Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.148.2017.1.JS
z 29 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 lipca 2017 r. (data wpływu 1 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 26 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych nakładów na prace aranżacyjne wynajmowanych lokali– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych nakładów na prace aranżacyjne wynajmowanych lokali. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 26 września 2017 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:

1. Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
2. Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej jako „Spółka”, „Wynajmujący”) jest spółką osobową, nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Opodatkowaniu podlegają wyłącznie wspólnicy tej spółki. Komplementariuszem Spółki jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka ta, będąc spółką kapitałową podlega opodatkowaniu na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej jako „ustawa o CIT”). Komandytariuszami są osoby fizyczne podlegające opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako „ustawa o PIT”).

Do zakresu działalności Spółki należą m. in. roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, wynajem i dzierżawa. Spółka prowadzi działalność w zakresie zagospodarowania nieruchomości na własny rachunek i wynajmu. Spółka realizuje m. in. centrum handlowe. W ramach przedmiotowego centrum handlowego Spółka realizuje kolejne powierzchnie handlowe lub usługowe, które następnie oddaje w najem operatorom określonych placówek handlowych lub usługowych na podstawie umów najmu. W ten sposób Spółka uzyskuje przychody z wynajmu powierzchni handlowej i usługowej. W zależności od postanowień umowy najmu z najemcą po zawarciu umowy najmu a przed wprowadzeniem się najemcy do budynku następuje dostosowanie określonej powierzchni do potrzeb przyszłego użytkownika - najemcy bądź partycypowanie w kosztach poniesionych przez najemcę na aranżację lokalu. Zakres prac aranżacyjnych zależny jest od przedstawionych przez najemcę wymagań oraz wielkości wynajmowanej powierzchni.

Spółka zawarła umowę najmu z najemcą, któremu jednakże lokal nie został jeszcze wydany. W umowie najmu Spółka jako Wynajmujący zobowiązała się wydać najemcy lokal, zaś najemca zobowiązał się na własny koszt i ryzyko przeprowadzić wszelkie prace w tym prace projektowe i adaptacyjne związane z wydaniem lokalu. Spółka jako Wynajmujący zobowiązała się zwrócić najemcy koszty prac adaptacyjnych trwale związanych z lokalem w określonej kwocie ryczałtowej netto powiększonej o podatek VAT nie wcześniej niż w terminie 7 dni od dnia otwarcia lokalu. Otwarcie lokalu jeszcze nie nastąpiło.

Wydatki na prace aranżacyjne w budynku są niezbędne, aby skutecznie prowadzić konkurencyjną działalność w zakresie wynajmu powierzchni oraz przeprowadzenie takich prac jest konieczne w celu zawierania nowych umów najmu, w związku z tym wydatki na prace aranżacyjne w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będą bezsprzecznie ponoszone w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodów spółki w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nakłady adaptacyjne w lokalach najemcy poniesione przez Spółkę w związku z zawarciem umów najmu pozostają w ścisłym związku z możliwością uzyskania przez Spółką przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę komandytową koszty prac aranżacyjnych, które nie powodują zwiększenia wartości budynku lub innych środków trwałych, stanowią dla jej wspólników (osób fizycznych oraz osoby prawnej - komplementariusza), inne niż bezpośrednio związane z przychodami koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który nastąpiło ich ujęcie w księgach rachunkowych, na koncie kosztów, innym niż konto rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo na podstawie innego dowodu księgowego w przypadku braku faktury (rachunku)?

Zdaniem Zainteresowanych, ponoszone koszty prac aranżacyjnych, które nie powodują zwiększenia wartości budynku lub innych środków trwałych, stanowią dla jej wspólników (komandytariuszy - osób fizycznych oraz komplementariusza - osoby prawnej) inne niż bezpośrednio związane z przychodami koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który nastąpiło ich ujęcie w księgach rachunkowych, na koncie kosztów, innym niż konto rezerw lub biernych rozliczeń dowodu księgowego w przypadku braku faktury (rachunku) - zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 oraz art. 22 ust. 5c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako „ustawa o PIT”) oraz art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Mając na uwadze fakt, że wydatki na prace aranżacyjne w budynku są niezbędne, aby skutecznie prowadzić konkurencyjną działalność w zakresie wynajmu powierzchni oraz przeprowadzenie takich prac jest konieczne w celu zawierania nowych umów najmu, wydatki na prace aranżacyjne w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będą bezsprzecznie ponoszone w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodów spółki w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 -3 oraz art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako „ustawa o CIT”), podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych są: osoby prawne, spółki kapitałowe w organizacji, spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, spółki niemające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego państwa są traktowane jako osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania oraz podatkowe grupy kapitałowe.

Nakłady adaptacyjne w lokalach najemcy poniesione przez Spółkę w związku z zawarciem umowy pozostają w ścisłym związku z możliwością uzyskania przez Spółkę przychodów.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 złotych. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 złotych i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Z powyższego przepisu wynika, że do podwyższenia wartości początkowej środka trwałego nie wystarczy, że poniesiono nakłady na jego adaptację, ale wydatki te muszą powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego mierzonego w szczególności okresem używania czy też kosztami eksploatacji. Odnosząc powyższe do kosztów adaptacji lokalu do potrzeb najemcy większość robót nie powoduje zwiększenia wartości budynku; są to bowiem prace nad aranżacją wnętrza, tj. usytuowaniem ścianek działowych, punktów oświetlenia, prace malarskie i wykończeniowe. Aranżacja wnętrza nie powoduje wzrostu wartości budynku chociażby z tego względu, że po zakończeniu umowy najmu musi zostać usunięta w celu możliwości dokonania własnej aranżacji przez nowego najemcę dostosowaną do własnych potrzeb. Nie można zatem uznać, że każdorazowe nakłady adaptacyjne zwiększają wartość budynku. Gdyby przyjąć, że każdorazowe nakłady adaptacyjne zwiększają wartość budynku, to zmiany najemców powodowałyby znaczne zawyżenie tej wartości. W przypadku ewentualnych wątpliwości co do części nakładów adaptacyjnych o charakterze trwałym, które mogą prowadzić do zwiększenia wartości budynku, należy powołać biegłego rzeczoznawcę, który podzieli nakłady adaptacyjne na te, które spowodowały zwiększenie wartości początkowej budynku, które to nakłady nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz te, które nie wywołały zwiększenia wartości budynku, nie podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Okoliczność, że Spółka jako wynajmujący przyjmuje na siebie częściowy bądź całkowity koszt wykonania prac aranżacyjnych zachęca do współpracy nowych najemców oraz zwiększa lojalność dotychczasowych najemców, co przyczynia się do powiększenia lub zabezpieczenia źródła przychodów Spółki a tym samym jej wspólników. Pomimo, iż koszty prac aranżacyjnych związane są z powiększeniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów z tytułu najmu pomieszczeń budynku, nie można ich powiązać z konkretnymi przychodami z tego tytułu. Koszty prac aranżacyjnych stanowią więc koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Z racji tego, iż koszty poniesione przez wynajmującego na adaptację lokalu najemcy nie są bezpośrednio związane z jakimkolwiek przychodem Spółki, stanowią koszty pośrednie, które powinny być potrącane w dacie ich poniesienia.

Koszty adaptacji lokali najemców związane są z momentem zawarcia umowy a nie okresem obowiązywania umowy. Koszt dotyczący okresu przekraczającego rok podatkowy oznacza, że dotyczy on wydatków związanych z usługami wykonywanymi w kilku okresach, nie dotyczy zaś wydatków związanych ze świadczeniami wykonywanymi jednorazowo lecz wykorzystywanymi lub odnoszącymi skutek przez dłuższy czas (tak wyrok WSA w Gdańsku, sygn. akt I SA/Gd 269/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 z późn. zm.), spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona do wysokości sumy komandytowej. Spółka ta może we własnym imieniu nabywać prawa oraz zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (art. 8 § 1 tej ustawy).

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Analogicznie w sytuacji, gdy wspólnikiem jest osoba prawna to dochód z udziału w spółce komandytowej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ww. ustawy). Stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej.

Ocena prawna przedstawionego przez Wnioskodawcę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do tych unormowań kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 (ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16 ust. 1 (ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Powołane przepisy mają charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z kosztów podatkowych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Zainteresowani są wspólnikami Sp. z o.o. Sp. k., która prowadzi działalność w zakresie zagospodarowania i wynajmu nieruchomości na własny rachunek. Spółka realizuje m.in. centrum handlowe, w którym oddaje w najem powierzchnie handlowe lub usługowe. Przy zawieraniu umów najmu z najemcami dostosowuje lokal do potrzeb przyszłego użytkownika lub partycypuje w kosztach poniesionych przez najemcę na aranżacje lokalu.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie tut. Organu, podejmowane przez Spółkę działania zmierzają do osiągania przychodów, jak i zachowania w całości źródła przychodów i jego zabezpieczenia. W związku z tym mając na uwadze powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że wypłacone najemcom kwoty, które odpowiadają wartości poniesionych nakładów adaptacyjnych oraz poniesione przez Spółkę nakłady na dostosowanie lokalu do potrzeb najemcy stanowią wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie podlega wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie ustalenia również wymaga kwestia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez Spółkę komandytową kosztów prac aranżacyjnych.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatki, które Spółka komandytowa poniesie z tytułu zwrotu kosztów adaptacyjnych wynajmowanego lokalu nie stanowią bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są one związane z konkretnym przychodem, nie przekładają się wprost na wysokość uzyskanego przychodu. Stanowią pośredni koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując należy stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę komandytową koszty prac aranżacyjnych, które nie powodują zwiększenia wartości budynku lub innych środków trwałych, stanowią dla jej wspólników (osób fizycznych oraz osoby prawnej - komplementariusza), inne niż bezpośrednio związane z przychodami koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który nastąpiło ich ujęcie w księgach rachunkowych, na koncie kosztów, innym niż konto rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo na podstawie innego dowodu księgowego w przypadku braku faktury (rachunku).

Dodatkowo wyjaśnić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Zainteresowanych i tylko w stosunku do nich może wywoływać określone przepisami skutki prawne. Oznacza to, że zastosowanie się do tej interpretacji przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego ją uchylającego nie może szkodzić – również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej – tylko Zainteresowanych. Natomiast pozostali wspólnicy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej wydanie.

Końcowo, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy w określonym stanie faktycznym i tylko w niej jest wiążący. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), wyroki sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.