Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.42.2018.1.KB
z 30 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu Spółki ze zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu Spółki ze zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

„X” Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatnikiem opisanym w art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT.

Spółka dokonała sprzedaży Działu Pras, wyspecjalizowanego w produkcji maszyn oraz gotowych wyrobów metalowych. Dział Pras stanowił na dzień sprzedaży zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 Ustawy o CIT, obejmującą zespół składników materialnych i niematerialnych w tym zobowiązań powiązanych funkcjonalnie z działalnością prowadzoną przez Dział Pras.

Zobowiązania powiązane funkcjonalnie z działalnością prowadzoną przez Dział Pras zostały przejęte przez jego nabywcę w trybie opisanym w art. 519 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”), tj. nabywca Działu Pras przejął zobowiązania (dług) poprzez Umowę ze Spółką, za zgodą wierzycieli tych zobowiązań.

Cena sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa została ustalona w drodze wyceny dokonanej przez niezależny fachowy podmiot zajmujący się wycenami przedsiębiorstw. Ustalona cena uwzględniała zobowiązania funkcjonalnie związane z Działem Pras, które zostały przejęte przez jego nabywcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość przejętych przez Kupującego zobowiązań (długów) funkcjonalnie związanych ze sprzedawanym Działem Pras stanowi przychód Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży Działu Pras ponad ustaloną w umowie cenę jego sprzedaży lub pomniejsza koszty uzyskania przychodów ustalone w odniesieniu do poszczególnych składników majątku, które weszły w skład Działu Pras?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przejętych przez Kupującego zobowiązań (długów) funkcjonalnie związanych ze sprzedawanym Działem Pras nie stanowi przychodu Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży Działu Pras ponad ustaloną w umowie cenę jego sprzedaży i nie pomniejsza kosztów uzyskania przychodów ustalonych w odniesieniu do poszczególnych składników majątku, które weszły w skład Działu Pras.

Zgodnie z art. 4a pkt 4 Ustawy o CIT, zorganizowana część przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależnie przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, zobowiązania funkcjonalnie powiązane z ZCP stanowią jej nieodłączny składnik. Innymi słowy, przeniesienie własności ZCP w każdej sytuacji powinno łączyć się z przejęciem przez nabywcę zobowiązań związanych z tą ZCP. Konsekwencją powyższego jest konieczność uwzględnienia w cenie sprzedaży ZCP salda zobowiązań przenoszonych na nabywcę.

Mając na uwadze obowiązującą definicję ZCP, zgodnie z którą jest ona „zespołem składników materialnych i niematerialnych”, przychód uzyskany przez sprzedającego z tytułu zbycia Działu Pras stanowi przychód z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych. W konsekwencji, przychód ten ustalany jest przez sprzedającego w oparciu o art. 14 ust. 1 i 2 Ustawy o CIT.

W świetle art. 14 ust. 1 Ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Oznacza to, że przychód z tytułu odpłatnego zbycia nie powinien znacząco odbiegać od wartości rynkowej zbywanych rzeczy i praw, ponieważ w innym przypadku, podatnik naraża się na szacowanie przychodu z tytułu odpłatnego zbycia tych składników majątkowych.

Z uwagi na fakt, że transakcja sprzedaży Działu Pras objęła również związane z nim funkcjonalnie zobowiązania (dług), ustalona cena Działu Pras powinna uwzględniać, że nabywca będzie zobowiązany do uregulowania przejmowanych przez siebie zobowiązań. Z uwagi na powyższe, cena Działu Pras określona w umowie uwzględniała przejście zobowiązań na nabywcę i została odpowiednio obniżona przez Wnioskodawcę o wartość tych zobowiązań.

W konsekwencji, przychód Wnioskodawcy z tytułu zbycia Działu Pras powinien być ustalony w oparciu o art. 14 ust. 1 Ustawy o CIT, w kwocie ceny sprzedaży określonej w umowie sprzedaży.

W szczególności, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi przychód opisany w art. 12 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT, w świetle którego, przychód stanowi wartość umorzonych zobowiązań.

Ustawy podatkowe ani Kodeks Cywilny nie definiują wprost pojęcia „umorzone zobowiązania”. Niemniej jednak, pojęcie to występuje w przepisach art. 504-506 Kodeksu Cywilnego w następujących kontekstach:

• umorzenia wierzytelności przez potrącenie,
• umorzenia zobowiązania poprzez nowację (umorzenie zobowiązania poprzez spełnienie za zgodą wierzyciela innego świadczenia lub tego samego świadczenia opartego o inną podstawę prawną).
  
  

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazał, że określenie „umorzenie zobowiązania” nie zostało użyte w Kodeksie Cywilnym w kontekście przejęcia długu przez inny podmiot.

Zgodnie z art. 519 Kodeksu Cywilnego, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Konstrukcja przejęcia długu nie zakłada wygaśnięcia lub umorzenia zobowiązania, lecz zmianę jednego z podmiotów tego istniejącego zobowiązania na inny podmiot. W odróżnieniu od np. nowacji, w przypadku przejęcia długu elementy zobowiązania inne niż osoba dłużnika nie ulegają zmianie. Zgodnie z doktryną i praktyką prawa cywilnego, w sytuacji, w której dochodzi do przejęcia długu, dług ten nie podlega umorzeniu, lecz zachowuje swoją dotychczasową tożsamość. Powyższe stanowisko znalazło poparcie w m.in.:

• wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 17 maja 2007 r., sygn. akt: III CSK 438/06, zgodnie z którym „(...) Przepis art. 519 § 1 KC i następne realizuje model sukcesyjnego (translatywnego) przejęcia długu, który to model tym różni się od modelu nowacyjnej zmiany dłużnika, że zmiana dłużnika w odniesieniu do długu w wysokości określonej w umowie przejęcia nie narusza tożsamości dotychczasowego zobowiązania”;
• opracowaniu „System Prawa Prywatnego” (P. Drapała, A. Olejniczak (w:) A. Olejniczak (red.), System Prawa Prywatnego. Tom 6, wyd. 2, Warszawa 2014, s. 1424-1426), zgodnie z którym „(...) Zawarcie umowy zwalniającego przejęcia długu poza zmianą dłużnika nie prowadzi do innych modyfikacji stosunku zobowiązaniowego. Mimo, iż zasada zachowania tożsamości zobowiązania po zmianie dłużnika nie została w polskim Kodeksie cywilnym wyrażona normatywnie, jest ona powszechnie akceptowana w doktrynie i judykaturze. Wspomnianą regułę w części odzwierciedla art. 524 § 1 KC, przyznający przejemcy długu uprawnienie do powoływania przeciw wierzycielowi wszelkich zarzutów, które przysługiwały dłużnikowi dotychczasowemu, wyjąwszy zarzut potrącenia z wierzytelnością tego dłużnika. To rozwiązanie legislacyjne ma na celu zachowanie status quo środków obrony dłużnika, mimo zmiany podmiotów po pasywnej stronie zobowiązania”;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 września 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.214.2017.1.PC, zgodnie z którą „Przepis ten (art. 519 Kodeksu Cywilnego - przyp. Wnioskodawcy) reguluje zupełnie odrębną od zwolnienia z długu instytucję tzw. przejęcia długu, w której osoba trzecia wstępuje na miejsce dłużnika. Oznacza to, że na skutek przejęcia zobowiązania (długi) nie ulegają umorzeniu, ale ma jedynie miejsce zmiana dłużnika. Zatem skoro przy przejęciu długu nie dochodzi do zlikwidowania zobowiązania, to nie ulega ono umorzeniu, co stanowi warunek konieczny dla zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy CIT”.
  
  

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że przejęcie długu przez nabywcę Działu Pras nie powoduje po stronie Spółki powstania przychodu z tytułu umorzonych zobowiązań.

Za uznaniem, że po stronie Wnioskodawcy nie powstał przychód z tytułu umorzenia zobowiązań przemawia także istota konstrukcji przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. W orzecznictwie i doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, że przychód powinien stanowić przysporzenie majątkowe o charakterze definitywnym i powinien prowadzić do zwiększenia aktywów podatnika lub zmniejszenia jego pasywów (tak np. wyrok WSA w Gliwicach z 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/GI 553/16 oraz orzecznictwo i literatura przywoływane w jego uzasadnieniu).

W przypadku przejęcia przez nabywcę Działu Pras zobowiązań związanych z nabywaną ZCP, Spółka nie uzyskuje realnej ekonomicznej korzyści, ponieważ cena sprzedaży Działu Pras została odpowiednio obniżona w związku z przejęciem zobowiązań. W konsekwencji, przejęcie długów przez nabywcę nie prowadzi do powstania przysporzenia po stronie Spółki.

Warto jednak w tym miejscu zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazywano, że nawet w przypadku nowacji (art. 506 Kodeksu Cywilnego), przy której dochodzi faktycznie do umorzenia zobowiązania, przychód nie powstaje, jeżeli podatnik nie uzyskuje w związku z nowacją realnego przysporzenia ekonomicznego. Przykładowo, zgodnie z wyrokiem WSA w Krakowie z 22 sierpnia 2017 r. sygn. I SA/Kr 564/17: „(...) umowa odnowienia powoduje tylko powstanie innego zobowiązania w miejsce poprzedniego i nie jest to zdarzenie gospodarcze powodujące powstanie przychodu z tytułu umorzenia wierzytelności lub zwolnienia z długu”.

Przejęcie zobowiązań przez nabywcę Działu Pras nie pomniejsza także kosztów uzyskania przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży Działu Pras.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ustawa o CIT nie przewiduje szczególnych reguł dotyczących rozliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży ZCP, zatem koszty te powinny zostać ustalone odrębnie w odniesieniu do każdego składnika majątku podlegającego zbyciu w ramach ZCP.

Przykładowo, Ustawa o CIT przewiduje następujące mechanizmy:

• w przypadku zbycia nabytego uprzednio przez podatnika środka trwałego, koszty uzyskania przychodu z tytułu jego odpłatnego zbycia ustala się w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 1 tiret pierwsze Ustawy o CIT, tj. w wysokości wydatków na jego nabycie ustalonych zgodnie z art. 16g Ustawy o CIT, zaktualizowanych zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszonych o dokonane odpisy amortyzacyjne;
• w przypadku zbycia zapasów należących do podatnika, koszty uzyskania przychodu z tytułu ich odpłatnego zbycia ustala się zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, w oparciu o koszty poniesione na ich nabycie lub wytworzenie, o ile koszty te nie zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo, jeżeli podatnik poniósł wydatek na nabycie zapasów w kwocie 100, z której 40 zostało zaliczone wcześniej do kosztów uzyskania przychodów (np. kosztów bezpośrednio związanych z przychodami z tytułu sprzedaży produktów), to koszt uzyskania przychodu z tytułu zbycia tych zapasów stanowiła będzie kwota 60.
  
  

Jednocześnie, żaden przepis Ustawy o CIT, nie wprowadza mechanizmu obniżenia lub korekty kosztów uzyskania przychodów ustalonych w sposób opisany powyżej.

W konsekwencji, wartość długu przejętego przez nabywcę Działu Pras nie pomniejsza kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4a pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.) zorganizowana część przedsiębiorstwa - to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 1 cyt. ustawy, wprowadza szczegółowe regulacje dotyczące ustalania przychodu, jeżeli przedmiotem sprzedaży jest majątek Spółki. Zgodnie z tym artykułem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Zgodnie z § 2 pkt 2 tego artykułu, przejęcie długu może nastąpić przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Umowa o przejęcie długu może stanowić element innej czynności prawnej (innej umowy). Taka właśnie sytuacja występuje w niniejszej sprawie, gdyż jak wynika z wniosku: zobowiązania powiązane funkcjonalnie z działalnością prowadzoną przez Dział Pras zostały przejęte przez jego nabywcę w trybie opisanym w art. 519 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego tj. nabywca Działu Pras przejął zobowiązania (dług) poprzez umowę ze Spółką, za zgodą wierzycieli tych zobowiązań.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanej sprawie nie dojdzie po jego stronie do powstania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności, wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań.

Tut. Organ zgadza się, co do zasady, że przychód podatkowy na podstawie powołanego przepisu nie powstanie.

O tym jak należy rozumieć pojęcie umorzenia zobowiązań na gruncie podatkowym wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt. II FSK 1164/06, dotyczącym analogicznego z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych unormowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak zauważył Sąd w powołanym wyroku: (…) dla celów opodatkowania niemożliwe jest odseparowanie przychodu i jego źródła od podmiotu, który go uzyskał. W świetle tego przepisu „umorzenie zobowiązania” oznacza zatem zakończenie bytu prawnego zobowiązania w odniesieniu do konkretnego podatnika, a nie jego ustanie w ogólności. W konsekwencji ocena, czy przejęcie długu podatnika przez osobę trzecią mieści się w hipotezie art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f., powinna być dokonywana z punktu widzenia sytuacji prawnej podatnika, tj. wartości jego zobowiązań przed przejęciem długu przez osobę trzecią i po przejęciu długu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał swojej oceny w inny sposób. Skoncentrował się na ustaleniu, czy przejęte od podatnika zobowiązanie cywilnoprawne utraciło swój byt prawny, czy też nie. Jakkolwiek doprowadziło go to słusznego wniosku, że zobowiązanie nie wygasło, to skutkiem było również oderwanie poczynionych rozważań zarówno od treści art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i od treści art. 519 § 1 k.c.

Z ostatnio przywołanego przepisu wynika, że osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Podstawowym skutkiem przejęcia jest wstąpienie przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika. Sukcesja dotyczy całości stosunku zobowiązaniowego, w tym przenosi na niego odpowiedzialność za dług. Po przejęciu długu prawo wierzyciela do zaspokojenia swojego zobowiązania skierowane jest do majątku przejemcy (zob. J. Mojak [w:] Kodeks Cywilny. Komentarz do art. 519, praca zbiorowa pod red. K. Pietrzykowskiego - wydruk z systemu Legalis wydawnictwa C.H. Beck, pkt 11 i 17). Oznacza to w szczególności, że wierzyciel nie może kierować swoich roszczeń w stosunku do dawnego dłużnika, a dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia.

Można zatem uznać, że z chwilą skutecznego przejęcia długu wcześniej istniejący stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a wierzycielem kończy swój byt prawny (wygasa). W konsekwencji, skuteczne przejęcie długu przez osobę trzecią (art. 519 Kodeksu cywilnego) stanowi dla dotychczasowego dłużnika umorzenie zobowiązania w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 updof.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przejęcie długu dłużnika przez osobę trzecią może rodzić obowiązek wykazania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przesłanką dla powstania tego przychodu jest jednak warunek „nieodpłatności” umorzenia zobowiązań (przejęcia długu). Jak bowiem wynika z analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy po stronie podatnika dochodzi do przysporzenia majątkowego o charakterze definitywnym.

W opisanym stanie faktycznym przejęcie przez nabywcę (kupującego) zobowiązań (długów) Spółki funkcjonalnie związanych ze sprzedawanym Działem Pras nie ma charakteru nieodpłatnego, gdyż ma bezpośredni wpływ na wysokość „ceny”, czyli kwoty do zapłaty określonej przez strony transakcji. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na fakt, że transakcja sprzedaży Działu Pras objęła również związane z nim funkcjonalnie zobowiązania (dług), ustalona cena Działu Pras powinna uwzględniać, że nabywca będzie zobowiązany do uregulowania przejmowanych przez siebie zobowiązań. Z uwagi na powyższe, cena Działu Pras określona w umowie uwzględniała przejście zobowiązań na nabywcę i została odpowiednio obniżona przez Wnioskodawcę o wartość tych zobowiązań.

Dokonując oceny stanowiska Spółki należy odnieść się do powołanych powyżej przepisów, w szczególności art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem z odpłatnego zbycia Działu Pras będzie cena wynikająca z umowy sprzedaży. Cena ta, co do zasady, powinna odpowiadać wartości rynkowej. W przedmiotowej sprawie w cenie sprzedaży Działu Pras ujęta została wartość zobowiązań, co oznacza, że kwota do zapłaty przez nabywcę będzie pomniejszona o przejęte przez niego zobowiązania, które będzie następnie regulował z własnych środków. Pomniejszenie oszacowanej dla potrzeb transakcji sprzedaży wartości Działu Pras o wartość przejętych zobowiązań nie oznacza, że „cena określona w umowie”, która na podstawie art. 14 ust. 1 stanowi przychód podatkowy, również może być o tę wartość zobowiązań pomniejszona. Jest to bowiem jedynie skutek wzajemnych rozliczeń stron umowy sprzedaży Działu Pras z jednoczesnym przejęciem długów, który podatkowo nie może różnić się od sytuacji, w której Spółka najpierw zbyłaby Dział Pras (wykazując przychód w całej jego wartości) a następnie z otrzymanych środków sama spłaciłaby zobowiązania.

Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że wartość zobowiązań przejętych przez Nabywcę (kupującego) w związku z zakupem Działu Pras nie będzie powiększała przychodu z tytułu sprzedaży Działu Pras.

Reasumując, przychodem podlegającym opodatkowaniu na tej transakcji będzie wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2015r. sygn. akt II FSK 731/13 „organ interpretacyjny nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów wnioskodawcy, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. Do uprawnień organu należy wybór racji argumentacyjnych, które jego zdaniem będą wystarczające dla oceny merytorycznej problemu podatkowego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego (zob. wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2014 r., I FSK 1548/13). Wynikający z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, obowiązek przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny nie oznacza konieczności dokonywania oceny innych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych, przywołanych przez zainteresowanego dla wzmocnienia prezentowanej przez niego argumentacji (zob. wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II FSK 2980/12)”.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.