Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.32.2018.2.JC
z 27 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2018 r. (data nadania 8 marca 2018 r., data wpływu 13 marca 2018 r.) na wezwanie z dnia 27 lutego 2018 r. (data nadania 27 lutego 2018 r., data doręczenia 1 marca 2018 r.) Nr 0114-KDIP2-1.4010.32.2018.1.JC o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydzielona pod działalność hotelową wartość budynku w kwocie przekraczającej 10 000 000 zł będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydzielona pod działalność hotelową wartość budynku w kwocie przekraczającej 10 000 000 zł będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach posiadanych budynków stanowiących jej środki trwałe prowadzi działalność w zakresie działalności hotelowej, gastronomicznej oraz usług wynajmu pomieszczeń i powierzchni biurowych. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT. Spółka w swoich księgach prowadzi ewidencję środków trwałych, w tym budynku, z którego wydzielone zostały części dotyczące działalności hotelowej (włączając w to restauracje) oraz części dotyczące działalności polegającej na wynajmie pomieszczeń biurowych.

W piśmie z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 13 marca 2018 r.) Wnioskodawca doprecyzowując stan faktyczny wskazał, że cały budynek, z którego zostały wydzielone części dotyczące działalności hotelowej oraz części dotyczące działalności polegającej na wynajmie pomieszczeń biurowych został sklasyfikowany w księgach wg Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 109 jako Pozostałe budynki niemieszkalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydzielona pod działalność hotelową wartość budynku w kwocie przekraczającej 10 000 000 zł będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 ze zm., Dz. U. z 2017 r. poz. 2175 i 2201)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł w wysokości 0,035% podstawy opodatkowania dotyczy:

1. Budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy.
   
   

Zdaniem Spółki wartość budynku dotycząca części hotelowej, włączając część restauracyjną mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w rodzaju 109, tj. Pozostałych Budynków Niemieszkalnych, który obejmuje m.in. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych oraz restauracje, bary i stołówki.

Wymienione w art. 24b ust. 1 budynki handlowo-usługowe są odzwierciedleniem części symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych 103, który to obejmuje budynki:

• centrów handlowych,
• domów towarowych,
• samodzielnych sklepów i butików,
• kiosków towarowych na trwałe związanych z gruntem,
• hal przeznaczonych na targi, aukcje, wystawy,
• targowisk pod dachem,
• stacji paliw, stacji obsługi itp.,
• aptek,
• pozostałe handlowo – usługowe.
  
  

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że wartość budynku w wydzielonej w ewidencji części dotyczącej działalności hotelowej i gastronomicznej (mieszcząca się w rodzaju 109 KŚT) nie stanowi podstawy opodatkowania przychodów z tytułu własności środka trwałego zawartego w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.; dalej: „updop”), podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10 000 000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy

– wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, przepisu ust. 1 nie stosuje się do:

1. środków trwałych, o których mowa w ust. 1, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16c pkt 5;
2. środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.
   
   

W myśl art. 24b ust. 3 updop, podstawę opodatkowania stanowi przychód odpowiadający wartości początkowej środka trwałego ustalanej na pierwszy dzień każdego miesiąca wynikającej z prowadzonej ewidencji, pomniejszonej o kwotę 10 000 000 zł.

Przez Klasyfikację, o której mowa w ww. przepisie należy rozumieć Klasyfikację Środków Trwałych wydaną na podstawie odrębnych przepisów (art. 16i ust. 2 pkt 3 updop). Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) wprowadzono do stosowania Klasyfikację Środków Trwałych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka w ramach posiadanych budynków stanowiących jej środki trwałe prowadzi działalność w zakresie działalności hotelowej, gastronomicznej oraz usług wynajmu pomieszczeń i powierzchni biurowych. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT. Spółka w swoich księgach prowadzi ewidencję środków trwałych, w tym budynku, z którego wydzielone zostały części dotyczące działalności hotelowej (włączając w to restauracje) oraz części dotyczące działalności polegającej na wynajmie pomieszczeń biurowych. Cały budynek, z którego zostały wydzielone części dotyczące działalności hotelowej oraz części dotyczące działalności polegającej na wynajmie pomieszczeń biurowych został sklasyfikowany w księgach wg Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 109 jako Pozostałe budynki niemieszkalne.

Mając na uwadze powyższe, słusznie wskazuje Spółka, że wartość budynku w wydzielonej w ewidencji części dotyczącej działalności hotelowej i gastronomicznej (mieszcząca się w rodzaju 109 KŚT) nie stanowi podstawy opodatkowania przychodów z tytułu własności środka trwałego zawartego w art. 24b ust. 1 updop.

Tym samy stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.