2018.02.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.624.2017.2.KB
z 6 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia podatku należnego w związku z wykonywanymi czynnościami dotyczącymi realizacji umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie, w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz w zakresie terminu wystawienia faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia podatku należnego w związku z wykonywanymi czynnościami dotyczącymi realizacji umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie, w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz w zakresie terminu wystawienia faktury. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dowód wpłaty brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jako podwykonawca planuje podpisać, z innym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, umowę polegającą na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie. Wynagrodzenie za przedmiot umowy określone będzie ryczałtowo w jednej kwocie.

Wykonanie powyższych robót polega na zaprojektowaniu fasad, przygotowaniu projektów wykonawczych oraz montażowych przedmiotowych fasad, zakupie niezbędnych materiałów oraz wyprodukowaniu fasad w fabryce Wnioskodawcy, a następnie przewiezieniu fasad na miejsce budowy i zainstalowaniu ich na budynku.

Na wartość prac składają się szacunkowo poniższe koszty:

materiały 54%,
prefabrykacja materiałów w zakładzie 13%,
transport 3%,
usługi montażowe na miejscu budowy 20%,
usługi projektowe/geodeta 3%,
koszty administracyjnie 7%.

Instalacja nie jest prostym montażem, wymaga specjalistycznych umiejętności polegających na montażu konstrukcji budowlanych na złożonych i skomplikowanych budynkach. Montaż jest dokonywany na zlecenie Wnioskodawcy przez firmy świadczące tego typu usługi. Przedmiotowa elewacja wykonana będzie w głównej mierze z aluminium oraz szkła.

PKWiU powyższych prac zgodnie z informacją z GUS mieści się w dwóch grupowaniach, tj. PKWiU 25.11.23.0 „Pozostałe konstrukcje i ich części: płyty, kątowniki, kształtowniki itp. z żeliwa, stali lub aluminium” oraz PKWiU 43.99.70.0 „Roboty związane z montażem i wznoszeniem konstrukcji z elementów prefabrykowanych”.

Zgodnie z projektem umowy wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy ma być płacone w miesięcznych okresach rozliczeniowych na podstawie Protokołów Zaawansowania Robót. W dalszej części umowy jest mowa, iż roboty będące przedmiotem umowy zostaną wykonane zgodnie ze sztuką budowlaną i przeznaczeniem Przedsięwzięcia Inwestycyjnego. Do przeprowadzenia prac określonych w umowie niezbędne jest pozwolenie na budowę, gdyż są to prace budowlane w rozumieniu prawa budowlanego. Wynagrodzenie za ostatni etap prac zostanie wypłacone na podstawie Protokołu Końcowego Robót. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umowy (OWU) stanowiącymi załącznik do umowy, podpisanie przez Zamawiającego któregokolwiek z Protokołów Zaawansowania Robót nie może być traktowane jako akceptacja tej części robót, albowiem Roboty mogą być przyjęte jedynie w całości i jedynie na podstawie Protokołu Końcowego Robót. Zgodnie z OWU podstawą do wystawienia faktury za okresy rozliczeniowe przez Wnioskodawcę ma być Protokół Zaawansowania Robót, a podstawą wystawienia faktury ostatecznej ma być Protokół Końcowy Robót. Protokoły Zaawansowania Robót sporządzane będą co miesiąc na koniec miesiąca. Faktury za wykonaną część robót wystawiane mają być co miesiąc na podstawie procentowego wykonania robót. OWU zawiera następujące definicje: Protokół Zaawansowania Robót – „dokument podpisany przez Zamawiającego będący podstawą do wystawienia faktury przez Podwykonawcę, stwierdzający stopień zaawansowania wykonanych przez Podwykonawcę Robót. Protokół Zaawansowania Robót nie stanowi częściowego lub całości Robót”, Protokół Końcowy Robót – „dokument potwierdzający zakończenie Robót Podwykonawcy”.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytania:

Czy Wnioskodawca będzie przenosił prawa do projektów na nabywcę (tzn. czy projekty będą przedmiotem odrębnej sprzedaży na rzecz nabywcy)?
Nie, projekt nie będzie przedmiotem oddzielnej sprzedaży na rzecz nabywcy.
Jeżeli nie, to czy Wnioskodawca wykorzysta projekty na własne potrzeby w celu wykonania przedmiotu umowy?
Tak, projekt będzie wykorzystany na potrzeby Wnioskodawcy związane z wykonaniem przedmiotu umowy, tj. na potrzeby związane z wyprodukowaniem odpowiednich konstrukcji, tj. drzwi, okien oraz fasad (tzw. Projekt wykonawczy) oraz na potrzeby związane z montażem wcześniej opisanych konstrukcji na budynku (tzw. Projekt wykonawczy). Powyższe projekty Wnioskodawca zamawia i nabywa od innej jednostki wyspecjalizowanej w tego typu usługach.
Wskazanie klasyfikacji statystycznej dla usługi przygotowania projektów wykonawczych według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – według symbolu PKWiU siedmiocyfrowego.
Kod PKWiU dla usługi projektowej to:
71.11.10.0 - Projekty i rysunki wykonywane dla celów architektonicznych
Co będzie elementem dominującym w ramach wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności dotyczących realizacji umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie, tj. dostawa towarów o symbolu PKWiU 25.11.23.0, czy świadczenie usług o symbolu PKWiU 43.99.70.0? Jakie okoliczności przesądzają o tym, że dany element świadczenia będzie miał charakter dominujący?
Dokładna struktura kosztów została opisana we wniosku w części G. Wynika z niej iż, elementem dominującym pod względem wartości (kosztu) jest wartość materiałów. Okolicznościami przesądzającymi, iż konstrukcje mają charakter dominujący jest więc ich wartość. Wartość konstrukcji w wartości całego kontraktu to ponad 67% kosztów kontraktu, gdyż tak jak opisano we wniosku ok. 54% wartości to materiały potrzebne do wyprodukowania przedmiotowych okien, drzwi i fasad, a dodatkowe 13% to koszty prefabrykacji – czyli produkcji tychże osad, drzwi i fasad. A więc pod kątem wartości elementem dominującym będzie dostawa towarów PKWiU 25.11.23.0.
Czy wszystkie wykonane czynności związane z realizacją umowy będą prowadzić do realizacji określonego celu, tj. do wykonania świadczenia głównego?
Tak, wszystkie czynności związane z realizacją umowy będą prowadzić do realizacji określonego celu, którym jest wykonanie świadczenia głównego.
Czy wszystkie wykonywane czynności zmierzające do wykonania świadczenia głównego będą ze sobą powiązane tak ściśle, że obiektywnie rzecz biorąc będą tworzyć z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić?
Tak, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie opisane czynności zmierzające do wykonania świadczenia głównego będą ze sobą tak ściśle powiązane, że obiektywnie rzecz biorąc będą ze sobą tworzyć z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić.
Czy czynności pomocnicze będą służyły do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego i czy bez nich nie będzie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej?
Tak, czynności pomocnicze będą służyć do pełnego i prawidłowego zrealizowania świadczenia głównego i bez nich nie dałoby się wykonać świadczenia (czynności) głównej.
Należy podać także symbol PKWiU dla czynności wykonywanych przez kontrahenta Wnioskodawcy na rzecz jego kontrahenta (zamawiającego) według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – według symbolu PKWiU siedmiocyfrowego.
Kontrahentem Wnioskodawcy jest Generalny Wykonawca obiektu budowlanego, świadczy na rzecz swojego kontrahenta usługi budowlane wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawca informuje, iż w podobnej sytuacji Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacjach nr 0112-KDIL1-2.4012.347.2017.2.DC z dnia 31 października 2017 r. oraz 0112-KDIL1-3.4012.335.2017.1.AP również z dnia 31 października 2017 r., a także w interpretacji 0112-KDIL1-2.4012.247.2017.1.JO z dnia 24 sierpnia 2017 r. uznał, iż wykonywane przez Wnioskodawcę świadczenia nie stanowią usługi lecz stanowią dostawę towarów z montażem. W związku z powyższym do przedmiotowych świadczeń nie znajdzie zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia lecz powinny być one opodatkowane stawką podatku tak jak dostawa towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Która spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku należnego związanego z powyżej opisanym świadczeniem?
W jakim momencie będzie powstawał obowiązek podatkowy od świadczeń będących przedmiotem umowy?
W jakim terminie Wnioskodawca jest zobowiązany wystawić faktury VAT związane z przedmiotem świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Pomimo faktu, iż GUS podał dla tego świadczenia dwa różne kody PKWiU przytoczone w opisie zdarzenia przyszłego to dla potrzeb podatku od towarów i usług z uwagi na fakt, że w umowie z kontrahentem będzie ono określone jako jedno świadczenie bez podziału kwotowego na poszczególne elementy należy to świadczenie dla potrzeb podatku od towarów i usług traktować jako jedno świadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż jest on producentem przedmiotowych fasad budynków oraz z uwagi na fakt, iż wartość materiałów jest dominującą wartością (ok. 70%) w wartości całego świadczenia, dla potrzeb podatku od towarów i usług powyższe świadczenie będzie dostawą towarów z montażem, o której mowa w art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 1 pkt 2.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”, „Trybunał”) wynika, że każda czynność powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną z perspektywy podatku VAT. Jednocześnie TSUE twierdzi, że czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zniekształcać funkcjonalności systemu podatku VAT. Należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu, jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie.

Zgodnie z powyższym, do ustalenia sposobu klasyfikacji przedmiotowych transakcji, niezbędne jest zweryfikowanie:

czy transakcje powinny być uznane za kompleksowe oraz
jeśli tak, który element świadczenia powinien być uznany za dominujący, a w rezultacie czy powinny być one uznane za dostawy towarów czy za świadczenia usług na potrzeby podatku VAT.

Jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług czy dostawa towarów (na przykład sprawa C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank z dnia 27 października 2005 r. „dalej: „Sprawa C-41/04”). Podobną tezę TSUE zaprezentował w sprawie z dnia 29 marca 2007 r., Aktiebolaget NN, nr C-111/05 (dalej: „Sprawa C-111/05”). W powołanej sprawie Trybunał również orzekł, że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta, będącego typowym klientem są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za dominujące świadczenie, podczas gdy jedno lub więcej elementów powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego. W szczególności świadczenie powinno zostać uznane za pomocnicze, gdy nie stanowi dla klienta celu samego w sobie, a jedynie środek służący do lepszego skorzystania ze świadczenia głównego.

Transakcja złożona może również być uznana za jedną transakcję wtedy, gdy wszystkie elementy, które się na nią składają, są niezbędne. Zgodnie z tym podejściem Trybunał uznał, że transakcję należy traktować jako jedną transakcję, jeżeli poszczególne elementy są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Prócz zasad ogólnych, wymienionych powyżej, można zidentyfikować kilka dodatkowych przesłanek, na podstawie których można uznać daną transakcję za świadczenie kompleksowe.

Należy wyróżnić następujące z nich:

wszystkie usługi są świadczone (lub dostawy wykonywane) przez albo na rzecz tego samego podmiotu,
za wszystkie elementy świadczenia wyznaczona jest jedna cena (ta przesłanka nie jest jednak decydująca),
istnieje związek przyczynowo skutkowy pomiędzy poszczególnymi etapami transakcji, co znaczy, że jedna wynika z drugiej – podobnie jak w przypadku dostawy i montażu towarów.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji świadczenia kompleksowego. Orzecznictwo sądów administracyjnych bazuje na europejskim, czego rezultatem są podobne wnioski. Wyroki TSUE są często cytowane przez polskie sądy, a ich tezy powszechnie przez nie akceptowane (na przykład wyroki Najwyższego Sądu Administracyjnego sygn. I FSK 165/15, I FSK 1138/14, I FSK 2134/13).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, transakcje opisane w zdarzeniu przyszłym powinny być uznane za kompleksowe.

W opinii Wnioskodawcy, stanowisko to potwierdzają następujące argumenty:

zarówno dostawy towarów, jak i świadczenia usług są wykonywane przez Wnioskodawcę lub przez jej podwykonawców (to Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność przed klientami) – argument został powołany w sprawie C-41/04,
nabywca nie jest zainteresowany zakupem tylko towarów lub tylko usług, ani zakupem ich osobno – projekty, produkcja oraz montaż są dokonywane mając na uwadze specyficzne cechy konstrukcji, a celem transakcji jest dostarczenie mu finalnego produktu, składającego się z fasady budynku mającej być zamontowaną na konkretnym budynku,
rozdzielenie dostaw towarów, które mają podlegać montażowi byłoby sztuczne, mając na uwadze finalny produkt, z ekonomicznego punktu widzenia powinny one być traktowane wspólnie,
występuje związek przyczynowo skutkowy pomiędzy poszczególnymi etapami transakcji – towary są dostarczone na miejsce montażu, by następnie być przedmiotem usług montażu,
ustalenie świadczenia głównego,
natura transakcji.

Po sklasyfikowaniu transakcji jako kompleksowej, należy ustalić który z jej elementów powinien być uznany za główny.

Na podstawie analizy przeprowadzonej poniżej, w opinii Wnioskodawcy, dostawa towarów powinna być uznana za świadczenie główne. W związku z tym, transakcje przeprowadzane przez Wnioskodawcę, jako całość stanowią dostawy towarów.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie na podstawie następujących argumentów:

a) Świadczenie pomocnicze nie zmienia istoty świadczenia głównego

Jeśli proces montażu nie zmienia natury dostarczanych towarów, to powinien być traktowany, jako świadczenie pomocnicze do dostawy towarów. Podobny argument został przywołany w Sprawie C-111/05.

Jak podano w zdarzeniu przyszłym, usługi świadczone przez Wnioskodawcę (lub jego podwykonawców) polegają jedynie na montażu dostarczanych towarów i nie mają na celu zmiany charakteru dostarczanych towarów. Może się zdarzyć, że wykonywane są prace na niektórych materiałach, jednak zasadniczo towary nie różnią się od tych przysłanych z fabryki Wnioskodawcy w celu montażu/instalacji. Towary są pierwotnie wytworzone w fabryce Wnioskodawcy z uwzględnieniem specyficznych wymagań klientów a następnie transportowane do miejsca zainstalowania.

Konsekwencją powyższego jest fakt, że usługi nie powinny być traktowane jako świadczenia dominujące.

b) Subsydiarny charakter świadczenia usług

Jak zauważył Rzecznik Generalny w swojej opinii do wyroku w Sprawie C-111/05, Dyrektywa nie dostarcza zbyt wielu wskazówek pozwalających na wyznaczenie granicy między transakcjami złożonymi, które powinny być traktowane jako „świadczenie usług”, i tymi, które stanowią „dostawę towarów”. Niemniej jednak taką wskazówką może być fakt, że „świadczenie usług” ma charakter subsydiarny w stosunku do pojęcia „dostawy towarów”.

Zgodnie z artykułem 24 Dyrektywy, „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów. Jednocześnie, zgodnie z ustawą o VAT przez świadczenie usług rozumie się świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów.

Stąd, jeżeli transakcja ma cechy zarówno dostawy towarów jak i świadczenia usług, na wstępie powinna być uważana za dostawę towarów. Następnie, jeżeli nie spełnia warunków przewidzianych dla dostawy towarów powinna być uznawana za świadczenie usług.

Powołując się na słowa Rzecznik Generalnego: „Świadczenie usług obejmuje każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu Artykułu 5 Szóstej Dyrektywy. Można z tego zatem wywnioskować, że jeżeli dana transakcja złożona może zostać zaliczona do jednej lub drugiej kategorii, ponieważ istnieje tyle samo powodów do zaliczenia jej do każdej z nich, to w takiej sytuacji należy zakwalifikować ją jako »dostawę towarów«”.

W związku z powyższym, to Wnioskodawca a nie jego klient będzie zobowiązany do rozliczenia podatku należnego związanego z opisanym we wniosku świadczeniem.

Ad. 2

Mając na uwadze stanowisko zawarte w Ad. 1 Wnioskodawca uważa, iż obowiązek podatkowy dla przedmiotowych świadczeń będzie powstawał tak jak dla dostawy towarów. Tj. płatności za wykonane prace dokonywane co 1 miesiąc ustalane na podstawie procentowego zaawansowania robót określone w „Protokołach Zaawansowania Robót” stanowić będą zaliczki w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym na podstawie art. 19a ust. 8 w ich przypadku obowiązek podatkowy powstanie z chwilą otrzymania każdej z rat/zaliczek. W tym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 19a ust. 3 gdyż zgodnie z Ad. 1 przedmiotem świadczenia będzie dostawa towarów a nie świadczenie usług.

Natomiast w zakresie Protokołu Końcowego Robót, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą podpisania protokołu odbioru prac. Dopiero bowiem gdy Wnioskodawca zamontuje dostarczany towar, a kontrahent sprawdzi i dokona jego formalnego odbioru dochodzi formalnie do przekazania prawa do rozporządzania towarem przez Wnioskodawcę na rzecz jego kontrahenta. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 przedmiotem opodatkowania jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, zgodnie natomiast z art. 19a ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje przy dostawie towarów z chwilą dokonania dostawy, tj. przekazania prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nabywcy.

Ad. 3

Mając na uwadze stanowisko zawarte w pkt Ad. 1 i Ad. 2 Wnioskodawca uważa, iż faktury w zakresie płatności za okresy rozliczeniowe na podstawie art. 106i ust. 7 pkt 2 powinna wystawić nie wcześniej niż 30 dni przed terminem otrzymania danej raty i nie później niż 15 dni po miesiącu, w którym otrzymane zostało wynagrodzenie stanowiące zaliczkę.

Natomiast fakturę ostateczną za przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na zamawiającego Wnioskodawca powinien wystawić, na podstawie art. 106i ust. 1, nie później niż do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zostanie podpisany protokół odbioru przedmiotu umowy i na podstawie art. 106i ust. 7 pkt 1 nie wcześniej niż 30 dni przed Protokołu Końcowego Robót.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Jednakże zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy – w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W świetle art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Załącznik nr 14 do ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r. zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 bądź 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Jednocześnie zauważyć należy, że przy każdej z usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, podano również symbol klasyfikacji statystycznej PKWiU, co wskazuje, że tylko konkretne usługi sklasyfikowane pod danym symbolem, wymagają rozliczania podatku na zasadzie odwrotnego obciążenia.

W świetle powyższego nabywca usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług.

Ustawa nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96). Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

O tym, czy świadczenie jest dostawą towarów, czy usługą powinien przesądzić element, który w ramach całego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, natomiast pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT – jako podwykonawca planuje podpisać, z innym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, umowę polegającą na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo -szklanych na budowie wskazanej w umowie. Wynagrodzenie za przedmiot umowy określone będzie ryczałtowo w jednej kwocie.

Na wartość prac składają się szacunkowo poniższe koszty:

materiały 54%,
prefabrykacja materiałów w zakładzie 13%,
transport 3%,
usługi montażowe na miejscu budowy 20%,
usługi projektowe/geodeta 3%,
koszty administracyjnie 7%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności określenia, która spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku należnego związanego z wykonywanymi czynnościami dotyczącymi realizacji umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie.

W tym miejscu należy wskazać, że czynność złożona jest świadczona przez jej wykonawcę (jeden podmiot) nawet, gdy ten aby zrealizować tę czynność nabywa od innych podmiotów towary, które ostatecznie składać się będą na czynność złożoną.

Jak wynika z powołanego orzecznictwa TSUE, jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji jest wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, natomiast pozostałe czynności mają charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcję należy potraktować jako dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, w przedmiotowej sprawie elementem dominującym będzie dostawa towarów o symbolu PKWiU 25.11.23.0. Wszystkie czynności związane z realizacją umowy będą prowadzić do realizacji określonego celu, którym jest wykonanie świadczenia głównego. Wszystkie opisane czynności zmierzające do wykonania świadczenia głównego będą ze sobą tak ściśle powiązane, że obiektywnie rzecz biorąc będą ze sobą tworzyć z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, a czynności pomocnicze będą służyć do pełnego i prawidłowego zrealizowania świadczenia głównego i bez nich nie dałoby wykonać świadczenia (czynności) głównej.

Mając na uwadze charakter opisanej transakcji, gdzie dostawa towarów stanowić będzie element dominujący, jak i też to, że wszystkie wykonane czynności związane z realizacją umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie (obejmujące zaprojektowanie fasad, przygotowanie projektów wykonawczych oraz montażowych przedmiotowych fasad, zakupie niezbędnych materiałów oraz wyprodukowaniu fasad w fabryce Wnioskodawcy, a następnie przewiezieniu fasad na miejsce budowy i zainstalowaniu ich na budynku), będą prowadzić do realizacji określonego celu, tj. do wykonania świadczenia głównego, należy uznać opisane świadczenie za złożone – na gruncie podatku VAT – oraz rozpoznać jako odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Istotne przy tym jest to, że Wnioskodawca nie będzie przenosił prawa do projektów na nabywcę, tj. projekty nie będą przedmiotem oddzielnej sprzedaży na rzecz nabywcy, a będą one wykorzystane na potrzeby Wnioskodawcy związane z wykonaniem przedmiotu umowy, tj. na potrzeby związane z wyprodukowaniem odpowiednich konstrukcji, tj. drzwi, okien oraz fasad oraz na potrzeby związane z montażem wcześniej opisanych konstrukcji na budynku.

Skoro zatem czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach realizacji umowy będą stanowiły dostawę towaru, to tym samym w analizowanej sprawie nie będą spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma bowiem zastosowanie jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy świadczonych przez podwykonawcę. Zatem to na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek rozliczenia podatku wg stawek właściwych dla wykonywanych czynności, na zasadach ogólnych.

Reasumując, realizowane przez Wnioskodawcę czynności z tytułu planowanej umowy, polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie, nie będą objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, ponieważ stanowić będą dostawę towarów. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego związanego z powyżej opisanym świadczeniem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Wnioskodawca ma także wątpliwości, w jakim momencie będzie powstawał obowiązek podatkowy od świadczeń będących przedmiotem umowy polegającej na kompleksowym i kompletnym wykonaniu fasad aluminiowo-szklanych na budowie wskazanej w umowie.

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zawiera przepis art. 19a ustawy. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast art. 19a ust. 8 ustawy wskazuje, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że zgodnie z projektem umowy wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy ma być płacone w miesięcznych okresach rozliczeniowych na podstawie Protokołów Zaawansowania Robót. Wynagrodzenie za ostatni etap prac zostanie wypłacone na podstawie Protokołu Końcowego Robót. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umowy (OWU) stanowiącymi załącznik do umowy podpisanie przez Zamawiającego któregokolwiek z Protokołów Zaawansowania Robót nie może być traktowane jako akceptacja tej części robót, albowiem Roboty mogą być przyjęte jedynie w całości i jedynie na podstawie Protokołu Końcowego Robót. Zgodnie z OWU podstawą do wystawienia faktury za okresy rozliczeniowe przez Wnioskodawcę ma być Protokół Zaawansowania Robót, a podstawą wystawienia faktury ostatecznej ma być Protokół Końcowy Robót. Protokoły Zaawansowania Robót sporządzane będą co miesiąc na koniec miesiąca. Faktury za wykonaną część robót wystawiane mają być co miesiąc na podstawie procentowego wykonania robót. OWU zawiera następujące definicje: Protokół Zaawansowania Robót – „dokument podpisany przez Zamawiającego będący podstawą do wystawienia faktury przez Podwykonawcę, stwierdzający stopień zaawansowania wykonanych przez Podwykonawcę Robót. Protokół Zaawansowania Robót nie stanowi częściowego lub całości Robót”, Protokół Końcowy Robót – „dokument potwierdzający zakończenie Robót Podwykonawcy”.

Należy zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji zaliczki, zadatku, przedpłaty, raty.

Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.:

zaliczka oznacza część należności wpłacaną lub wypłacaną z góry na poczet tej należności (str. 1221);
zadatek oznacza sumę pieniędzy wręczaną przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania (str. 1210);
przedpłata oznacza część ceny towaru wypłacaną w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie (str. 774);
rata oznacza część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie (str. 831).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że aby daną wpłatę pieniężną móc uznać za przedpłatę, zaliczkę, zadatek lub ratę, musi ona zostać dokonana na poczet przyszłej konkretnej transakcji. Zatem w momencie wpłaty musi być znany towar czy usługa, na które zostaną one przeznaczone.

Podkreślić należy, że rata czy zaliczka nie jest dodatkową czynnością podlegającą opodatkowaniu lecz jest integralnie związana z daną usługą lub sprzedażą konkretnego towaru, na poczet których została uiszczona. W przypadku płatności w ratach ustawodawca określił jedynie inny moment powstania obowiązku podatkowego niż w przypadku sprzedaży świadczonej bez płatności w ratach. Zatem, rata powinna podlegać opodatkowaniu na takich samych zasadach jak świadczenie którego dotyczy.

W przypadku dostawy towarów z montażem przepisy ustawy nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Wobec tego, obowiązek podatkowy z tytułu opisanej dostawy towarów z montażem na rzecz nabywcy, jako podmiotu zobowiązanego do rozliczenia tej transakcji, powstanie z chwilą dokonania dostawy, tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Należy jednak zauważyć, że realizacja kontraktu, który ma charakter dostawy towaru z montażem, różni się od klasycznego wydania towaru, gdyż wiąże się ona, obok fizycznego przekazania poszczególnych elementów sprzętu, z wykonaniem prac montażowych czy instalacyjnych. O dokonaniu dostawy towaru z montażem zawsze decyduje jej faktyczne wykonanie. Przy czym – jak wyżej wyjaśniono – w sytuacji, gdy dostawa z uwagi na długi proces montażu jest poprzedzona płatnościami w ratach, które odzwierciedlają proces zaawansowania wykonanego świadczenia, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania tej raty w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Wnioskodawca wskazał, że do przekazania prawa do rozporządzania towarem przez Wnioskodawcę na rzecz jego kontrahenta dojdzie, gdy Wnioskodawca zamontuje dostarczany towar, a kontrahent sprawdzi i dokona jego formalnego odbioru. Zatem obowiązek podatkowy – poza płatnościami otrzymanymi przed dokonaniem dostawy towaru – powstanie właśnie w tym momencie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w przypadku świadczeń będących przedmiotem umowy powstanie – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – z chwilą dokonania dostawy towaru, tj. w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na kontrahenta. Jednakże w przypadku płatności, które Wnioskodawca będzie otrzymywał w miesięcznych okresach rozliczeniowych przed dokonaniem dostawy towaru, obowiązek podatkowy powstanie – na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy – z chwilą otrzymania każdej z tych płatności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w Dziale XI ustawy w Rozdziale 1 – Faktury.

Stosownie do art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy – fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy – art. 106i ust. 2 ustawy.

Z kolei w art. 106i ust. 7 ustawy wskazano, że faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że z tytułu dokonania dostawy towaru, tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury nie wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem dostawy towaru – zgodnie z art. 106i ust. 7 pkt 1 ustawy – oraz nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru – na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy.

Natomiast w przypadku płatności otrzymywanych przez Wnioskodawcę przed dokonaniem dostawy towaru, będzie on zobowiązany do wystawienia faktur dokumentujących otrzymanie tych płatności, nie wcześniej niż 30. dnia przed ich otrzymaniem – zgodnie z art. 106i ust. 7 pkt 2 ustawy – oraz nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzyma te płatności – na podstawie art. 106i ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzeń przyszłych podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin