Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.325.2018.2.APO
z 3 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.), uzupełnionym 28 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami zabezpieczenia ryzyka pożyczkowego na rzecz podmiotu przejmującego ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami zabezpieczenia ryzyka pożyczkowego na rzecz podmiotu przejmującego ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.325.2018.1.APO wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 28 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) prowadzi działalność finansową w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych w domu klienta. Wnioskodawca świadczy usługi w oparciu o przepisy ustawy o kredycie konsumenckim oraz ustawy Kodeks cywilny.

Działalność pożyczkowa wiąże się z dużym ryzykiem kredytowym tj. nieotrzymaniem spłaty pożyczki albo otrzymaniem spłaty z poważnym opóźnieniem. W ramach swojej działalności Spółka podejmuje działania, które mają na celu odzyskanie należnych jej wierzytelności. Często okazuje się, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, Spółka ponosi straty - kwoty pożyczek, które wypłaciła wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek nie są spłacane, co generuje ryzyko utraty płynności finansowej lub ograniczenia akcji pożyczkowej, a w konsekwencji utraty lub ograniczenia przyszłego źródła przychodów, poprzez ograniczenie lub uniemożliwienie Spółce udzielania pożyczek kolejnym klientom, którym mogłaby udzielić, gdyby dysponowała niespłaconymi przez dłużników kwotami pożyczek.

W celu zabezpieczenia finansowania swojej dalszej działalności gospodarczej i udzielanych pożyczek, Spółka zamierza zabezpieczyć się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek. Wnioskodawca zamierza zawrzeć transakcję zabezpieczającą ryzyko kredytowe z podmiotem krajowym lub z siedzibą w Unii Europejskiej, który specjalizuje się w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników. Skutkiem zawarcia transakcji zabezpieczającej jest przeniesienie przez Spółkę do oferującego zabezpieczenie podmiotu ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę na rzecz podmiotu oferującego zabezpieczenie. Transakcje zabezpieczające będą zawierane cyklicznie, w ustalonych okresach (np. miesięcznie) i mają za zadanie zabezpieczyć Spółkę przed brakiem spłaty udzielonych przez Spółkę pożyczek. Transakcje będą zawierane co miesiąc, na okres kilku miesięcy (możliwe zmiany w przyszłości).

Zawarcie transakcji zabezpieczającej każdorazowo będzie potwierdzone przez strony w pisemnym dokumencie określającym w szczególności: datę zawarcia transakcji, datę rozpoczęcia transakcji, datę zakończenia transakcji, specyfikację zabezpieczonej puli pożyczek (dane pozwalające na zidentyfikowanie zabezpieczonych wierzytelności), kwotę wynagrodzenia, warunki rozliczenia transakcji zabezpieczającej pomiędzy stronami w tym przejście bądź braku przejścia na podmiot oferujący zabezpieczenie prawa własności wierzytelności z tytułu zabezpieczonych pożyczek, w stosunku do których zrealizowano zabezpieczenie.

W sytuacji, gdy nie dojdzie do przeniesienia własności wierzytelności na rzecz podmiotu oferującego zabezpieczenie, podmiot ten na mocy umowy o przeniesienie ryzyka kredytowego może otrzymać prawo dochodzenia płatności od klientów Spółki w wysokości kwot przyznanych Spółce w związku z realizacją zabezpieczeń, a zaliczonych przez Spółkę na poczet spłaty kapitału udzielonych i zabezpieczonych pożyczek klientów Spółki (Spółka zamierza rozliczyć otrzymane kwoty z tytułu realizacji zabezpieczenia na poczet spłat zabezpieczonych a nie spłaconych pożyczek). 

Co istotne, w praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu Credit Default Swap, tzw. CDS). Z tej perspektywy, kwalifikacja transakcji zabezpieczającej powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc uzyskania przez podmiot finansujący zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużnika ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii umów, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości wierzytelności przysługującej drugiej stronie transakcji od innego podmiotu (pierwotnego dłużnika) w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej, zdarzeniem tym jest najczęściej niespłacenie zabezpieczonej wierzytelności przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, że wynagrodzenie płatne podmiotowi oferującemu zabezpieczenie jest uzależnione od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu/pożyczki - im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również wynagrodzenie, które nabywca usługi (Wnioskodawca) musi zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu. Efektem finalnym zawarcia przez Wnioskodawcę planowanej transakcji zabezpieczającej będzie więc przeniesienie ryzyka braku spłaty długu (pożyczki) z podmiotu, który udzielił kredytu/pożyczki (Wnioskodawca) na podmiot udzielający zabezpieczenia (przejmujący ryzyko).

Korzyścią dla Spółki, jako strony wchodzącej w transakcję zabezpieczającą jest zabezpieczenie się przed ryzykiem braku spłaty udzielonych pożyczek, poprzez jego przeniesienie do zewnętrznego, wyspecjalizowanego podmiotu. Zawarcie opisanej transakcji daje większą pewność i stabilność prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat należnych z tytułu udzielonych pożyczek oraz zabezpieczenie przyszłego źródła przychodów poprzez odzyskanie kapitału umożliwiającego Spółce udzielanie pożyczek kolejnym klientom.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.) Wnioskodawca wskazał, że podmioty krajowe i/lub zagraniczne, z którymi Spółka zamierza zawrzeć umowy o przeniesienie ryzyka kredytowego są/będą podmiotami niepowiązanymi ze Spółką w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcjami zabezpieczenia ryzyka pożyczkowego na rzecz podmiotu przejmującego ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie uiszczane w związku z transakcją zabezpieczającą ryzyko pożyczkowe na rzecz podmiotu przejmującego ryzyko, będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który koszt zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy CIT.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Ustawowa definicja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo- skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu źródła przychodów.

W kontekście wskazanego wyżej przepisu można więc uznać, że wynagrodzenie płacone w ramach transakcji zabezpieczającej ryzyko pożyczkowe ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, którym jest udzielanie pożyczek i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów w postaci m.in. należnych odsetek, prowizji oraz innych opłat. Niespłacanie przez klientów pożyczek w terminie wiąże się z ograniczeniem środków pieniężnych, które Spółka może wykorzystać w celu udzielenia nowych pożyczek i uzyskania przychodów z tytułu udzielenia takich nowych pożyczek. Ponadto, niespłacenie pożyczek w terminie przez klientów generuje po stronie Spółki dodatkowe koszty związane z próbami odzyskania środków pieniężnych. Zawarcie przez Spółkę transakcji zabezpieczającej ryzyko i poniesienie związanych z tym kosztów jest więc uzasadnionym dążeniem Spółki do zminimalizowania ryzyka niespłacenia pożyczki przez klienta. Realizacja ryzyka niespłacenia pożyczki wiąże się ze stratami dla Spółki i z zagrożeniem utraty płynności finansowej. W przypadku braku zawartej transakcji zabezpieczającej, Spółka mogłaby nie otrzymać należnych kwot nominalnych pożyczek oraz m.in. odsetek, prowizji lub innych opłat od udzielonej pożyczki, co mogłoby doprowadzić do utraty płynności finansowej, a co za tym idzie, konieczności zaprzestania działalności gospodarczej, jaką jest udzielanie przez Spółkę pożyczek. Dzięki zawieranym transakcjom zabezpieczającym w ramach realizacji transakcji i pokrycia strat przez podmiot udzielający zabezpieczenia, Spółka otrzyma od podmiotu oferującego zabezpieczenie ryzyka pożyczkowego spłatę niespłaconej na dzień realizacji zabezpieczenia kwoty udzielonych pożyczek objętych transakcją zabezpieczającą i związanych z nimi należności. Wobec powyższego, wymienione warunki uznania wynagrodzenia płaconego przez Spółkę w ramach transakcji zabezpieczającej za koszt uzyskania przychodów można uznać za spełnione.

Potraktowanie wynagrodzenia płaconego podmiotowi przejmującemu ryzyko pożyczkowe w ramach transakcji zabezpieczającej jako kosztu uzyskania przychodu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 maja 2017 r. sygn. 0114-KDIP2- 3.4010.9.2017.1.MS,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2.AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 listopada 2015 r., sygn. IPPB3/4510-670/15-2/JBB,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 listopada 2015 r., sygn. ITPB3/4510-431/15-2/MKo,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 sierpnia 2015 r., sygn. ITPB3/4510-246/15-4/KK.
  
  

Wnioskodawca uważa jednocześnie, że wynagrodzenie płacone przez niego w związku z transakcją zabezpieczającą, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który koszt zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Spółka podkreśla, że zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną, poniesione koszty mogą pozostawać w bezpośrednim lub pośrednim związku z przychodami. Wynagrodzenie płacone w ramach transakcji zabezpieczającej stanowi koszt pośrednio związany z przychodami, jest to bowiem koszt powiązany z zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki w postaci zabezpieczenia się przed stratami i utratą płynności w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów. W związku z tym, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy CIT, koszt ten powinien być rozpoznany przez Spółkę w dniu, na który koszt ten zostanie ujęty w księgach rachunkowych Spółki, w innej pozycji niż jako rezerwa albo bierne rozliczenie międzyokresowe kosztów. 

W praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia i realizacji umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu Credit Default Swap, tzw. CDS lub Credit Default Option). Z tej perspektywy, kwalifikacja Umowy powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc przyznania przez podmiot zabezpieczający dla instytucji finansowej zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużników ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii umów, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości pożyczki (finansowania) przyznanej przez drugą stronę transakcji dla innego podmiotu w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej zdarzeniem tym jest najczęściej niespłacenie kwoty pożyczki przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, że koszt ponoszony przez Wnioskodawcę jest ściśle uzależniony od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu/pożyczki - im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również koszt, który nabywca usługi (Spółka) zobowiązany jest zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu.

Zdaniem Spółki, w świetle przepisów ustawy CIT, transakcja zabezpieczenia ryzyka pożyczkowego jest pochodnym instrumentem finansowym w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy CIT. W myśl art. 4a pkt 22 ustawy CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych, oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2005 r. Nr 183, poz. 1538, t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1636 dalej: „ustawa OIF”), z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Z kolei, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OIF, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy OIF są m.in. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Oznacza to, że do instrumentów finansowych zaliczone zostały wszystkie rodzaje instrumentów pochodnych dotyczących przenoszenia ryzyka kredytowego, niezależnie od ich konstrukcji prawnej, nazwy lub dopuszczenia do obrotu na rynku regulowanym. Grupa ta obejmuje wszystkie prawa pochodne, które mają na celu zabezpieczenie ryzyka kredytowego. Należy więc uznać, że również opisana transakcja zabezpieczająca stanowi pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 4a pkt 22 ustawy CIT.

Transakcja zabezpieczająca jest pochodnym instrumentem finansowym, który polega na powstaniu wzajemnych zobowiązań stron takiej transakcji - jedna strona zobowiązuje się do wypłaty z góry ustalonej kwoty (Wynagrodzenie), a druga strona do wypłaty kwoty odpowiadającej wartości niespłaconych pożyczek objętych transakcją zabezpieczającą (realizacja zabezpieczenia). W przypadku transakcji zabezpieczającej żadna ze stron nie ponosi więc wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy CIT.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia - o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Specyfika transakcji zabezpieczającej ryzyko pożyczkowe (takich jak np. swap ryzyka kredytowego - CDS oraz transakcji opisanej w niniejszym Wniosku) polega na tym, że w kontraktach tych nie występują wydatki na nabycie instrumentu pochodnego. Przedmiotem umowy zabezpieczającej jest wymiana określonych płatności, a w przypadku kontraktów rzeczywistych rozliczenie transakcji zabezpieczającej wiąże się z fizycznym dostarczeniem instrumentu bazowego (np. przelewem wierzytelności). Wartość kontraktu swap oraz przede wszystkim wartość świadczeń stron takiej umowy jest uzależniona od zmiany wartości określonego instrumentu bazowego (w przypadku transakcji CDS są to wierzytelności pożyczkowe). Ekonomicznym celem kontraktu swap jest zamiana pomiędzy stronami umowy ustalonych świadczeń, które są efektem różnych ryzyk. Strony umowy swap przenoszą pomiędzy sobą ryzyka (np. ryzyko kredytowe). Instrumentami pierwotnymi (bazowymi) kontraktów swap mogą być dowolne zmienne, np. wierzytelności pożyczkowe. Strony kontraktu swap zawierają umowę, w celach zabezpieczających, tj. strona przyjmuje na siebie ryzyko, które jest dla niej akceptowalne oraz w zamian oddaje inne ryzyko.

Płacone przez Spółkę wynagrodzenie w ramach transakcji zabezpieczającej nie stanowi więc wynagrodzenia za zawarcie pochodnego instrumentu finansowego lecz formę wyrażenia wartości ryzyka, jakie Spółka jest w stanie zaakceptować. Spółka płaci na rzecz podmiotu przejmującego ryzyko ustaloną kwotę wynagrodzenia i w zamian za to zyskuje pewność, że wysokość potencjalnych strat poniesionych przez Spółkę w związku z niespłaceniem pożyczek przez klientów jest ograniczona do wysokości wypłaconego przez Spółkę wynagrodzenia. Podmiot przejmujący ryzyko za to przejmuje na siebie w pełni ryzyko związane z niespłaceniem pożyczek przez klientów, w ramach realizacji swoich zobowiązań wynikających z transakcji zabezpieczającej, jest on bowiem zobowiązany do pokrycia pełnej wartości należnych, a nie spłaconych na dzień realizacji zabezpieczenia Spółce pożyczek.

Powyższe stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie ponoszone w związku z transakcją zabezpieczającą ryzyko pożyczkowe nie stanowi wydatku na nabycie instrumentu pochodnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy CIT, zostało potwierdzone - przykładowo - w następujących interpretacjach podatkowych:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.907.2016.2.AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-78/16-2/AG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 listopada 2015 r., sygn. IPPB3/4510-670/15-2/JBB,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 listopada 2015 r., sygn. ITPB3/4510-431/15-2/Mko,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 sierpnia 2015 r. sygn. ITPB3/4510-246/15-4/KK.
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, transakcje zabezpieczające ryzyko pożyczkowe są zawierane w celu zabezpieczenia źródła przychodów, a wydatki związane z realizacją tych transakcji (wynagrodzenie płacone przez Spółkę) nie stanowią wydatków na nabycie instrumentów pochodnych, a tym samym nie należą one do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy CIT. Oznacza to, że wynagrodzenie uiszczane przez Wnioskodawcę stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny na zasadach ogólnych  tj. w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który koszt zostanie zaksięgowany w księgach rachunkowych Spółki, stosownie do art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać jednakże należy, że z 1 stycznia 2018 r. ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) zmieniono brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z treścią tego przepisu, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Należy również wskazać, że 6 kwietnia 2018 r. ogłoszona została ustawa z dnia 1 marca 2018 r. o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 685), która w art. 3 wprowadziła zmianę w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższa zmiana weszła w życie z dniem 21 kwietnia 2018 r. i polegała na nadaniu nowego brzmienia art. 4a pkt 22 definiującego pochodne instrumenty finansowe. I tak, zgodnie z treścią powyższego przepisu nadaną ww. ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych - oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c-i ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisów nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Należy również wskazać, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.