2018.08.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-3.4010.283.2018.2.JKT

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.283.2018.2.JKT
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 maja 2018 r. (data wpływu 1 czerwca 2018 r.), uzupełnionym 16 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym Spółki w pełnej wysokości tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającego z przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w oparciu o normę wyrażoną w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki w części dotyczącej:

transakcji dokonywanych z podmiotami powiązanymi - jest prawidłowe,
transakcji dokonywanych z podmiotami niepowiązanymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym Spółki w pełnej wysokości tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającego z przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w oparciu o normę wyrażoną w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 lipca 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.283.2018.1.JKT wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 16 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest produkcja systemów bezpieczeństwa wykorzystywanych w branży motoryzacyjnej, tj. pasów bezpieczeństwa oraz poduszek powietrznych.

Jednocześnie, z uwagi na wiedzę i doświadczenie zgromadzone przez pracowników Spółki w zakresie inżynierii produkcji powyższych wyrobów, Wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahentów usługi polegające m.in. na projektowaniu poduszek powietrznych.

Systemy bezpieczeństwa wykorzystywane w branży motoryzacyjnej są dedykowane do danego modelu samochodu, czego konsekwencją jest konieczność indywidualizacji każdej poduszki powietrznej lub pasów bezpieczeństwa. Celem uzyskania kompatybilności przedmiotowych wyrobów z parametrami samochodu, w którym zostaną zamontowane, Spółka w przypadku przyjęcia każdego pojedynczego zamówienia/zlecenia musi opracować nowy model poduszki powietrznej lub pasów bezpieczeństwa. Działania te są wykonywane przez pracowników Spółki lub realizowane przez zewnętrznych kontrahentów na zlecenie Spółki.

Jednocześnie, poduszki powietrzne oraz pasy bezpieczeństwa, z racji ich przeznaczenia, muszą spełniać szereg norm bezpieczeństwa. Jednym z celów procesu projektowania danego wyrobu jest opracowanie systemu chroniącego pasażerów w możliwie najwyższym stopniu.

Ponadto, z uwagi na fakt, że wyroby produkowane przez Spółkę stanowią o bezpieczeństwie użytkowników samochodów koniecznym jest, aby Spółka miała możliwość ustalenia lokalizacji każdej pojedynczej sztuki wyprodukowanego wyrobu. Jest to szczególnie istotne w przypadku identyfikacji ewentualnego defektu w wytworzonym wyrobie i potrzebie wstrzymania procesu produkcyjnego realizowanego przez klienta lub wymiany serii poduszek lub pasów będących już w użyciu. Możliwość ustalenia w każdym czasie lokalizacji wyprodukowanych wyrobów jest wymogiem stawianym przez klientów Spółki. W przypadku jego niespełnienia Spółka zapewne nie otrzymałaby zleceń na produkcję systemów bezpieczeństwa.

W związku z powyższym, w ramach prowadzenia działalności gospodarczej we wskazanym zakresie, Spółka ponosi na rzecz kontrahentów opłaty z tytułu korzystania z następującego oprogramowania (dalej: „Oprogramowanie”):

oprogramowanie służące projektowaniu wyrobów:

CATIA - program umożliwiający Spółce projektowanie i wirtualne sprawdzenie ergonomii projektowanego wyrobu;
Autocad - program umożliwiający Spółce dwuwymiarowe projektowanie poduszek powietrznych i pasów bezpieczeństwa:

oprogramowanie służące do analizy i optymalizacji systemów bezpieczeństwa pasażerów, tj. MADYMO stosowane do przeprowadzania symulacji wypadków z wykorzystaniem modeli ludzkiego ciała umożliwiających weryfikację prawidłowości i efektywności działania projektowanych systemów bezpieczeństwa (poduszek powietrznych i pasów bezpieczeństwa); w rezultacie wykorzystania MADYMO Spółka posiada możliwość dokonywania modyfikacji w modelach systemów bezpieczeństwa w trakcie procesu ich projektowania;
oprogramowanie umożliwiające ustalenie lokalizacji wyrobów tj. Leading2Lean - program wspierający proces zarządzania produkcją służący Spółce do „śledzenia” wytworzonego systemu; użytkowanie programu polega na oznaczeniu przez Spółkę w określony sposób wyprodukowanych wyrobów, oraz następnie rejestrowaniu tego oznaczenia na poszczególnych etapach życia produktu (przez różnych użytkowników), dzięki czemu Spółka jest w stanie ustalić, gdzie znajduje się określony wyrób.

Kontrahentami, o których mowa w niniejszym wniosku są podmioty powiązane zdefiniowane w art. 11 ustawy o CIT (w dalszej części wniosku podmioty te będą również określane łącznie jako: „Kontrahenci”).

Spółka ponosi na rzecz Kontrahentów opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania, partycypując w kosztach licencji udzielonych podmiotom powiązanym przez podmioty zewnętrzne będące dostawcami Oprogramowania. Spółka nie jest stroną umów licencyjnych zawartych z zewnętrznymi dostawcami Oprogramowania.

Spółka korzysta z Oprogramowania jedynie na swój wewnętrzny, własny użytek, nie ma prawa i możliwości do modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania czy dalszego udostępniania Oprogramowania innym podmiotom.

Oprogramowanie nie zostało przez Spółkę przyjęte do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jako niespełniające definicji wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.

Opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowanie nie są przez Spółkę uwzględniane w technicznym koszcie wytworzenia.

W uzupełnieniu wniosku z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.), Wnioskodawca wskazał, że sposób kalkulacji opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania różni się w odniesieniu do poszczególnych programów będących przedmiotem złożonego przez Spółkę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wynagrodzenie z tytułu korzystania przez Spółkę z programów: AutoCAD, MADYMO, CATIA, ustalane jest w oparciu o rzeczywiste koszty ponoszone przez podmiot powiązany ze Spółką (dalej jako: „Licencjobiorca”) z tytułu najmu licencji. Licencjobiorca ponosi roczny koszt (ryczałtowy) z tytułu najmu licencji i następnie alokuje go na poszczególne podmioty należące do Grupy korzystające z danego oprogramowania na podstawie odpowiedniego klucza alokacji, którym jest rzeczywiste wykorzystanie programu przez dany zakład należący do Grupy (w tym zakład w Polsce) w poprzednim okresie rozliczeniowym. Rzeczywiste wykorzystanie danego programu w konkretnym zakładzie Grupy ustalane jest za pomocą specjalnego narzędzia służącego do monitorowania korzystania z oprogramowania.

Rzeczywiste wykorzystanie Oprogramowania określone jest procentowo i następnie, wg tego procentu alokowane są koszty najmu licencji na Oprogramowanie do danego zakładu Grupy (w tym do zakładu Spółki). Jeżeli wszystkie licencje na dane Oprogramowanie wykorzystywane są przez jeden zakład, wówczas 100% kosztów trafia do tego zakładu.

Spółka wskazała, że opłata za korzystanie z programu Leading2lean ustalana jest w oparciu o stałą stawkę określaną dla danego zakładu produkcyjnego (w tym zakładów Spółki) na podstawie kosztów ponoszonych z tytułu najmu oprogramowania przez Licencjobiorcę. Stawka ta kalkulowana jest jako iloraz kosztów ponoszonych przez Licencjobiorcę oraz ilości zakładów Grupy, w których faktycznie wykorzystywane jest oprogramowanie L2L.

Spółka podkreśla, że sposób uwzględnienia opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania w cenie wytworzonych przez nią wyrobów zależy od rodzaju kontrahenta, na którego rzecz sprzedawane są wyroby.

W przypadku transakcji dokonywanych z podmiotami powiązanymi, koszty opłat z tytułu korzystania z Oprogramowania stanowią element bazy kosztowej ustalanej na potrzeby określenia należnego Spółce wynagrodzenia. W rezultacie, w ocenie Spółki, koszty te są inkorporowane w cenie produktów.

W transakcjach dokonywanych z podmiotami niepowiązanymi, ceny wyrobów Spółki nie są ustalane bezpośrednio przez Spółkę, lecz przez dział sprzedaży należący do Grupy. Ceny wyrobów ustalane są w taki sposób, aby zapewnić Spółce określony poziom rentowności w perspektywie długookresowej. Z tego względu, w procesie ustalania cen wyrobów uwzględniana jest informacja o wysokości całkowitych kosztów działalności Spółki, w tym kosztów ponoszonych z tytułu korzystania z Oprogramowania. W rezultacie, koszty Oprogramowania są zdaniem Spółki pośrednio inkorporowane w cenie produktu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania, o których mowa w pkt:

tj. oprogramowanie służące projektowaniu wyrobów,
tj. oprogramowanie służące do analizy i optymalizacji systemów bezpieczeństwa pasażerów,
tj. oprogramowanie umożliwiające ustalenie lokalizacji wyrobów,

mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym Spółki w pełnej wysokości tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającego z przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, w oparciu o normę wyrażoną w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania, o których mowa w pkt:

tj. oprogramowanie służące projektowaniu wyrobów,
tj. oprogramowanie służące do analizy i optymalizacji systemów bezpieczeństwa pasażerów,
tj. oprogramowanie umożliwiające ustalenie lokalizacji wyrobów,

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy.

1. Ograniczenie w zaliczaniu niektórych wydatków ponoszonych na rzecz podmiotów powiązanych do kosztów uzyskania przychodów - uwagi ogólne.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175, dalej: „ustawa nowelizująca”) do ustawy o CIT wprowadzono art. 15e ust. 1, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 ustawy o CIT, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, i odsetek.

Jednocześnie, stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: (...)

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Uwzględniając treść cytowanych powyżej przepisów należy wskazać, że opłaty za korzystanie z Oprogramowania ponoszone przez Spółkę na rzecz Kontrahentów stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Wnioskodawca jednak zaznacza, że zasada określona w ww. przepisie nie znajdzie zastosowania w analizowanej sprawie z uwagi na fakt, że opłaty za korzystanie z Oprogramowania należy zaliczyć do kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem towarów.

2. Bezpośredni związek Oprogramowania z wytworzeniem towaru.

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenia, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu, nie stosuje się do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Spółka podkreśla, że ustawodawca nie wskazał, co należy rozumieć pod pojęciem kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem/nabyciem towaru lub świadczeniem usługi. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego (www.sjp.pwn.pl) - bezpośredni oznacza dotyczący kogoś lub czegoś wprost lub znajdujący się bardzo blisko, niczym nieprzedzielony, natomiast wytworzyć oznacza zrobić, wyprodukować coś. Zdaniem Spółki, przez koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem towaru należy zatem rozumieć wydatek wprost związany z realizacją procesu produkcyjnego.

Spółka w tym miejscu przytacza fragment uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej, w którym podano przykłady kosztów uznanych za bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru: Omawiane ograniczenie z ust. 1 nie znajdzie zastosowania w przypadku tych kategorii kosztów, które mają charakter kosztów bezpośrednio wpływających na koszt wytworzenia danego towaru lub świadczonej usługi (...) Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia.

W świetle wskazanych przykładów, należy stwierdzić, że koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru powinny mieć charakter kosztów determinujących/umożliwiających jego wytworzenie. Innymi słowy, bez ich poniesienia, wytworzenie produktu byłoby niemożliwe bądź znacząco utrudnione.

W kontekście powyższego, Wnioskodawca przypomina, że zasadniczym przedmiotem jego działalności jest produkcja pasów bezpieczeństwa i poduszek powietrznych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, celem uzyskania kompatybilności przedmiotowych wyrobów z parametrami samochodu, w którym zostaną zamontowane, w przypadku przyjęcia każdego pojedynczego zamówienia/zlecenia Spółka musi opracować nowy model poduszki powietrznej lub pasów bezpieczeństwa. Co ważne, w procesie projektowania tych wyrobów ogromnie istotnym aspektem jest weryfikacja, czy ich działanie w możliwie najwyższym stopniu przyczyni się do ochrony pasażerów.

Konsekwentnie, niezbędnym jest, aby Spółka dysponowała odpowiednimi narzędziami do projektowania wyrobów, m.in. do opracowania rysunków technicznych, które posłużą jako wzory, wytyczne dla pracowników realizujących proces produkcyjny. Co więcej, aby ostateczne projekty spełniały wszelkie wymagania klienta i odpowiadały najwyższym standardom bezpieczeństwa, Spółka musi posiadać narzędzie umożliwiające przeprowadzenie weryfikacji prawidłowości i efektywności działania projektowanych systemów. Narzędziami, o których mowa powyżej jest oprogramowanie wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w pkt a i b tj. oprogramowanie służące projektowaniu wyrobów (CATIA i Autocad) oraz oprogramowanie służące do analizy i optymalizacji systemów bezpieczeństwa pasażerów (MADYMO). Bez tych programów pracownicy Spółki nie mogliby realnie rozpocząć produkcji wyrobów z uwagi na brak informacji dotyczących ich budowy, zastosowanych materiałów etc.

Dodatkowo, należy wskazać, że również w toku realizacji przez Spółkę dodatkowej działalności, jaką jest świadczenie usług polegających na projektowaniu poduszek powietrznych, niemożliwym byłaby ich realizacja bez programów CATIA, Autocad i MADYMO. Są to bowiem podstawowe narzędzia wykorzystywane w tym celu przez inżynierów Spółki.

Jednocześnie, jak zaznaczono uprzednio, z uwagi na fakt, że wyroby produkowane przez Spółkę stanowią o bezpieczeństwie użytkowników samochodów wskazanym jest, aby Spółka miała możliwość ustalenia lokalizacji poszczególnych sztuk wyprodukowanego wyrobu. Jest to szczególnie istotne w przypadku identyfikacji ewentualnego defektu w wytworzonym wyrobie i potrzebie wstrzymania procesu produkcyjnego realizowanego przez klienta lub wymiany serii poduszek lub pasów będących już w użyciu.

Odnalezienie odpowiedniej partii wyrobów jest możliwe wyłącznie w przypadku posiadania odpowiedniego oprogramowania służącego tzw. śledzeniu towarów. Oznaczenie wyrobów realizowane na potrzeby działania Leading2Lean odbywa się w toku procesu produkcyjnego. W sytuacji braku oprogramowania Leading2Lean Spółka nie byłaby w stanie zagwarantować klientowi m.in. tego, że ustali w jakiej partii samochodów zamontowane zostały systemy bezpieczeństwa, w których ujawniona została wada. Bez wskazanej gwarancji klient nie zdecydowałby się zapewne na zakup wyrobów od Spółki. W ocenie Wnioskodawcy, bezsprzecznym jest zatem niezbędność ponoszenia opłat z tytułu korzystania z Leading2Lean dla celów realizacji przez Spółkę procesu produkcyjnego. Korzystanie ze wskazanego oprogramowanie w sposób bezpośredni wpływa na proces wytwórczy oferowanych przez Spółkę wyrobów gotowych, determinując wolumen zamówień i produkcji. Brak tego oprogramowania spowodowałby drastyczny spadek zamówień produkcyjnych albo ich całkowity brak.

Podsumowując powyższe, w ocenie Spółki, brak jest wątpliwości, że związek funkcjonalny procesu wytwarzania wyrobów z ponoszonymi opłatami z tytułu korzystania z Oprogramowania ma charakter bezpośredni, tj. dotyczy kogoś lub czegoś wprost, a konkretnie dotyczy wprost procesu wytworzenia pasów bezpieczeństwa lub poduszki powietrznej. Każdy z omawianych programów komputerowych warunkuje bowiem możliwość realizacji procesu produkcyjnego przez Spółkę.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, związek, jaki wykazują opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania z procesem produkcyjnym Spółki jest w znaczącej części analogiczny z przykładem wskazanym w cytowanym powyżej fragmencie ustawy nowelizującej. Usługi projektowania świadczone na rzecz spółki z branży meblarskiej umożliwiają jej produkcję mebli zgodną z projektem tak samo jak ma to miejsce w przypadku korzystania z programów komputerowych służących projektowaniu poduszek powietrznych i pasów bezpieczeństwa przez podatnika, który jest producentem tych systemów.

Spółka w tym miejscu również nadmienia, że w jej ocenie, bez znaczenia pozostaje fakt, że opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania nie są przez Spółkę uwzględniane w technicznym koszcie wytworzenia. Nie powoduje to bowiem, że wydatek ten nie stanowi kosztu bezpośrednio związanego z wytworzeniem towaru, o jakim mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Techniczny koszt wytworzenia jest kategorią rachunkową, podczas gdy prawo podatkowe jest reżimem odrębnym od przepisów prawa rachunkowego, na co wielokrotnie wskazywały organy podatkowe i sądy administracyjne. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r. (sygn. II FSK 1852/15) stwierdził, że Wprawdzie podatnicy mają – w myśl art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. - obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a prowadzone, na podstawie ustawy z 1994 r. o rachunkowości księgi rachunkowe, są zarazem księgami podatkowymi w rozumieniu art. 193 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 800 z późn. zm.), to jednak według jednolitych, utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Powyższe oznacza, że w ustawach podatkowych musi istnieć bezpośrednie odwołanie do konkretnych przepisów ustawy o rachunkowości, przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie lub Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, czy Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej, aby mogły one zostać uznane za kreujące prawa i obowiązki podatkowe.

Należy podkreślić, że ustawodawca, tworząc katalog kosztów niepodlegających pod limit z art. 15e ustawy o CIT nie odwołał się do przepisów ustawy o rachunkowości definiując koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi. Jeżeli takiego bezpośredniego odwołania nie ma, niedopuszczalnym jest jego domniemanie i ograniczanie kosztów wskazanych w art. 15e ust. 11 pkt 1 wyłącznie do sytuacji, kiedy są one uwzględniane w technicznym koszcie wytworzenia na gruncie rachunkowym.

Ponadto, przedmiotowe stanowisko zaakceptował również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 3 kwietnia 2018 r., (sygn. 0114-KDIP2-3.4010.14.2018 1.PS), w której zgodził się z podatnikiem, że Kwestią wtórną pozostaje przy tym fakt uwzględnienia bądź nieuwzględniania kosztu w kosztach wytworzenia wyrobu dla potrzeb ustawy o rachunkowości (...) W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (...) nie stanowią podstawy do ustalenia właściwego rozumienia wyrażenia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Nawet bowiem jeśli UoR zawiera definicję kosztów wytworzenia, to należy mieć na uwadze, że przepisy UoR należą do odrębnej niż prawo podatkowe gałęzi (dziedziny) prawa, która nakierowana jest na realizację innych celów.

Niezależnie zatem od kwalifikacji opłat z tytułu korzystania z Oprogramowania przeprowadzonej przez Spółkę dla celów rachunkowych na gruncie ustawy o CIT stanowią one niewątpliwie koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów.

3. Rozróżnienie pojęć bezpośredniego związku z wytworzeniem towaru i bezpośredniego związku z uzyskaniem przychodu.

Jednocześnie, Wnioskodawca zaznacza, że bez znaczenia dla analizowanej sprawy pozostaje fakt, iż opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4 oraz ust. 4b-4c ustawy o CIT.

Jak wskazano uprzednio, stosownie do art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, Ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do: 1) kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi (...). Należy zatem wyraźnie podkreślić, że w treści cytowanego przepisu ustawodawca w żaden sposób nie odniósł się do kwestii związku kosztu z przychodami ze sprzedaży wytworzonych produktów.

Tym samym, brak jest jakichkolwiek podstaw aby twierdzić, że zasada określona w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, odnosząca się do kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi dotyczy kosztów, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, tj. kosztów bezpośrednio związanych z przychodem. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do nieuzasadnionego w świetle przepisów prawa zrównania dwóch niezależnych pojęć.

Zgodnie z powszechnie przyjętym w doktrynie prawa podatkowego stanowiskiem, w procesie wykładni przepisów podatkowych należy przyznać prymat wykładni językowej. Jedną z dyrektyw wykładni językowej jest zakaz dokonywania wykładni synonimicznej, rozumiany jako zakaz przypisywania różnym zwrotom w obrębie danego aktu prawnego tego samego znaczenia. Zasada zakazu wykładni synonimicznej znajduje uzasadnienie w koncepcji racjonalnego ustawodawcy, zgodnie z którą użyte w przepisie sformułowania są nieprzypadkowe i zgodne z jego intencją.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 stycznia 2018 r. (sygn. II FSK 3371/15) Prima facie wydaje się, że stanowisko przedstawione przez organy, kolejno zaaprobowane przez Sąd pierwszej instancji, jest prawidłowe - a to przy uwzględnieniu zakazu dokonywania wykładni synonimicznej, stanowiącej jedną z zasad wykładni językowej, zgodnie z którą „zabrania się przyjmowania, że ustawodawca nadaje różnym zwrotom to samo znaczenie” (...). Po pierwsze, stwierdzić trzeba, że zakaz wykładni synonimicznej w sposób ścisły jest przestrzegany w sytuacji występowania różnych terminów w jednym akcie prawnym.

W kontekście powyższego, należy stwierdzić, że jeżeli intencją ustawodawcy było w istocie zastosowanie wskazanego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, wyłączenia do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, w treści przepisu umieściłby on odwołanie do art. 15 ust. 4 ustawy o CIT lub wprost wskazał, że ograniczenie nie dotyczy tego typu kosztów. Ustawodawca użył sformułowania, zgodnie z którym ograniczenie to nie dotyczy kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usług. Należy zatem uznać, że regulacja ta odnosi się do zupełnie nowej, wprowadzonej na mocy art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, kategorii kosztów podatkowych, odrębnej od kategorii wskazanej w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Powyższe konkluzje potwierdzają wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów w dniu 25 kwietnia 2018 r., w myśl których Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT – w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”.

Analogiczne wnioski można wywieść również z cytowanego uprzednio fragmentu uzasadnienia do ustawy nowelizującej, w którym ustawodawca w jasny sposób wskazał przykłady kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi.

Pomijając w tym miejscu pierwszeństwo wykładni językowej, której rezultaty Spółka wskazała już uprzednio, nie można również pominąć faktu, iż podmioty stosujące przepisy ustawy podatkowej zobligowani są do czynienia tego w duchu, jaki przyświecał ustawodawcy w procesie kreowania prawa. W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku ustawy nowelizującej cel jej wprowadzenia został określony w uzasadnieniu w sposób klarowny i czytelny.

Mając na uwadze powyższe, jak również fakt, że w ocenie Wnioskodawcy, opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem przez Spółkę wyrobów, wydatki poniesione w tym zakresie mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175; dalej: „Ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów kosztów tzw. usług niematerialnych.

Stosownie do art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli:

osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej „podmiotem krajowym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu przedsiębiorstwem położonym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego przedsiębiorstwa, albo
osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej „podmiotem zagranicznym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego podmiotu krajowego, albo
ta sama osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej równocześnie bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu podmiotem krajowym i podmiotem zagranicznym lub w ich kontroli albo posiada udział w kapitale tych podmiotów

- i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podatnik nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podatnika oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Przytoczony przepis wyłącza z zakresu kosztów podlegających limitowaniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, koszty usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru albo świadczeniem usługi. Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT – w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, że chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, że koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza (podobnie jak w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami) z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnych towarem lub usługą.

Rozważając, czy koszty opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę z tytułu korzystania z Oprogramowania stanowią koszt bezpośrednio związany z produkcją systemów bezpieczeństwa wykorzystywanych w branży motoryzacyjnej, tj. pasów bezpieczeństwa oraz poduszek powietrznych, należy przede wszystkim uwzględnić specyfikę działalności prowadzonej przez podatnika.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ponosi na rzecz Kontrahentów opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania, partycypując w kosztach licencji udzielonych podmiotom powiązanym przez podmioty zewnętrzne będące dostawcami Oprogramowania. Spółka nie jest stroną umów licencyjnych zawartych z zewnętrznymi dostawcami Oprogramowania. Spółka korzysta z Oprogramowania jedynie na swój wewnętrzny, własny użytek, nie ma prawa i możliwości do modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania czy dalszego udostępniania Oprogramowania innym podmiotom.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, czy opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym Spółki w pełnej wysokości tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającego z przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w oparciu o normę wyrażoną w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że stanowiska Wnioskodawcy nie można w całości uznać za prawidłowe.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała bowiem, że sposób uwzględnienia opłaty z tytułu korzystania z Oprogramowania w cenie wytworzonych przez nią wyrobów zależy od rodzaju kontrahenta, na którego rzecz sprzedawane są wyroby.

Zatem, w przypadku transakcji dokonywanych z podmiotami powiązanymi, wskazany mechanizm jest wyrazem związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów opłat z tytułu korzystania z Oprogramowania a wytwarzanymi i sprzedawanymi Produktami. W konsekwencji spełniony jest również związek kwotowy (wysokość poniesionego kosztu zależy od wartości sprzedanych Produktów), jako element bezpośredniego związku tych kosztów z wytwarzanymi i sprzedawanymi Produktami.

Natomiast, z inną sytuacją mamy do czynienia w przypadku transakcji dokonywanych z podmiotami niepowiązanymi. Tutaj, w przyjętym przez Spółkę modelu ustalania należnego wynagrodzenia nie można doszukać się bezpośredniego związku ponoszonych opłat z wytworzonymi produktami, a tylko w takim przypadku możliwe jest zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

W opisanej powyżej sytuacji, związek ponoszonych opłat z tytułu korzystania z Oprogramowania z wytworzonymi produktami ma charakter pośredni, co zauważa sama Spółka wskazując, że koszty Oprogramowania są zdaniem Spółki pośrednio inkorporowane w cenie produktu.

W rezultacie, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku transakcji dokonywanych z podmiotami niepowiązanymi opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania mogą zostać rozpoznane jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki, a zatem nie znajdzie w tym przypadku zastosowania wyłączenia z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy opłaty ponoszone z tytułu korzystania z Oprogramowania mogą zostać rozpoznane w wyniku podatkowym Spółki w pełnej wysokości tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającego z przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w oparciu o normę wyrażoną w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem wyrobów Spółki w części dotyczącej:

w transakcjach dokonywanych z podmiotami powiązanymi jest prawidłowe,
w transakcjach dokonywanych z podmiotami niepowiązanymi jest nieprawidłowe.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wskazane we wniosku koszty opłat korzystania z Oprogramowania stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru, a zatem, że nie stosuje się do nich ograniczenia określonego w ww. art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP w zaliczaniu wydatków w ciężar kosztów podatkowych, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin