji wydatki te nie przynoszą żadnego przychodu, lecz mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie istniejących źródeł przychodów. Uwolnienie się z ciążących na Spółce zobowiązań związane jest z funkcjonowaniem Wnioskodawcy i pośrednio przyczynia się do uzyskiwania przychodów. Spółka ma obowiązek wykonać ciążące na niej zobowiązania i zwolnienie się z nich jest głównym celem zachowania się Spółki.

Tym samym mając na uwadze wcześniejsze rozważania dotyczące możliwości uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu należy stwierdzić, że wypłata przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz pracowników A i B za czas pozostawania bez pracy również za okres, w którym pozostawali oni pracownikami Poprzedniego pracodawcy, jak również rekompensata dla pracownika C zrealizuje wszystkie przesłanki przewidziane w art. 15 ust. 1 i ust. 4g UPDOP niezbędne do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., Znak: 1462-IPPB6.4510.544.2016.1.AZ, w której stwierdzono, iż zgodnie z przepisami prawa pracy wynagrodzenia zasadnicze i premie kwartalne naliczone po aporcie powinny zostać wypłacone już przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie obowiązany odprowadzić od wypłacanych środków zaliczki na PIT oraz składki na ubezpieczenie społeczne. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone kwoty wynagrodzeń brutto będą stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodu w momencie zapłaty, ponieważ Spółka będzie następcą prawnym Spółki X., a zatrudnienie pracowników będzie kontynuowane zgodnie z art. 231 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej: Kodeks pracy). Wnioskodawca uważa, że wypłata wynagrodzeń zasadniczych i premii kwartalnych, którzy przejdą do Spółki w związku z aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo iż są należne za okres, gdy wykonywali oni pracę na rzecz Spółki X., jest celowa, gdyż będzie miała pośredni wpływ na przyszłe przychody Wnioskodawcy. Konsekwentnie wydatki te będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka do połowy roku 2017 prowadziła działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu pozostałych towarów na rzecz Grupy Kapitałowej. W tej chwili Spółka nie prowadzi już działalności magazynowej. Przed Spółką, działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu towarów na rzecz Grupy Kapitałowej prowadził inny podmiot, niepowiązany kapitałowo, gospodarczo, czy osobowo ze Spółką (Poprzedni pracodawca). Podmiot ten jednak został postawiony w 2015 r. stan likwidacji. Z uwagi na istotność wskazanej działalności gospodarczej dla Grupy Kapitałowej jako działalności pomocniczej do głównej działalności produkcyjnej Spółka podjęła taką działalność z wykorzystaniem tego samego majątku, zatrudniając także niektórych pracowników Poprzedniego pracodawcy. Spółka nie dokonała przy tym żadnej transakcji z Poprzednim pracodawcą, w szczególności nie nabyła jego przedsiębiorstwa czy zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa. Niemniej jednak, Wnioskodawca został uznany w postępowaniu sądowym za następcę prawnego zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy. W 2015 r. Poprzedni pracodawca złożył bowiem trzem pracownikom (A, B i C) oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, jako przyczynę wskazując likwidację pracodawcy. Pracownik A wniósł powództwo do Sądu Rejonowego (…) (dalej: „Sąd”) o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wskazując, że wypowiedzenie to narusza przepisy prawa pracy. Dodatkowo Pracownik A wskazał, że przy przyjęciu hipotetycznej likwidacji pracodawcy, jego zadania z pewnością przejmie inny podmiot należący do Grupy Kapitałowej w związku z czym doszłoby do transferu pracowników w rozumieniu art. 231 KP. W konsekwencji w trakcie postępowania przed Sądem pracownik A wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej Wnioskodawcy jako faktycznego następcę prawnego Poprzedniego pracodawcy. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego stwierdził, że pracownik A na skutek przejścia części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę od 1 stycznia 2016 r. stał się pracownikiem Spółki. Z tego względu przywrócił pracownika A do pracy w Spółce na stanowisku odpowiadającym zajmowanemu stanowisku u Poprzedniego pracodawcy na warunkach pracy i płacy uprzednio zajmowanych. Sąd zasądził również na rzecz pracownika A od Spółki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy po przejściu części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę w określonej kwocie. Spółka zawarła z pracownikiem A porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę w celu polubownego zakończenia wszystkich spraw spornych pomiędzy Wnioskodawcą, a pracownikiem A w zakresie łączącej strony umowy o pracę. Na podstawie porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty określonych kwot, z tytułu wynagrodzenia, w tym wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem Sądu, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawy z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, dobrowolnej rekompensaty z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę. W konsekwencji na podstawie powyższego porozumienia Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz pracownika A wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pracownik A był pracownikiem Poprzedniego pracodawcy, jak również dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy ze Spółką, takie jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawa z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika oraz rekompensata z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę. Z uwagi na rozstrzygnięcie Sądu zapadłe w sprawie pracownika A, stwierdzające, że Spółka przejęła w sposób faktyczny część zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy, Wnioskodawca postanowił zawrzeć również z pracownikami B i C ugody, które w całości wyczerpują ich roszczenia wobec Spółki oraz Poprzedniego pracodawcy wynikające ze stosunku pracy, obejmujące wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy. Spółka zawarła ugodę z pracownikiem B, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się wypłacić określoną kwotę z tytułu wynagrodzenia na czas gotowości do pracy ze stosunku pracy u Poprzedniego pracodawcy oraz Spółki. Skutkiem ugody było również rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem B. Pracownik C nie został objęty stosunkiem pracy przez Spółkę. Spółka zawarła jednak ugodę z pracownikiem C, w której zobowiązała się wypłacić określoną kwotę tytułem rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy przez Poprzedniego pracodawcę. Wszystkie ugody zawarte przez Spółkę z pracownikami B i C zostały zatwierdzone przez Sąd, stanowią zatem ugodę sądową, a ich postanowienia zostały wykonane przez Wnioskodawcę. Poprzedni Pracodawca jest w likwidacji od września 2015 r. Spółka nie otrzymała i nie spodziewa się zwrotu żadnych kwot od Poprzedniego pracodawcy, w szczególności z uwagi na fakt, iż Spółki z Poprzednim pracodawcą nie łączyła żadna umowa cywilnoprawna dotycząca transferu pracowników.

Wątpliwości Spółki w zakresie będącym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A, B i C, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy.

Należy przy tym wskazać na zasadę sukcesji wynikająca z art. 93c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) zgodnie z którą, osoby prawne przejmujące lub osoby prawne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem podziału lub z dniem wydzielenia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku. Przepis powyższy stosuje się, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - także majątek osoby prawnej dzielonej, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W myśl natomiast art. 231 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm.), w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

Odnosząc się zatem do przedmiotowej sprawy, należy zauważyć, że w rozdziale 14 działu III Ordynacji podatkowej (Prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych) brak jest nawiązania do sytuacji określonej w art. 231 Kodeksu pracy. Tym samym, pomimo uznania Wnioskodawcy za następcę prawnego zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy w postępowaniu sądowym, to na gruncie przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca nie stanie się sukcesorem ww. praw i obowiązków. Zatem, koszty dotyczące wypłaty pracownikom kwot wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wypłaty dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy, dotyczą Poprzedniego pracodawcy, a nie Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków, wskazać należy, że obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego sprawy, w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy kwoty wypłacone pracownikom A, B i C, wynikające z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy mogą być uznane za wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów Wnioskodawcy. Dopiero bowiem uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów daje ewentualną podstawę do oceny, czy wydatek taki nie został zaliczony do wydatków, które kosztów uzyskania przychodów nie stanowią.

Analizując kwestię uznania wskazanych we wniosku kwot za koszt uzyskania przychodu w świetle kryteriów wynikającego z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należy zaakcentować charakter tychże wydatków.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca zawarł porozumienia z pracownikami A, B, C na podstawie których zobowiązał się do wypłaty na rzecz pracownika A i B wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wypłaty dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy, a na rzecz pracownika C zobowiązał się do wypłaty rekompensaty za rozwiązanie stosunku z Poprzednim pracodawcą. Zawarcie przedmiotowych porozumień było poprzedzone wydaniem niekorzystnego dla Wnioskodawcy wyroku, w którym sąd orzekł, że pracownik A na skutek przejścia części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę od 1 stycznia 2016 r. stał się pracownikiem Spółki i z tego względu przywrócił pracownika A do pracy w Spółce na stanowisku odpowiadającym zajmowanemu stanowisku u Poprzedniego pracodawcy na warunkach pracy i płacy uprzednio zajmowanych oraz zasądził na rzecz pracownika A od Spółki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy po przejściu części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę w określonej kwocie. W celu zabezpieczenia się przed ewentualnymi dodatkowymi roszczeniami Wnioskodawca postanowił zawrzeć z pracownikiem A przywróconym do pracy na skutek orzeczenia Sądu porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę w celu polubownego zakończenia wszystkich spraw spornych pomiędzy Wnioskodawcą, a pracownikiem A w zakresie łączącej strony umowy o pracę. Ponadto Wnioskodawca postanowił zawrzeć również z pracownikami B i C ugody, które w całości wyczerpują ich roszczenia wobec Poprzedniego pracodawcy wynikające ze stosunku pracy, obejmujące wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy. Spółka zawarła ugodę z pracownikiem B, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się wypłacić określoną kwotę z tytułu wynagrodzenia na czas gotowości do pracy ze stosunku pracy u Poprzedniego pracodawcy. Skutkiem ugody było również rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem B. Pracownikowi C, który nie został objęty stosunkiem pracy przez Spółkę na podstawie zawartej ugody Wnioskodawca zobowiązał się wypłacić określoną kwotę tytułem rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy przez Poprzedniego pracodawcę.

Wszystkie ugody zawarte przez Spółkę z pracownikami B i C zostały zatwierdzone przez Sąd, a ich postanowienia zostały wykonane przez Wnioskodawcę.

W analizowanej sprawie trudno wykazać, że przedmiotowe wydatki dotyczące kwot wypłaconych pracownikom A, B i C wynikające z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń, związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy, tj. że Wnioskodawca ponosząc ten wydatek, mógł oczekiwać zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Celem poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na rzecz pracownika A, B i C jest zwolnienie Wnioskodawcy z zobowiązania wynikającego z wyroku Sądu i zawartych ugód oraz porozumień, nie oznacza to jednak, że poniesienie przez Wnioskodawcę ww. wydatków dotyczących innego podmiotu ma związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Ponadto argument, że wydatki na rzecz pracowników Poprzedniego pracodawcy zostały poniesione w celu uzyskania przychodów oraz odgrywają rolę w zabezpieczeniu i zachowaniu źródła przychodów w jego działalności jest gołosłowny, bowiem nie sposób nie zauważyć, że w odróżnieniu od pracowników, byli pracownicy Poprzedniego pracodawcy nie są związani w jakimkolwiek stopniu, w tym pośrednim, z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami, czy też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów Wnioskodawcy.

W konsekwencji oznacza to, że Wnioskodawca poniósł ww. wydatki dotyczące pracowników Poprzedniego pracodawcy, które w żaden sposób nie przyczynią się do powstania po jego stronie przychodu, czy zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, a tym samym wydatek nie został poniesiony w celu, który stanowi warunek uznania go za koszty podatkowe w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jako nie spełniający kryterium celowości, o którym mowa ww. tym przepisie, a zatem nie może on stanowić kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A, B i C, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Poprzedniego pracodawcy oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądowego należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zauważyć również należy, iż postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, Organ podatkowy nie ma obowiązku w wydawanych interpretacjach indywidualnych dokonywać oceny prawnej oraz analizy powołanych przez stronę wyroków Sądów czy też pism wydanych dla podmiotów innych niż strona.

Co istotne wskazane wyżej rozstrzygnięcie wydane zostało na gruncie odmiennego zdarzenia przyszłego, niż będące przedmiotem niniejszego wniosku ORD-IN.

Ponadto nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym pytaniem Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin