Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.133.2018.2.JK3
z 16 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data nadania 26 kwietnia 2018 r., data wpływu 7 maja 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.133.2018.1.JK3 z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data nadania 17 kwietnia 2018 r., data doręczenia 20 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 kwietnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.133.2018.1.JK3 (data nadania 17 kwietnia 2018 r., data doręczenia 20 kwietnia 2018 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data nadania 26 kwietnia 2018 r., data wpływu 7 maja 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Organem nadzorującym M. Sp. z o. o. [dalej: Spółka] jest Rada Nadzorcza. Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się raz w miesiącu. Członkowie Rady Nadzorczej otrzymują stałe, miesięczne wynagrodzenie. Jeden z członków Rady Nadzorczej, którego miejsce zamieszkania znajduje się w innej miejscowości niż siedziba Spółki, powołując się na artykuł 222 zn 1 par. 2 kodeksu spółek handlowych zwrócił się do Spółki o zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym na posiedzenie Rady Nadzorczej.

Przywołany powyżej przepis został wprowadzony na podstawie art. 15 ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami, zmieniającego kodeks spółek handlowych, z mocą obowiązującą od dnia 9 września 2016 roku (Dz. U. 2016 poz. 1202).

Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się zazwyczaj w siedzibie Spółki lub na terenie miasta, gdzie Spółka ma siedzibę.

Poniesione koszty dojazdu członka Rady Nadzorczej na posiedzenie Rady Nadzorczej zostały wyliczone jako iloczyn liczby przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu w maksymalnej wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. nr 27, poz. 271, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 34a ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414, z późn. zm ).

We wniosku o zwrot kosztów dojazdu, członek Rady Nadzorczej podał typ samochodu, którym podróżował wraz z numerem rejestracyjnym i pojemnością silnika oraz wskazał dzień posiedzenia Rady Nadzorczej, cel wyjazdu i liczbę przejechanych kilometrów.

Liczba przejechanych kilometrów odpowiada ilości kilometrów koniecznych do pokonania odległości na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania członka Rady Nadzorczej a siedzibą Spółki (miejscem posiedzenia Rady Nadzorczej) oraz drogą powrotną, tj. od siedziby Spółki do miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej.

Spółka zwróciła i zamierza nadal zwracać koszty dojazdu wyliczone w powyższy sposób dla członka Rady Nadzorczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że intencją Wnioskodawcy było zapytanie, czy zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem dla członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Spółki (oraz droga powrotna) w celu udziału w posiedzeniu Rady Nadzorczej, wyliczona jako iloczyn liczby przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu w maksymalnej wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 34a ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414. z późn. zm.) podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym, czy na Spółce ciążą obowiązki płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości, gdzie znajduje się siedziba nadzorowanej Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie:

Na podstawie wprowadzonego art. 222 zn. 1 § 2 kodeksu spółek handlowych przepisu członek rady nadzorczej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma prawo do zwrotu kosztów poniesionych w związku z udziałem w pracach Rady Nadzorczej (w tym kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej).

Należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2016 poz. 2032 j.t. z późn.zm.); [dalej: ustawa o PIT] przychodami są, co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT - źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 7 ustawy o PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych m. in. w art. 21 ustawy o PIT.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT, zwolnione z podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem,
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 ustawy o PIT. Należy zauważyć, że w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki w art. 21 ust. 13 ustawy o PIT, tj. wypłacone diety i inne należności (np. za dojazdy na posiedzenia rady nadzorczej) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów członka rady nadzorczej oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o PIT, wskazany powyżej ust. 1 pkt 16 lit. b), dotyczący osób niebędących pracownikami, stosuje się jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

• w celu osiągnięcia przychodów lub
  

• w celu realizacji zadań organizacji jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
  

• przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
  
  
  

Z przytoczonych przepisów wynika, że diety oraz zwrot kosztów podróży dla osób niebędących pracownikami są zwolnione z opodatkowania, jeśli kwota ta po stronie osoby otrzymującej nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów oraz gdy poniesione przez otrzymującego należności wydatków miało na celu osiągnięcie przez niego przychodu.

Zdaniem Spółki, powyższe zwolnienie będzie miało więc zastosowanie również do zwrotu wydatków z tytułu dojazdu członka Rady Nadzorczej do miejscowości siedziby nadzorowanej Spółki i z powrotem. Przekazane kwoty zwolnione są z podatku dochodowego, ale tylko do wysokości określonej Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Nadwyżka ponad te kwoty stanowiłaby natomiast przychód podlegający opodatkowaniu.

Przykładowo, w interpretacji z 19 stycznia 2010 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził, że dojazd członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady mieści się w określeniu „podróż”, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie (sygn.: ITPB2/415-843/09/PS), również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 stycznia 2015 r. (sygn. IBPBII/1/415-591/14/MK).

Prawo do zwolnienia dla zwrotu kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej przyznał również dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z 20 sierpnia 2015 r. (sygn. ILPB1/4511-1-753/15-2/AP) i z 24 lutego 2017 r. (sygn. 3063-IIPB1-1.4511.359.2016.2.AA).

Na rzecz Spółki w dniu 8 lipca 2015 roku została wydana interpretacja indywidualna (sygn. IPPB4/4511-680/15-2-AK), w której Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko Spółki za prawidłowe w podobnej sprawie (zapytanie dotyczyło zwrotu kosztów dojazdu dla członka Rady Nadzorczej w sytuacji wykonywania dodatkowych czynności kontrolnych. W 2015 roku Spółka nie dokonywała zwrotu kosztów dojazdów na posiedzenia Rady Nadzorczej, ponieważ nie istniał art. 222 zn.1 § 2 kodeksu spółek handlowych).

W ocenie Spółki, zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie rady nadzorczej dla członka rady nadzorczej podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem (art. 21 ust. l pkt 16 lit. b) ustawy o PDOF).

Dojazd członków rady nadzorczej na posiedzenia tego organu mieści się, zdaniem Spółki, w pojęciu „podróż”, o którym mowa w powyższym przepisie.

Spółka jako płatnik nie pobiera (i zdaniem Spółki, nie powinna pobierać w przyszłości) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych kwot stanowiących zwrot kosztów dojazdu członka rady nadzorczej na posiedzenie tego organu. Wypłacone kwoty są wyliczane wg metody określonej w pytaniu we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Wartości zwróconych kosztów dojazdu (o których mowa powyżej) Spółka również nie wykazuje (i nie będzie wykazywać w przyszłości) w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy osoby będącej członkiem rady nadzorczej, ponieważ, zdaniem Spółki, kwoty wypłacone członkowi rady nadzorczej z tytułu dojazdu prywatnym samochodem na posiedzenia tego organu nie stanowią przychodu tej osoby z tytułu działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 7 ustawy o PDOF.

W opinii Spółki, koszty dojazdu prywatnym samochodem na posiedzenie rady nadzorczej należy traktować odpowiednio jak diety i inne należności z tytułu podróży służbowej.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska są przywołane w części H wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisy prawne oraz numery wydanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych interpretacji indywidulanych w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w związku z pełnieniem swoich obowiązków członkowie Rady Nadzorczej biorą udział w posiedzeniach. Jeden z członków Rady Nadzorczej, którego miejsce zamieszkania znajduje się w innej miejscowości niż siedziba Spółki zwrócił się do Spółki o zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym na posiedzenie Rady Nadzorczej.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy że przychodem członka Rady Nadzorczej jest każde świadczenie otrzymywane w związku z pełnioną przez niego funkcją, są to zatem zarówno świadczenia pieniężne, jak i nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z wypełnianiem powierzonych mu obowiązków.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno w lit. a), jak i w lit. b) używa pojęcia „podróż”. Różnica treści przepisów zawarta w lit. a) i lit. b) związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Dlatego też w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie.

Przy czym definicję podróży służbowej należy wyprowadzić z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108), którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy wynika, że za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika. Zatem podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy bądź stałe miejsce wykonywania zadań i tylko do wydatków (do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej) poniesionych podczas takiej podróży ma zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym

Z konstrukcji wyżej omówionych przepisów wynika jednoznacznie, że intencją ustawodawcy było zastosowanie zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do diet i innych należności należnych zarówno z tytułu podróży służbowej (tj. podróży pracownika), jak i z tytułu podróży spełniającej te same cechy co podróż służbowa, która jednak jest wykonywana przez osobę niebędącą pracownikiem. Zatem ustawodawca w przedmiotowym zwolnieniu zagwarantował takie same prawa zarówno osobie będącej w podróży służbowej (pracownikowi), jak i osobie niebędącej pracownikiem, która wykonuje podróż spełniającą te same cechy co podróż służbowa.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy jednoznacznie wskazuje, że wolne od podatku są „diety i inne należności za czas podróży”. Oznacza to, że rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba niebędąca pracownikiem znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje. Na przykład trudno uznać, że dojazdy członka zarządu z miejsca zamieszkania do miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki są podróżą w rozumieniu omawianego przepisu. Taka bowiem interpretacja art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy prowadziłaby do niedających się zaakceptować wniosków.

Zatem przyjąć należy, że podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki, bądź stałe miejsce wykonywania zadań.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów otrzymywany przez członka Rady Nadzorczej związany z Jego udziałem w pracach Rady Nadzorczej będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Aby bowiem omawiany przepis mógł mieć zastosowanie, musi wystąpić podróż, o której mowa w tym przepisie. Tutaj podróż – w rozumieniu tegoż przepisu – nie występuje.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, nie ma podstaw do twierdzenia, że uczestnicząc w posiedzeniu członkowie Rady Nadzorczej odbywają podróż.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone przepisy prawa jak i przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości, gdzie znajduje się siedziba Spółki na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, a przychód ten należy opodatkować, gdyż członkowie Rady Nadzorczej nie odbywają podróży, o której mowa w przepisach Kodeksu pracy. Zatem na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia podatku (zaliczek) na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, indywidualną lub objaśnienie podatkowe jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Wskazać również należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/GL 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.