Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB1/415-584/14/18-4/S/MG
z 9 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. z 2018 r., poz. 800) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3803/14 (data wpływu orzeczenia 5 marca 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 5 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB1/415-584/14-3/KS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 5 sierpnia 2014 r. znak: IPPB1/ 415-584/14-3/KS wniósł pismem z dnia 21 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 26 września 2014 r. znak: IPPB1/415-584/14-5/KS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 5 sierpnia 2014 r. znak: IPPB1/415-584/14-3/KS złożył skargę z dnia 30 października 2014 r. (data wpływu 4 listopada 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3803/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 5 marca 2018 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3803/14.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 9 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2018 r.), sygn. akt III SA/Wa 3803/14 uznał, że realizacja roszczenia o wykup - czyli ów wykup - nie stanowi sprzedaży gruntu, a ustalone „wynagrodzenie” nie jest ceną sprzedaży. Owo „odpowiednie wynagrodzenie” za przeniesienie własności działki gruntu zajętej pod budowę uznaje się za ekwiwalent wartości rynkowej gruntu bez naniesień.

Sąd uznał, że słuszne jest stanowisko Skarżącej, z którego wynika, że realną korzyść (nieodpłatne świadczenie) Skarżąca mogłaby uzyskać wówczas, gdyby przedmiotem transakcji był grunt wraz z naniesieniami, czyli rozliczenia stron byłyby dokonywane na zasadach ogólnych. Tymczasem z opisu zdarzenia przyszłego we wniosku wynika, że przedmiotem transakcji nie są naniesienia. Przeniesienie własności działki ma nastąpić w trybie art. 231 § 2 k.c. właśnie dlatego, że zachodzi potrzeba rozliczenia nakładów, których wartość jest wyższa od wartości zajętego na ten cel gruntu. Ustawodawca uznał za potrzebne wprowadzenie szczególnej regulacji, mającej na celu - ze względu na interes społeczno-gospodarczy i interes samych stron - ochronę takiego stanu rzeczy poprzez stworzenie możliwości „legalizacji” budowy dokonanej na cudzym gruncie. Dopiero w braku przesłanek, o których mowa w przepisie art. 231 § 2 k.c. wchodzą w grę rozwiązania ogólne, dotyczące ochrony własności i rozliczeń stron.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Cztery osoby fizyczne – dwa małżeństwa (dalej łącznie zwane: Właścicielami) – są współwłaścicielami dwóch działek gruntu posadowionych obok siebie w miejscowości S., gmina M.(dalej zwane pojedynczo: Grunt 1 oraz Grunt 2; dalej zwane łącznie Gruntem), prawo współwłasności Nieruchomości należy do majątku wspólnego małżonków. Nabycie Gruntu przez Właścicieli nastąpiło przed rokiem 2000. Od tego czasu Grunt stanowił składnik majątku osobistego.

Jednocześnie Właściciele prowadzą działalność gospodarczą, którą Właściciele sprawują w formie spółki jawnej. Grunt ten jednak nigdy nie został wprowadzony do ksiąg rachunkowych spółki jawnej, a zatem nigdy nie był wykorzystywany przez Właścicieli w ramach tej działalności gospodarczej.

Właściciele zawarli najpierw w 2001 r. (anektowaną w 2002 r.) na czas określony umowę dotyczącą Gruntu 1, a następnie w 2007 r. na czas określony umowę dotyczącą Gruntu 2 - nazwane i uregulowane jako umowy użyczenia (dalej zwane łącznie: Umową Użyczenia) ze spółką A. Sp. z o.o. z siedzibą w S. (dalej zwaną: Spółką), w której część Właścicieli tj. mężowie - posiada łącznie większościowy pakiet udziałów. Na podstawie Umowy Użyczenia Spółka korzysta z Gruntu, dokonując jedynie płatności podatku od nieruchomości dot. gruntu (Gruntu 1 oraz Gruntu 2) w imieniu i na rzecz Właścicieli; jednocześnie Właściciele udzielili w Umowie Użyczenia zgody dla Spółki na dysponowanie Gruntem na cele budowlane.

Mając ww. uprawnienie wynikające z Umowy Użyczenia, Spółka dokonała w ciągu dotychczasowego obowiązywania umowy dotyczącej Gruntu 1 oraz Gruntu 2 naniesień na Gruncie, tj. Spółka wybudowała budynki, drogi, place, oświetlenie itp. (dalej łącznie zwane; Naniesieniami). Wybudowane budynki i budowie stanowią odrębny i samodzielny zakład w przedsiębiorstwie Spółki. Wzniesione Naniesienia zajmują większą część Gruntu 1 oraz Gruntu 2, a w związku z tym pozostała część Gruntu nie przedstawia dla Właścicieli gospodarczej wartości. Według ksiąg rachunkowych Spółki wartość netto Naniesień na dzień 31 marca 2014 r, wynosiła kwotę X zł, natomiast wartość rynkowa tych Naniesień wynosiła na ten dzień kwotę Y zł, wyższą od kwoty X zł. Ponadto, Właściciele nie dokonali we własnym zakresie żadnych nakładów na Gruncie, a zatem wszystkie istniejące nakłady na Gruncie zostały sfinansowane przez Spółkę.

Tymczasem wartość rynkowa Gruntu (bez uwzględnienia Naniesień) na dzień 31 marca 2014 r. wynosiła Z, tj. wartość co najmniej jednokrotnie mniejszą od wartości rynkowej Y samych Naniesień dokonanych przez Spółkę. Tak więc Naniesienia mają zdecydowanie najistotniejsze znaczenie na Gruncie; wartość samych Naniesień znacząco przekracza wartość samego Gruntu na dzień 31 marca 2014 r.

Do tej pory pomiędzy Właścicielami a Spółką nie doszło do rozliczenia Naniesień poniesionych przez Spółkę na Gruncie, ponieważ Umowa Użyczenia jest w trakcie obowiązywania.

Wobec problemu z uzgodnieniem pomiędzy Właścicielami a Spółką rozliczenia Naniesień Spółki na Gruncie, Właściciele mają zamiar wystąpić do Spółki z roszczeniem, opartym o przepis art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, o nabycie od Właścicieli całości Gruntu zajętego przez Naniesienia. Właściciele oraz Spółka mają zamiar ustalić odpowiednie wynagrodzenia za przeniesienie własności Gruntu w wysokości wartości rynkowej samego Gruntu, nieuwzględniającej wartości rynkowej Naniesień - tym samym spełniając warunek z art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, tj. zbycie samej działki Gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w związku z planowaną transakcją na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego na warunkach określonych we wskazanym zdarzeniu przyszłym winien rozpoznać przychód podatkowy (proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności Gruntu wśród Właścicieli) z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia (w kwocie Y)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z planowaną transakcją na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego na warunkach określonych we wskazanym zdarzeniu przyszłym, nie będzie miał obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego (proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności Gruntu wśród Właścicieli) z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia (w kwocie Y). Za takim stanowiskiem przemawiają następujące argumenty:

Zgodnie z przepisem art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Zgodnie z doktryną prawa cywilnego, przepis ten zwiera uzupełnienie instrumentarium rozliczeniowego nakładów na cudzym gruncie. Sięga tu ustawodawca do mocnego instrumentu roszczenia o przeniesienie (wykup) własności gruntu przysługującego właścicielowi gruntu. W dodatku takie roszczenie ma pierwszeństwo przed zwykłymi (powszechnymi) zasadami rozliczeń w stosunku pomiędzy właścicielem a posiadaczem rzeczy, tj. rozliczeń o zwrot nakładów. Oczywiście, ww. przepis nie stanowi wyjątku od zasady superficies solo cedit (wszystko, co zostało trwale połączone z gruntem, dzieli los prawny tego gruntu, staje się jako cześć składowa, własnością właściciela gruntu, bez względu na to, kto dokonał połączenia), natomiast ustanawia specyficzny mechanizm rozliczeń nakładów, który powinien mieć odzwierciedlenie również w traktowaniu na gruncie podatku dochodowego. Dlatego należy stwierdzić, że w sensie prawnym Właściciele dokonają przeniesienia własności Gruntu oraz Naniesień, które w związku z połączeniu z Gruntem stają się formalnie własnością Właścicieli Gruntu – przy czym, właśnie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego należy traktować jako przepis szczególny, który kreuje specyficzne zasady przeniesienia własności (nie sprzedaży) działki gruntu i odpowiedniego za nią wynagrodzenia (nie ceny sprzedaży) bez konieczności rozliczanie nakładów na gruncie.

Z analizy warunków stosowania tego przepisu (który będzie miał zastosowanie również w planowanej transakcji między Właścicielami a Spółką) wynika, że roszczenie właściciela gruntu wraz z nakładami poniesionymi przez osobę trzecią jest skoncentrowane tylko na prawie żądania wykupu działki gruntu, przy czym przyjmuje się w doktrynie prawa cywilnego, że art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi podstawę prawną dla określenia wynagrodzenia właściciela za przeniesienie własności gruntu zajętego przez nakłady (budynki i urządzenia wzniesione przez osobę trzecią) na poziomie odpowiadającym wartości wyłącznie działki gruntu, na której wzniesiony są nakłady, nieobejmującej wartości nakładów (tak m.in. Gniewek, Komentarz, s. 568, s. Rudnicki, w: Komentarz do KC, Ks. II, 2004, s. 369; E. Skowrońska-Bocian, w: Komentarz KC, t. I, 2005, s. 648. Celem bowiem uregulowania art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego jest uzyskanie przez właściciela nieruchomości rekompensaty za utratę wartości gruntu, na którym osoba trzecia wzniosła budynek czy budowlę. Ponadto ponieważ wzniesienie nakładu zostało sfinansowane przez osobę trzecią (nie właściciela gruntu), wynagrodzenie za ich przeniesienie dla właściciela gruntu obejmujące również wartość rynkową nakładów, oznaczałoby po stronie właściciela bezpodstawne wzbogacenie. Jednocześnie, właściciel nie może żądać od tej samej osoby trzeciej zapłaty za grunt, która uwzględniłaby również wartość poczynionych przez tę osobę nakładów na gruncie, bowiem w takiej sytuacji osoba trzecia musiałaby ponieść podwójne koszty wzniesienia nakładów (raz jako poczynione nakłady, drugi raz jako zapłata za grunt z Nakładami).

Zgodnie z art. 11 Ustawy o PIT, przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4 Ustawy o PIT).

Nieodpłatne świadczenie w potocznym znaczeniu jest rozumiane jako szczególny rodzaj świadczenia, w przypadku gdy otrzymujący odnosi korzyść nie świadcząc nic w zamian (w praktyce przyjmuje się, że to rodzaj przysporzenia majątkowego, realna korzyść tego, który otrzymał takie świadczenie).

Aby można było zaliczyć jakieś zdarzenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podatkowego, musi dojść do sytuacji, gdy jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, a drugi to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem.

Odnosząc to do zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy nie dochodzi do otrzymania przez Właścicieli nieodpłatnego świadczenie ze strony Spółki w związku z samym faktem wzniesienia Naniesień na Gruncie, a także przeniesienia własności Gruntu w trybie art. 231 § ust. 2 Kodeksu Cywilnego na Spółkę. Jak zostało wspomniane powyżej, właśnie poprzez dokonanie przeniesienia własności Gruntu na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego dochodzi do zastosowania szczególnego mechanizmu, gdy Właściciele zgłaszają roszczenie o wykup działki Gruntu bez konieczności rozliczenia Naniesień - nie można zatem twierdzić, że w związku z przeniesieniem własności Gruntu dochodzi do otrzymania przez Właścicieli świadczenia (wartości Naniesień w kwocie Y) od Spółki w sposób nieodpłatny, skoro celem i rezultatem zastosowania art. 231 § ust. 2 Kodeksu Cywilnego jest umożliwienie rozliczenia wartości samego Gruntu w kwocie Z.

Prawidłowość przedstawionego przez Wnioskodawcę poglądu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w analogicznych sprawach, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 czerwca 2008 r. nr IPPB3/423-567/08/MK, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lutego 2011 r. nr ILPB2/415-1294/10-2/WM oraz z dnia 17 stycznia 2012 r. nr ILPB2/415-1025/11-2/WS.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zajął stanowisko jak wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.) po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3803/14 (data wpływu 5 marca 2018 r.), w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
   

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.br>

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Art. 19 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie z art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Zatem zasadniczo budynki trwale z gruntem związane stanowią jego część składową i nie mogą być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny). W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zgodnie z brzmieniem art. 231 § 2 ww. ustawy właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że właściciel gruntu, na którym inny podmiot wzniósł budynek, budowlę lub inne urządzenie o wartości przekraczającej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać wykupu zajętej na ten cel działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Roszczenie właściciela gruntu z art. 231 § 2 ww. ustawy nie jest przy tym uzależnione od tego, żeby podmiot dokonujący zabudowy był samoistnym posiadaczem gruntu pozostającym w dobrej wierze. Omawiane roszczenie zależy od stwierdzenia faktycznej okoliczności wzniesienia budowli, budynku lub innego urządzenia. Niezbędne jest także to, aby wartość wymienionej budowli znacznie przewyższała w istniejących okolicznościach faktycznych wartość zajętej działki. Właściciel może żądać wykupienia gruntu, posiadacz zaś jest zobowiązany nabyć grunt przez budowlę zajęty. Roszczenie może być zrealizowane w trybie umownym lub prawnym.

Za nieodpłatne świadczenie przyjęło się uważać nie tylko świadczenia w cywilistycznym znaczeniu, ale także wszystkie inne zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści, mających konkretny wymiar finansowy, kosztem innego podmiotu. Przysporzenia majątkowe uzyskane z tego tytułu stanowią przychód podatkowy i zasadniczo wpływają na wysokość zobowiązania podatkowego u osób je otrzymujących.

W rozpatrywanej sprawie nie dochodzi do otrzymania przez Wnioskodawczynię nieodpłatnego świadczenia ze strony spółki w związku z realizacją roszczenia w oparciu o art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. .

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała. .

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.