Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.262.2018.2.PH
z 27 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2018 r. (data wpływu do organu 27 czerwca 2018 r.) uzupełnionym 20 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu uznania za koszty uzyskania przychodów Stałego Wynagrodzenia uiszczanego w związku z transakcjami CDS – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu uznania za koszty uzyskania przychodów Stałego Wynagrodzenia uiszczanego w związku z transakcjami CDS.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.262.2018.1.PH wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 20 sierpnia 2018 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z o.o. z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym).

W ramach swojej podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawca udziela pożyczek, m.in. na podstawie przepisów ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. 2018 r. poz. 993 z późn. zm.).

Działalność pożyczkowa łączy się z ryzykiem nieotrzymania spłaty pożyczki albo otrzymania spłaty z opóźnieniem. Jeżeli klient Spółki opóźnia się ze spłatą, Spółka podejmuje działania, które mają na celu odzyskanie należnych jej wierzytelności. Często okazuje się jednak, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, Spółka może utracić nie tylko przychody (np. w postaci odsetek lub prowizji), ale także kwoty pożyczek, które wypłaciła wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek, co może generować ryzyko utraty płynności finansowej lub ograniczenia akcji pożyczkowej, a w konsekwencji utraty lub ograniczenia przyszłego źródła przychodów poprzez ograniczenie lub uniemożliwienie Spółce udzielania pożyczek kolejnym klientom, których mogłaby udzielić gdyby dysponowała niespłaconymi przez dłużników kwotami pożyczek.

W celu zabezpieczenia finansowania swojej dalszej działalności gospodarczej i udzielanych pożyczek, Spółka rozważa zabezpieczanie się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek.

Wnioskodawca (dalej również jako: „Przenoszący Ryzyko”) rozważa zawieranie transakcji instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego (ang. Credit Default Swap, dalej: „CDS”) z podmiotem, który specjalizuje się w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników (dalej: „Przejmujący Ryzyko”). Skutkiem zawarcia transakcji CDS będzie przeniesienie przez Spółkę do Przejmującego Ryzyko ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie (dalej: „Stałe Wynagrodzenie”) uiszczane przez Spółkę na rzecz Przejmującego Ryzyko. Transakcje CDS powinny zabezpieczać Spółkę przed brakiem spłaty udzielonych przez Spółkę pożyczek. Transakcje CDS Spółka może zawierać cyklicznie, w ustalonych okresach (np. miesięcznie, kwartalnie, etc.).

Wnioskodawca, jako Przenoszący Ryzyko, będzie zobowiązany do uiszczenia na rzecz drugiej strony transakcji, tj. Przejmującego Ryzyko, Stałego Wynagrodzenia. Wysokość Stałego Wynagrodzenia skalkulowana będzie m.in. w oparciu o poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych transakcją CDS.

Zawarcie transakcji CDS każdorazowo będzie potwierdzane przez strony w potwierdzeniu transakcji kredytowego instrumentu pochodnego (dalej: „Kontrakt CDS”), określającym w szczególności warunki transakcji takie jak: data zawarcia transakcji, data rozpoczęcia transakcji, data zakończenia transakcji, kwota Stałego Wynagrodzenia, data płatności Stałego Wynagrodzenia, warunki rozliczenia transakcji CDS pomiędzy stronami, w tym: sposób ustalenia Zmiennego Wynagrodzenia (zdefiniowanego poniżej) oraz data rozliczenia transakcji CDS.

Przejmujący Ryzyko będzie zobowiązany w ramach rozliczenia transakcji CDS do wykupu wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, spełniających określone warunki opisane w Kontrakcie CDS. Okoliczności opisane w Kontrakcie CDS, prowadzące do zrealizowania się zobowiązania Przejmującego Ryzyko, o którym mowa powyżej, to przykładowo brak spłaty części lub całości pożyczki w ciągu określonego w Kontrakcie CDS czasu (dalej: „Zdarzenie Kredytowe”).

W ramach rozliczenia transakcji CDS Wnioskodawca w zamian za określoną cenę (dalej: „Zmienne Wynagrodzenie”) będzie dokonywał przelewu (cesji) na rzecz Przejmującego Ryzyko wierzytelności pożyczkowych, w stosunku do których wystąpiło Zdarzenie Kredytowe, a które podlegały transakcji CDS. Przelew wierzytelności będzie odbywał się zgodnie z art. 509 i n. ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Transakcja CDS będzie dotyczyć kwoty nominalnej (kapitał) pożyczek wraz z dodatkowymi należnościami (np. prowizje, odsetki lub inne opłaty).

Celem uproszczenia przepływów pieniężnych pomiędzy podmiotami Spółka rozważa potrącanie wzajemnych wierzytelności na zasadach ustalonych z Przejmującym Ryzyko.

Korzyścią dla Spółki, jako strony wchodzącej w transakcję CDS, będzie zabezpieczenie się przed ryzykiem braku spłaty udzielonych pożyczek poprzez jego przeniesienie do zewnętrznego, wyspecjalizowanego podmiotu. Zawarcie transakcji CDS powinno dać większą pewność i stabilność prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat należnych z tytułu udzielonych pożyczek oraz zabezpieczenie przyszłego źródła przychodów poprzez odzyskanie kapitału umożliwiającego Spółce udzielanie pożyczek kolejnym klientom.

Przejmujący Ryzyko będzie podmiotem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Bułgarii, tj. będzie bułgarskim rezydentem podatkowym. Przejmujący Ryzyko nie będzie bankiem ani spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową.

Przejmujący Ryzyko oraz Spółka nie będą podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT (sytuacja, w której Przejmujący Ryzyko oraz Spółka będą podmiotami powiązanymi jest przedmiotem odrębnego wniosku Spółki o wydanie interpretacji).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy?
2. Czy Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o CIT, i nie będzie stanowiło wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy;
2. Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o CIT i nie będzie stanowiło wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Odnośnie pytania nr 1:

W ocenie Spółki, Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawowa definicja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu źródła przychodów.

W kontekście wskazanego wyżej przepisu można więc uznać, że Stałe Wynagrodzenie płacone w ramach transakcji CDS ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, którym jest udzielanie pożyczek i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów w postaci m.in. należnych odsetek, prowizji oraz innych opłat. Niespłacanie przez klientów pożyczek w terminie wiąże się z ograniczeniem środków pieniężnych, które Spółka może wykorzystać w celu udzielenia nowych pożyczek i uzyskania przychodów z tytułu udzielenia takich nowych pożyczek. Ponadto, niespłacenie pożyczek w terminie przez klientów generuje po stronie Spółki dodatkowe koszty związane z próbami odzyskania środków pieniężnych.

Zawarcie przez Spółkę transakcji CDS i poniesienie związanych z tym kosztów będzie zatem uzasadnionym dążeniem Spółki do zminimalizowania ryzyka niespłacenia pożyczki przez klienta. Realizacja ryzyka niespłacenia pożyczki wiąże się ze stratami dla Spółki i z zagrożeniem utraty płynności finansowej. W przypadku braku zawartej transakcji CDS Spółka mogłaby nie otrzymać należnych kwot nominalnych pożyczek oraz m.in. odsetek, prowizji lub innych opłat od udzielonej pożyczki, co mogłoby doprowadzić do utraty płynności finansowej, a co za tym idzie, konieczności zaprzestania działalności gospodarczej, jaką jest udzielanie przez Spółkę pożyczek. Dzięki zawieranym transakcjom CDS w ramach realizacji transakcji i wykupu wierzytelności pożyczkowych przez Przejmującego Ryzyko efektywnie Spółka otrzyma od Przejmującego Ryzyko spłatę udzielonych pożyczek objętych transakcją CDS i związanych z nimi należności. Wobec powyższego wymienione warunki uznania Stałego Wynagrodzenia płaconego przez Spółkę w ramach transakcji CDS za koszt uzyskania przychodów można uznać za spełnione.

Potraktowanie Stałego Wynagrodzenia płaconego Przejmującemu Ryzyko w ramach transakcji CDS jako kosztu uzyskania przychodu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 października 2017 r., sygn. 1460114-KDIP2-3.4010.244.2017.1.PS,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2.AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG.
  
  

Podsumowując, w ocenie Spółki, Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Odnośnie pytania nr 2:

Zdaniem Spółki, Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o CIT. Stałe Wynagrodzenie nie będzie stanowiło wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stałe Wynagrodzenie płacone w ramach transakcji CDS stanowi koszt pośrednio związany z przychodami, jest to bowiem koszt powiązany z zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki w postaci zabezpieczenia się przed stratami i utratą płynności w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów. W związku z tym, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT koszt ten powinien być rozpoznany przez Spółkę w dniu, na który koszt ten zostanie ujęty w księgach rachunkowych Spółki, w innej pozycji niż jako rezerwa albo bierne rozliczenie międzyokresowe kosztów.

Powyższe stanowisko potwierdzają rozliczne interpretacje podatkowe, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 października 2017 r., sygn. 1460114-KDIP2-3.4010.244.2017.1.PS,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2.AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG.
  
  

Niezależnie od powyższego, zdaniem Spółki w świetle przepisów ustawy o CIT, transakcja CDS jest pochodnym instrumentem finansowym w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy o CIT. W myśl art. 4a pkt 22 ustawy o CIT ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych, oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1768 dalej: „ustawa OIF”), z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Z kolei, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OIF, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy OIF są m.in. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Oznacza to, że do instrumentów finansowych zaliczone zostały wszystkie rodzaje instrumentów pochodnych dotyczących przenoszenia ryzyka kredytowego, niezależnie od ich konstrukcji prawnej lub dopuszczenia do obrotu na rynku regulowanym. Grupa ta obejmuje wszystkie prawa pochodne, które mają na celu zabezpieczenie ryzyka kredytowego. Należy więc uznać, że również transakcja CDS stanowi pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy o CIT.

Transakcja CDS jest pochodnym instrumentem finansowym, który polega na powstaniu wzajemnych zobowiązań stron takiej transakcji, jedna strona zobowiązuje się do wypłaty z góry ustalonej kwoty (Stałe Wynagrodzenie), a druga strona do wypłaty kwoty odpowiadającej wartości niespłaconych pożyczek objętych transakcją CDS (Zmienne Wynagrodzenie). W przypadku transakcji CDS żadna ze stron nie ponosi więc wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT.

Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych – do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia – o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Specyfika transakcji swap (w tym swap ryzyka kredytowego – CDS) polega na tym, iż w kontraktach tych nie występują wydatki na nabycie instrumentu pochodnego. Przedmiotem umowy CDS jest wymiana określonych płatności, a w przypadku kontraktów rzeczywistych rozliczenie transakcji CDS wiąże się z fizycznym dostarczeniem instrumentu bazowego (np. przelewem wierzytelności). Wartość kontraktu swap oraz przede wszystkim wartość świadczeń stron takiej umowy jest uzależniona od zmiany wartości określonego instrumentu bazowego (w przypadku transakcji CDS są to wierzytelności pożyczkowe). Ekonomicznym celem kontraktu swap jest zamiana pomiędzy stronami umowy ustalonych świadczeń, które są efektem różnych ryzyk. Strony umowy swap przenoszą pomiędzy sobą ryzyka (np. ryzyko kredytowe). Instrumentami pierwotnymi (bazowymi) kontraktów swap mogą być dowolne zmienne, np. wierzytelności pożyczkowe. Strony kontraktu swap zawierają umowę, w celach zabezpieczających, tj. strona przyjmuje na siebie ryzyko, które jest dla niej akceptowalne oraz w zamian oddaje inne ryzyko.

Płacone przez Spółkę Stałe Wynagrodzenie w ramach transakcji CDS nie stanowi więc wynagrodzenia za zawarcie pochodnego instrumentu finansowego, lecz formę wyrażenia wartości ryzyka jakie Spółka jest w stanie zaakceptować. Spółka płaci na rzecz Przejmującego Ryzyko ustaloną kwotę Stałego Wynagrodzenia i w zamian za to zyskuje pewność, że wysokość potencjalnych strat poniesionych przez Spółkę w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów jest ograniczona do wysokości wypłaconego przez Spółkę wynagrodzenia. Przejmujący Ryzyko za to przejmuje na siebie w pełni ryzyko związane z niespłaceniem pożyczek przez klientów, w ramach realizacji swoich zobowiązań wynikających z transakcji CDS, jest on bowiem zobowiązany do pokrycia pełnej wartości należnych Spółce pożyczek. Powyższe stanowisko, zgodnie z którym Stałe Wynagrodzenie ponoszone w związku z transakcją CDS nie stanowi wydatku na nabycie instrumentu pochodnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT, zostało potwierdzone – przykładowo – w następujących interpretacjach podatkowych:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 października 2017 r., sygn. 1460114-KDIP2-3.4010.244.2017.1. PS,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2. AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG.
  
  

Podsumowując, zdaniem Spółki, Stałe Wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami CDS na rzecz Przejmującego Ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o CIT. Stałe Wynagrodzenie nie będzie stanowiło wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na marginesie Organ zauważa, że w związku ze zmianą wprowadzoną ustawą z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) ustawy o CIT obowiązującą od 1 stycznia 2018 r. art. 15 ust. 1 tej ustawy otrzymał brzmienie:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Okoliczność ta pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2. W zakresie pytania Nr 3 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.