Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.225.2018.1.AM
z 5 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania przepisów przejściowych dotyczących kosztów finansowania dłużnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania przepisów przejściowych dotyczących kosztów finansowania dłużnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką celową, która została utworzona dla potrzeb przeprowadzenia programu sekurytyzacji (dalej: „Sekurytyzacja”, „Transakcja Sekurytyzacyjna”) wierzytelności wynikających z udzielonych przez N. (dalej: „Bank”) kredytów samochodowych (dalej: „Wierzytelności”). Opisana poniżej Transakcja Sekurytyzacyjna została rozpoczęta w roku 2017, kiedy to nastąpiło przeniesienie do Wnioskodawcy pierwszych pakietów Wierzytelności Banku.

Spłata kredytów udzielonych przez Bank oraz należnych od nich odsetek ze swej natury rozłożona jest na kilka lat. Istotą Sekurytyzacji jest uzyskanie przez Bank finansowania przed terminem wymagalności poszczególnych rat kredytowych i odsetkowych, poprzez odpłatne zbycie Wierzytelności na rzecz Spółki, która nabycie tych Wierzytelności finansuje emisją obligacji. W efekcie Transakcji Sekurytyzacyjnej Bank uzyskuje korzyści w postaci poprawy bieżącej sytuacji płynnościowej Banku, obniżenia kosztu finansowania poprzez emisję tańszego długu zabezpieczonego oraz lepsze dopasowanie zapadalności aktywów i pasywów.

Jak wyżej wskazano, Wierzytelności wynikają z kredytów samochodowych udzielonych przez Bank, zatem Spółka, po nabyciu Wierzytelności (tj. po nabyciu Wierzytelności w 2017 r. oraz w kolejnych latach w okresie rewolwingowym) staje się podmiotem uprawnionym do spłacanych przez kredytobiorców rat kapitałowych oraz odsetek. Spłaty te dokonywane są przez kredytobiorców zgodnie z zawartymi umowami kredytowymi. Za nabyte Wierzytelności Spółka zapłaciła (i będzie płacić w odniesieniu do kolejnych transz Wierzytelności) Bankowi określoną cenę, ustaloną w oparciu o określoną metodę wyceny uwzględniającą pozostającą do spłaty nominalną kwotę główną danej Wierzytelności oraz kwotę odsetek należnych od kredytobiorców z tytułu przedmiotowych Wierzytelności, jak również odpowiednią metodę dyskonta.

Celem sfinansowania zakupu Wierzytelności od Banku, Spółka wyemitowała obligacje, jak również zaciągnęła w Banku pożyczki podporządkowane (dalej: „Finansowanie”). W odniesieniu do Wierzytelności nabytych w ramach Sekurytyzacji w roku 2017 Finansowanie na podstawie wyemitowanych obligacji oraz pożyczek podporządkowanych zostało faktycznie uzyskane przez Wnioskodawcę w roku 2017. Nabywanie kolejnych transz Wierzytelności w okresie rewolwingowym po 31 grudnia 2017 roku jest i będzie finansowane z bieżących wpływów ze spłat Wierzytelności.

Uzyskanie Finansowania ma ścisły związek z zakupem Wierzytelności, jest ono bowiem zorganizowane wyłącznie w jednym celu, a mianowicie dla zapewnienia środków na zakup Wierzytelności od Banku. Uzyskane finansowanie z tytułu obligacji jest zabezpieczone Wierzytelnościami nabytymi przez Spółkę, co powoduje, iż koszt pozyskanego w formie obligacji finansowania jest istotnie niższy, niż ewentualna emisja długu niezabezpieczonego bezpośrednio przez Bank. Spółka nie prowadzi, nie będzie prowadziła i, zgodnie z założeniami Sekurytyzacji oraz wymogami prawa (w tym ustawą – Prawo bankowe, o czym poniżej), nie może prowadzić żadnej innej działalności gospodarczej, poza tą, która jest związana z przeprowadzaną Sekurytyzacją.

Zgodnie z istotą przeprowadzanej Sekurytyzacji, środki finansowe uzyskiwane z tytułu spłaty Wierzytelności przez kredytobiorców (tj. raty kapitałowe oraz odsetki) przeznaczane są (po pokryciu zobowiązań publicznoprawnych, kosztów związanych z funkcjonowaniem Spółki i innych kosztów związanych z przeprowadzaną Sekurytyzacją) w całości na spłatę zaciągniętego Finansowania (z zastrzeżeniem okresu rewolwingowego, o czym poniżej), w tym na zapłatę odsetek od tego Finansowania. Innymi słowy, celem działania Spółki nie jest generowanie zysku z tytułu nabycia i ściągnięcia Wierzytelności, ponieważ zysk wynikający ze spłat dokonanych przez kredytobiorców ma być przekazywany do obligatariuszy oraz do Banku. Spółka zobowiązana jest oczywiście również do spłaty części kapitałowych uzyskanego Finansowania (czyli wykupu obligacji i spłaty kwoty głównej zaciągniętych pożyczek podporządkowanych). W zamian za kompleksową usługę sekurytyzacji polegającą m.in. na nabyciu Wierzytelności w ramach Transakcji Sekurytyzacyjnej Spółka otrzymuje od Banku odpowiednie wynagrodzenie.

Transakcje sekurytyzacyjne stanowią szczególny instrument pozyskiwania finansowania. W przypadku sekurytyzacji wierzytelności bankowych (czyli, jak w przypadku Sekurytyzacji opisanej w niniejszym wniosku), instytucja ta została bezpośrednio uregulowana w przepisach Prawa bankowego. Zgodnie z art. 92a ust. 3 Prawa bankowego, bank może przenieść w drodze umowy wierzytelności na spółkę kapitałową w celu emisji przez tę spółkę papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią sekurytyzowane wierzytelności. Zgodnie z ust. 4 powyższego artykułu, przedmiotem działalności spółki celowej może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, a także wykonywanie czynności z tym związanych. Powyższy ustęp stanowi również, że spółka celowa nie może być powiązana kapitałowo lub organizacyjnie z Bankiem. Dla bezpieczeństwa interesariuszy transakcji konieczne jest, aby właściciel spółki celowej nie był zainteresowany w zmianie sposobu jej funkcjonowania lub nastawiony na czerpanie zysków ze spółki celowej lub transakcji sekurytyzacji. W europejskich sekurytyzacjach standardem jest powoływanie na potrzeby transakcji właściciela spółki celowej w formie holenderskiej fundacji sierocej (Stichting), która zgodnie z literą prawa nie ma dalszych właścicieli i nie może być nastawiona na osiąganie zysku. Analogiczne rozwiązanie zastosowane zostało w omawianej Transakcji Sekurytyzacyjnej. Dzięki temu rozwiązaniu struktura Sekurytyzacji jest szczelna i pozwala na pełną współmierność przychodów i kosztów na poziomie Spółki.

Na sekurytyzację bankową składa się kilka charakterystycznych, przedmiotowo istotnych elementów, które częściowo wskazane zostały już powyżej. Dlatego też, całościowy program Sekurytyzacji przeprowadzony przez Bank z udziałem Spółki wymaga uczestnictwa określonych partnerów biznesowych oraz ściśle połączonych konstrukcji prawnych, które tworzą przedmiotową Transakcję Sekurytyzacyjną. Omawiana Sekurytyzacja przeprowadzona została w następujący sposób:

1. Celem uzyskania finansowania przed datą wymagalności kredytów samochodowych, na podstawie umowy o sekurytyzację Bank przeniósł w 2017 roku do Spółki Wierzytelności w zamian za określoną cenę.
   
2. Powyższa cena zapłacona przez Spółkę została sfinansowana ze środków uzyskanych z emisji obligacji oraz zaciągniętych pożyczek. W odniesieniu do Wierzytelności nabytych przez Spółkę przed 1 stycznia 2018 r. Finansowanie zostało faktycznie otrzymane przez Spółkę przed 1 stycznia 2018 r. Zabezpieczeniem wyemitowanych przez Spółkę obligacji są Wierzytelności.
3. Bank, w związku z udzieleniem kredytów samochodowych, z których wywodzą się Wierzytelności, posiada pełną wiedzę na temat przedmiotowych kredytów i kredytobiorców, terminów spłat, zasad wyliczania odsetek, etc. Dlatego też, ze względów praktycznych, obsługa operacyjna i administracyjna Wierzytelności jest w dalszym ciągu wykonywana przez Bank na podstawie odrębnej umowy zawartej pomiędzy Spółką a Bankiem (Umowa Serwisowa). W konsekwencji, kredytobiorcy spłacają kredyty wynikające z Wierzytelności, jak również należne odsetki na wskazany rachunek Banku. Bank ma obowiązek przekazywać do Spółki środki finansowe pochodzące ze spłaty Wierzytelności przez kredytobiorców kilka razy w miesiącu. W zamian za te usługi (Usługi Serwisowe), Bank uzyskuje od SPV wynagrodzenie (Wynagrodzenie Serwisowe), naliczane za dany miesiąc. Bank pełni jedynie funkcję administratora płatności i dokumentacja prawna Sekurytyzacji dopuszcza możliwość powierzenia w konkretnych sytuacjach tej funkcji podmiotowi innemu niż Bank.
4. Jak wyżej wskazano, generalnie wszystkie środki finansowe otrzymane przez Spółkę z tytułu spłat Wierzytelności przez kredytobiorców, które pozostają w Spółce po pokryciu podstawowych kosztów administracyjnych (tj. zobowiązań publicznoprawnych, kosztów funkcjonowania, itp.), są/będą przekazywane obligatariuszom oraz Bankowi tytułem spłaty części kapitałowej udzielonego Finansowania (dopiero w fazie amortyzacji), zapłaty odsetek od udzielonego Finansowania oraz Wynagrodzenia Serwisowego. Spółka ma obowiązek przekazywania tych środków pieniężnych po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego, w ciągu kilkunastu pierwszych dni kolejnego miesiąca.
   
   

Przekazywanie środków finansowych po upływie miesiąca kalendarzowego związane jest z koniecznością odpowiedniego wyliczenia sumy kwot należnych poszczególnym podmiotom dostarczającym Finansowanie za dany miesiąc i podyktowane jest względami technicznymi i systemowymi, które nie pozwalają w praktyce na przekazywanie tych środków z taką samą częstotliwością i w tych samych terminach, w których otrzymywane są przez Spółkę spłaty z tytułu Wierzytelności (czyli w tym samym miesiącu).

Dodatkowo płatność odsetek od Finansowania kilka razy w miesiącu byłaby sprzeczna z praktyką rynkową, w szczególności zaś z wymaganiami nabywców obligacji.

Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. („CRR”) w transakcjach sekurytyzacji ryzyko kredytowe związane z pulą wierzytelności musi być podzielone na transze, płatności dokonywane w transakcji zależą od dochodów z puli wierzytelności, zaś hierarchia transz określa rozkład strat w czasie trwania transakcji lub programu (tzn. określa kolejność regulowania zobowiązań). Dokładnie wymogi stawiane przez ustawodawcę nadają kształt Transakcji Sekurytyzacyjnej. Spółka posiada dwie kategorie pozyskanego Finasowania: obligacje skierowane do inwestorów (2 klasy obligacji – Senior i Mezzanine – uprzywilejowane względem pożyczek) oraz podporządkowane wobec obligacji pożyczki udzielone przez Bank. Uprzywilejowane obligacje są spłacane w pierwszej kolejności, zarówno w części odsetkowej, gdzie oprocentowanie obligacji (kupon) jest płacone bezpośrednio po pokryciu zobowiązań publicznoprawnych i kosztów związanych z obsługą Spółki przez strony trzecie (opłaty dla banku prowadzącego rachunek, depozytariusza, audytora, administratora portfela itp.) oraz części podstawowej Wynagrodzenia Serwisowego, jak i w części kapitałowej, gdzie po okresie rewolwingowym spłaty kapitałowe z Wierzytelności będą w całości przekazywane na spłatę obligacji, aż do ich pełnego umorzenia. Z kolei podporządkowane pożyczki będą spłacane w dalszej kolejności. Jeśli chodzi o spłaty kapitałowe, pożyczki podporządkowane będą spłacane dopiero po pełnym umorzeniu obligacji, zaś jeśli chodzi o spłaty odsetkowe, to odsetki od pożyczek podporządkowanych są spłacane po pokryciu odsetek od obligacji, co miesiąc.

Jednocześnie w Transakcji Sekurytyzacyjnej występuje mechanizm samobilansowania przychodów i kosztów wynikający z warunku zależności wysokości płatności od dochodów z puli Wierzytelności. Mechanizm ten polega na zmiennej wysokości Wynagrodzenia Serwisowego. Wynagrodzenie Serwisowe podzielone jest na dwie części:

1. część podstawową Wynagrodzenia Serwisowego, której wysokość jest określona jako ułamek procenta wartości obsługiwanego portfela Wierzytelności, znajdującą się w hierarchii płatności na tym samym poziomie co płatność na rzecz podmiotów trzecich obsługujących Transakcję Sekurytyzacyjną (opłaty dla banku prowadzącego rachunek, depozytariusza, audytora itp.), oraz
   
2. część dodatkową Wynagrodzenia Serwisowego w kwocie środków pozostającej do dyspozycji po dokonaniu pozostałych płatności, znajdującej się najniżej w hierarchii płatności, która pośrednio odzwierciedla efektywność świadczenia Usług Serwisowych.
   
   

W ten sposób, wszelkie uzyskane przez Wnioskodawcę przychody nie pomniejszone przez koszty wynikające z płatności o wyższym priorytecie (zobowiązania publicznoprawne, koszty stron trzecich, podstawowa część Wynagrodzenia Serwisowego, oprocentowanie od Finansowania oraz spłaty kwot głównych Finansowania) będą wypłacane właśnie w formie dodatkowej części Wynagrodzenia Serwisowego.

Cel i zasadność dokonywania Transakcji Sekurytyzacji najlepiej widać na poziomie skonsolidowanym. Ze względu na fakt, iż Bank jest dostarczycielem pożyczek podporządkowanych oraz że wymagana hierarchia płatności zakłada pokrywanie spłat pożyczek podporządkowanych w przedostatniej kolejności (przed dystrybucją nadwyżki przychodów w postaci dodatkowej części Wynagrodzenia Serwisowego) tylko o ile będą dostępne środki po zaspokojeniu pozostałych zobowiązań Wnioskodawcy, Bank przez cały okres trwania Transakcji Sekurytyzacyjnej będzie rozpoznawał ryzyko sekurytyzowanych Wierzytelności i w konsekwencji rozpoznawał w ujęciu bilansowym cały portfel sekurytyzowanych Wierzytelności, pomimo prawnego przeniesienia Wierzytelności do Wnioskodawcy. Wynika to z faktu, że w sensie ekonomicznym, Bank ponosi ryzyko związane z sekurytyzowanymi Wierzytelnościami, ponieważ w świetle zapisów Międzynarodowego Standardu Rachunkowości nr 39 nie zostaną spełnione przesłanki do usunięcia sekurytyzowanych aktywów ze sprawozdania finansowego Banku, tj. ryzyko korzyści związane z portfelem Wierzytelności pozostaje w Banku. Co więcej, Wnioskodawca podlega konsolidacji. Na poziomie skonsolidowanym jedynym efektem Transakcji Sekurytyzacyjnej jest zatem pozyskanie przez Bank finansowania z tytułu emisji zabezpieczonych obligacji, po uwzględnieniu kosztów przygotowania i obsługi struktury. W tym ujęciu strumień odsetkowy z Wierzytelności nie jest w zasadzie widoczny, ponieważ jest przekazywany w całości do Wnioskodawcy i po uiszczeniu kosztów związanych z obligacjami (i strukturą pozwalającą na ich wyemitowanie) powraca do Banku w formie oprocentowania pożyczek podporządkowanych oraz dodatkowej części Wynagrodzenia Serwisowego, której wysokość jest uzależniona do wielkości strumienia spłat kredytobiorców. Należy zaznaczyć, że pomimo prawnego przeniesienia Wierzytelności do Spółki, nadal pozostają one w aktywach Banku (w ujęciu rachunkowym) i jako takie, zgodnie z brzmieniem ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych (PNIF) są uwzględniane w podstawie opodatkowania PNIF.

Transakcja Sekurytyzacyjna przewiduje 2-3 letni okres rewolwingowy, w którym spłaty Wierzytelności w części odpowiadającej spłatom kapitału tych Wierzytelności będą wykorzystywane przez Spółkę do nabywania kolejnych pakietów Wierzytelności wynikających z kredytów samochodowych. Nabyte w ten sposób przez Wnioskodawcę Wierzytelności będą spełniały analogiczne wymogi w zakresie ich jakości ustalonej ceny itp. jak w przypadku Wierzytelności nabytych pierwotnie w 2017 r.

Analogiczne będą również zasady przekazywania do Spółki środków pochodzących ze spłaty Wierzytelności przez kredytobiorców oraz reguły stosowane do spłat odsetek z tytułu uzyskanego przez Spółkę Finansowania. Pozostała część spłat Wierzytelności (tj. odpowiadająca spłatom odsetek) jest jak wskazano powyżej, w całości wydatkowana przez Wnioskodawcę na pokrycie należności publicznoprawnych, kosztów administracyjnych, odsetek płatnych przez Wnioskodawcę od Finansowania, a także na Wynagrodzenie Serwisowe.

Po okresie rewolwingowym, całość przychodów Wnioskodawcy będzie wypłacana na pokrycie należności publicznoprawnych, kosztów administracyjnych, spłatę kapitału oraz odsetek z tytułu Finansowania i Wynagrodzenie Serwisowe.

Do odsetek płaconych przez Spółkę w 2017 r. od Finansowania zaciągniętego w roku 2017, nie miały zastosowania przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ani art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. Wynika to z faktu, iż pomiędzy Spółką i podmiotami udzielającymi Finansowania Spółce nie istniały i nie istnieją powiązania wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. W konsekwencji, Spółka nie wybrała także stosowania tzw. metody alternatywnej, uregulowanej w art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.

Koszty odsetkowe ponoszone przez Spółkę w związku z Finansowaniem zaciągniętym na zakup Wierzytelności oraz Wynagrodzenie Serwisowe ujęte zostają dla celów rachunkowych w tym okresie obrotowym, za który są naliczone, ponieważ dla celów rachunkowych zachodzi współmierność pomiędzy ponoszonymi kosztami odsetkowymi od Finansowania oraz Wynagrodzeniem Serwisowym a uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami ze spłat Wierzytelności.

Spółka jest zobowiązana do sporządzania sprawozdań finansowych, lecz nie będzie ich składać wcześniej niż przed upływem 20 dnia po zakończeniu roku podatkowego.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, iż przed wdrożeniem Transakcji Sekurytyzacyjnej uzyskał kilka indywidualnych interpretacji podatkowych potwierdzających zakładane konsekwencje podatkowe tej transakcji. Uzyskana została m.in. interpretacja dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych (z dnia 27 października 2016 r. nr IPPB3/4510-860/16-2/JBB, adresowana do Spółki pod jej poprzednią nazwą T. Sp. z o.o.). W interpretacji tej potwierdzono, iż koszty z tytułu Wynagrodzenia Serwisowego oraz odsetek od Finansowania płaconych przez Spółkę należy uznać za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami Spółki i w konsekwencji Spółka może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który Wynagrodzenie Serwisowe oraz odsetki od Finansowania są naliczane, pomimo, że ich zapłata nastąpi w ciągu kilkunastu pierwszych dni kolejnego miesiąca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy, zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej, przepisy art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie będą miały zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Finansowania, którego kwota została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r., skutkiem czego odsetki od tego Finansowania podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. przepisy art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie mają zastosowania do odsetek od Finansowania, którego kwota została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. W konsekwencji, stosownie do art. 7 Ustawy zmieniającej, odsetki od tego Finansowania podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. do Ustawy o CIT wprowadzone zostały zmiany w zakresie ograniczeń w uznawaniu za koszty podatkowe kosztów finansowania dłużnego. Zgodnie ze zmienionym art. 15c Ustawy o CIT, od 1 stycznia 2018 r. zasadą jest, iż podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Niemniej jednak, przepis art. 7 Ustawy zmieniającej stanowi, iż do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b. 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2 (czyli Ustawy o CIT), w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że jeśli kwota kredytu/pożyczki udzielonego przed 1 stycznia 2018 r. została podatnikowi faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r., do takiego kredytu/pożyczki nie będzie miał zastosowania art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu nadanym mu przez Ustawę zmieniającą aż do końca 2018 r. Od 1 stycznia 2019 r. do takich pożyczek/kredytów będą miały już zastosowanie nowe regulacje.

Należy przy tym wskazać, iż bez znaczenia dla stosowania powyższej reguły pozostaje fakt, czy pożyczka/kredyt została udzielona przez podmiot powiązany czy też podmiot trzeci, ponieważ powyższy przepis odnosi się do wszystkich kredytów/pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota kredytu/pożyczki została faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r. Za taką interpretacją przemawia przede wszystkim wykładnia językowa tego przepisu. Ustawa zmieniająca nie nawiązuje bowiem w art. 7 do odsetek od kredytów/pożyczek udzielonych przez podmioty powiązane, lecz do kwoty „udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki)”. A zatem hipotezą tego przepisu objęte są zarówno pożyczki/kredyty od podmiotów powiązanych, jak i podmiotów trzecich (w szczególności banków).

Inna interpretacja tego przepisu mogłaby doprowadzić do sytuacji, w której odsetki od pożyczek/kredytów od podmiotów niepowiązanych podlegałyby surowszym ograniczeniom niż od podmiotów powiązanych. Stosowanie w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. Ustawy o CIT w brzmieniu nadanym przez Ustawę zmieniającą tylko do odsetek od pożyczek/kredytów udzielonych przez podmioty niepowiązane mogłoby potencjalnie doprowadzić do sytuacji, w której odliczalność kosztów finansowania dłużnego udzielonego przez podmioty niepowiązane podlegałaby daleko większym ograniczeniom na gruncie obecnej regulacji art. 15c Ustawy o CIT, niż odliczalność kosztów finansowania przez podmioty powiązane (podlegające wciąż pod regulacje o cienkiej kapitalizacji obowiązujące do końca 2017 r.).

Niewątpliwie, wprowadzenie takiego rozróżnienia nie było zamiarem ustawodawcy, który sam w uzasadnieniu do Ustawy zmieniającej (str. 14 uzasadnienia zamieszczonego na stronie http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=1878) wskazuje, że stosowanie regulacji limitującej wysokość płaconych odsetek tylko do relacji z podmiotami powiązanymi można uzasadnić tym, iż zasadniczo tylko w tego rodzaju relacjach występuje ryzyko nierynkowych zachowań. A zatem, skoro ryzyko nierynkowego zawyżenia kosztów finansowania występuje w przypadku finansowania przez podmioty powiązane, nieracjonalnym byłoby stosowanie ograniczenia odliczalności odsetek tylko do pożyczek/kredytów otrzymanych od podmiotów niepowiązanych. Takim sytuacjom może tylko skutecznie zapobiegać stosowanie równych zasad do wszystkich pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota pożyczki/kredytu została przekazana przed 1 stycznia 2018 r.

W uzasadnieniu do art. 7 Ustawy zmieniającej (str. 114) ustawodawca wskazał również na cel jego wprowadzenia, a mianowicie zachowanie praw nabytych przez podatnika w odniesieniu do finansowania, które zostało faktycznie otrzymane przed wejściem w życie zmienionego art. 15c, czyli przed 1 stycznia 2018 r. W uzasadnieniu wyraźnie wskazano, iż przepis nakazuje stosowanie dotychczasowej regulacji dotyczącej cienkiej kapitalizacji do umów pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota pożyczki (kredytu) została podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do końca 2018 r. Termin ten jest skorelowany z datą obowiązku stosowania przez państwa członkowskie UE dyrektywy ATAD (tj. Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego).

Ponadto, jak Wnioskodawca wskazał już powyżej, na gruncie Ustawy zmieniającej nie istnieje rozróżnienie na pożyczki/kredyty otrzymane od podmiotów powiązanych i otrzymane od podmiotów niepowiązanych. Nowe regulacje dotyczą wszystkich pożyczek/kredytów zaciąganych przez podatników. Również przepisy przejściowe nie zawierają takiego rozgraniczenia, a uznanie, iż art. 7 Ustawy zmieniającej obejmuje tylko jedną grupę pożyczek /kredytów byłby nieuzasadniony.

W związku z tym, art. 7 Ustawy zmieniającej należy interpretować w taki sposób, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. o stosowaniu Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. lub w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. decyduje moment udzielenia pożyczki/kredytu i przekazania środków, a nie to, przez kogo pożyczka/kredyt został(a) udzielona/-y.

To znaczy, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. podatnik stosuje:

1. do wszystkich pożyczek/kredytów przepisy Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., jeśli otrzymał pożyczkę/kredyt przed 1 stycznia 2018 r. i kwota kredytu/pożyczki została mu faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r.;
2. do wszystkich pożyczek/kredytów przepisy Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., jeśli otrzymał pożyczkę/kredyt po 1 stycznia 2018 lub kwota kredytu/pożyczki została mu faktycznie przekazana po 1 stycznia 2018 r.
   
   

Należy przy tym wskazać, iż omawiany art. 7 Ustawy zmieniającej dotyczy nie tylko pożyczki i kredytu sensu stricto, ale także innych form finansowania, w tym, przede wszystkim finansowania uzyskanego na podstawie obligacji. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 7b Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz art. 15c, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Przepis ten jednoznacznie wskazywał przy tym, iż przez pożyczkę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym (np. obligacje), depozyt nieprawidłowy lub lokatę.

Także art. 15c ust. 12 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. definiuje koszty finansowania dłużnego w sposób bardzo szeroki, jako wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż odsetki od Finansowania uzyskanego przez Spółkę na podstawie wyemitowanych obligacji oraz pożyczek podporządkowanych, którego kwoty zostały faktycznie otrzymane przez Spółkę przed 1 stycznia 2018 r., nie podlegają w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. ograniczeniom wynikającym z art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu nadanym temu przepisowi od 1 stycznia 2018 r. przez Ustawę zmieniającą. Do odliczania tych odsetek mają natomiast w powyższym okresie pełne zastosowanie przepisy Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

Powyższej konkluzji nie zmienia fakt, iż do odsetek od Finansowania otrzymanego przez Spółkę do końca 2017 r. nie miały faktycznie zastosowania ani przepisy o cienkiej kapitalizacji zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61, ani też tzw. metoda alternatywna odliczania odsetek uregulowana w art. 15c w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, pomiędzy Spółką i podmiotami finansującymi nie istniały i nie istnieją powiązania, o jakich mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2018 r. Jak wyżej wskazano, literalna wykładnia art. 7 Ustawy zmieniającej jednoznacznie wskazuje, iż ma on zastosowanie do wszelkich pożyczek/kredytów (w tym również obligacji), z tytułu których finansowanie zostało przekazane do końca 2017 r. Co więcej, także cel wprowadzenia tego przepisu, a mianowicie konieczność zachowania przez rok 2018 praw nabytych dotyczących odliczania odsetek od już udzielonego finansowania, bez wątpienia także potwierdza, iż przepis ten ma zastosowanie do wszelkich pożyczek/kredytów, a nie tylko tych udzielonych przez podmioty powiązane.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje podatkowe, które zostały już wydane na gruncie zmienionych przepisów przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Przykładem takich interpretacji są:

1. interpretacja z 16 marca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.19.2018.1 PH, w której organ jednoznacznie potwierdził, iż do odsetek od linii kredytowej oraz pożyczek i kredytów od podmiotów niepowiązanych (i nieobjętych dotychczasową regulacją w zakresie cienkiej kapitalizacji) mają zastosowanie do końca 2018 r. przepisy dotychczasowe, jeżeli finansowanie zostało przekazane przed 1 stycznia 2018 r.;
   
2. interpretacja z 16 marca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2 4010.42.2018.1 MS, w której organ stwierdził:
   „Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w świetle przedstawionego opisu sprawy należy podkreślić, że cytowany powyżej przepis art. 7 ustawy nowelizującej ma za zadanie ochronę praw nabytych u tych podatników, którzy faktycznie otrzymali kwoty pożyczek/kredytu z tytułu umów pożyczek/kredytu zawartych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej.
   Powyższe oznacza, że podatnicy, którzy zawarli umowy pożyczki/kredytu oraz faktycznie pożyczki/kredyty te zostały im wypłacone przed 1 stycznia 2018 r., mogą stosować do odsetek od tych pożyczek/kredytów przepis ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.”;
3. interpretacja z 21 marca 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.41.2018.1.SO, która dotyczyła odsetek od kredytów bankowych, które przed 1 stycznia 2018 r. nie podlegały pod przepisy o cienkiej kapitalizacji, ani też pod tzw. metodę alternatywną z art. 15c Ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym. Organ podatkowy potwierdził w pełni stanowisko wnioskodawcy, iż do odsetek od takiego finansowania mają zastosowanie w roku 2018 przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2017 r.
   
   

Mając na uwadze powyższą analizę oraz przykłady interpretacji podatkowych, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175 dalej: ”ustawa zmieniająca”) dokonano zmiany m.in. art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z nowym brzmieniem ww. przepisu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…). W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: ustawa nowelizująca) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

W ramach implementacji dyrektywy, dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki.

1 stycznia 2018 roku ustawą nowelizującą z dnia 27 października 2017 r. zmianie uległy regulacje zawarte w art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: updop) (art. 2 pkt 16 ustawy nowelizującej), zaś przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop zostały uchylone (art. 2 pkt 19 lit. a tiret dwunaste ustawy zmieniającej). Ponadto ustawą zmieniającą zostały uchylone także ust. 7b, 7g i 7h.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 updop).

Stosownie do nowych regulacji art. 15c updop ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, niebędący przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 updop podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polski (polscy rezydenci podatkowi), w tym podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (nierezydenci) prowadzący działalność poprzez zagraniczny zakład położony w Polsce.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Nowy art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma charakteru fakultatywnego. Istotą zmiany dokonanej od 2018 r. w zakresie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek (finansowania dłużnego) jest wprowadzenie jednolitych zasad ustalania dopuszczalnej wysokości takich kosztów. Co istotne, ustalenie takie dokonywane jest w odniesieniu do całej kwoty kosztów finansowania dłużnego, a nie poszczególnych pożyczek (kredytów).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy zmieniającej, przepisy m.in. updop, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r., z tym że przepisy:

• art. 21 ust. 1 pkt 90b, art. 25 ust. 4 oraz art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c, ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
  

• art. 11 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą
  

- stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

W związku z tym, że rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym przepis art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Wprowadzając nowe przepisy w updop, ustawodawca zawarł jednocześnie w ustawie nowelizującej istotne przepisy przejściowe.

Zgodnie z art. 7 ustawy nowelizującej, do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Mając na uwadze racjonalność ustawodawcy i ratio legis wprowadzonego do ustawy nowelizującej przepisu przejściowego (art. 7 ustawy nowelizującej), wskazany przepis przejściowy ma zastosowanie do odsetek od pożyczki/kredytu, która została faktycznie przekazana przed dniem 1 stycznia 2018 r. Taki sens omawianej normy prawnej wynika wprost z literalnego brzmienia tego przepisu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką celową, która została utworzona dla potrzeb przeprowadzenia programu sekurytyzacji wierzytelności wynikających z udzielonych przez Bank kredytów samochodowych. Opisana Transakcja Sekurytyzacyjna została rozpoczęta w roku 2017, kiedy to nastąpiło przeniesienie do Wnioskodawcy pierwszych pakietów Wierzytelności Banku. Celem sfinansowania zakupu Wierzytelności od Banku, Spółka wyemitowała obligacje, jak również zaciągnęła w Banku pożyczki podporządkowane (dalej: „Finansowanie”). W odniesieniu do Wierzytelności nabytych w ramach Sekurytyzacji w roku 2017 Finansowanie na podstawie wyemitowanych obligacji oraz pożyczek podporządkowanych zostało faktycznie uzyskane przez Wnioskodawcę w roku 2017. Nabywanie kolejnych transz Wierzytelności w okresie rewolwingowym po 31 grudnia 2017 roku jest i będzie finansowane z bieżących wpływów ze spłat Wierzytelności.

Kwestią stanowiącą przedmiot niniejszego rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy zgodnie z art. 7 ustawy nowelizującej, przepisy art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie będą miały zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Finansowania, którego kwota została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r., a w konsekwencji czy odsetki od tego Finansowania podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

Cytowany powyżej art. 7 ustawy nowelizującej ma za zadanie ochronę praw nabytych u tych podatników, którzy faktycznie otrzymali kwoty pożyczek/kredytów z tytułu umów pożyczek/kredytów zawartych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. W uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej wskazano, że: „Przepis (art. 7 Ustawy zmieniającej) nakazuje stosowanie dotychczasowej regulacji dotyczącej cienkiej kapitalizacji do umów pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota pożyczki (kredytu) została podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do końca 2018 r. Termin ten jest skorelowany z datą obowiązku stosowania przez państwa członkowskie UE dyrektywy ATAD” (uzasadnienie do projektu Ustawy zmieniającej zamieszczone na stronie Sejmu 4 października 2017 r., http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=1878, 12.12.2017 r.).

Powyższy przepis odnosi się do wszystkich kredytów/pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota kredytu/pożyczki została faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r. A zatem bez znaczenia pozostanie fakt, czy pożyczka/kredyt została udzielona przez podmiot powiązany czy podmiot trzeci. Za taką interpretacją przemawia przede wszystkim wykładnia językowa tego przepisu. Ustawa zmieniająca nie nawiązuje w art. 7 do odsetek od kredytów/pożyczek udzielonych przez podmioty powiązane, lecz do kwoty „udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki)”. A zatem hipotezą tego przepisu objęte są zarówno pożyczki/kredyty od podmiotów powiązanych, jak i podmiotów trzecich (w szczególności banków).

W analizowanej sprawie Spółka faktycznie uzyskała finansowanie na podstawie wyemitowanych obligacji oraz pożyczek podporządkowanych w 2017 r., tj. przed wejściem w życie zmian dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji. Tym samym, odsetki od Finansowania uzyskanego przez Spółkę na podstawie wyemitowanych obligacji oraz pożyczek podporządkowanych, którego kwoty zostały faktycznie otrzymane przez Spółkę przed 1 stycznia 2018 r., nie podlegają w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu nadanym temu przepisowi od 1 stycznia 2018 r. przez ustawę nowelizującą. Zastosowanie znajdą natomiast przepisy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2018 r. jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.