Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.319.2017.2.SO
z 2 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 stycznia 2018 r. (data nadania 30 stycznia 2018 r., data wpływu 5 lutego 2018 r.) na wezwanie z dnia 23 stycznia 2018 r. (data nadania 23 stycznia 2018 r., data odbioru 24 stycznia 2018 r.) Nr 0114-KDIP2-2.4010.319.2017.1.SO, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu za wynajem pojazdów wynikającego z umowy ramowej oraz precyzujących ją umów odrębnych spełniających warunki leasingu operacyjnego bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 (pytanie nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu za wynajem pojazdów wynikającego z umowy ramowej oraz precyzujących ją umów odrębnych spełniających warunki leasingu operacyjnego bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej jako „Spółka” bądź „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. W dniu 30.06.2016 Spółka złożyła Zamówienie w spółce E. Sp. z o.o. Sp.k. na samochód osobowy. Zamówiony samochód wykorzystywany jest w działalności gospodarczej Spółki. Zamówienie zostało potwierdzone przez E. Sp. z o.o. Sp.k. Zamówienie stanowi załącznik nr 1 do:

• Ramowej umowy współpracy w zakresie najmu pojazdów (leasing operacyjny) z dnia 12.04.2011 r. oraz
• Umowy o kompleksową obsługę pojazdów z dnia 12.04.2011 r. Umowy te zostały zawarte przez A. Sp. z o.o. z firmą E. Sp. z o.o. Sp.k. (wcześniej E. SA). A następnie, na podstawie Porozumienia Trójstronnego z dnia 14.04.2013 r., podpisanego pomiędzy: A. Sp. z o.o., Wnioskodawcą oraz E. Sp. z o.o. Sp.k., umowy zostały przeniesione ze spółki A. Sp. z o.o. na Wnioskodawcę. Wnioskodawca wstąpił tym samym w miejsce dotychczasowego najemcy, przejmując wszystkie prawa i obowiązki wynikające ze wskazanych wyżej umów.
  
  

Ponieważ w wyżej wspomnianym Zamówieniu samochodu osobowego z dnia 30.06.2016 r. błędnie zostały wskazane numery umów, do których Zamówienie jest załącznikiem, oraz daty ich zawarcia (wyżej powołane: Ramowa umowa współpracy w zakresie najmu pojazdów [leasing operacyjny] z dnia 12.04.2011 r. oraz Umowa o kompleksową obsługę pojazdów z dnia 12.04.2011 r.), Wnioskodawca zawarł z E. Sp. z o.o. Sp.k. Porozumienie z dnia 27.11.2017 r. celem sprostowania tych błędów. Tym samym między Wnioskodawcą, który jest najemcą, a E. Sp. z o.o. Sp.k., który jest Wynajmującym, obowiązuje umowa zatytułowana: „Ramowa umowa współpracy w zakresie najmu pojazdów (leasing operacyjny)” – dalej „umowa ramowa”. Umowa ta sama w sobie nie jest umową najmu (leasingu), lecz jej przedmiotem jest określenie sposobu zawierania umów najmu pojazdów oraz określenie ich szczegółowych warunków. Na jej podstawie i w okresie jej obowiązywania Spółka jest uprawniona, a Wynajmujący zobowiązany, do zawierania odrębnych umów najmu pojazdów (dalej „odrębne umowy”). Odrębne umowy najmu – zgodnie z postanowieniami umowy ramowej (pkt 1) – są umowami najmu w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego, a jednocześnie spełniają wymogi wynikające z art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (umowa leasingu operacyjnego).

Odrębne umowy, zgodnie z umową ramową, zawierane są na czas określony – nie krótszy niż 2 lata. Okres ten jest szczegółowo wskazywany w złożonym przez Spółkę zamówieniu pojazdu, a jego bieg rozpoczyna się od daty przekazania pojazdu, zawartej w protokole przekazania pojazdu. Zamówienie pojazdu oraz protokół przekazania pojazdu są konkretyzacją umowy ramowej, stanowiąc jednocześnie przewidzianą umową ramową – umowę odrębną. W umowie ramowej w punkcie 47 dokonano zapisu, iż czynsz zostaje skalkulowany w taki sposób, że stanowi on dla wynajmującego ekwiwalent utraty wartości pojazdu na skutek używania i upływu czasu oraz kosztu finansowania nabycia pojazdu, a jednocześnie w taki sposób, iż wskazane w zamówieniu pojazdu suma czynszu za okres trwania umowy oraz cena, za jaką najemca ma prawo nabyć pojazd po zakończeniu umowy, równa się co najmniej wartości początkowej pojazdu, zgodnie z wymaganiami art. 16g ustawy o CIT.

Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca zawarł jedną umowę odrębną na podstawie Zamówienia z dnia 30.06.2016 r. Wartość początkową samochodu będącego przedmiotem najmu na podstawie tego Zamówienia wyceniono na 80 284,84 PLN, natomiast stawkę czynszu miesięcznego ustalono na kwotę 1 296,00 PLN, co za okres 36 miesięcy, na które zawarto umowę, daje łączną kwotę w wysokości 46 656,00 PLN. Wartość wykupu samochodu wynosi 51 476,84 PLN. Wartości te są wartościami netto. A zatem łączny koszt czynszu powiększony o cenę wykupu, wynoszący 98 132,84 PLN, przekracza w analizowanym przypadku wartość początkową pojazdu będącego przedmiotem umowy pojazdu – ustaloną na dzień zawarcia umowy, rozumianą jako cenę nabycia samochodu pomniejszoną o podatek od towarów i usług.

Pomiędzy Spółką a Wynajmującym równolegle obowiązuje także inna umowa – „umowa o kompleksową obsługę pojazdów” (dalej „umowa serwisowa”), na podstawie której E. Sp. z o.o. Sp. k. (jako zleceniobiorca) zobowiązany został do wykonywania za wynagrodzeniem kompleksowej obsługi użytkowanych przez Spółkę (w tej umowie zleceniodawca) pojazdów wynajmowanych jej na podstawie umowy ramowej, oraz odrębnych umów (w odniesieniu do konkretnych pojazdów użytkowanych przez Spółkę). Stawka miesięcznego wynagrodzenia z tytułu tej umowy wynosi 692,00 PLN netto. Zawarcie przedmiotowej umowy należy do obowiązków Spółki (Wnioskodawcy), wskazanych w pkt 9-10 umowy ramowej. W skład powyższej kompleksowej obsługi wchodzą m.in. takie czynności jak: zawieranie umów ubezpieczenia, organizacja wykonywania okresowych przeglądów gwarancyjnych, przeglądów pojazdów, napraw serwisowych, wymiany opon, rozliczanie szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych itp., zapewnienie pojazdów zastępczych.

Pkt 3 umowy serwisowej wskazuje, że Zamówienie pojazdu składane na podstawie umowy ramowej zawierać będzie ryczałtowe wynagrodzenie z tytułu kompleksowej obsługi pojazdu przez wynajmującego. Zamówienie z 30.06.2016 r. przewiduje stawkę wynagrodzenia miesięcznego wg umowy o kompleksową obsługę w wysokości 692,00 PLN. Dodatkowo przewidziana została opłata za „nadprzebieg” wg umowy o kompleksową obsługę w wysokości 0,13 PLN za 1 km.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszty wynikające z opłat tytułem czynszu za wynajem pojazdów, wynikającego z umowy ramowej (leasing operacyjny) oraz precyzujących ją umów odrębnych, mogą stanowić dla Spółki w całości koszty uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 17b bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51, w związku art. 16 ust. 3b ustawy o CIT?
2. Czy ponoszone przez Spółkę miesięczne opłaty wynikające z umowy o kompleksową obsługę pojazdów (umowy serwisowej) mogą stanowić dla Spółki w całości koszty uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 17b ustawy o CIT i w związku z tym na podstawie art. 16 ust 3b ustawy o CIT nie ma podstaw do zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek w zakresie pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynikające z opłat tytułem czynszu za wynajem pojazdów, wynikającego z umowy ramowej (leasing operacyjny) oraz precyzujących ją umów odrębnych, mogą stanowić dla Spółki (Wnioskodawcy) w całości koszty uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”) bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51, w związku art. 16 ust. 3b ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jest to ogólna definicja, co wiąże się z koniecznością każdorazowej oceny, czy wydatek poniesiony przez podatnika spełnia te przesłanki, czyli czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu, realną szansą powstania przychodów, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim wydatek został poniesiony. Przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność. Przedmiotowy samochód osobowy wykorzystywany jest w działalności gospodarczej Spółki.

Należy zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być – co do zasady – wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponieważ przedmiotem zapytania są opłaty tytułem czynszu za wynajem pojazdów, wynikające z umowy ramowej (leasing operacyjny) należy tutaj sięgnąć do definicji leasingu. Pojęcie leasingu na gruncie polskich przepisów podatkowych zostało zdefiniowane zarówno w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT) jak i w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT). Oba ze wskazanych aktów prawnych zawierają analogiczne uregulowania w zakresie opodatkowania umowy leasingu.

Pod pojęciem umowy leasingu na gruncie prawa podatkowego należy rozumieć umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty o czym stanowi art. 17a ustawy o CIT. Umowa leasingu operacyjnego występuje wówczas, gdy spełnione są łącznie warunki określone odpowiednio w art. 17b ustawy o CIT, czyli:

• umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
  

• suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
  
  
  

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Powyższy przepis ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem, dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższego przepisu nie stosuje się jednak do samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, w ujęciu z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT (art. 16 ust. 3b).

W świetle powyższych przepisów, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny – zdaniem Spółki – koszty wynikające z opłat tytułem czynszu za wynajem pojazdów wynikającego z umowy ramowej oraz precyzujących ją umów odrębnych będą stanowiły dla Spółki w całości koszty uzyskania przychodów – zastosowanie bowiem znajdą przepisy z art. 17a pkt 1 i art. 17b ustawy o CIT. Niewątpliwie zawarte umowy (ramowa i odrębne) spełniają warunki umowy leasingu przewidzianej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. Na mocy zawartej umowy ramowej jedna z stron (Wynajmujący), oddaje do odpłatnego używania, na warunkach określonych w ustawie, drugiej stronie (Spółka), podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Ponadto spełnione są także wymogi zawarte w art. 17 b ust. 1 ustawy o CIT, bowiem:

• po pierwsze, w punkcie 3 postanowień ogólnych umowy ramowej wskazano, iż zawierane na jej podstawie umowy odrębne będą zawsze na czas określony nie krótszy niż dwa lata. W umowie odrębnej, na którą składa się Zamówienie pojazdu z dnia 30.06.2016 r. oraz protokół przekazania pojazdu wskazano, iż umowa obowiązuje na okres 36 miesięcy. W przypadku samochodu osobowego normatywny okres amortyzacji wynosi 5 lat, a tym samym minimalny czas trwania umowy leasingu operacyjnego wymagany przez ustawodawcę (40% okresu amortyzacji) w przedmiotowej sprawie wynosi 24 miesiące. Wobec powyższego ustawowe wymaganie odnośnie minimalnego czasu trwania umowy leasingowej zostało spełnione;
  

• po drugie, w przedłożonej umowie ramowej w punkcie 47 dokonano zapisu, iż czynsz zostaje skalkulowany w taki sposób, że stanowi on dla wynajmującego ekwiwalent utraty wartości pojazdu na skutek używania i upływu czasu oraz kosztu finansowania nabycia pojazdu, a jednocześnie w taki sposób, iż wskazane w zamówieniu pojazdu suma czynszu za okres trwania umowy oraz cena, za jaką najemca ma prawo nabyć pojazd po zakończeniu umowy, równa się co najmniej wartości początkowej pojazdu, zgodnie z wymaganiami art. 16g ustawy o CIT. Wartość początkową samochodu będącego przedmiotem najmu wyceniono na 80 284,84 PLN, natomiast stawkę czynszu miesięcznego ustalono na kwotę 1 296,00 PLN, co za okres 36 miesięcy, na które zawarto umowę, daje łączną kwotę w wysokości 46 656,00 PLN. Wartość wykupu samochodu wynosi 51 476,84 PLN. Ceny te są podane w wartości netto.
  
  
  

A zatem łączny koszt czynszu powiększony o cenę wykupu przekracza w analizowanym przypadku wartość początkową pojazdu będącego przedmiotem umowy – ustaloną na dzień zawarcia umowy, rozumianą jako cenę nabycia samochodu pomniejszoną o podatek od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, ponieważ planowana umowa wypełni wszystkie ustawowe wymogi dla zakwalifikowania jej jako umowę leasingu i jej przedmiot wykorzystywany jest dla potrzeb działalności gospodarczej, wszelkie koszty eksploatacyjne związane z użytkowaniem przedmiotów leasingu mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT.

Takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 czerwca 2017 r. (0111-KDIB2-1.4010.82.2017.1.ZK).

Z kolei Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 11 października 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.148.2017.1.AZ) wskazał iż: „[...] należy stwierdzić, że niezależnie od nazwy zawartej umowy, tj umowy najmu długoterminowego, jeżeli umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a jednocześnie suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej pojazdu, rozliczenie takiej umowy odbywa się na zasadach leasingu operacyjnego. W konsekwencji ponoszone wydatki w postaci kosztów eksploatacyjnych, takich jak na przykład zakup paliwa, mycie, parkowanie, zakup oleju, remont, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, stosunek obligacyjny wiążący Spółkę oraz Wynajmującego na gruncie prawa podatkowego należy traktować jako leasing przewidziany w art. 17a ustawy o CIT i w konsekwencji ponoszone z jego tytułu koszty Spółka może rozpoznać jako podatkowe koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 17b ustawy o CIT, bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 51, w związku art. 16 ust. 3b ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.