Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.218.2018.1.AM
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia limitu powyżej, którego Spółka powinna wyłączyć w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów finansowania dłużnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

C. S.A. (dalej: „C.” lub „Spółka”) jest polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) działającym w branży chemicznej. Spółka jest rezydentem podatkowym w Polsce.

Rok podatkowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu.

W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca ponosi koszty, które od 1 stycznia 2018 r. są uznawane za tzw. koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2017.2343 j.t. ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Chodzi np. o odsetki płacone od kredytów bankowych zaciągniętych w 2018 r.

Z uwagi na wielkość prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego finansowania zewnętrznego, Spółka nie wyklucza, że wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, poniesionych w poszczególnych latach podatkowych poczynając od roku 2018, będzie wyższa od kwoty 3.000.000 zł.

Koszty finansowania dłużnego, ponoszone przez Spółkę:

• spełniają warunek wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT dla zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, tzn. są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie stanowią kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 15c ustawy o CIT, Spółka powinna wyłączyć w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która przekracza limit obliczony według następującego wzoru:

Limit = 30% x [(Psuma - Podsetki) - (Ksuma - Amortyzacja - Kfindł)] + 3.000.000 gdzie:

Psuma - suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów;

Podsetki - przychody o charakterze odsetkowym;

Ksuma - suma kosztów uzyskania przychodów;

Amortyzacja - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT zaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów;

Kfindł - koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15c ustawy o CIT, powinien on wyłączyć w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która przekracza limit obliczony według następującego wzoru:

Limit = 30% x [(Psuma - Podsetki) - (Ksuma - Amortyzacja - Kfindł)] + 3.000.000 gdzie:

Psuma - suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów;

Podsetki - przychody o charakterze odsetkowym;

Ksuma - suma kosztów uzyskania przychodów;

Amortyzacja - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT zaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów;

Kfindł - koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W konsekwencji, w stosunku do wartości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w kwocie nieprzekraczającej Limitu, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wskazane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. 2017, poz. 2175, dalej: „nowelizacja ustawy o CIT”), wprowadzone zostały nowe regulacje m.in. w zakresie tzw. niedostatecznej kapitalizacji. Zgodnie z nowelizacją ustawy o CIT, od 1 stycznia 2018 r. usunięte zostały regulacje zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy o CIT, które dotyczyły zasad stosowanych w aspekcie zaliczania do kosztów podatkowych odsetek od finansowania uzyskanego od podmiotów powiązanych (obowiązują one jednak jeszcze przez rok na podstawie przepisów przejściowych w odniesieniu do finansowania otrzymanego do końca 2017 r.).

Jednocześnie, w ustawie o CIT został dodany art. 15c, który reguluje nowe zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodu kosztów finansowania dłużnego ponoszonych przez podatników.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (dalej: „EBITDA”).

W świetle powyższego, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w części, w jakiej nie przekracza wartości 30% EBITDA wyliczonej zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, przepisu art. 15c ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł.

Należy to interpretować w taki sposób, że art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT wprowadza wyraźne wyłączenie w zakresie stosowania art. 15c ust. 1, zawierającego zasadę ograniczenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jeżeli jej wartość przekracza 30% EBITDA. Zgodnie z tym przepisem, ograniczenia przewidzianego w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT dla kosztów finansowania dłużnego, nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym 3.000.000 zł.

Mając to na uwadze trzeba uznać, że przepis art. 15c ust. 1 ustawy o CIT znajduje zastosowanie wyłącznie do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która przekracza kwotę 3.000.000 zł.

W konsekwencji powyższego, w przypadku nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która w danym roku podatkowym nie przekracza kwoty 3.000.000 zł, taka nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, i tym samym może być w całości zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę.

Natomiast, jeżeli nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy kwotę 3.000.000 zł, to wartość tej nadwyżki będzie podlegała ograniczeniom wskazanym w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, ale wyłącznie w części, która przekracza kwotę 3.000.000. W takim przypadku kwota nadwyżki finansowania dłużnego, która jest wyższa od 3.000.000 zł, będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli nie przekroczy kwoty obliczonej jako 30% EBITDA.

Zgodnie z przepisami ustawy o CIT, dla potrzeb stosowania art. 15c ustawy o CIT, EBITDA stanowi nadwyżkę sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W świetle powyższego, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów w części, w jakiej przekracza w danym roku podatkowym Limit kalkulowany wedle poniższego wzoru:

Limit = 30% x [(Psuma - Podsetki) - (Ksuma - Amortyzacja - Kfindł)] + 3.000.000 gdzie:

Psuma - suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów;

Podsetki - przychody o charakterze odsetkowym;

Ksuma - suma kosztów uzyskania przychodów;

Amortyzacja - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a - 16m ustawy o CIT zaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów;

Kfindł - koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Natomiast w stosunku do wartości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w kwocie nieprzekraczającej Limitu wyliczonego w powyższy sposób, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wskazane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Innymi słowy, Limit wskazujący granicę zaliczalności kosztów finansowania dłużnego do kosztów podatkowych liczy się jako 3.000.000 zł plus 30% podatkowej EBITDA.

Swoje stanowisko Spółka pragnie zaprezentować na następujących przykładach:

Przykład 1

W przypadku gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w danym roku podatkowym wynosi 2.500.000 zł, to w stosunku do całej kwoty nadwyżki nie znajdzie zastosowanie ograniczenie wskazane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. W tym przypadku możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych nie będzie zależała od wysokości EBITDA.

Przykład 2

W przypadku gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w danym roku podatkowym wynosi 4.000.000 zł, a 30% EBITDA wynosi 1.000.000 zł - to cała kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (próg podstawowy/bezpieczna przystań 3.000.000 zł + 30% EBITDA jest równe kwocie kosztów finansowania dłużnego).

Przykład 3

W przypadku gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w danym roku podatkowym wynosi 6.000.000 zł, a 30% EBITDA wynosi 2.000.000 zł - to nadwyżka kosztów finansowania dłużnego zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w kwocie 5.000.000 zł (próg podstawowy 3.000.000 zł + 30% EBITDA 2.000.000 zł). Natomiast, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w kwocie 1.000.000 zł, będzie musiała być w tym roku podatkowym wyłączona z kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: ustawa nowelizująca) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

W ramach implementacji dyrektywy, dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki.

1 stycznia 2018 roku ustawą nowelizującą z dnia 27 października 2017 r. zmianie uległy regulacje zawarte w art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: updop) (art. 2 pkt 16 ustawy nowelizującej), zaś przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop zostały uchylone (art. 2 pkt 19 lit. a tiret dwunaste ustawy zmieniającej). Ponadto ustawą zmieniającą zostały uchylone także ust. 7b, 7g i 7h.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Natomiast przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13).

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Stosownie do nowych regulacji art. 15c updop ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, niebędący przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 updop podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polski (polscy rezydenci podatkowi), w tym podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (nierezydenci) prowadzący działalność poprzez zagraniczny zakład położony w Polsce.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Nowy art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma charakteru fakultatywnego. Istotą zmiany dokonanej od 2018 r. w zakresie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek (finansowania dłużnego) jest wprowadzenie jednolitych zasad ustalania dopuszczalnej wysokości takich kosztów. Co istotne, ustalenie takie dokonywane jest w odniesieniu do całej kwoty kosztów finansowania dłużnego, a nie poszczególnych pożyczek (kredytów).

Co do zasady, w celu obliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego należy zsumować wszystkie poniesione w danym okresie i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne) koszty finansowania dłużnego oraz wszystkie uzyskane w tym samym okresie przychody o charakterze odsetkowym. Wyjątki w tym zakresie dotyczące kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej oraz kosztów finansowania dłużnego oraz przychodów o charakterze odsetkowym, wynikających z umów, których stroną są wyłącznie spółki tworzące podatkową grupę kapitałową nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka może być przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw. Art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi go jednak do kategorii podatkowych, wynikających z prowadzonej przez podatników ewidencji podatkowej. Limit ten wynosi 30% kwoty „podatkowej EBITDA”; tj. 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Limit ten oblicza się według poniższego wzoru:

Limit = 30% x [(P_suma – P_odsetkowe) – (K_suma – Amortyzacja – KFD)]

gdzie:

P_suma – suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów

P_odsetkowe – przychody o charakterze odsetkowym

K_suma – suma kosztów uzyskania przychodów

Amortyzacja – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

KFD – koszty finansowania dłużnego (nieujęte w wartości początkowej ŚT lub WNiP)

Niezależnie od wyniku powyższego działania, stosownie do art. 15c ust. 14 pkt 1, wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 mln zł.

Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

A zatem w przypadku, gdy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie przekracza progu 3 mln zł – cała kwota tej nadwyżki nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w oparciu o wyliczony limit 30% „podatkowego EBITDA”.

Natomiast w przypadku gdy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekracza wskazany próg zauważyć należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 updop podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego, w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa określony w tym przepisie limit. A zatem wskazać należy, że 30% dochodu wyliczonego zgodnie z art. 15c ust. 1 updop (30% EBITDA) wyznacza limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającymi rodzajowo tym kosztom przychodami.

Do wysokości 3 mln zł kwoty takiej nadwyżki przepisu się nie stosuje. Jeżeli zatem, przykładowo 30% EBITDA odpowiada kwocie 4,5 mln zł, to każde przekroczenie wartości nadwyżki kosztów finansowania ponad tę kwotę powoduje obowiązek wyłączenia wartości odpowiadającej temu przekroczeniu z kosztów uzyskania przychodów. Jeśli zaś 30% EBITDA jest niższe niż 3 mln zł, to ewentualna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającym rodzajowo tym kosztom – do wysokości 3 mln zł – podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Kwota nadwyżki kosztów finansowania brana pod uwagę przy wyliczaniu wzoru określonego w ust. 1 art. 15c nie powinna być zatem pomniejszana o 3 mln zł; kwota 3 mln zł może co najwyżej zwiększyć limit wynikający z zastosowania wzoru, tj. stanowiąc jego górny pułap, gdy kwota wyliczona w oparciu o wzór jest niższa niż 3 mln zł.

W konsekwencji, zgodnie z art. 15c ust. 1 w zw. z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączenie, o którym mowa w art. 15c ust. 1 nie znajdzie zastosowania w przypadku:

• wystąpienia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym w kwocie do 3 mln zł albo
  

• wystąpienia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w kwocie wyższej niż 3 mln zł ale nieprzewyższającej 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (jeśli 30% EBITDA jest niższe niż 3 mln zł, limit wynikający z zastosowania wzoru należy zwiększyć do tej kwoty).
  
  
  

Powyższe oznacza, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Limit wskazujący granicę zaliczalności kosztów finansowania dłużnego do kosztów podatkowych liczy się jako 3.000.000 zł plus 30% podatkowej EBITDA – jest nieprawidłowe, a przedstawiony w pytaniu wzór błędny.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.