Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.257.2018.1.SO
z 13 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 13 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków refakturowanych na Wnioskodawcę przez Przedstawicieli w ramach świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków refakturowanych na Wnioskodawcę przez Przedstawicieli w ramach świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka świadczy usługi informatyczne. Jej odbiorcami są podmioty z kraju i zagranicy. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka korzysta z usług podwykonawców – konsultantów IT. Podwykonawcy prowadzą własną działalność gospodarczą i świadczą usługi na rzecz Spółki (jako przedstawiciele) w oparciu o umowy cywilnoprawne.

Konsultanci Spółki w związku z wykonywanymi usługami odbywają liczne podróże służbowe. Zdecydowana większość tych wyjazdów to wyjazdy zagraniczne. Zgodnie z poszczególnymi umowami, podwykonawcy mają zagwarantowany zwrot kosztów ponoszonych podczas podróży służbowych. W szczególności chodzi o ponoszone przez konsultanta koszty transportu i usługi hotelowe oraz usługi gastronomiczne ponoszone podczas spotkań biznesowych z klientami. Koszty spotkań biznesowych obejmują wydatki na usługi gastronomiczne, zakup żywności lub napoi oraz koszty dojazdu na spotkania (np. opłaty na paliwo lub inny środek transportu, opłaty parkingowe, opłaty autostradowe) przedstawiciela Wnioskodawcy.

Wniosek dotyczy możliwości zaliczania kosztów przedstawicieli Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Konsultanci świadczą usługi na rzecz klientów Spółki. Wykonując usługi ponoszą koszty podróży służbowych własnych oraz koszty związane ze spotkaniami biznesowymi z klientami Spółki. Podróże służbowe w ogromnej większości dotyczą wyjazdów zagranicznych. Sieć odbiorców usług Spółki jest geograficznie bardzo rozbudowana. Konsultanci nabywają bilety lotnicze, ponoszą koszty transportu z lotniska do hotelu, koszty przejazdów do klientów. Podróże często wiążą się z koniecznością nabywania przez Przedstawicieli usług hotelowych w miejscu, w którym realizują usługi na rzecz Spółki. Ponoszą oni także koszty związane z przemieszczaniem się po mieście: opłaty parkingowe, usługi taxi, bilety komunikacji miejskiej.

W ramach świadczonych usług przez Konsultantów na rzecz Spółki, biorą oni udział w spotkaniach z klientami Spółki. Ponoszą w związku z tym wydatki na organizację tychże spotkań: usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów. Przy czym wydatki te nie mają charakteru wystawności, reprezentacji. Są to oczywiste wydatki niezbędne do przeprowadzenia spotkania biznesowego.

Przedstawiciel – działając na podstawie umowy cywilnoprawnej – ponosi wydatki na podróże służbowe, a także wydatki związane ze spotkaniami biznesowymi prowadzonymi w ramach swoich działań dla Spółki (dowody dokumentujące nabycie usług noclegowych, transportowych, przejazdów a także kosztów związanych ze spotkaniem biznesowym, wskazują na dane działalności gospodarczej prowadzonej przez Konsultanta). Wydatki te Przedstawiciel następnie refakturuje na Spółkę. Refakturowanie odbywa się w stosunku 1:1, bez naliczania jakiejkolwiek marży.

Spółka w dalszej kolejności dokonuje refakturowania tychże kosztów na odbiorców usług Spółki. W efekcie koszty poniesione przez przedstawiciela są przerzucane na odbiorcę finalnego Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym koszty ponoszone przez Przedstawicieli w ramach świadczenia usług na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę, będą w pełni stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Przedstawiciela świadczącego usługi na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę będą w pełni stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i te pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości.

W praktyce wykładni powyższych przepisów wskazuje się, że zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zależy w szczególności od tego czy:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

W art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. brak jest przepisu wprost wyłączającego z kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone przez podmioty współpracujące z podatnikami na podstawie umów cywilnych. Dlatego też w dalszej części Spółka skupiła się na wykazaniu, że w analizowanym stanie faktycznym spełnione są przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., które umożliwiać będą uznanie tych wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, specyfika zadań wykonywanych przez Przedstawicieli wiąże się z koniecznością podróżowania oraz odbywania spotkań biznesowych. W sytuacji, w której Konsultant odbywa podróż służbową, ponosi określone wydatki związane z realizacją usług na rzecz Spółki. Przedstawiciel w szczególności nabywa usługi transportu, hotelowe, a także nabywa usługi gastronomiczne związane ze spotkaniami biznesowymi z klientami Spółki. Zgodnie z umową cywilnoprawną, wydatki te są następnie refakturowane na Spółkę. Spółka w dalszej kolejności dokonuje refakturowania kosztów na odbiorców usług Spółki. W efekcie koszty poniesione przez przedstawiciela są przerzucane na odbiorcę finalnego Spółki. W Spółce powstaje z tego tytułu przychód podatkowy.

Spółka zauważa, że jako zlecający wykonanie usługi jest zobowiązana do zwrotu Przedstawicielom wydatków poniesionych w związku z realizacją świadczonych usług, zgodnie z umowami cywilnoprawnymi, tworzącymi stosunek prawny pomiędzy Spółką a Przedstawicielem.

W okolicznościach będących przedmiotem wniosku ponoszenie przez Spółkę kosztów refakturowanych przez Konsultanta na rzecz Spółki wynika ściśle z konieczności odbywania podróży służbowych i spotkań biznesowych Przedstawiciela, w ramach usług świadczonych dla Spółki. Z perspektywy Spółki jako podmiotu zlecającego świadczenie usług przez Konsultantów wydatki te są nieodłącznym elementem kosztów usług świadczonych przez Konsultantów na rzecz Spółki. W konsekwencji, wydatki te pozostawać będą w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, a ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych.

Reasumując, wydatki, które będą ponoszone przez Wnioskodawcę na pokrycie wydatków Przedstawicieli Spółki spełniają wszystkie ustawowe przesłanki dla ich uznania za koszt uzyskania przychodu. W szczególności należy zauważyć, że będą one pozostawać w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, a ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych. Poza tym Spółka uzyska przychód podatkowy dokonując dalszego refakturowania tych kosztów na rzecz swoich odbiorców.

Ponadto, sposób ich rozliczania i dokumentowania z Przedstawicielami nie będzie rzutował na ich kwalifikację podatkową, tj. faktury (koszty) wystawione są bezpośrednio na Konsultantów i następnie refakturowane są bez doliczania jakiejkolwiek marży na rzecz Spółki.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty ponoszone przez Przedstawicieli w ramach świadczenia usług na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę, będą w pełni stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  
  

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawców – konsultantów IT, z którymi zawiera umowy cywilnoprawne. Konsultanci prowadzą własną działalność gospodarczą. Zgodnie z poszczególnymi umowami, podwykonawcy mają zagwarantowany zwrot kosztów ponoszonych podczas podróży służbowych. W szczególności chodzi o takie koszty jak koszty transportu czy koszty spotkań biznesowych. Wnioskodawca wymienił następujące koszty: usługi gastronomiczne, zakup żywności lub napoi, opłaty na paliwo lub inny środek transportu, opłaty parkingowe, opłaty autostradowe, bilety lotnicze, koszty transportu z lotniska do hotelu, koszty przejazdów do klientów, usługi hotelowe, usługi taxi, bilety komunikacji miejskiej, usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów.

Należy mieć na względzie, że liczne wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów zawiera wspomniany art. 16 ust. 1 updop. I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie wydatki ponoszone na ww. cele noszą znamiona reprezentacji. Definicji pojęcia „reprezentacja” dokonał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11: „Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy”.

Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, że wydatki ponoszone przez podwykonawców na organizację spotkań biznesowych nie mają charakteru reprezentacji i są to oczywiste wydatki niezbędne do przeprowadzenia spotkania biznesowego.

Wydatki ponoszone przez podwykonawców będą udokumentowane fakturami wystawionymi na tych podwykonawców, a następnie refakturowane na Wnioskodawcę. Refakturowanie odbywa się w stosunku 1:1, bez naliczania jakiejkolwiek marży. W dalszej kolejności Wnioskodawca dokonuje refakturowania kosztów na odbiorców usług Wnioskodawcy. W efekcie ciężar kosztów poniesionych przez podwykonawcę jest przerzucany na finalnego odbiorcę usług Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „refakturowanie”. Charakter i konstrukcja tej czynności zostały wypracowane przez doktrynę i praktykę gospodarczą.

W myśl art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. EU L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot odsprzedający daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Przyjęty sposób rozliczeń powinien wynikać z zawartej umowy.

Zdaniem Spółki, koszty ponoszone przez Przedstawiciela świadczącego usługi na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę będą w pełni stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka w uzasadnieniu własnego stanowiska podkreśla, że specyfika zadań wykonywanych przez Przedstawicieli wiąże się z koniecznością podróżowania oraz odbywania spotkań biznesowych, a wydatki opisane w stanie faktycznym są związane z realizacją usług na rzecz Spółki. Ponadto, obowiązek zwrotu kosztów Przedstawicielom wynika z umów cywilnoprawnych pomiędzy Spółką a tymi Przedstawicielami.

Mając na uwadze kwestię refakturowania wydatków przez Przedstawicieli oraz – w dalszej kolejności – przez Spółkę na rzecz odbiorcy usług, należy stwierdzić, że otrzymanie przez Wnioskodawcę wskazanej we wniosku refaktury będzie rodziło po jego stronie prawa i obowiązki kupującego, tj. osoby, która w istocie będzie ponosić wydatki wykazane na refakturze. W konsekwencji oznacza to, że aby wydatki wykazane na refakturze mogły w całości stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, muszą spełniać przesłanki wynikające z ogólnej definicji kosztów podatkowych sformułowanej w art. 15 ust. 1 updop.

W kontekście stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i wyżej przywołanych przepisów należy stwierdzić, że koszty ponoszone przez Przedstawicieli, nie mające charakteru reprezentacji, w ramach świadczenia usług na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki.

Wydatki ponoszone przez Przedstawicieli na bilety lotnicze, transport z lotniska do hotelu, przejazdy do klientów, usługi hotelowe, opłaty parkingowe, usługi taxi, bilety komunikacji miejskiej czy też wydatki na organizację spotkań biznesowych (usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów) należy uznać za związane z działalnością Spółki, ponieważ Przedstawiciele świadczą usługi na rzecz klientów Spółki, a zwrot kosztów zagwarantowany jest w umowach cywilnoprawnych pomiędzy Przedstawicielami a Spółką. Jak wskazuje Spółka w uzasadnieniu własnego stanowiska, z perspektywy Spółki jako zlecającego świadczenie usług przez Konsultantów, wydatki przez nich ponoszone są nieodłącznym elementem kosztów usług. Wydatki te pozostawać będą w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, a ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych. Wnioskodawca wskazał przy tym w opisie stanu faktycznego, że ponoszone przez Przedstawicieli koszty nie mają charakteru reprezentacji.

Podsumowując, należy więc stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Przedstawicieli w ramach świadczenia usług na rzecz Spółki i następnie refakturowane na Spółkę, będą w pełni stanowiły koszty uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2018 r. w życie wszedł przepis art. 15e wprowadzony ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175).

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Kwestie dot. zastosowania tego przepisu nie były jednak przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, więc nie podlegały ocenie w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.