2018.03.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.3.2018.2.AR
z 16 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 lutego 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pani A (dalej zwana: „Wnioskodawczyni”, „Zainteresowana”) w roku 1997 r. zakupiła dwie sąsiadujące ze sobą działki ziemi rolnej (tj. 1 ha – działka nr 40, 0,5 ha – działka nr 50) z myślą o budowie domu dla siebie wraz z basenem i kortem, a w przyszłości domów dla dzieci oraz rodziców. W celu wybudowania własnego domu pod lasem (na działce nr 40) konieczny był zakup dwóch kawałków pola (dodatkowo działki nr 50), ponieważ bardzo wąska droga pod lasem (sąsiadująca z polem nr 40) nie była w tamtym czasie utrzymywana przez Gminę i nie była przejezdna. Nie było innej drogi dojazdowej do miejsca budowy domu, aniżeli z drogi powiatowej: najpierw przez działkę nr 50, a następnie przez działkę nr 40. Obie wymienione wyżej działki Wnioskodawczyni nabyła do majątku prywatnego. Zainteresowana nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, powodem sprzedaży części działek (obie działki w dalszym ciągu nie są podzielone) jest konieczność opłacenia przez Wnioskodawczynię kosztów edukacji córki, która rozpoczęła proces aplikacji na prestiżowe uczelnie zagraniczne. Z ustaleń Zainteresowanej wynika, że koszt opłacenia czesnego i utrzymania za granicą studiującego dziecka przez pięć lat opiewa na około 1 mln zł, co oznacza, że jeśli Wnioskodawczyni nie sprzeda działek nie będzie miała możliwości sfinansowania nauki dziecka. Zainteresowana samotnie wychowuje córkę od wielu lat i w zasadzie pokrywa w przeważającej większości koszty utrzymania dziecka (alimenty, które otrzymuje od ojca dziecka są bardzo niskie). Wnioskodawczyni sama utrzymuje dziecko. Zatem sprzedaż gruntu jest niezbędna dla sfinansowania nauki dziecka. Równocześnie Zainteresowana wskazuje, że jest w wieku przedemerytalnym, a zatem dodatkowe środki uzyskane ze sprzedaży działek będą stanowić dla Niej dodatkowe zabezpieczenie finansowe w związku z faktem, że traci pracę. Nadmienić należy, że w związku z trwającą reorganizacją w zakładzie pracy Wnioskodawczyni (połączenie dwóch zakładów) stanowisko Jej pracy jest w trakcie likwidacji, istnieje zatem bardzo duże prawdopodobieństwo, że z uwagi na wiek (okres przedemerytalny) Zainteresowana nie znajdzie pracy. Wnioskodawczyni trudno będzie znaleźć pracę znajdując się 1,5 roku przed tzw. okresem ochronnym.

Zainteresowana wskazuje, że założone w odległej przeszłości plany mieszkaniowe dla rodziców czy córki okazały się nietrafione i wobec tego oraz powyższych okoliczności zmuszona jest do sprzedaży znaczącej części nieruchomości. Wnioskodawczyni planuje sprzedaż swojego aktualnego bardzo dużego domu (ponad 300 m²), który posadowiony jest na 2000 m² działce ogrodzonej (choć nie wydzielonej z całej nieruchomości) i pobudowania obok małego domu o znacząco mniejszym metrażu około 100 m², co będzie stanowiło mniejszy wydatek niż kupno mieszkania. Zainteresowana jest zmuszona do obniżenia dotychczasowego standardu życia w szczególności, że od wielu lat sama praktycznie łoży na utrzymanie dziecka, traci pracę oraz Jej dziecko rozpoczęło proces aplikacji na prestiżowe uczelnie. Nadmienić również należy, że koszty utrzymania tak dużego domu są bardzo wysokie. Ponadto Wnioskodawczyni opiekuje się również swoimi rodzicami, którzy z racji wieku i stanu zdrowia wymagają już dość często Jej pomocy finansowej, chociażby w zakresie zapewnienia im opieki lekarzy specjalistów.

Dodatkowo należy wskazać, że przez grunt Zainteresowanej przebiega dojazd o szerokości 10 m (kolejne 5 m zostało udostępnione przez innego sąsiada). Wnioskodawczyni umożliwiła przejazd przez swoją działkę, gdyż wymóg zapewnienia dojazdu o szerokości 10 m wynikał z planu zagospodarowania dla osiedla. Aktualnie jest to „ubita droga” przez dojeżdżające do posesji samochody. Gmina nie przejęła tej części działki w swoje posiadanie zasłaniając się brakiem funduszy na ten cel. W związku z faktem zbycia nieruchomości Zainteresowana będzie zmuszona również dokonać zbycia udziałów w należącej do niej drodze na rzecz innych sąsiadów korzystających aktualnie z drogi czy nowych nabywców, którzy potrzebują dojazdu do swoich posesji.

Poniżej przedstawiono przebieg zdarzeń poprzedzających wybudowanie domu przez Wnioskodawczynię.

Zarząd Gminy podjął decyzję o sporządzeniu planu miejscowego zagospodarowania oraz zmianach w planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy. Plany te obejmowały także należące do Zainteresowanej grunty rolne. Zarząd Gminy wystąpił do Wojewody o zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów IV klasy o powierzchni łącznej 10,26 ha leżące w Gminie. Wojewoda nie wyraził zgody na przeznaczenie na cele nierolnicze wskazanych wyżej gruntów IV klasy. Zarząd Gminy złożył skargę do Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej na decyzję Wojewody. Ośmiu właścicieli (w tym Wnioskodawczyni) napisało pismo do Wojewody z prośbą o ponowne rozpatrzenie wniosku. Zaangażowanie Zainteresowanej wynikało z faktu, że w interesie Wnioskodawczyni, która budowała dom pod lasem, było aby powstało osiedle, bowiem w ten sposób zyskałaby sąsiadów. Właściciele okolicznych nieruchomości chcieli się budować na swoich działkach, a tylko Zainteresowana miała wymagany hektar ziemi, który umożliwiał jej pobudowanie domu. Zatem, aby pozostałe osoby mogły się pobudować, a Wnioskodawczyni mogła zyskać sąsiadów potrzebna była zmiana przeznaczenia terenu.

Pierwotnie o zmianę przeznaczenia terenów z rolnych na mieszkaniowe zabiegała Gmina. Interwencja (pismo do Wojewody o ponowne rozpatrzenie sprawy) właścicieli działek w momencie wydania negatywnej decyzji przez Wojewodę miała na celu wsparcie władz Gminy w dokonaniu wskazanego przekształcenia. Uzyskanie decyzji o przekwalifikowaniu terenu na mieszkaniowy nie miało dla Wnioskodawczyni kluczowego znaczenia z uwagi na fakt, że ówcześnie obowiązujące przepisy zezwalały na budowę domu mieszkalnego na działce rolnej o areale 1 ha. Uchwałą Rady Gminy został zatwierdzony plan miejscowego zagospodarowania przestrzennego dla całego osiedla, na którym znajdowała się nieruchomość Zainteresowanej. Na działkach Wnioskodawczyni dopuszczono budowę kilku domów. W dniu (i zagospodarowania terenu. Wójt Gminy wydał decyzję, w której zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego Zainteresowanej. Do Zakładu Energetycznego o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej wystąpiła Wnioskodawczyni wraz z innymi osobami zainteresowanymi podciągnięciem prądu do swoich domów.

Koszt dociągnięcia i podłączenia linii okazał się bardzo duży, dlatego też w umowie z Zakładem Energetycznym przewidziano, że inni właściciele okolicznych działek, którzy w okresie pięciu lat od momentu podciągnięcia linii wystąpią o podłączenie prądu będą również partycypować w kosztach przyłączenia do sieci. Tym samym Wnioskodawczyni i druga osoba, która uczestniczyła w finansowaniu kosztu budowy linii otrzymały częściowy zwrot wkładu finansowego od osób, do których działek w późniejszym okresie podłączano przyłącza elektryczne.

Do działki Zainteresowanej zostały doprowadzone przyłącza elektryczne (dwie skrzynki z miejscem w każdej na dwa liczniki), co wynikało, nie z chęci przeznaczenia działki do sprzedaży, lecz z chęci wybudowania basenu i/lub kortu tenisowego oraz domu dla rodziców lub/i dzieci. Dodać należy, że w tamtym czasie sytuacja finansowa Wnioskodawczyni była nieporównywalnie lepsza niż obecnie. Założeniem Wnioskodawczyni było stworzenie dla siebie i rodziny warunków do życia w pobliżu natury.

Nadmienić należy, że w tamtym okresie ceny działek były niższe niż obecnie. W związku z faktem, że Wnioskodawczyni w momencie kupowania działki była jeszcze osobą niezamężną, niemającą dzieci (nie wiedziała ile dzieci będzie mieć) postanowiła zabezpieczyć możliwość pobudowania domów w większej ilości niż jeden, przy czym należy wskazać, że w skrzynkach tych nie ma zainstalowanych liczników oprócz licznika prądu przynależącego do domu Zainteresowanej. W planach była również budowa domu dla rodziców, co również uzasadniało zainstalowanie dwóch skrzynek na działce.

W roku 2001 do przedmiotowej nieruchomości podłączono przyłącze wodne. Planowany wodociąg musiał przechodzić przez działkę Wnioskodawczyni (działka nr 50), która graniczyła z drogą powiatową, a w niej istniała instalacja wodna, do której została podłączona nowo budowana instalacja na ulicy, przy której został wybudowany dom Wnioskodawczyni.

W 2001 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji polegającej na budowie wodociągu z przyłączami do domów mieszkalnych, jednorodzinnych przewidzianej do realizacji na działkach o numerach: 50, 40, 30, 20, 10, 60, 70.

W roku 2001 powstał projekt budowlany sieci i przyłączy wodociągowych.

Wójt Gminy wydał decyzję, w której zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie m.in. dla Wnioskodawczyni na budowę sieci i przyłącza wodociągowego.

W roku 2004 udzielono pozwolenia na budowę zewnętrznej i wewnętrznej instalacji gazu dla budynku jednorodzinnego Wnioskodawczyni.

W kwietniu 2006 r. wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie odcinka gazociągu średniego ciśnienia na działkach. W tym zakresie sam podmiot dostarczający gaz był zainteresowany budową gazociągu.

Należy wskazać, że przez okres 20 lat od momentu zakupu nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych czynności zmierzających do sprzedaży gruntu (nie zamieszczała ogłoszeń w Internecie, nie dokonywała podziału nieruchomości, nie podejmowała żadnych działań marketingowych). Doprowadzenie prądu, wody, gazu było związane z koniecznością doprowadzenia mediów i drogi dojazdu do własnego domu mieszkalnego oraz domów sąsiadów.

Planowany podział działek, zdaniem Wnioskodawczyni, umożliwi (usprawni) sprzedaż gruntów. W aktualnych warunkach rynkowych sprzedaż działki budowlanej powyżej hektara na terenie wiejskim jest praktycznie niemożliwy.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.) o poniższe informacje będące uzupełnieniem opisu sprawy:

Wnioskodawczyni nigdy nie była i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Przy nabyciu działki nr 40 oraz działki nr 50 Zainteresowanej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Na działce nr 40 posadowiony jest dom, w którym mieszka Wnioskodawczyni. Teren był przeznaczony do zagospodarowania na potrzeby rodziny Zainteresowanej (cel mieszkaniowy i rekreacyjny). Działki były i są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię (jej rodzinę) jedynie dla celów mieszkaniowych i rekreacyjnych. Działka nr 50 została zakupiona z uwagi na konieczność zapewnienia dojazdu do planowanego domu mieszkalnego. Nie było innej przejezdnej drogi dojazdowej do miejsca budowy domu, aniżeli z drogi powiatowej: najpierw przez działkę nr 50, a następnie przez działkę nr 40. Przez działkę nr 50 i nr 40 przejeżdżają również sąsiedzi Wnioskodawczyni do swoich domów.
Dom mieszkalny (działka nr 40) oraz udział w drodze dojazdowej (działka nr 50 i nr 40) nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w tym nie były wykorzystywane do działalności rolniczej.
Dom mieszkalny nie był udostępniany innym osobom na podstawie żadnej umowy. Również udział w drodze nie był przedmiotem żadnej umowy. Przyjęło się w praktyce, że sąsiedzi przejeżdżają przez działkę nr 50 i nr 40 aby dojechać do swoich domów, gdyż droga pod lasem jest wąska i w złym stanie. Ciężkie samochody typu śmieciarka, szambiarka mają szczególnie duże problemy z pokonaniem tej drogi, głównie z uwagi na most, który się na niej znajduje. Wnioskodawczyni zakupiła działkę nr 50 właśnie celem zapewnienia sobie dojazdu do domu.
W ocenie Zainteresowanej, przedmiotowa droga gruntowa nie stanowi budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.
Przedmiotem sprzedaży będzie część działki nr 40, gdyż Wnioskodawczyni planuje wybudować na części nieruchomości nowy mniejszy dom do zamieszkania przez siebie. Zainteresowana planuje również sprzedać udziały w drodze osobom, które potrzebują dojazdu do swoich działek. Wskazane działki nie zostały jeszcze podzielone geodezyjnie. Przed sprzedażą Wnioskodawczyni musi jednak wydzielić część działki, na której będzie budować dom mieszkalny dla siebie. Prawdopodobnie będzie również zmuszona do podziału pozostałej części działek z uwagi na fakt, że trudno będzie znaleźć jednego nabywcę zainteresowanego kupnem całości.
Wnioskodawczyni wystąpiła o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę własnego domu samodzielnie. O decyzję dotyczącą warunków zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji polegającej na budowie wodociągu z przyłączeniem do domów mieszkalnych Zainteresowana wystąpiła razem z 4 sąsiadami, którzy podobnie jak Wnioskodawczyni mieli potrzebę zaopatrzenia w wodę ze względu na planowaną/prowadzoną budowę domu. Natomiast o decyzję dotyczącą lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie odcinka gazociągu wystąpiła Spółka Gazownictwa zainteresowana doprowadzeniem gazu do wybudowanych w okolicy domów. O przyłączenie do sieci elektroenergetycznej wystąpiła Zainteresowana wraz z jednym z sąsiadów, który podobnie jak Wnioskodawczyni miał potrzebę zaopatrzenia w energię ze względu na prowadzoną budowę domu.
Zainteresowana rozpoczęła budowę domu w 1999 r., a zakończyła w 2002 r.
Wnioskodawczyni mieszka w przedmiotowym domu od 2002 r. po dzień dzisiejszy.
Zainteresowana nie dokonała i nie planuje dokonać żadnych dodatkowych czynności/nakładów celem przygotowania do sprzedaży. Wnioskodawczyni prawdopodobnie dokona podziału nieruchomości, jak wskazano wyżej.
Zainteresowana nie zamierza zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości w środkach masowego przekazu. Na ten moment Wnioskodawczyni nie może jednak jednoznacznie wykluczyć, że w przypadku braku zainteresowania gruntem, nie będzie zmuszona do zamieszczenia ogłoszenia o sprzedaży na jakimś portalu sprzedażowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonując sprzedaży poszczególnych działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego Zainteresowana będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży poszczególnych działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że dokonując powyższych czynności nie będzie działa w charakterze podatnika VAT.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.), zwana dalej: „ustawą z dnia 11 marca 2004 r.” definiuje bowiem podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności. Przepisy tej ustawy na swój własny użytek definiują również pojęcie działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika tego podatku. Art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Szeroka definicja działalności gospodarczej powoduje, że podmioty wykonujące taką działalność są klasyfikowane jako podatnicy niezależnie od ich statusu. Za podatników należy zatem uznać te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym, niezależnie od formy, statusu i więzi prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Należy wskazać, że aktualnie przyjmuje się, że sprzedaż udziału w nieruchomości również stanowi dostawę towaru.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż przez podmiot będący podatnikiem jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zatem nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy wskazać, że po blisko 20 latach od nabycia gruntów Wnioskodawczyni postanowiła sprzedać grunt, który był nabyty do Jej majątku prywatnego, m.in. z uwagi na konieczność opłacenia czesnego i pokrycia kosztów utrzymania córki na studiach zagranicznych. Co istotne nigdy nie prowadziła działalności handlowej, polegającej na sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z potencjalnym dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie tych czynności, choćby nawet takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można choćby w wyroku składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07. W każdym przypadku decydujące znaczenie miał zamiar nabycia przedmiotowych gruntów (które są później sprzedawane przez takiego nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynikało, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to zasadniczo takiego sprzedawcę uznawano za podatnika podatku od towarów i usług (np. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 czerwca 2007 r., I SA/Bk 399/06). Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, to wówczas, co do zasady, w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów – nie był traktowany jako podatnik tego podatku. Tak orzekł choćby NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07), w którym podkreślono, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową.

Art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, stanowi że: „”Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu”.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32). Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Według Trybunału występowanie okoliczności polegających na tym, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej samo z siebie nie świadczy jeszcze o niczym. Uznał przy tym, iż nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Doprowadziło go to do sformułowania wniosku, że całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Zgodnie z poglądem sformułowanym przez TSUE należy wyodrębnić przypadek, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Jako przykład wskazał na takie aktywne działania, które mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Stwierdził on przy tym, że działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Według TSUE pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia bowiem uznanie podmiotu za podatnika. TSUE przypomniał również, że pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. TSUE zwrócił uwagę i na to, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Wskazał także na swoje wyroki, z których treści wynika, że takie transakcje nie stanowią same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów analizowanej dyrektywy.

Należy mieć na uwadze, że Wnioskodawczyni w ogóle nie prowadziła ani nie prowadzi działań marketingowych mających na celu sprzedaż działek. Działki nie zostały również podzielone ani ogrodzone, a podciągnięcie mediów było uzasadnione potrzebą związaną z budową własnego domu. Wnioskodawczyni w istocie dokonywała niezbędnych działań koniecznych dla zakończenia budowy własnego domu jednorodzinnego. Ponadto należy wskazać również na długi okres jaki upłynął od tego momentu do chwili powzięcia zamiaru o podziale i sprzedaży, który przemawia za uznaniem sprzedaży jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto również planowany podział działek umotywowany chęcią znalezienia nabywców, nie ma przesądzającego znaczenia dla oceny transakcji w zakresie ich opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. I SA/Go 367/14 (orzeczenie prawomocne) WSA rozstrzygał, czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku skarżący w związku ze sprzedażą działek budowlanych powstałych w wyniku podziału nieruchomości rolnej (gospodarstwa rolnego) nabytej do majątku osobistego i wykorzystywanej w działalności rolniczej – jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W pierwszej kolejności WSA zwrócił uwagę, że o tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Następnie WSA wskazał, że „W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że na zawodowy (profesjonalny), a w konsekwencji zorganizowany rodzaj działalności wskazywać mogą takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru - przy czym jak się zaznacza - zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze (por.: wyroki NSA: z dnia 10 listopad 2011r., sygn. akt I FSK 1668/11; z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 1850/11). Jednocześnie podkreślić należy, że samo wystąpienie z wnioskiem o uchwalenie dla terenu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie decyduje jeszcze o zawodowym charakterze działalności podmiotu. Przesądza bowiem o tym szereg innych okoliczności, które powodują, że aktywność podmiotu w przedmiocie zbycia działek jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Chodzi zatem o taką działalność podmiotu, która polega na aktywnych działaniach w zakresie obrotu nieruchomościami (por. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1118/11 publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). (...).

W orzecznictwie wskazuje się także, na znaczenie zamiaru, z jakim sprzedawca nabywał grunty, przy ocenie, czy działa on w charakterze podatnika, czy też nie. Wprawdzie we wskazanym wyżej wyroku TSUE nie odniósł się do tej kwestii, jednak w piśmiennictwie podnosi się, że zamiar sprzedawcy przy nabywaniu gruntu nadal powinien być traktowany jako okoliczność, może nie decydująca, ale mająca znaczenie dla rozstrzygania o statusie sprzedawcy”.

Dalej WSA również zauważył, że „Trudno też uznać, że za prawidłowością stanowiska organu winien przemawiać argument dotyczący ogłoszenia w Internecie zamiaru sprzedaży nieruchomości, czy skorzystanie z usług biura nieruchomości. Po pierwsze, logicznym, choćby ze względów finansowych i pragmatycznych, jest wnioskowanie, że skoro strona zleca sprzedaż działek pośrednikowi w obrocie nieruchomościami, to jest to równoznaczne z tym, że sama nie działa w tym zakresie zawodowo – profesjonalnie (tak też: wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1118/11). Po drugie, organ nie wykazał, że w tym zakresie strona wykroczyła poza zwykłe formy ogłoszenia. Zdaniem składu orzekającego, opisane przez skarżącego okoliczności faktyczne, które mają towarzyszyć sprzedaży w odniesieniu do wskazanych działek, oceniane kompleksowo, nie wskazują, że aktywność strony w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem”.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 210/14 WSA orzekł, że „(...) Odnośnie zaś oceny stopnia aktywności podatnika w zakresie sprzedaży nieruchomości (lub udziałów) okoliczności danej sprawy muszą wskazywać, że podatnik zaangażował lub zamierza zaangażować środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, która przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich stałej kontynuacji), podobna do aktywności i zaangażowania środków przez podmioty trudniące się profesjonalnym obrotem nieruchomościami (...)”.

W sytuacji Zainteresowanej podział i sprzedaż działek są umotywowane chęcią finansowania nauki córki oraz brakiem możliwości sprzedaży w krótkim czasie działek o stosunkowo dużej powierzchni. Wnioskodawczyni nie podjęła działań charakterystycznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie podjęła działań marketingowych zmierzających do sprzedaży działek, nie ogrodziła też działek. W zakresie zaś podłączenia prądu (kilka stanowisk) Zainteresowana wskazuje, że było to uzasadnione planami budowy kortu i/lub basenu oraz domów dla dzieci i rodziców. Zbycie natomiast jest związane z chęcią pozyskania środków na edukację dziecka i ze zmianą sytuacji życiowej. Ponadto nabycie nieruchomości wiązało się z chęcią budowy domu, czyli zaspokojeniem własnych potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawczyni zweryfikowała przez lata potrzeby mieszkaniowe swoje i swojej rodziny i nie potrzebuje aż tak dużej działki w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a w zasadzie, również ze względów finansowych, nie bardzo w obecnej sytuacji może pozwolić sobie na posiadanie tak rozległej nieruchomości. Ze względu na liczne wydatki zmuszona jest obniżyć standard życia i sprzedać dotychczas posiadaną nieruchomość w znaczącej części. Powyższe przesądza o potrzebie podziału działek i zbyciu części z nich. Należy zatem podkreślić, że decyzja o sprzedaży nie została podjęta w warunkach jakich normalnie działa handlowiec.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2014 r., sygn. I FSK 774/13 wymieniono kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, w jakich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym; spośród okoliczności podlegających uwzględnieniu przy ocenie statusu podmiotu dokonującego zbycia nieruchomości NSA wskazał, że:

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku.
Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.
Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza była wykonywana w sposób niesporadyczny (stały).
Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odprzedaży (w celach handlowych), lecz dla spożytkowania w celach prywatnych.
Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.
Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
Fakt podjęcia takich czynności, jak np. uzbrojenie terenu, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.
Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2017 r. nr 1061-IPTPP2.4512.9.2017.2.KK zauważył natomiast:

„Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich (....)”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2016 r. nr IBPP1/4512-267/16/AR, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał: „(...) W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpiły pojedyncze okoliczności wskazane przykładowo w treści orzeczeń TSUE, związane z podziałem nieruchomości i wydzieleniem drogi wewnętrznej, których jednak w ocenie tut. organu nie można uznać za ciąg zdarzeń przesądzających o uznaniu tych działań za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że jak podał Wnioskodawca w treści wniosku, ponieważ jest osobą starszą, schorowaną potrzebne są mu środki finansowe na leczenie, dlatego też została ona podzielona, żeby można było łatwiej ją sprzedać. Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca, zapewnił dojazd do tych działek poprzez wydzielenie jednej działki nr G – na drogę wewnętrzną.

Wobec powyższego uznać należy, że planowana sprzedaż działki nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia ww. działki, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego – charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowej działki przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie Wnioskodawcy w odniesieniu do tej sprzedaży nie można uznać za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W tej sytuacji brak jest podstaw do określania stawki podatku lub zwolnienia od podatku dla tych działek. (...)”.

W ocenie Wnioskodawczyni, nieuprawnionym jest doszukiwanie się czynności charakterystycznych dla handlowców we wszelkiej aktywności podatnika. TSUE np. w wyroku C-180/10 i C-181/10 wyraźnie wskazał, że nawet podział nieruchomości na mniejsze, atrakcyjniejsze działki jest wciąż zarządem majątkiem prywatnym. Za „handlowca” można uznać osobę angażującą „środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT” (pkt 38-39), gdy „podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami”. Nie może to być zatem każda aktywność, szczególnie taka jaką podejmuje wiele innych osób, a dodatkowo musi dotyczyć obrotu nieruchomościami, a nie wyłącznie samej nieruchomości, choć akurat uzbrojenie terenu, tak jak w omawianej sprawie, TSUE wskazał jako przykład takich aktywnych działań.

Zatem Wnioskodawczyni nie powinna zostać uznana za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu zbycia działek, udziału w drodze, domu mieszkalnego. Sprzedaż gruntów, udziałów w drodze czy domu, w którym mieszka Zainteresowana, w przedstawionych okolicznościach faktycznych jest działaniem w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni może bowiem podzielić działki na mniejsze w celu pozyskania nabywców czy uzyskania jak największej ceny z tego rodzaju sprzedaży. Nie jest to przeważające kryterium wskazujące na prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż naturalne jest, że również w obrocie „prywatnym” majątkiem dąży się do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków sprzedaży. W powołanym we wstępie orzeczeniu TSUE wskazano, że okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki, w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, jak również liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów, nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (podobnie NSA sygn. I FSK 774/13). Dodatkowo należy zauważyć, że sprzedaż domu chociażby ze względu na fakt, że ewidentnie wykorzystywany jest dla własnych celów mieszkaniowych również powinna być traktowana jako sprzedaż majątku prywatnego, mimo faktu, że nieruchomość ta zostanie formalnie wydzielona z większej całości.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży poszczególnych działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunty, jak i budynki, spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze i własnego domu mieszkalnego, podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w maju 1997 r. zakupiła dwie sąsiadujące ze sobą działki ziemi rolnej (tj. 1 ha – działka nr 40, 0,5 ha – działka nr 50), z myślą o budowie domu dla siebie wraz z basenem i kortem, a w przyszłości domów dla dzieci oraz rodziców. W celu wybudowania własnego domu pod lasem (na działce nr 40) konieczny był zakup dwóch kawałków pola (dodatkowo działki nr 50), ponieważ bardzo wąska droga pod lasem (sąsiadująca z polem nr 40) nie była w tamtym czasie utrzymywana przez Gminę i nie była przejezdna. Nie było innej drogi dojazdowej do miejsca budowy domu, aniżeli z drogi powiatowej: najpierw przez działkę nr 50, a następnie przez działkę nr 40. Obie wymienione wyżej działki Wnioskodawczyni nabyła do majątku prywatnego. Zainteresowana nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, powodem sprzedaży części działek (obie działki w dalszym ciągu nie są podzielone) jest konieczność opłacenia przez Wnioskodawczynię kosztów edukacji córki, która rozpoczęła proces aplikacji na prestiżowe uczelnie zagraniczne. Zatem sprzedaż gruntu jest niezbędna dla sfinansowania nauki dziecka. Równocześnie Zainteresowana wskazuje, że jest w wieku przedemerytalnym, a zatem dodatkowe środki uzyskane ze sprzedaży działek będą stanowić dla niej dodatkowe zabezpieczenie finansowe w związku z faktem, że traci pracę. Zainteresowana wskazuje, że założone w odległej przeszłości plany mieszkaniowe dla rodziców czy córki, okazały się nietrafione i wobec tego oraz powyższych okoliczności zmuszona jest do sprzedaży znaczącej części nieruchomości. Wnioskodawczyni planuje sprzedaż swojego aktualnego bardzo dużego domu, który posadowiony jest na 2000 m² działce ogrodzonej (choć nie wydzielonej z całej nieruchomości) i pobudowania obok małego domu o znacząco mniejszym metrażu.

Dodatkowo należy wskazać, że przez grunt Zainteresowanej przebiega dojazd o szerokości 10 m (kolejne 5 m zostało udostępnione przez innego sąsiada). Wnioskodawczyni umożliwiła przejazd przez swoją działkę, gdyż wymóg zapewniający dojazd o szerokości 10 m wynikał z planu zagospodarowania dla osiedla. Aktualnie jest to „ubita droga” przez dojeżdżające do posesji samochody. Gmina nie przejęła tej części działki w swoje posiadanie zasłaniając się brakiem funduszy na ten cel. W związku z faktem zbycia nieruchomości, Zainteresowana będzie zmuszona również dokonać zbycia udziałów w należącej do niej drodze na rzecz innych sąsiadów korzystających aktualnie z drogi czy nowych nabywców, którzy potrzebują dojazdu do swoich posesji.

Zarząd Gminy podjął decyzję o sporządzeniu planu miejscowego zagospodarowania oraz zmianach w planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego Gminy. Plany te obejmowały także należące do Zainteresowanej grunty rolne. Zarząd Gminy wystąpił do Wojewody o zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów IV klasy o powierzchni łącznej 10,26 ha leżące w Gminie. Wojewoda nie wyraził zgody na przeznaczenie na cele nierolnicze wskazanych wyżej gruntów. Zarząd Gminy złożył skargę do Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej na decyzję Wojewody. Ośmiu właścicieli (w tym Wnioskodawczyni) napisało pismo do Wojewody z prośbą o ponowne rozpatrzenie wniosku. Zaangażowanie Zainteresowanej wynikało z faktu, że w interesie Wnioskodawczyni, która budowała dom pod lasem, było aby powstało osiedle. W ten sposób bowiem zyskałaby sąsiadów. Właściciele okolicznych nieruchomości chcieli się budować na swoich działkach, a tylko Zainteresowana miała wymagany hektar ziemi, który umożliwiał jej pobudowanie domu. Zatem, aby pozostałe osoby mogły się pobudować, a Wnioskodawczyni mogła zyskać sąsiadów potrzebna była zmiana przeznaczenia terenu.

Pierwotnie o zmianę przeznaczenia terenów z rolnych na mieszkaniowe zabiegała Gmina. Interwencja (pismo do Wojewody o ponowne rozpatrzenie sprawy) właścicieli działek w momencie wydania negatywnej decyzji przez Wojewodę miała na celu wsparcie władz Gminy w dokonaniu wskazanego przekształcenia. Uzyskanie decyzji o przekwalifikowaniu terenu na mieszkaniowy nie miało dla Wnioskodawczyni kluczowego znaczenia z uwagi na fakt, że ówcześnie obowiązujące przepisy zezwalały na budowę domu mieszkalnego na działce rolnej o areale 1 ha. Uchwałą Rady Gminy został zatwierdzony plan miejscowego zagospodarowania przestrzennego dla całego osiedla na którym znajdowała się nieruchomość Zainteresowanej. Na działkach Wnioskodawczyni dopuszczono budowę kilku domów. Wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wójt Gminy wydał decyzję, w której zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego Zainteresowanej. Do Zakładu Energetycznego o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej wystąpiła Wnioskodawczyni wraz z innymi osobami zainteresowanymi podciągnięciem prądu do swoich domów.

Wnioskodawczyni nigdy nie była i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przy nabyciu działki nr 40 oraz działki nr 50 Zainteresowanej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na działce nr 40 posadowiony jest dom, w którym mieszka Wnioskodawczyni. Teren był przeznaczony do zagospodarowania na potrzeby rodziny Zainteresowanej (cel mieszkaniowy i rekreacyjny). Działki były i są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię (jej rodzinę) jedynie dla celów mieszkaniowych i rekreacyjnych. Działka nr 50 została zakupiona z uwagi na konieczność zapewnienia dojazdu do planowanego domu mieszkalnego. Nie było innej przejezdnej drogi dojazdowej do miejsca budowy domu, aniżeli z drogi powiatowej: najpierw przez działkę nr 5 a następnie przez działkę nr 40. Przez działkę nr 50 i nr 40 przejeżdżają również sąsiedzi Wnioskodawczyni do swoich domów.

Dom mieszkalny (działka nr 40) oraz udział w drodze dojazdowej (działka nr 50 i nr 40) nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, w tym nie były wykorzystywane do działalności rolniczej.

Dom mieszkalny nie był udostępniany innym osobom na podstawie żadnej umowy. Również udział w drodze nie był przedmiotem żadnej umowy. Przyjęło się w praktyce, że sąsiedzi przejeżdżają przez działkę nr 50 i nr 40, aby dojechać do swoich domów, gdyż droga pod lasem jest wąska i w złym stanie. Ciężkie samochody typu śmieciarka, szambiarka mają szczególnie duże problemy z pokonaniem tej drogi, głównie z uwagi na most, który się na niej znajduje. Wnioskodawczyni zakupiła działkę nr 50 właśnie celem zapewnienia sobie dojazdu do domu.

W ocenie Zainteresowanej, przedmiotowa droga gruntowa nie stanowi budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Przedmiotem sprzedaży będzie część działki nr 40, gdyż Wnioskodawczyni planuje wybudować na części nieruchomości nowy, mniejszy dom do zamieszkania przez siebie. Zainteresowana planuje również sprzedać udziały w drodze osobom, które potrzebują dojazdu do swoich działek. Wskazane działki nie zostały jeszcze podzielone geodezyjnie. Przed sprzedażą Wnioskodawczyni musi jednak wydzielić część działki, na której będzie budować dom mieszkalny dla siebie. Prawdopodobnie będzie również zmuszona do podziału pozostałej części działek z uwagi na fakt, że trudno będzie znaleźć jednego nabywcę zainteresowanego kupnem całości.

Wnioskodawczyni wystąpiła o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę własnego domu samodzielnie. O decyzję dotyczącą warunków zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji polegającej na budowie wodociągu z przyłączeniem do domów mieszkalnych Zainteresowana wystąpiła razem z sąsiadami, którzy podobnie jak Wnioskodawczyni, mieli potrzebę zaopatrzenia w wodę ze względu na planowaną/prowadzoną budowę domu. Natomiast o decyzję dotyczącą lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie odcinka gazociągu wystąpiła Spółka Gazownictwa zainteresowana doprowadzeniem gazu do wybudowanych w okolicy domów. O przyłączenie do sieci elektroenergetycznej wystąpiła Zainteresowana wraz z jednym z sąsiadów, który podobnie jak Wnioskodawczyni, miał potrzebę zaopatrzenia w energię ze względu na prowadzoną budowę domu. Zainteresowana rozpoczęła budowę domu w 1999 r., a zakończyła w 2002 r. Wnioskodawczyni mieszka w przedmiotowym domu od 2002 r. po dzień dzisiejszy. Zainteresowana nie dokonała i nie planuje dokonać żadnych dodatkowych czynności/nakładów celem przygotowania do sprzedaży. Wnioskodawczyni prawdopodobnie dokona podziału nieruchomości, jak wskazano wyżej. Zainteresowana nie zamierza zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości w środkach masowego przekazu. Na ten moment Wnioskodawczyni nie może jednak jednoznacznie wykluczyć, że w przypadku braku zainteresowania gruntem, nie będzie zmuszona do zamieszczenia ogłoszenia o sprzedaży na jakimś portalu sprzedażowym.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w rozpatrywanej sprawie dotyczą tego, czy z tytułu sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego Zainteresowaną należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży działek Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Analiza orzecznictwa w przedstawionej kwestii prowadzi do wniosku, że dla uznania danej transakcji za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konieczne jest podjęcie przez sprzedającego dodatkowych działań oznaczających aktywne i stałe zaangażowanie w planowane transakcje poprzez np. podniesienie wartości działek wskutek poniesienia dodatkowych nakładów inwestycyjnych, czy też poniesienie wydatków, których celem jest zachęcenie potencjalnych nabywców do zakupu tych nieruchomości.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. W analizowanej sprawie w celu dokonania sprzedaży działek, budynku mieszkalnego (części działki nr 40) oraz udziałów w drodze (część działki nr 50), Zainteresowana nie angażowała środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywała aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku nieruchomości, porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawczyni wskazała, że dokonała zakupu ww. działek do majątku prywatnego – w roku 2002 zakończyła budowę własnego domu i mieszka w nim do dnia dzisiejszego. Ponadto przedmiotowe działki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, w tym w działalności rolniczej. Dom mieszkalny – jak wskazała Zainteresowana – nie był udostępniany innym osobom na podstawie żadnej umowy, jak również udział w drodze nie był przedmiotem żadnej umowy. Wnioskodawczyni wystąpiła tylko samodzielnie o warunki zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę własnego domu, a wraz z sąsiadami wystąpiła o decyzję dotyczącą warunków zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji polegającej na budowie wodociągu z przyłączeniem do domów mieszkalnych (w celu zaopatrzenia w wodę ze względu na planowaną/prowadzoną budowę domu) oraz przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej (ze względu na prowadzoną budowę domu). Pomimo tego, że przedmiotem sprzedaży będzie część działki nr 40 oraz udziały w drodze, Wnioskodawczyni prawdopodobnie będzie zmuszona do podziału pozostałej części działek z uwagi na trudność w znalezieniu jednego nabywcy zainteresowanego kupnem całej nieruchomości. Ponadto, Zainteresowana nie dokonała i nie planuje dokonać żadnych dodatkowych czynności/nakładów celem przygotowania działek do sprzedaży (poza prawdopodobnym dokonaniem podziału nieruchomości). Wnioskodawczyni nie zamierza również zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży działek w środkach masowego przekazu, jednak nie może wykluczyć, że w przypadku braku zainteresowania gruntem, nie będzie zmuszona do zamieszczenia ogłoszenia o sprzedaży na portalu sprzedażowym. Jedynymi więc działaniami podjętymi w celu sprzedaży przedmiotowych nieruchomości byłby jej szczegółowy podział oraz zamieszczenie ogłoszenia o sprzedaży. Jednak, w omawianej sytuacji należy wskazać, że ww. działania Zainteresowanej nie mogą świadczyć o zamiarze wykonywania działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu należy wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 234/16, w którym sąd stwierdził, że: „Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla czterech działek powstałych w wyniku podziału działki siedliskowej, a także sprzedaż za pośrednictwem portali internetowych oraz biura nieruchomości nie stanowi o zawodowej działalności skarżącej. (…) Korzystanie z biura nieruchomości czy portali internetowych przy sprzedaży nieruchomości przemawia raczej za tym, że skarżąca nie zajmuje się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Trudno przy tym wyobrazić sobie w jaki inny sposób mogłaby znaleźć potencjalnych nabywców działek”.

W analizowanej sprawie całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania, wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nie zmienia tego uznania pojedyncza okoliczność, jaką będzie prawdopodobny podział pozostałej części nieruchomości na działki lub zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży na portalu sprzedażowym.

Zatem dokonując sprzedaży wskazanej nieruchomości (części działki nr 40 wraz z własnym domem mieszkalnym) oraz udziałów w drodze (części działki nr 50), Zainteresowana będzie korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości, a dostawę tych nieruchomości cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, dokonując sprzedaży poszczególnych działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, udziałów w drodze oraz własnego domu mieszkalnego Wnioskodawczyni nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowaną interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię we wniosku wyroków sądów tut. Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Zainteresowanej, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin