przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 19 czerwca 2018 r. Wnioskodawca i jego małżonka (dalej łącznie: Wnioskodawcy) zbyli niezabudowaną nieruchomość, stanowiącą działki numer: 2601/4, 2601/5, 2601/6, 2601/7 i 2601/8, o łącznym obszarze 0,4668 hektara (dalej: Nieruchomość). Zbycie nastąpiło w ramach jednej transakcji zawartej z jednym nabywcą.

Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawców na mocy umowy sprzedaży z dnia 20 grudnia 1977 r. oraz na mocy umowy o przeniesienie własności z dnia 10 lutego 1978 r. – w trakcie trwania związku małżeńskiego (zarówno w dacie nabycia Nieruchomości, jak i jej zbycia, w związku małżeńskim Wnioskodawców obowiązywał ustrój wspólności ustawowej).

Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawców w celach związanych z jakąkolwiek działalnością gospodarczą, a zbycie Nieruchomości nastąpiło w warunkach sprzedaży majątku prywatnego Wnioskodawców. Wobec powyższego w umowie sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawcy oświadczyli, że nie są podatnikami podatku VAT przy przedmiotowej transakcji.

W czasie nabycia przez Wnioskodawców Nieruchomość stanowiła jedną geodezyjną działkę oznaczoną numerem 2601. W roku 2009 dokonany został geodezyjny podział skutkujący powstaniem wskazanych powyżej działek. Dokonanie podziału geodezyjnego Nieruchomości motywowane było wyłącznie osobistymi (rodzinnymi) celami Wnioskodawców. Wnioskodawcy zamierzali bowiem darować powstałe w wyniku podziału działki swoim dzieciom dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych (zgodnie z obowiązującym wówczas miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki mogły zostać zabudowane budynkami mieszkalnymi jednorodzinnym). Dysponując Nieruchomością, która zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowiła tereny mieszkalne, a jednocześnie mając świadomość, że wynikające z miejscowego planu przeznaczenie Nieruchomości może (co do zasady) zostać zmienione, Wnioskodawca – Pan uzyskał dokumentację budowlaną niezbędną dla wybudowania budynków jednorodzinnych.

Z uwagi na sytuację życiową Wnioskodawców oraz ich dzieci – pomimo dokonania podziału geodezyjnego działek i uzyskania dokumentacji budowlanej – powyższy zamiar Wnioskodawców nie został zrealizowany. Wnioskodawcy nie mieli przy tym zamiaru samodzielnie realizować na Nieruchomości żadnych inwestycji budowlanych i nie podejmowali żadnych działań faktycznych mających na celu zrealizowanie takowej. Działania związane z opracowaniem dokumentacji projektowej oraz dokonaniem stosownych zgłoszeń były wykonywane przez Wnioskodawcę – Pana, wyłącznie na niwie prywatnej.

Należy podkreślić, że Wnioskodawcy nie wykorzystywali Nieruchomości dla jakichkolwiek celów zarobkowych. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Wnioskodawcy nie mieli również żadnych celowych zamiarów jej sprzedaży, która nastąpiła dopiero po zmianie sytuacji rodzinnej Wnioskodawców. Ponadto Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym sprzedaży Nieruchomości nie korzystali z usług pośredników, agencji obrotu nieruchomościami, jak również innych specjalistów zajmujących się doradztwem w zakresie sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawcy nie prowadzą żadnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie były wykorzystywane w działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
2. Wniosek o podział działki numer 2601 złożony został przez właścicieli działki, to jest Pana (Wnioskodawcę) i Panią (Zainteresowaną) w roku 2010.
3. Przeznaczenie działek, na moment, sprzedaży wynikało z postanowień obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy uchwalonym Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 czerwca 2012 r.
   Stosownie do postanowień tego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki przeznaczone były w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolnostojącej (symbol 20 MN) oraz w części pod tereny dróg wewnętrznych (symbol 9KDW).
4. Przedmiotowe działki (będące przedmiotem sprzedaży) nie były uzbrojone.
   Na terenie nieruchomości – przed dokonaniem podziału geodezyjnego – w części terenu, który nie był objęty sprzedażą, znajdowało się jedynie przyłącze wody, wykonane około 25 lat temu staraniem i na koszt Pana (Wnioskodawcy) i Pani (Zainteresowanej).
   
5. Pan (Wnioskodawca) uzyskał dokumentację obejmującą projekty budowlane (w podstawowym zakresie, bez projektów branżowych) wolnostojącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego. W oparciu o powyższe Wnioskodawca dokonał zgłoszeń budowy na podstawie art. 30 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1a prawa budowlanego) oraz otrzymał odnośne dzienniki budowy (w których nie były dokonywane żadne wpisy).
   Dokumentacja powyższa została przekazana Nabywcy nieruchomości – w związku z wyrażeniem przez Wnioskodawcę zgody na przeniesienie na Nabywcę praw wynikających z odnośnych zgłoszeń (zgodnie z art. 40 Prawa budowlanego). Było to konieczne z przyczyn formalnych, albowiem do czasu występowania w obrocie prawnym ww. zgłoszeń Nabywca nie mógłbym uzyskać „własnej” dokumentacji umożliwiającej zabudowanie działki.
   Nadto, według wiedzy Wnioskodawcy przedmiotowa dokumentacja projektowa nie została wykorzystana przez Nabywcę do realizacji na jej podstawie budowy – Nabywca wniósł o wydanie zamiennego pozwolenia na budowę – w oparciu o nowe projekty budowlane.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę (i Zainteresowaną) opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż Nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co wynika z następujących okoliczności faktycznych i prawnych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Warunkiem koniecznym opodatkowania jest spełnienie przestanki podmiotowej, tj. aby podmiot, który w związku z wykonaniem dostawy był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ustawodawca wskazał, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tym samym – zgodnie ze wskazanymi powyżej ustawowymi definicjami – dla uznania określonych zachowań za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Wskazane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w indywidualnych interpretacjach podatkowych, orzecznictwie sądów administracyjnych, jak również w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Jako przykład należy wskazać wyroki w sprawach: C-180/10 i C-181/10, w których to Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10, w którym stwierdził, że wykonie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo – nawet w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy – nie przesądza automatycznie, że z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoby wykonującej prawo własności w stosunku do tego gruntu.

W niniejszym stanie faktycznym sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawców nie została zatem dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Należy bowiem wskazać, że Wnioskodawcy byli właścicielami Nieruchomości przez ponad czterdzieści lat, a sprzedaż nastąpiła w ramach zwykłej, jednorazowej transakcji dotyczącej majątku prywatnego. Co więcej, należy podkreślić, że Wnioskodawcy nie wykorzystywali Nieruchomości dla jakichkolwiek celów zarobkowych. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Nie korzystali z usług pośredników, agencji obrotu nieruchomościami, jak również innych specjalistów zajmujących się doradztwem w zakresie sprzedaży nieruchomości. Jednocześnie celem podziału Nieruchomości na kilka odrębnych działek była jedynie chęć obdarowania dzieci, co ostatecznie nie nastąpiło ze względu na zmianę sytuacji rodzinnej. Stąd też Wnioskodawcy podjęli decyzję o jej sprzedaży. Tym samym Wnioskodawcy nie mieli żadnych celowych zamiarów jej sprzedaży, która nastąpiła wyłącznie z uwagi na zmianę sytuacji rodzinnej Wnioskodawców. Jednocześnie sprzedaż odbyła się w ramach jednorazowej transakcji zawartej z jednym nabywcą.

Z powyższych okoliczności faktycznych wynika jednoznacznie, że sprzedaż Nieruchomości była transakcją okazjonalną i jednorazową, czyli taką, która nie jest czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w odniesieniu do sprzedaży Nieruchomości nie można uznać Wnioskodawców za podatników prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Jeśli bowiem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to nie można jej uznać za prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto brak jest przestanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawców w przedmiocie zbycia Nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego – charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Tym samym nie można uznać sprzedaży Nieruchomości przez Wnioskodawców za przejaw ich działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji sprzedaż Nieruchomości nie podlega przepisom ustawy o VAT.

Jednocześnie należy wskazać, że zaprezentowane stanowisko Wnioskodawców znajduje również potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach, które zostały wydane w tożsamych okolicznościach faktycznych np. interpretacji z dnia 30 czerwca 2016 r. znak IBPP1/4512-267/16/AR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego dostawa jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Na mocy art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

W myśl zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawcy w celu dokonania sprzedaży gruntów podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Treść wniosku wskazuje, że w dniu 19 czerwca 2018 r. Wnioskodawca i jego małżonka zbyli w ramach jednej transakcji niezabudowaną nieruchomość, stanowiącą działki numer: 2601/4, 2601/5, 2601/6, 2601/7 i 2601/8.

Nieruchomość w postaci działki nr 2601 została nabyta przez Wnioskodawców na mocy umowy sprzedaży z dnia 20 grudnia 1977 r. oraz na mocy umowy o przeniesienie własności z dnia 10 lutego 1978 r.

W roku 2009 – na wniosek Wnioskodawców – dokonany został geodezyjny podział skutkujący powstaniem ww. pięciu działek. Dokonanie podziału geodezyjnego Nieruchomości motywowane było wyłącznie osobistymi (rodzinnymi) celami Wnioskodawców. Zamierzali oni darować powstałe działki swoim dzieciom dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych. Dysponując Nieruchomością, która – zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – stanowiła tereny mieszkalne, Wnioskodawca uzyskał dokumentację budowlaną w postaci projektów budowlanych, zgłoszeń oraz dzienników budowy, niezbędną dla wybudowania domów dla swoich dzieci. Zatem ww. działania prowadzone były wyłącznie na niwie prywatnej. Z uwagi na sytuację życiową Wnioskodawców oraz ich dzieci powyższy zamiar nie został zrealizowany. Jednocześnie Wnioskodawcy nie mieli przy tym zamiaru samodzielnie realizować żadnych innych inwestycji budowlanych.

Ponadto Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawców w celach związanych z jakąkolwiek działalnością gospodarczą i rolniczą. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Wnioskodawcy nie mieli również żadnych celowych zamiarów jej sprzedaży, która nastąpiła dopiero po zmianie sytuacji rodzinnej Wnioskodawców. Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym sprzedaży Nieruchomości nie korzystali z usług pośredników, agencji obrotu nieruchomościami, jak również innych specjalistów zajmujących się doradztwem w zakresie sprzedaży nieruchomości.

W związku ze sprzedażą Nieruchomości, ww. dokumentacja została przekazana Nabywcy – poprzez wyrażenie przez Wnioskodawcę zgody na przeniesienie praw wynikających z odnośnych zgłoszeń, zgodnie z art. 40 Prawa budowlanego. Było to konieczne z przyczyn formalnych, albowiem do czasu występowania w obrocie prawnym ww. zgłoszeń Nabywca nie mógłbym uzyskać „własnej” dokumentacji umożliwiającej zabudowanie działki.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że ww. dokumentacja projektowa nie została wykorzystana przez Nabywcę do realizacji na jej podstawie budowy – Nabywca wniósł o wydanie zamiennego pozwolenia na budowę – w oparciu o nowe projekty budowlane.

Na tle powyższego opisu sprawy, Wnioskodawca oraz Zainteresowany niebędący stroną postępowania powzięli wątpliwości w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży Nieruchomości.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanych istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że podejmowali oni działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy i Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania – w związku ze sprzedażą Nieruchomości – za podatników podatku od towarów i usług prowadzących działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Analizując treść wniosku należy stwierdzić, że Nieruchomość – z której wydzielono 5 działek, będących przedmiotem sprzedaży – została nabyta ponad 40 lat temu do majątku prywatnego, a nie z zamiarem jej dalszej odsprzedaży. Działki te bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – nie były wykorzystywane do prowadzania ani działalności rolniczej, ani działalności gospodarczej. W konsekwencji przedstawiony sposób dysponowania ww. majątkiem jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawca i Zainteresowany niebędący stroną postępowania – przez cały okres posiadania – wykorzystywali grunty wyłącznie na cele osobiste, a nie w charakterze zarobkowym.

Powyższego wniosku nie zmienia fakt, że Zainteresowani postanowili – celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych dzieci – podzielić Nieruchomość i wystąpić o dokumentację budowlaną. Wnioskodawca wskazał, że ww. dokumentacja projektowa nie została wykorzystana przez Nabywcę do realizacji na jej podstawie budowy. Zatem, całość powyższych elementów odnosi się wyłącznie do zarządzania majątkiem prywatnym Zainteresowanych.

Co istotne, Zainteresowani nie podejmowali żadnych innych czynności związanych ze sprzedażą opisanych działek, zakwalifikowanych jako znamiona profesjonalnej działalności gospodarczej, tj. zmiany przeznaczenia gruntu, uzbrojenie terenu w media, ogrodzenie, wytyczenie dróg czy działania marketingowe. Zatem Wnioskodawca i Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie dokonali jakichkolwiek czynności (nie ponieśli nakładów) w celu przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanych w przedmiocie zbycia przedmiotowej Nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzałyby, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełniała przesłanki działalności gospodarczej. Zainteresowani nie podejmowali takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Działania podejmowane przez Wnioskodawcę i Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania należały do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowani sprzedając przedmiotowe działki korzystali z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznaczała działanie w sferze prywatnej, do której nie miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przez Zainteresowanych Nieruchomości nie była wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowani nie uzyskali statusu podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym, dostawa wskazanych działek stanowiła czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.