Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-337/15-4/MM
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2015 r. (data wpływu 2 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych w pozarolniczej działalności gospodarczej oraz poza tą działalnością – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 21 sierpnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-337/15-2/MM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 sierpnia 2015 r. (data doręczenia 24 sierpnia 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia 27 sierpnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności usługowej wspomagającej produkcję roślinną. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W 2011 r. do celów prowadzonej działalności Wnioskodawca zakupił: agregat uprawowy, ciągnik rolniczy, siewnik zbożowy, a w 2012 r. – samochód osobowy. Wszystkie te składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i są amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne zaliczane są w koszty uzyskania przychodów.

Wymienione powyżej środki trwałe służą zarówno w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do innych celów związanych z prowadzonym gospodarstwem rolnym (przychody opodatkowane podatkiem rolnym).

W związku z mieszanym wykorzystywaniem środków trwałych, Wnioskodawca ma wątpliwość co do prawidłowości zaliczania w 2015 r. do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych.

W uzupełnieniu z dnia 27 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych;
  

• środki trwałe, tj. agregat uprawowy, ciągnik rolniczy, siewnik zbożowy, zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych od dnia 13 września 2011 r., natomiast samochód osobowy od dnia 16 marca 2012 r.;
  

• dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową:
  • agregatu uprawowego, ciągnika rolniczego oraz siewnika zbożowego od dnia 13 września 2011 r. – stawką 14%, natomiast od dnia 1 stycznia 2013 r. – stawką 2%,
    
  • samochodu osobowego od dnia 16 marca 2012 r. – stawką 20%, natomiast od dnia 1 stycznia 2015 r. – stawką 2%;

• przedstawiony opis stanu faktycznego, zadane pytanie oraz stanowisko, dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w 2015 r.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych (agregat uprawowy, ciągnik rolniczy, siewnik zbożowy, samochód osobowy), których używa nie tylko do działalności gospodarczej, ale także do innych celów?

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że „innymi celami”, do których wykorzystuje wskazane środki trwałe jest działalność rolnicza (własne gospodarstwo rolne), a w przypadku samochodu osobowego - cele osobiste.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, czy wskazane środki trwałe będą całkowicie, czy tylko częściowo wykorzystywane na cele tej działalności (częściowo na działalność rolniczą lub cele osobiste). Przychód ze sprzedaży ww. środków trwałych będzie w całości przychodem z działalności gospodarczej. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 20 sierpnia 2014 r., Nr ITPB1/415-574/14/WM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ze złożonego przez Wnioskodawcę wniosku wynika, że od 2011 r. prowadzi On pozarolniczą działalność gospodarczą. W 2011 r. do celów prowadzonej działalności Wnioskodawca zakupił: agregat uprawowy, ciągnik rolniczy, siewnik zbożowy, a w 2012 r. – samochód osobowy. Wszystkie te składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i są amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne zaliczane są w koszty uzyskania przychodów. Wymienione powyżej środki trwałe służą zarówno w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów związanych z prowadzonym gospodarstwem rolnym (agregat uprawowy, ciągnik rolniczy, siewnik zbożowy) oraz do celów osobistych (samochód osobowy).

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (inne niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od ich pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do innych celów (osobistych oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego).

Zatem w przypadku agregatu uprawowego, ciągnika rolniczego, siewnika zbożowego, oraz samochodu osobowego zakupionych na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonych do środków trwałych i wykorzystywanych w tej działalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że ww. środki trwałe są częściowo wykorzystywane poza tą działalnością.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.