2018.04.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.65.2018.3.BS
z 20 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), uzupełnionym 29 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę obciążeń z tytułu przestoju linii produkcyjnej oraz dodatkowych prac wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania usług (opóźnienie w dostarczeniu lub niewłaściwe oznaczenie materiałów do produkcji) do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę obciążeń z tytułu przestoju linii produkcyjnej oraz dodatkowych prac wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania usług (opóźnienie w dostarczeniu lub niewłaściwe oznaczenie materiałów do produkcji) do kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB3-3.4012.52.2018.1.PK, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.65.2018.3.BS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 29 marca 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. („Spółka”) od 2013 r. zleca produkcję swoich wyrobów do spółki powiązanej na terytorium Serbii (dalej: „Wykonawca”). Produkcja ta wykonywana jest przez Wykonawcę w oparciu o materiały dostarczane przez Spółkę. Materiały te Spółka zakupuje od swoich dostawców („Dostawcy”) – tj. nabywa ich własność a następnie są one wysyłane z Polski do Serbii w ramach procedury uszlachetniania biernego.

Z tytułu świadczonych usług produkcyjnych Wykonawca wystawia na Spółkę faktury za wykonane prace, zgodnie z umową (generalnie skalkulowane na podstawie godzin przeznaczonych na produkcję i uzgodnionej stawki godzinowej). Wartość usług produkcyjnych (wartość faktur za usługi związane z produkcją wyrobów wykonane przez Wykonawcę) stanowi podstawę do określenia wartości celnej przywożonych wyrobów i ujęta jest w ich wartości celnej. Zgodnie z art. 30b Ustawy VAT w przypadku towarów objętych procedurą uszlachetniania biernego podstawą opodatkowania jest różnica między wartością celną produktów kompensacyjnych lub zamiennych dopuszczonych do obrotu a wartością towarów wywiezionych czasowo, powiększona o należne cło. Wartość faktur za usługi produkcji świadczone przez Wykonawcę ujęta jest w podstawie opodatkowania z tytułu importu towarów w ramach procedury uszlachetniania biernego. Tym samym faktury te zgodnie z art. 30c Ustawy VAT nie stanowiły podstawy do wykazania VAT z tytułu importu usług.

Niezależnie od faktur za produkcję Spółka jest przez Wykonawcę obciążana dodatkowymi kosztami opisanymi poniżej.

Obciążenie z tytułu przestoju linii produkcyjnej

Jest to obciążenie z tytułu przestoju w produkcji spowodowanego np. opóźnieniami w dostarczeniu przez Spółkę materiałów do produkcji lub innymi przyczynami, za które winę ponosi Spółka (lub Dostawcy). W tym wypadku kontrahent obciąża Spółkę za przestój linii (brak możliwości produkcji w danym czasie). Do faktury wystawionej przez Wykonawcę dołączany jest wykaz pracowników, którzy nie byli w stanie wykonywać produkcji (z uwagi na opóźnienia po stronie Spółki) wraz ze stawkami godzinowymi. Obciążenie z tego tytułu nie pozostaje w żadnym uchwytnym związku z produkcją konkretnych wyrobów (wręcz przeciwnie – wiąże się brakiem możliwości podejmowania produkcji). Wartość tych faktur nie była dotychczas ujmowana w wartości celnej wyrobów sprowadzanych do Polski (w ramach procedury uszlachetniania biernego).

Obciążenia z tytułu dodatkowych prac (sortowanie wiązek)

Są to obciążenia związane z koniecznością wykonania przez Wykonawcę dodatkowych, niestandardowych prac np. koniecznością prawidłowego sortowania niewłaściwie oznaczonych przez Spółkę (lub Dostawców) materiałów przekazanych Wykonawcy do produkcji. Co do zasady obowiązkiem Spółki, zgodnie z ustaleniami z Wykonawcą, jest dostarczenie do Wykonawcy materiałów produkcyjnych w odpowiednim porządku np. ułożone rozmiarem, typem, kolorami kabli itp. Chodzi w tym wypadku o takie dostarczenie materiałów, które pozwala Wykonawcy na szybką ich identyfikację i zastosowanie do produkcji określonych wyrobów. Konieczność podjęcia przez Wykonawcę dodatkowych prac związanych z sortowaniem wiązek (ich ułożeniem i posegregowaniem tak, aby możliwa była ich identyfikacja i przyporządkowanie do produkcji poszczególnych wyrobów) nie mieści się w obowiązkach przyjętych na siebie przez Wykonawcę w ramach świadczonych usług produkcyjnych. W związku z powyższym Wykonawca obciąża Spółkę dodatkowymi kosztami z tego tytułu wystawiając fakturę. Do faktury dołączany jest załącznik z wykazem godzin poświęconych na sortowanie oraz stawek godzinowych. Również w tym wypadku, podobnie jak i w przypadku obciążenia z tytułu przestoju linii produkcyjnej, obciążenie to nie pozostaje w żadnym uchwytnym związku z produkcją konkretnych wyrobów (nie da się przyporządkować czynności związanych z sortowaniem materiałów do produkcji różnych wyrobów z produkcją konkretnego wyrobu). Wartość tych faktur nie była dotychczas ujmowana w wartości celnej wyrobów sprowadzanych do Polski (w ramach procedury uszlachetniania biernego).

Należy podkreślić, że jeśli przyczyna powstania przestojów produkcyjnych lub konieczności sortowania materiałów wynika z winy ich Dostawcy (podmiotu, który nie dostarczył materiałów Spółce na czas lub dostarczył je w stanie niewłaściwie posortowanym), wówczas Spółka będąc obciążona przez Wykonawcę z ww. tytułów w dalszej kolejności obciąża poniesionymi kosztami Dostawców materiałów.

Spółka nie oczekuje odpowiedzi organu na to, czy obciążenia z ww. tytułów powinny być ujmowane w wartości celnej sprowadzanych wyrobów, ale wyłącznie odpowiedzi, czy w sytuacji ich nie ujęcia w wartości celnej (zgodnie z przepisami celnymi) powinny one być wykazywane jako import usług.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Jest również zarejestrowana jako podatnik VAT-UE (dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych). Jej działalność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Wartość obrotów z tytułu sprzedaży zwolnionej z VAT i nieopodatkowanej VAT nie przekracza w przypadku Spółki 2% całości jej obrotów, tym samym nie rozlicza ona podatku naliczonego tzw. proporcją (strukturą sprzedaży).

Wykonawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 marca 2018 r., wskazano, m.in., że:

Dostawcy są zobowiązani pokryć Wnioskodawcy dodatkowe koszty poniesione przezeń w związku z opóźnieniem w dostawie materiałów lub ich wadami (w tym przypadku chodzi o ich niewłaściwe ułożenie wymagające dodatkowego sortowania). Z umowy zawartej z Dostawcami wynika, że: „Odpowiedzialność Dostawcy obejmuje koszty bezpośrednie i szkody poniesione przez X. w związku ze zwłoką Dostawcy w tym, choć niewyłącznie, dodatkową pracę, nadgodziny i koszty przyśpieszonej wysyłki poniesione przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca może według swojego uznania zastosować odszkodowanie skalkulowane na podstawie ceny części, których dostawa uległa opóźnieniu w wysokości jednego procenta (1%) ceny tych części za każdy rozpoczęty tydzień zwłoki w ich dostarczeniu, aż do wysokości dziesięciu procent (10%) ceny części do czasu, kiedy zostaną one dostarczone w uzgodnionej ilości i jakości. W celu dochodzenia swoich roszczeń Wnioskodawca nie jest zobowiązany przedstawiać Dostawcy dowodów poniesienia faktycznej straty w związku z powstaniem opóźnienia w dostawie. Odszkodowanie nie wyłącza prawa Wnioskodawcy do dochodzenia odszkodowania za poniesione koszty jak również bezpośrednie straty, jeśli ich wysokość przewyższa uzyskane od Dostawcy odszkodowanie. W przypadku, jeśli Wnioskodawca będzie dochodzić odszkodowania w wyższej wysokości odszkodowanie dotychczas wypłacone przez Dostawce pomniejszać będzie kwotę roszczenia. Wnioskodawca może wystawić na Dostawcę fakturę za poniesione koszty, kary i odszkodowania lub zażądać od Dostawcy wystawienia noty uznaniowej”,
Jak zaznaczono w odpowiedzi na pytanie II. 1 zasady świadczenia usług produkcji na zlecenie zostały uregulowane w umowie zawartej na piśmie z Wykonawcą. Szereg uzgodnień dodatkowych następuje natomiast w drodze ustnej, podczas spotkania przedstawicieli obydwu firm. Zasady obciążania Wnioskodawcy z tego tytułu określone zostały w drodze porozumień ustnych i są w pełni respektowane przez obydwie strony.
Kwoty wypłacane na rzecz Wykonawcy w związku z przestojem produkcji oraz z koniecznością wykonania dodatkowych usług w postaci sortowania wiązek stanowią uzgodnione między dwoma podmiotami odszkodowanie. Nie stanowią one w sensie cywilnoprawnym kary umownej, gdyż takowa nie została wprost zastrzeżona w umowie w formie pisemnej.
W związku z obciążeniem Wnioskodawcy kosztami przestoju produkcji oraz dodatkowych usług sortowania Wykonawca wystawia na Wnioskodawcę faktury VAT zgodne z przepisami prawa serbskiego. Stanowią one podstawę do wykazania przez Wnioskodawcę importu usług z tego tytułu.
Żeby wyjaśnić związek ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów przestoju produkcji oraz kosztów sortowania wiązek należy przedstawić kontekst ekonomiczny współpracy między stronami. Otóż koszty pracy w Serbii są znacząco niższe niż w Polsce. Dlatego w roku 2013 podjęta została decyzja o zaprzestaniu produkcji określonych wiązek w Polsce i przekazaniu jej na Serbię. Wnioskodawca wysyła do Serbii materiały produkcyjne a Wykonawca wykonuje na nich usługi produkcji. Rozwiązanie takie jest dla Wnioskodawcy ekonomicznie opłacalne i wpływa na zwiększenie zyskowności zleceń produkcyjnych. Z drugiej strony Wykonawca podejmując się wykonywania usług produkcyjnych kieruje się racjonalnym rachunkiem ekonomicznym. Wynagrodzenie za usługi produkcyjne powinno w założeniu pokrywać koszty ponoszone przez Wykonawcę i zapewniać jej godziwą (rynkową) marżę zysku. Zapisy na ten temat zawarte są w pisemnej umowie o świadczenie usług produkcji zawartej między Wnioskodawcą a Wykonawcą. Pojawienie się dodatkowych kosztów po stronie Wykonawcy wynikających z niezawinionych przez tę spółkę przyczyn (opóźnienia w dostawie materiałów, konieczność sortowania wiązek dostarczonych przez Wnioskodawcę) powinno być Wykonawcy należycie zrekompensowane. Nie ma bowiem podstaw, żeby koszty te ponoszone były przez Wykonawcę. Obowiązek ten nie wynika dla Wykonawcy z umowy zawartej z Wnioskodawcą. Podobne rozwiązanie znalazłoby zastosowanie w przypadku każdej podobnej współpracy między podmiotami niepowiązanymi. Aby współpraca między dwoma spółkami była kontynuowana przynosząc im dalsze, obustronne korzyści, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poniesione z jego winy (a w zasadzie z winy Dostawców) dodatkowe, nieplanowane koszty Wykonawcy powinny być tej spółce zrekompensowane. Jest to tym bardziej zasadne, że z drugiej strony w świetle postanowień umownych (pisemnych) zawartych z Dostawcami straty z tego tytułu są przez nich Wnioskodawcy rekompensowane.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty wynikające z obciążeń wskazanych w punkcie 1 i 2 Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do zaliczenia obciążeń ze strony wykonawcy do kosztów uzyskania przychodów. Ponoszone koszty pozostają w związku z przychodami Spółki – dokonuje ona zakupu usług produkcyjnych w celu pozyskania gotowych wyrobów następnie sprzedawanych klientom. Dodatkowe usługi świadczone przez wykonawcę polegające na utrzymywaniu linii produkcyjnej w gotowości, czy też sortowaniu wiązek nie stanowią kary umownej. Wynagrodzenie wypłacane za nie przez Spółkę stanowi odpłatność za te dodatkowe usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionych wydatków w postaci dodatkowych kosztów z tytułu przestoju linii produkcyjnej oraz dodatkowych prac wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania usług (opóźnienie w dostarczeniu lub niewłaściwe oznaczenie materiałów do produkcji) i ich wpływ na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca – Sp. z o.o. od 2013 r. zleca produkcję swoich wyrobów do spółki powiązanej na terytorium Serbii. Produkcja ta wykonywana jest przez Wykonawcę w oparciu o materiały dostarczane przez Spółkę. Materiały te Spółka zakupuje od swoich dostawców – tj. nabywa ich własność a następnie są one wysyłane z Polski do Serbii w ramach procedury uszlachetniania biernego.

Z tytułu świadczonych usług produkcyjnych Wykonawca wystawia na Spółkę faktury za wykonane prace, zgodnie z umową (generalnie skalkulowane na podstawie godzin przeznaczonych na produkcję i uzgodnionej stawki godzinowej). Niezależnie od faktur za produkcję Spółka jest przez Wykonawcę obciążana dodatkowymi kosztami opisanymi poniżej.

Obciążenie z tytułu przestoju linii produkcyjnej.

Jest to obciążenie z tytułu przestoju w produkcji spowodowanego np. opóźnieniami w dostarczeniu przez Spółkę materiałów do produkcji lub innymi przyczynami, za które winę ponosi Spółka (lub Dostawcy). W tym wypadku kontrahent obciąża Spółkę za przestój linii (brak możliwości produkcji w danym czasie). Do faktury wystawionej przez Wykonawcę dołączany jest wykaz pracowników, którzy nie byli w stanie wykonywać produkcji (z uwagi na opóźnienia po stronie Spółki) wraz ze stawkami godzinowymi. Obciążenie z tego tytułu nie pozostaje w żadnym uchwytnym związku z produkcją konkretnych wyrobów (wręcz przeciwnie – wiąże się z brakiem możliwości podejmowania produkcji). Wartość tych faktur nie była dotychczas ujmowana w wartości celnej wyrobów sprowadzanych do Polski (w ramach procedury uszlachetniania biernego).

Obciążenia z tytułu dodatkowych prac (sortowanie wiązek).

Jeśli przyczyna powstania przestojów produkcyjnych lub konieczności sortowania materiałów wynika z winy ich Dostawcy (podmiotu, który nie dostarczył materiałów Spółce na czas lub dostarczył je w stanie niewłaściwie posortowanym), wówczas Spółka będąc obciążona przez Wykonawcę z ww. tytułów w dalszej kolejności obciąża poniesionymi kosztami Dostawców materiałów. Dostawcy są zobowiązani pokryć Wnioskodawcy dodatkowe koszty poniesione przezeń w związku z opóźnieniem w dostawie materiałów lub ich wadami (w tym przypadku chodzi o ich niewłaściwe ułożenie wymagające dodatkowego sortowania). Zasady świadczenia usług produkcji na zlecenie zostały uregulowane w umowie zawartej na piśmie z Wykonawcą. Szereg uzgodnień dodatkowych następuje natomiast w drodze ustnej, podczas spotkania przedstawicieli obydwu firm. Zasady obciążania Wnioskodawcy z tego tytułu określone zostały w drodze porozumień ustnych i są w pełni respektowane przez obydwie strony. Kwoty wypłacane na rzecz Wykonawcy w związku z przestojem produkcji oraz z koniecznością wykonania dodatkowych usług w postaci sortowania wiązek stanowią uzgodnione między dwoma podmiotami odszkodowanie. Nie stanowią one w sensie cywilnoprawnym kary umownej, gdyż takowa nie została wprost zastrzeżona w umowie w formie pisemnej. W związku z obciążeniem Wnioskodawcy kosztami przestoju produkcji oraz dodatkowych usług sortowania Wykonawca wystawia na Wnioskodawcę faktury VAT zgodne z przepisami prawa serbskiego. Stanowią one podstawę do wykazania przez Wnioskodawcę importu usług z tego tytułu.

Wnioskodawca wskazuje, iż aby wyjaśnić związek ponoszonych przez niego kosztów przestoju produkcji oraz kosztów sortowania wiązek należy przedstawić kontekst ekonomiczny współpracy między stronami. Otóż koszty pracy w Serbii są znacząco niższe niż w Polsce. Dlatego w roku 2013 podjęta została decyzja o zaprzestaniu produkcji określonych wiązek w Polsce i przekazaniu jej na Serbię. Wnioskodawca wysyła do Serbii materiały produkcyjne a Wykonawca wykonuje na nich usługi produkcji. Rozwiązanie takie jest dla Wnioskodawcy ekonomicznie opłacalne i wpływa na zwiększenie zyskowności zleceń produkcyjnych. Z drugiej strony Wykonawca podejmując się wykonywania usług produkcyjnych kieruje się racjonalnym rachunkiem ekonomicznym. Wynagrodzenie za usługi produkcyjne powinno w założeniu pokrywać koszty ponoszone przez Wykonawcę i zapewniać jej godziwą (rynkową) marżę zysku. Zapisy na ten temat zawarte są w pisemnej umowie o świadczenie usług produkcji zawartej między Wnioskodawcą a Wykonawcą. Pojawienie się dodatkowych kosztów po stronie Wykonawcy wynikających z niezawinionych przez tę spółkę przyczyn (opóźnienia w dostawie materiałów, konieczność sortowania wiązek dostarczonych przez Wnioskodawcę) powinno być spółce serbskiej należycie zrekompensowane. Nie ma bowiem podstaw, żeby koszty te ponoszone były przez Wykonawcę. Obowiązek ten nie wynika dla Wykonawcy z umowy zawartej z Wnioskodawcą. Podobne rozwiązanie znalazłoby zastosowanie w przypadku każdej podobnej współpracy między podmiotami niepowiązanymi. Aby współpraca między dwoma spółkami była kontynuowana przynosząc im dalsze, obustronne korzyści, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poniesione z jego winy (a w zasadzie z winy Dostawców) dodatkowe, nieplanowane koszty Wykonawcy powinny być tej spółce zrekompensowane. Jest to tym bardziej zasadne, że z drugiej strony w świetle postanowień umownych (pisemnych) zawartych z Dostawcami straty z tego tytułu są przez nich Wnioskodawcy rekompensowane.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku i jego uzupełnienia, wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy obciążenia z tytułu przestoju linii produkcyjnej oraz z tytułu dodatkowych prac wynikają z nienależytego wywiązywania się przez Dostawców z umów współpracy zawartych z Wnioskodawcą, jak również wynikają z innych przyczyn za które winę ponosi Wnioskodawca co powoduje u Wykonawcy konieczność przestoju linii produkcyjnej oraz dodatkowych prac polegających na sortowaniu wiązek, to zasadne jest dokonanie ich oceny przede wszystkim pod kątem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. pod kątem związku poniesionych wydatków z osiągnieciem, zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodów.

Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, ww. obciążenia nie pozostają w żadnym uchwytnym związku z produkcją konkretnych wyrobów (wiążą się z brakiem możliwości produkcji w danym czasie, jak również nie da się przyporządkować czynności związanych z sortowaniem materiałów do produkcji różnych wyrobów z produkcją konkretnego wyrobu), zatem nie sposób uznać ich, za spełniające warunek uznania ich za koszt podatkowy w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto co istotne w niniejszej sprawie, obciążenia te nie powstały z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy (np. „siły wyższej”), zauważyć bowiem należy, że ze względu na stosunek prawny (umowę) łączący Wnioskodawcę i Wykonawcę, to Wnioskodawca nie wywiązał się z umowy względem Wykonawcy. Zarówno w sytuacji gdy winę za przestój linii produkcyjnej spowodowany nieterminowym dostarczeniem materiałów do produkcji oraz z tytułu dodatkowych prac związanych z niewłaściwie oznaczonych wiązek ponosi Wnioskodawca, jak również Dostawca materiałów Wnioskodawcy, bowiem za dobór Dostawcy odpowiada Wnioskodawca.

Reasumując, wskazać zatem należy, że – jak wskazano na wstępie – poniesione wydatki, o których mowa we wniosku, aby mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, muszą spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jak wykazano powyżej, wskazane wydatki warunku tego nie spełnią.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione przesłanki pozwalające uznać wskazane we wniosku wydatki, które Wnioskodawca poniósł na rzecz Wykonawcy w związku z obciążeniem go dodatkowymi kosztami z tytułu przestoju linii produkcyjnej oraz dodatkowych prac (sortowania wiązek) za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin