Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.327.2019.2.ANK
z 31 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałych w postaci poszczególnych składników geotermii Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia nieumorzonej (nie/amortyzowanej) części tych środków bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałych w postaci poszczególnych składników geotermii Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia nieumorzonej (nie/amortyzowanej) części tych środków bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.327.2019.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prowadzi działalność gospodarczą w zakresie odprowadzania i oczyszczania ścieków, robót związanych z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych, transportu lądowego, w tym pasażerskiego, wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, jak i na zlecenie, działalności usługowej związanej z zagospodarowaniem terenów zieleni, sprzątania, działalności pomocniczej związanej z utrzymywaniem porządku w budynkach, a także jako zakład górniczy eksploatuje otwór geotermalny i sprzedaje wyprodukowaną energię cieplną. Z tegoż tytułu jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka jest właścicielem geotermii, w skład której wchodzą:

1. Geotermia (…) (Zakład Górniczy) tj.: otwory geotermalne GT-1 i GT-2, rurociąg tłoczny łączący otwory GT-1 i GT-2, geotermalne instalacje ciepłownicze;
2. instalacji geotermalnej;
3. placu i drogi przy otworach geotermalnych;
4. ogrodzenia otworów geotermalnych.
   
   

Wszystkie elementy wchodzące w skład geotermii są trwale związane z gruntem. Geotermia została w całości wytworzona przez Spółkę. Konstatacji wymaga okoliczność, iż ok. 10 lat temu Spółka zleciła wykonanie odwiertów w celu poszukiwania źródeł geotermalnych, które wykazały istnienie jej dużej ilości. Przewidywano, iż w ciągu godziny możliwe będzie wydobycie ok. 200 m3 solankowej wody o temperaturze 52 stopni Celsjusza. W treści koncesji organ koncesyjny wskazał godzinowe wydobycie na poziomie 150 m3 na jedną godzinę. Odwierty zostały wykonane z myślą o przyszłej produkcji energii dla ogrzewania basenów zewnętrznych, boiska sportowego oraz kompleksu dydaktyczno-sportowego. Sprzedaż energii cieplnej, po próbach technologicznych, rozpoczęto w 2015 roku. W planach był rozwój tej dziedziny działalności gospodarczej. W toku eksploatacji źródła w 2017 roku doszło jednak do drastycznego spadku poziomu wody w odwiercie. Możliwe było pompowanie jedynie ok. 13-15 m3 wody na godzinę, której temperatura osiągała 42 stopnie Celsjusza. Wnioskodawca wskazuje że wedle założeń projektowych i badawczych próbnych odwiertów zakładano, że wydajność odwiertu będzie wynosiła 200 m3/h, zaś temperatura źródła wody będzie wynosiła 52 stopnie Celsjusza. Prowadzone obserwacje pozwoliły ustalić, iż poziom wody w odwiercie wzrasta, jednakże bardzo wolno, co wykluczyło możliwość korzystania ze źródeł geotermalnych w celach zarobkowych. Wyjaśnienia przyczyn tejże sytuacji Spółka szukała u specjalistów, którzy stwierdzili, iż wykonując pierwsze odwierty najprawdopodobniej natrafiono na rodzaj zamkniętego zbiornika wodnego, którego zasoby, w miarę eksploatacji, ulegały systematycznemu zmniejszeniu. Wobec powyższego, z uwagi na fakt, iż w otworze geotermalnym GT-1 zaobserwowano wyraźne obniżenie się zwierciadła dynamicznego wody, zgodnie z zaleceniami Urzędu Górniczego podjęto decyzję o czasowym wyłączeniu z użytkowania wspomnianej inwestycji. Tym samym geotermia na chwilę obecną jest nierentowna i generuje znaczne straty w Spółce oraz nie produkuje ciepła. Jest wysoce prawdopodobnym, że nie będzie możliwe wykorzystanie źródła energii geotermalnej w przyszłości, gdyż poziom wody nie wzrasta i z uwagi na rodzaj zdarzenia o charakterze siły wyższej, już nigdy nie będzie możliwe wykorzystanie geotermii jako źródła energii cieplnej z istniejących odwiertów.

Z tytułu budowy Geotermii poniesiono liczne wydatki związane z dokonanymi odwiertami, instalacją linii przemysłowej, które można określić na łączną kwotę (…).

Spółka zakwalifikowała Geotermię jako środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), ujęła Geotermię w ewidencji oraz dokonywała odpisów amortyzacyjnych od ww. środka trwałego. Wartość przedmiotowego środka trwałego przekracza (…) zł netto.

Na dzień 31 grudnia 2018 roku wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu łącznie kwotę (…) złotych. Odpisy amortyzacyjne wynosiły odpowiednio:

1. w 2015 roku kwotę: (…) zł;
2. w 2016 roku kwotę: (…) zł;
3. w 2017 roku kwotę: (…) zł;
4. w 2018 roku kwotę: (…) zł.
   
   

Na dzień 31 grudnia 2018 roku wartość środka trwałego Geotermii po dokonaniu odpisów amortyzacyjnych wynosiła (…) zł.

Na dzień 1 stycznia 2015 roku wartość środka trwałego Geotermii przed rozpoczęciem dokonaniu amortyzacji wynosiła (…) zł.

Spółka dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych na wytworzenie geotermii na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatków od towarów i usług, ponieważ wykorzystuje geotermię do sprzedaży energii cieplnej, która jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Wobec powyższego, z uzasadnionych względów finansowych i technologicznych Spółka planuje przeprowadzić likwidację geotermii jako środka trwałego. Nadmienić należy, iż likwidacja zostanie przeprowadzona z funduszu likwidacji zakładu górniczego, ze zgromadzonych na nim środków. Jak wynika bowiem z art. 128 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze, przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na działalność, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2-4, tworzy fundusz likwidacji zakładu górniczego, zwany dalej „funduszem”, oraz gromadzi na nim środki. Tym samym, w zakresie likwidacji geotermii, Spółka podlegać będzie rygorem przewidzianym w w/w ustawie.

Spółka nie wyklucza przy tym, iż w zależności od pojawienia się takiej możliwości, poszczególne składniki środka trwałego mogą zostać w przyszłości sprzedane lub zezłomowane, choć uzyskana w wyniku podjęcia tychże czynności kwota będzie znikoma, z uwagi na aktualne zużycie. Podkreślenia wymaga także okoliczność, iż dokonanie sprzedaży poszczególnych elementów tj. pompy czy silników może być utrudnione, a nawet niemożliwe, biorąc pod uwagę okoliczność, iż brak jest na rynku potencjalnego kupującego, który byłby zainteresowany nabyciem takich elementów. Nadto, zamknięcie środka trwałego w postaci odwiertu geotermalnego polega na wykonaniu prac zgodnie z projektem budowlanym - najczęściej przez zabezpieczenie odwiertu poprzez jego zabetonowanie.

Obecnie Spółka powzięła wątpliwości w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej (niezamortyzowanej) części tych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałych w postaci poszczególnych składników geotermii Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia nieumorzonej (nie/amortyzowanej) części tych środków bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy. W myśl wskazanych przepisów, aby uznać wydatek za koszt w rachunku podatkowym, musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu i nie może to być koszt wymieniony w katalogu negatywnym, tj. ustawowym katalogu wydatków nie uznawanych za koszt podatkowy. Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie tzn. uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesione wydatki miały lub mogły mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien zatem wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. Niezamortyzowaną część zlikwidowanych środków trwałych podatnik może pod pewnymi warunkami zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o CIT (art. 16 ust 1 pkt 1 podpunkt 6) wyłączają możliwość uznania za koszt podatkowy zlikwidowanego środka trwałego, jeżeli są spełnione łącznie dwie przesłanki:

1. likwidacji podlega środek trwały niezamortyzowany (przepis brzmi strat w środkach trwałych w wyniku likwidacji)
2. likwidacja jest związana ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, i na skutek zmiany rodzaju działalności likwidowany środek trwały utracił przydatność gospodarczą.
   
   

A więc niezamortyzowana wartość środka trwałego poddanego likwidacji może być kosztem podatkowym, jeżeli likwidacja nie jest związana ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności.

Spółka nadal będzie świadczyć usługi w zakresie produkcji ciepła, ale opartego na konwencjonalnych źródłach ciepła a nie geotermii.

Przyjąć więc należy, ze spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość likwidowanego środka trwałego, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z planowaną zmianą rodzaju prowadzonej działalności przez spółkę. Wnioskodawca nie będzie podejmować na skutek likwidacji niezamortyzowanej części środka trwałego nowej działalności (działalność będzie kontynuowana zgodnie z zapisami umowy Spółki na dotychczasowych zasadach).

W interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2000 r., Znak: IPPB5/423-349/09/JC Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in.: „Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Uwzględniając zatem literalne brzmienie powołanego przepisu należy uznać, iż straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków”.

Nadto warto wskazać, dla zobrazowania struktury przychodów Spółki, że przychody Wnioskodawcy w 2015 roku wyniosły (…) zł.

Na powyższą kwotę w 2015 roku składały się przychody z następujących źródeł działalności:

1. Przychody ze sprzedaży wody wyniosły: (…) zł i stanowiły 23,45% ogółu przychodów za rok obrotowy 2015;
2. Przychody ze sprzedaży energii cieplnej wyniosły: (…) zł (w tym przychody ze sprzedaży energii geotermalnej – (…) zł) i stanowiły 5,95% ogółu przychodu spółki za rok obrotowy 2015;
3. Przychody ze sprzedaży usług wyniosły: (…) zł i stanowiły 70,41% ogółu przychodów za rok obrotowy 2015;
   
   

Dla porównania struktura przychodów za 2016 rok wyniosła (…) zł i kształtowała się w sposób następujący:

1. Przychody ze sprzedaży wody wyniosły: (…) zł i stanowiły 22,01% ogółu przychodów za rok obrotowy 2016;
2. Przychody ze sprzedaży energii cieplnej wyniosły: (…) zł (w tym przychody ze sprzedaży energii geotermalnej – (…) zł) i stanowiły 6,12% ogółu przychodu spółki za rok obrotowy 2016;
3. Przychody ze sprzedaży usług wyniosły: (…) zł i stanowiły 72,44% ogółu przychodów za rok obrotowy 2016.
   
   

Dla porównania struktura przychodów za 2017 rok wyniosła (…) zł i kształtowała się w sposób następujący:

1. Przychody ze sprzedaży wody wyniosły: (…) zł i stanowiły 24,22% ogółu przychodów za rok obrotowy 2017;
2. Przychody ze sprzedaży energii cieplnej wyniosły: (…) zł (w tym przychody ze sprzedaży energii geotermalnej – (…) zł) i stanowiły 6,32% ogółu przychodu spółki za rok obrotowy 2017;
3. Przychody ze sprzedaży usług wyniosły: (…) zł i stanowiły 70,68% ogółu przychodów za rok obrotowy 2017.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mógł zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu niezamortyzowaną część zlikwidowanego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Co do zasady, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 updop). Wydatki te mogą być jednakże odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. A contrario kosztami uzyskania przychodów co do zasady będą zatem straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, bowiem jak wynika z wniosku Geotermia utraci przydatność gospodarczą nie z powodu podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o zmianie rodzaju działalności lecz w związku z faktem, że w toku eksploatacji źródła doszło do drastycznego spadku poziomu wody w odwiercie, co spowodowało obniżenie wydajności odwiertu i w związku z tym wykluczona została możliwość korzystania ze źródeł geotermalnych w celach zarobkowych.

W świetle powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.