Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.45.2018.3.KB
z 23 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 marca 2018 r. (data wpływu 26 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) oraz pismem z 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• odpisów amortyzacyjnych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
• wydatków eksploatacyjnych dotyczących środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2018 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków eksploatacyjnych dotyczących środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 25 kwietnia 2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.45.2018.1.KB oraz pismem z 27 kwietnia 2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.45.2018.2.KB wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) oraz pismem z 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny uzupełniony ostatecznie w piśmie z 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) oraz piśmie z 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.):

Wnioskodawca jest Gospodarstwem Rolnym, prowadzonym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą „X” Sp. z o.o (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”). Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą oraz działalność gospodarczą w zakresie skupu zboża, świadczenia usług rolniczych oraz okazjonalnej sprzedaży maszyn rolniczych.

W działalności gospodarczej, jako formę opodatkowania wybrano zasady ogólne wg skali (w tym miejscu należy wyjaśnić, że w uzupełnieniu wniosku z 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), Wnioskodawca wskazał, że doszło do oczywistej pomyłki, gdyż podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych). Spółka zakupuje środki trwałe m.in. maszyny, które wykorzystywane są w działalności gospodarczej jak i w działalności rolniczej. Powyższe składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i są amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne, dokonywane metodą liniową, zaliczane są w koszty uzyskania przychodów.

W związku z mieszanym wykorzystywaniem środków trwałych. Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości zaliczania od 2018 r. do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych, z uwagi na zmianę stanu prawnego począwszy od 1 stycznia 2018 r. i usunięcie art. 17 ust. 1 pkt 4e ustawy o CIT, obligującego do wykluczenia z opodatkowania CIT dochodu z działalności pozarolniczej przeznaczonego na działalność rolniczą.

W uzupełnieniu wniosku z 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), Wnioskodawca podkreślił, że faktury za paliwo, które otrzymuje czasami dają się przyporządkować do ściśle określonego przychodu (rodzaju działalności), a czasami paliwo, którego nabycie dokumentuje fraktura związane jest z zarówno z działalnością gospodarczą jak i rolniczą. Wtedy bezpośrednie przyporządkowanie do określonego przychodu – jest niemożliwe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jak i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym czy Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych?
2. Czy wydatki eksploatacyjne, tj. zakup paliwa, części, naprawy itp. do środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jak i rolniczej w całości będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jak i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT ,,Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu”. Z powyższego przepisu wynika, iż co do zasady kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powoływanej ustawy. Jednakże aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Są to więc wszystkie koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem podatnika. Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT: ,, Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16”.

Należy zauważyć, iż przepisy podatkowe nie przewidują ograniczenia w rozliczaniu kosztów amortyzacji i eksploatacji środków trwałych z tej tylko przyczyny, że wykorzystywane są zarówno do działalności rolniczej, jak i gospodarczej. A zatem zdaniem Wnioskodawcy, w całości kosztami podatkowymi będą koszty amortyzacji środków trwałych.

Wymogiem dla rozliczenia kosztów uzyskania przychodu jest bowiem ich związek z przychodami z działalności gospodarczej - jeśli więc związek ten ponoszone koszty posiadają, to nawet wówczas, gdy posiadają one również związek z działalnością rolniczą, będą kosztami podatkowymi. Z kosztów podatkowych będą natomiast musiały być wyłączone tylko te koszty, które posiadają związek przyczynowo - skutkowy jedynie z przychodami z działalności rolniczej. Dotyczy to np. kosztów paliwa zużytego do produkcji rolnej.

Reasumując, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalność rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w działalności gospodarczej. Koszty wspólne dla uzyskania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (pozarolnicza działalność gospodarcza) oraz przychodu nie podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem (działalność rolnicza) pozostają zaś w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą. Obie te kategorie kosztów mogą więc stanowić koszty podatkowe.

Za stanowiskiem takim przemawia m.in. interpretacja z 10 września 2015 r. Izby Skarbowej w Łodzi IPTPB1/4511-337/15-4/MM, w której uznano za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, czy wskazane środki trwałe będą całkowicie, czy tylko częściowo wykorzystywane na cele tej działalności (częściowo na działalność rolniczą lub cele osobiste). Jak wskazano w tejże interpretacji: „Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, niezwiązane bezpośredni z prowadzoną działalnością gospodarczą (...)”.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (inne niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od ich pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do innych celów (osobistych oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego)”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku składników majątkowych zakupionych na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonych do środków trwałych i wykorzystywanych w tej działalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że ww. środki trwałe są częściowo wykorzystywane poza tą działalnością.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup paliwa, części, naprawy itp. do ww. środków trwałych tj. służących zarówno działalności gospodarczej jak i rolniczej także w całości będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Mając na względzie argumentację przedstawioną w pytaniu nr 1, Wnioskodawca uważa, iż argumentacja będzie tożsama. Jak Wnioskodawca podkreślał w pytaniu nr 1, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów. A zatem jeżeli ponoszone koszty mają związek z działalnością gospodarczą, to nawet wówczas, gdy posiadają one również związek z działalnością rolniczą, będą kosztami podatkowymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są również koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Do wydatków takich zalicza się wydatki związane z bieżącą eksploatacją.

Mając na uwadze, iż żaden przepis nie mówi jak należy określić kwotę stanowiącą koszt uzyskania przychodu w działalności mieszanej, należy odnieść się do powyższej zasady ogólnej, tj. pośredniego bądź bezpośredniego związku kosztu z uzyskiwanym przez podatnika dochodem.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki za zakup paliwa, zakup części zamiennych, koszty naprawy oraz inne koszty dotyczące eksploatacji środka trwałego pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, bowiem wspomniany związek przyczynowo-skutkowy ponoszonych wydatków ze źródłem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej występuje. Z kolei fakt posiadania dodatkowo również związku z działalnością rolniczą, pozostaje bez znaczenia dla sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części uznano za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,
   
2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,
   
3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
   
4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt
   

• licząc od dnia nabycia.
  
  

Jak stanowi treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Metoda proporcjonalnego dzielenia kosztów, określona w art. 15 ust. 2 analizowanej ustawy, ma zastosowanie, jeżeli kumulatywnie zaistnieją następujące przesłanki:

1. podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychody z innych źródeł,
2. w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla poszczególnych źródeł przychodów.
   
   

Przepis art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się natomiast, jeżeli zaistnieją łącznie następujące przesłanki:

1. podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których cześć dochodów podlega opodatkowaniu a część nie podlega opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku,
2. w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla przychodów tworzących dochód podlegający opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku.
   
   

Powyższe prowadzi do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje jedynie dwie metody przyporządkowania kosztów wspólnych do poszczególnych kategorii przychodów:

1. w rzeczywistej wysokości, w jakiej koszty te zostały poniesione, aby uzyskać określone przychody, tj. przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym bądź jest zwolniony z tego opodatkowania lub
2. według proporcji określonej w art. 15 ust. 2 tej ustawy, tj. w takiej proporcji w jakiej ww. przychody (z których dochód podlega opodatkowaniu lub jest zwolniony z opodatkowania) pozostają do ogólnej kwoty przychodów.
   
   

Na podstawie tych uregulowań podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności jak i na inne cele, nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
  
  

W myśl art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić, z uwagi na wskazany we wniosku sposób jego nabycia, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2).

Stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle przytoczonych przepisów, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego w postaci m.in. maszyn, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy.

Uwzględniając powyższe stanowisko Wnioskodawcy stwierdzić należy, że w zakresie sposobu amortyzacji środków trwałych nabywanych przez Wnioskodawcę używanych zarówno w działalności gospodarczej jak i działalności rolniczej, należy uznać za prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika również, że Wnioskodawca ponosi wydatki eksploatacyjne (zakup paliwa, części, naprawy) dotyczące środków trwałych wykorzystywanych do działalności gospodarczej, jak i do działalności rolniczej.

Odnosząc się do tej kwestii należy przede wszystkim, podkreślić, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Oznacza to zatem, że w sytuacji, gdy podatnik osiąga zarówno przychody ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu oraz inne przychody, powinien prowadzić ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy.

Ustawodawca przewidział przy tym wyjątkowe sytuacje, gdy pomimo prawidłowego dokumentowania ponoszonych wydatków i prowadzenia ewidencji rachunkowych w sposób rzetelny i niewadliwy, obiektywnie oceniając, podatnik nie ma możliwości przypisania danego kosztu podatkowego wyłącznie do przychodów tworzących dochody opodatkowane albo przychodów tworzących inne dochody. Mieszczą się one w dyspozycjach ww. art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie posiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności.

Zatem w sytuacji, gdy Spółka ponosi koszty wspólne, które dotyczą zarówno przychodów z działalności rolniczej, jak i działalności gospodarczej i nie jest możliwe ustalenie, jaka część tych kosztów przypada na poszczególne źródła, koszty te Spółka powinna przypisać do obu rodzajów działalności w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział przychodów z danej działalności w łącznej sumie przychodów. Zakresem regulacji zawartej w art. 15 ust. 2 i 2a ww. ustawy, powinny być objęte tylko te koszty, które jedynie pośrednio prowadzą do uzyskania przychodów. Regulacja ta nie może być zastosowana w przypadku kosztów bezpośrednio kształtujących przychody, które jednoznacznie można przypisać do danego źródła przychodów czy też do danego przychodu, który ukształtuje dochód zwolniony z opodatkowania.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki na zakup paliwa, zakup części zamiennych, koszty naprawy oraz inne koszty dotyczące eksploatacji środka trwałego pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, należy uznać za nieprawidłowe.

Ponownego podkreślenia wymaga jednak, iż warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest faktyczne istnienie związku wydatku z działalnością gospodarczą jako źródłem przychodu, a obowiązek jednoznacznego wykazania istnienia tego związku - każdorazowo spoczywa na podatniku. W szczególności wykazanie tego związku nie leży w kompetencji organu interpretacyjnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.